(ဂ်ဴလိုင္လ ၁ရက္၊ ၂၀၀၆ခု)
”မဟာဗ်ဴဟာ“
စကားလံုးကား (၄)လံုးသာရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ အစြမ္းထက္မွဳကား မည္သည့္အရာႏွင့္မွ် တုႏွိဳင္းမယွဥ္ႏိုင္။ စစ္မွဳေရးရာ၊ စီးပြားေရးရာမွသည္ ေနာက္ဆံုးလူတဦးခ်င္းဆီ၏ ဘ၀တိုးတက္ေရးအထိ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း၀င္ေရာက္ေနရာယူထားသည္။ လက္နက္အားကိုး အႏိုင္က်င့္ေသာ အာဏာရွင္ အစိုးရမ်ားအား လက္နက္မဲ့ရင္ဆိုင္ အႏိုင္ယူရသည့္ ကာလမ်ားတြင္ ယင္းစကားလံုး(၄၀လံုးသည္ ပို၍တန္ဖိုးရွိလာသည္။ အသက္ႏွင့္ရင္းရသည့္ ကစားပြဲ။ ဘ၀ႏွင့္ရင္းသည့္ ကစားပြဲ။ စနစ္ဆိုးတခုကို ျဖိဳဖ်က္ႏိုင္ဖို႔၊ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ၏ ဘ၀ဆိုးမ်ားကို ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားရသည့္ပြဲ။ မည္သို႔ဆိုေစ တေန႔မွာေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုသည္မွာ ျပိဳလဲရစျမဲ။ လူထုလွဳပ္ရွားမွဳေအာင္ပြဲမ်ားကား သမိုင္းသက္ေသ ထူခဲ့ျပီ။ ယင္းေအာင္ပြဲဆီသို႔ ဦးတည္ရာ ေျခလွမ္းမ်ားထဲမွ ဆားဗီးယားလူထုလွဳပ္ရွားမွဳ မဟာ ဗ်ဴဟာမ်ားအား ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။
ေအာ့ပါ(ေခၚ) ဆားဗီးယားလူထု လွဳပ္ရွားမွဳငည္ ရာမ်ားမ်ားစြာေသာ လူငယ္မ်ားမွ စတင္ကာ ေထာင္ေပါင္းမကေတသာ လူေပါင္းမ်ားစြာဆီသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကားရွင္းသည္။ အာဏာရွင္အစိုးရအား ျဖဳတ္ခ်ရန္။ ေကာ္ဖီဆိုင္မ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ လူငယ္မ်ားစတင္စုေ၀းခဲ့ၾကသည္။ လွံဳ႕ေဆာ္စာမ်ား၊ ပိုစတာမ်ား၊ ေၾကြးေၾကာ္ခ်က္စာတမ္းမ်ားအား ေနရာတကာတြင္ ကပ္ခဲ့ၾကသည္။ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ စုေ၀းဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။
အာဏာရွင္ကလဲဒီအတုိင္းမေနပါ။ အာဏာရွင္ပီသစြာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မွဳမ်ား ျပဳလုပ္သည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွ ဆႏၵျပသူမ်ားကို ဖမ္းဆီးရိုက္ႏွက္သည္။ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား၊ သတင္းေပးမ်ားအား ေနရာအႏွံ႔ ခ်ထားသည္။ ႏိုင္ငံပိုင္ သတင္းဌာနမ်ားမွတဆင့္ ဆႏၵျပသူမ်ားအား အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားအျဖစ္ ေၾကျငာသည္။
မည္သို႕ဆိုေစ အမွန္တရာဆိုသည္ကား ဒီလိုညစ္ညမ္းသည့္နည္းမ်ားျဖင့္ ဖံုးဖိ၍ မရစေကာင္း။ လူငယ္မ်ား၏ လွဳပ္ရွားမွဳဆီသို႔ အလုပ္သမားႏွင့္ ပညာရွင္မ်ား ပူးေပါင္းပါ၀င္လာခဲ့ၾကသည္။ အာဏာရွင္စနစ္အား လူထုလွဳပ္ရွားမွဳနည္းျဖင့္ အႏိုင္ယူ တိုက္ဖ်က္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ယင္းလူထုလွဳပ္ရွားမွဳအား လူငယ္မ်ားမွ စတင္ခဲ့သည္။ ေအာ့ပါတြင္ ေခါင္းေဆာင္မရွိ။ လူငယ္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအားလံုးသည္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ လွဳပ္ရွားမွဳ တာ၀န္မ်ားကို ခြဲေ၀ယူၾကသည္။ စည္းကမ္းရွိရွိ ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ လွဳပ္ရွားမွဳမ်ား လုပ္ရံုတခုတည္းႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပြဲမရႏိုင္ေၾကာင္းကို သူတို႔ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကသည္။ ခ်ိတ္ဆက္လွဳပ္ရွားေနၾကေသာ အုပ္စုငယ္မ်ားအားလံုး ယံုၾကည္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမည့္ မဟာဗ်ဴဟာမ်ား ရွိရမည္ဟု သူတို႔နားလည္ခဲ့ၾကသည္။
