ဘေလာ့ လိပ္စာသစ္သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း

(၂၀၀၇) ခုႏွစ္မွစ၍ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာအား ဖြင့္လွစ္ခဲ့ရာ ဖတ္ရွဳအားေပးၾကေသာ စာဖတ္ပရိသတ္အေပါင္းအား အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။

ယခုအခါတြင္ ဘေလာ့ကို ဖြင့္ရန္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္မွဳမ်ား ရွိေနေၾကာင္း၊ စာဖတ္သူအခ်ိဳ႕မွ အေၾကာင္းၾကားလာပါသျဖင့္ www.khinmamamyo.info တြင္ စာမ်က္ႏွာသစ္ကို ဖြင့္လွစ္ထားပါသည္။

စာမ်က္ႏွာသစ္တြင္ အခ်ိဳ႕ေသာ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ ေဆာင္ပါးမ်ားႏွင့္ ရသစာစုမ်ား (ႏွစ္ရာေက်ာ္ခန္႕)ကိုလည္း က႑မ်ားခြဲ၍ ျပန္လည္ေဖာ္ျပထားပါသည္။


ယခုဘေလာ့စာမ်က္ႏွာကို ဆက္လက္ထားရွိထားမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယေန႕မွစ၍ ပို႕စ္အသစ္မ်ား ထပ္မံ တင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါေၾကာင္းႏွင့္ ပို႕စ္အသစ္မ်ားကို စာမ်က္ႏွာသစ္တြင္သာ တင္ေတာ့မည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေလးစားစြာ အသိေပး အေၾကာင္းၾကားပါသည္။


စာမ်က္ႏွာသစ္သို႕ အလည္လာေရာက္ပါရန္ကိုလဲ လွိဳက္လွဲစြာ ဖိတ္ေခၚအပ္ပါသည္။


ေလးစားစြာျဖင့္



ခင္မမမ်ိဳး (၁၇၊ ၁၀၊ ၂၀၁၁)

www.khinmamamyo.info

market economy

Wednesday, December 31, 2008

ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္တဲ့လား


(၁၉၈၈)ခုႏွစ္ မတရားအာဏာသိမ္းပြဲေနာက္ပိုင္းကာလ နဝတ၊ နအဖတို႔၏ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမ်ား၊ မိန္႔ခြန္းမ်ားလိုလိုတြင္ မပါမျဖစ္ စကားတစ္ခု ရွိသည္။ ယင္းကား ‘ႏိုင္ငံေတာ္ စီးပြားေရးဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေစရန္ အတြက္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္အား က်င့္သံုးေနသည္’ ဟူေသာစကား။ အေျပာႏွင့္အလုပ္ညီစြာ အမွန္တကယ္ က်င့္သံုးခဲ့ပါလွ်င္ စာေရးသူတို႔ အမိျမန္မာျပည္၏ စီးပြားေရးအေဆာက္အအံုၾကီး တစ္ခုလံုး ဤမွ် စုတ္ျပတ္သတ္သြားစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ က်င့္သံုးမွဳ၏ ရလာဒ္သည္ စီးပြားေရး ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မွဳျဖစ္ေနေစမည္မွာ မလြဲဧကန္မုခ်။


နည္းမွန္လမ္းမွန္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္၏ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ပါက နအဖတို႔၏ လိမ္လည္မွဳမ်ားကား ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေပၚလာပါသည္။ အတုအေယာင္ အမ်ိဳးသားညီလာခံ က်င္းပျပီး ထြက္ေပၚလာသည့္ ရလာဒ္မ်ားႏွင့္ အတုအေယာင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ၾကိဳးပမ္းေနေသာ နအဖသည္ ကမၻာတဝွမ္းလံုး လက္ခံက်င့္သံုးေနသည့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စနစ္ကိုလဲ အတုအေယာင္ လုပ္ခဲ့ၾကေလသည္။ မည္သို႔ လိမ္လည္လွည့္ျဖားခဲ့ၾကသည္ကို ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။


ႏိုင္ငံတကာမွ က်င့္သံုးေနေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္၏ သြင္ျပင္ လကၡဏာမ်ားမွာ

