ေနာက္ဆံုးထြက္သက္

၀င္သူ၀င္
ထြက္သူထြက္။
ထိုင္သူထိုင္
ငိုင္သူငိုင္နဲ႔။
ဒီေတာ္လွန္ေရး
ခရီးရွည္ထဲမွာ
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ
ယံုၾကည္ခ်က္အလံကို
ကိုင္စြဲရင္း
အလံမလွဲစတမ္း
ရင္မွာစိုက္ထူထားခဲ့သူ၊

ကိုးဆယ့္ရွစ္ခုရဲ့
တစ္ခုေသာ

ေႏြကာလဆီက
‘အက်ဥ္းသားထု
အခြင့္အေရး
အျပည့္အ၀ရရွိေရး
‘အက်ဥ္းသားထု‘
အခြင့္အေရး
’ကာကြယ္ေရး’
ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြနဲ႔
အစာငတ္ခံ
တိုက္ပြဲ၀င္ရင္း။
ရန္သူ႔အစာသြင္းပိုက္
ေဆးထိုးပိုက္ေတြကို။
ေနာက္ဆံုးက်န္
ခြန္အားတို႔နဲ့
ဆြဲျဖဳတ္ပစ္တဲ့သူ၊



‘အစာစားမလား။‘
သခံမလား’တဲ့။
လူမဆန္စြာ
ျခိမ္းေျခာက္တဲ့စကားကို
ယံုၾကည္ခ်က္
သစဏာတရားတို႔နဲ႔
ေခါင္းခါယမ္းတံု႔ျပန္ခဲ့တဲ့သူ၊

သူဆိုသည္ကား-
ရဲေဘာ္ကိုေအာင္ေက်ာ္မိုး
(သို႔မဟုတ္)
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ
ုယံုၾကည္ခ်က္အလံကို
လြင့္ထူခဲ့တဲ့သူရဲေကာင္း၊

စစ္အာဏာရွင္တို႔ေရ-

ဒီမိုကေရစီ
ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ
သည္လိုသူရဲေကာင္းေတြရဲ့
ႏွလံုးေသြးစက္ေတြနဲ့
တည္ေဆာက္ထားတဲ့အရာ။
လူထုထဲကလာတဲ့
လူထုရဲ့ႏွလံုးသည္းပြတ္၊

ဘာမဟုတ္တဲ့
အေပၚယံ
အခြင့္အေရးေတြအတြက္
လူ႔သိက်ာကို
ေရာင္းစားတတ္သူတို႔
ဆြမ္းဆန္ထဲ
ၾကြက္ေခ်းေရာကာ
ရွိေနတတ္ေပမယ့္

ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ
ဒူးမေထာက္
အညံ့မခံ
ယံုၾကည္ခ်က္အလံကို
စြဲကိုင္ထားတဲ့
ကိုေအာင္ေက်ာ္မိုးတို႔လို
သူရဲေကာင္းေတြလဲ
ရွိေနတတ္တယ္ဆိုတာ
မင္းတို႔ဘယ္ေတာ့မွ
မေမ့နဲ႔၊

သူရဲေကာင္းေတြ
ရွိေနတဲ့ေတာ္လွန္ေရး
ဘယ္ေတာ့မွ
က်ဆံုးရိုး
ထံုးစံမရွိ၊

တစ္ေန႔ေသာ
ကာလဆီမွာေတာ့
ပန္းတိုင္သို႔
ေရာက္ရမည္မလြဲပါ၊



(၁၉၉၈ခု။ ေမလ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲ၀င္ရင္း
က်ဆံုးသြားခဲ့ေသာ။ သူရဲေကာင္းရဲေဘာ္ ကိုေအာင္ေက်ာ္မိုးအား
ဤကဗ်ာျဖင့္ဦးညြတ္ပါ.၊)