ေအာ့ပါ၏ မဟာဗ်ဴဟာမ်ားမွာ ပါ၀ါေပၚတြင္ အေျခခံသည္။ လူထုအေဆာက္အအံုအား ပိရမစ္ပံုစံျဖင့္ ေဖာ္ျပသည္။ ထိပ္ပိုင္းတြင္ကား အာဏာရွင္မ်ား၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားႏွင့္ စီးပြားေရး သမားမ်ား၊ ယင္းမွသည္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မွဳ ျပင္းထန္စြာ ျပဳလုပ္ေနသူမ်ား (စစ္တပ္၊ရဲ၊ေထာက္လွမ္းေရး)။ ယင္းမွသည္ ဖိႏွိပ္မွဳတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္သူမ်ား (သတင္းမီဒီယာ)စသည္ျဖင့္ ပါ၀ါသြားရာ လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို အဆင့္ဆင့္ေရးဆြဲခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ေရးဆြဲရင္းျဖင့္ အာဏာရွင္စနစ္ကို ေထာက္မေပးေနေသာ ေဒါက္တိုင္မ်ား ပီျပင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ ယင္းေဒါက္တိုင္မ်ား ျပိဳလဲမွ အာဏာရွင္စနစ္ျပိဳလဲမည္။ အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆႏၵျပေနရံုတခုတည္းႏွင့္ ျပီးမည္မဟုတ္ေၾကာင္း သူတို႔ သံုးသပ္ခဲ့ၾကသည္။
အျခားထူးျခားခ်က္တခုမွာ အဖြဲ႔၀င္သစ္မ်ား ၀င္လာတိုင္း လက္ဆင့္ကမ္း သင္တန္းေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးဟူသည္ စည္းရံုးလွဳပ္ရွားမွဳ၊ လက္တြဲေခၚယူမွဳ၊ လက္ဆင့္ကမ္းပညာေပးမွဳမ်ားရွိမွ အားေကာင္းလာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကသည္။
ေအာ့ပါ၏ မဟာဗ်ဴဟာမ်ားတြင္ ေမးခြန္း(၂)ခုမွာ အဓိကက်သည္။
(၁) မည္သည့္ေဒါက္တိုင္မ်ားသည္ အာဏာရွင္စနစ္အားေထာက္မထားသနည္း။
(၂) ယင္းေဒါက္တိုင္မ်ား အားနည္းျပိဳလဲလာေစရန္ မည္သည့္နည္းဗ်ဴဟာမ်ားျဖင့္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္မည္နည္း။
ထင္ရွားေသာ ဥပမာတခုမွာ အာဏာရွင္စနစ္၏ အေရးပါေသာ ေဒါက္တိုင္တခုျဖစ္သည့္ ရဲတပ္ဖြဲ႔ျဖစ္သည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႔အား တိုက္ခိုက္ေျပာဆိုျခင္းျဖင့္ အာဏာရွင္စနစ္အား ပိုမိုသစၥာရွိစြာ ကာကြယ္သြားႏိုင္သည့္အျပင္ မီဒီယာမ်ားမွ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားအျဖစ္ ေၾကျငာထားျခင္းအား သက္ေသထူလိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားႏိုင္ေၾကာင္း လူငယ္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားက စဥ္းစားခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ဘာလုပ္ခဲ့ၾကသနည္း။ ရဲတပ္ဖြဲ႔၏ အၾကမ္းဖက္မွဳမ်ားအား အၾကမ္းမဖက္ေသာ နည္းမ်ားျဖင့္ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႔၏ ရိုက္ႏွက္မွဳေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရသူမ်ား၏ ဓာတ္ပံုမ်ားအား ရိုက္ယူကာ ပံုၾကီးခ်ဲ့ျပီး ဆိုင္းဘုတ္မ်ား ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ယင္းဆိုင္းဘုတ္မ်ားျဖင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ား၏ အိမ္မ်ားသို႔ ခ်ီတက္ကာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအား ေျပာျပၾကသည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ား၏ သားသမီးမ်ားရွိရာ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြား၍ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေျပာျပၾကသည္။ တစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအား ရဲမ်ားမွ ရိုက္ႏွက္မွဳ ေလ်ာ့ပါးလာသည္။ မိတ္ေဆြမ်ား၊ အိမ္နားနီးခ်င္းမ်ား၊ မိသားစု၀င္မ်ား၏ အထင္ေသးရြံရွာ စက္ဆုပ္မွဳမ်ားဒဏ္ကို သူတို႔ မခံႏိုင္ေတာ့။
ထို႔အျပင္ လူငယ္မ်ားသည္ သူတို႔အားျဖိဳခြဲရန္ တာ၀န္ခ်ထားေသာ အရပ္၀တ္ရဲမ်ားအားလဲ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံၾကည္။ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးမ်ားအား အတင့္ရဲစြာ ေျပာျပၾကသည္။ ယင္းနည္းျဖင့္ အဆင့္ျမင့္ပိုင္းအရာရွိမ်ားအထိ ေအာင္ျမင္စြာ စည္းရံုးႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး ေတာ္လွန္ေရးတစတစ ၾကီးထြားလာျပီး ဘယ္လဂိတ္ျမိဳ႔ေတာ္ ပါလီမန္အား လူထုတက္သိမ္းခ်ိန္၌ လူထုအား ျဖိဳခြဲရန္ ေစလႊတ္ျခင္းခံရေသာ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားသည္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမည့္အစား ဒီအတိုင္းပင္ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။ ေဒါက္တိုင္ျပိဳလဲမွဳသည္ အလြန္ပင္ အေရးပါအရာေရာက္ပါသည္။
ေအာ့ပါလွဳပ္ရွားမွဳ ေအာင္ျမင္ခဲ့ရသည့္ အဓိကအေၾကာင္းရင္းတခုမွ ပါ၀ါ၏ သေဘာတရားမ်ားကို ေၾကညက္စြာ နားလည္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဘားနတ္လာဖယ္ရက္တိဆိုသူက အာဏာရွင္စနစ္အေဆာက္အအံုအား အိမ္တလံုးႏွင့္ ယွဥ္၍ ဥပမာျပထားသည္။ အိမ္၏ေခါင္မိုးမွာ အာဏာရွင္ႏွင့္ သူ၏ဖိႏွိပ္မွဳ ယႏၱရားမ်ားျဖစ္ျပီး၊ အုတ္ျမစ္မွာမူ လူထု၏ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွဳျဖစ္သည္။ ေခါင္မိုးေပၚတြင္ လက္နက္မ်ား၊ အေျမာက္မ်ား မည္မွ်တင္ထားေစကာမူ အုတ္ျမစ္အားျဖိဳလိုက္သည္ႏွင့္အိမ္ျပိဳသြားမည္ဟု သူကဆိုသည္။
လူထု၏ပါ၀ါအား Non-cooperation နည္းျဖင့္ ျပန္လည္ရယူသင့္ေၾကာင္း ေအာ့ပါလူငယ္တို႔ သံုးသပ္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းအျပင္ အာဏာရွင္စနစ္ကို ျဖိဳခ်ရံုတခုတည္းႏွင့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အျပည့္အ၀တည္ေဆာက္ျခင္း၊ ကြဲျပားျခားနားမွဳမ်ားအား လက္ခံသေဘာေပါက္ျခင္း၊ စီးပြားေရးဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ တည္ေဆာက္ျခင္း မျပဳလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း သူတို႔နားလည္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေတာ္လွန္ေရးမဟာဗ်ဴဟာသည္ အာဏာရွင္စနစ္ကို ျဖိဳဖ်က္ျခင္းႏွင့္အတူ ဒီမိုကေရစီစနစ္တည္ေဆာက္ျခင္းအေပၚတြင္ပါ တျပိဳင္နက္တည္း အေျခခံရမည္ ဟု သူတို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
ေအာ့ပါလွဳပ္ရွားမွဳ မဟာဗ်ဴဟာတြင္ အဆင့္(၅)ဆင့္ရွိပါသည္။ ယင္းတို႔မွာ-
(၁)ေတာ္လွန္ေရးယဥ္ေက်းမွဳတရပ္ဖန္တီးျပင္ဆင္ျခင္း
ေတာ္လွန္ေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွုတရပ္ ေပၚေပါက္လာေစရန္ ယဥ္ေက်းမွဳ တရပ္လိုအပ္သည္။ မည္သို႔ေသာ ယဥ္ေက်းမွဳမ်ိဳးနည္း။ ပုန္ကန္ေတာ္လွန္ေသာ ယဥ္ေက်းမွဳ။
ယင္းအဆင့္တြင္ အေရးၾကီးဆံုးမွာ ေတာ္လွန္ေရးအျမင္ရွိရန္ျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရး အျမင္ရွင္သန္ေနမွသာ ေနရာယူလိုစိတ္မ်ား၊ အျမင္ကြဲျပားမွဳမ်ားႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား အၾကားတြင္ တခါတရံရွိတတ္ေသာ အာဃာတမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ျပီး ညီညြတ္မွဳကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
ေအာ့ပါတြင္ ရွင္းလင္းျပတ္သားေသာ ေတာ္လွန္ေရးအျမင္ရွိခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံအ၀ွမ္းခ်ိတ္ဆြဲေသာ ပိုစတာမ်ားတြင္ “He’s Finished ” ဟု ေရးသားၾကသည္၊ အားလံုး၏ အဓိကရန္သူသည္ အာဏာရွင္ျဖစ္ေၾကာင္း လူတိုင္းနားလည္သည္၊ မည္သည္ကို ေတာ္လွန္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကသည္။
(၂) ခိုင္မာေသာ အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ တည္ေဆာက္ျခင္း
ေတာ္လွန္ေရး မာန္ဟုန္ကို ျမွင့္တင္ေစရန္ အဖြဲ႔အစည္းတရပ္လိုအပ္သည္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွဳ တရပ္ကို ဟိုတစု၊ ဒီတစု လုပ္ယူ၍မရ။ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္အဖြဲ႔လိုအပ္သည္။
ဤအဆင့္တြင္ အေရးၾကီးဆံုးမွာ အဖြဲ႔၀င္မ်ားအၾကားယံုၾကည္မွဳ ေလ်ာ့နည္းျခင္း မျဖစ္လာေစရန္ သတိျပဳရမည္။ တဦးႏွင့္တဦး ယံုၾကည္မွဳ ေလ်ာ့နည္းလာျခင္းသည္ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားကို ေလ်ာ့က်ေစသည္၊ ေတာ္လွန္ေရးလွဳပ္ရွားမွဳမ်ားသည္ လွဳပ္ရွားေနသူ အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားတြင္သာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနျပီး ယင္းအသိုင္းအ၀ိုင္းျပင္ပမွ လူသစ္မ်ား ထပ္မံ၀င္ေရာက္လာျခင္းကို ကန္႔သတ္လိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားေစသည္။
(၃) ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျခင္း
ယင္းအဆင့္၌ လူထုမ်ား ပူးေပါင္းပါ၀င္လာတတ္သည္။
ေအာ့ပါထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျခင္းအဆင့္သည္ ေသးငယ္ေသာ ဆႏၵျပပြဲမ်ားမွ စတင္ခဲ့သည္။ ျပဳလုပ္ေသာ ေနရာမ်ားမွာလဲ လူသြားလူလာအမ်ားဆံုးေနရာမ်ားတြင္ျဖစ္ျပီး လူထုၾကားသို႔ အျမန္ဆံုးသတင္း ပ်ံ႔ႏွံ႔ေစသည့္ ေနရာမ်ားျဖစ္သည္။
(၄) ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးအရ ဆက္ဆံမွဳ မျပဳလုပ္ျခင္း (၀ါ) ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွဳ မရွိျခင္း
ယင္းအဆင့္သည္ လူထုမ်ားအၾကား ေတာ္လွန္ေရးအျမင္၊ ေတာ္လွန္ေရးအသံမ်ား ႏွိဳးၾကားလာခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ေပၚရမည္။ သပိတ္ေမွာက္မွဳမ်ား၊ ဆႏၵျပမွဳမ်ားျဖင့္ အာဏာရွင္စနစ္ ပ်က္သုဥ္းေရးကို ဦးတည္လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။
(၅) စင္ျပိဳင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ား တည္ေထာင္ျခင္း
ယင္းအဆင့္ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ေတာ္လွန္ေရးစတင္စဥ္ကပင္ ေျခကုပ္ယူရမည္။ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္စဥ္ကာလတြင္ စင္ျပိဳင္အဖြဲ႔မ်ား ၾကီးထြားေနရန္ လိုအပ္ျပီး လူထုလွဳပ္ရွားမွဳ အရိွန္ရလာသည္ႏွင့္အမွ် လူ႔ေဘာင္သစ္တည္ေဆာက္ေရး၏ အေျခခံအေဆာက္အအံုမ်ား ျဖစ္လာရန္ လိုအပ္ေပသည္။
ဤေဆာင္းပါးေလးအား ေအာ့ပါလူငယ္မ်ား၏ ေၾကြးေၾကာ္သံျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမည္။
”အာဏာရွင္စနစ္သည္ ေသဆံုးမွဳျဖစ္၍ ေတာ္လွန္ေရးကား ဘ၀အသစ္စတင္ျခင္းျဖစ္သည္”