(က) ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မွဳ


ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မွဳအခြင့္အေရးသည္ တစ္ဦးခ်င္းျဖစ္ေစ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၌ျဖစ္ေစ ရရွိခံစားရမည့္အခြင့္အေရးျဖစ္ျပီး၊ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံံမွဳ၊ ဆန္းသစ္တီထြင္မွဳ ႏွင့္ စီးပြားဓနတိုးတက္မွဳတို႔ကို တြန္းအားေပးသည့္အရာ ျဖစ္ရပါမည္။


လက္ေတြ႔တြင္ကား ဤအခ်က္ႏွင့္ မေလ်ာ္ညီစြာပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မွဳအခြင့္အေရး အလြန္ပင္ ရွားပါးပါသည္။ ႏိုင္ငံပိုင္ စက္ရံဳအလုပ္ရံုမ်ားအား ပုဂၢလိက ပိုင္အျဖစ္ လြဲေျပာင္းထားသည္ဟု မည္မွ်ပင္ဆိုေစကာမူ၊ ျဖစ္ရပ္မွန္ကား စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ား ေနာက္ကြယ္မွ ၾကိဳးကိုင္ပိုင္ဆိုင္မွဳ ယူထားေသာ လုပ္ငန္းမ်ားသာ ျဖစ္ေနပါသည္။ စစ္အရာရွိၾကီးမ်ားကိုယ္တိုင္ ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနေသာ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဦးပိုင္လီမီတက္မွ ပါဝင္လုပ္ကိုင္ေနေသာ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ပင္ ဤအခ်က္မွာ ထင္ရွားေနပါသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားမွာလဲ နအဖတို႔ႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ေမာင္ပိုင္စီးလုပ္ကိုင္ေနၾကပါသည္။


()လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ လြတ္လပ္ခြင့္ ႏွင့္ ေရြးခ်ယ္မွဳဆိုင္ရာ လြတ္လပ္ခြင့္


လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုသည္မွာ စြန္႔ဦးတီထြင္သူမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၌ သယံဇာတအရင္းအျမစ္မ်ား၊ ကုန္ၾကမ္းမ်ားအား လြတ္လပ္စြာ ရယူပိုင္ခြင့္၊ အသံုးျပဳခြင့္၊ မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ခြင့္ႏွင့္ ထုတ္ကုန္မ်ားကို မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ ေစ်းကြက္မ်ား၌ ေရာင္းခ်ခြင့္ရွိရပါမည္။


ေရြးခ်ယ္မွဳဆိုင္ရာ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုသည္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားသည္ မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ ပိုင္ဆိုင္မွဳအရင္းအျမစ္မ်ားကို ႏွစ္သက္ရာအခ်ိန္တြင္ ေရြးခ်ယ္အသံုးခ်ခြင့္ရွိရမည္ျဖစ္ျပီး၊ လုပ္သားမ်ားမွာလဲ ႏွစ္သက္ရာ အလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္လုပ္ကိုင္ခြင့္ႏွင့္ ႏွစ္သက္ရာ သင္တန္းမ်ားကို ေရြးခ်ယ္တက္ေရာက္ႏိုင္ခြင့္ရွိရမည္ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔အတူ စားသံုးသူမ်ားမွာလဲ မိမိတို႔ဝင္ေငြအား စိတ္ၾကိဳက္သံုးစြဲပိုင္ခြင့္ ရွိရမည္ျဖစ္ေလသည္။


နဝတ၊နအဖတို႔လက္ထက္တြင္ကား အဆိုပါအခြင့္အေရးမ်ားမွာ အကန္႔အသတ္ႏွင့္သာ ရွိပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္လုပ္ငန္းမ်ားလုပ္မည္လား၊ ပါမစ္လိုပါသည္။ သစ္လုပ္ငန္းလုပ္မည္လား၊ ပါမစ္လိုပါသည္။ ဟိုေနရာသြားလဲ ပါမစ္၊ သည္ေနရာသြားလဲ ပါမစ္ႏွင့္ တမစ္တည္းသာမစ္ေနေတာ့သည္။ လုပ္ငန္းမ်ားလုပ္လွ်င္ ပါမစ္လိုသည္ကေတာ့ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလိုပင္။ သို႔ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကပါမစ္ကေတာ့ တမူထူးျခားပါမစ္ျဖစ္ပါသည္။ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းဆိုင္ရာ မည္မွ်ပင္ မွန္ကန္ေစပါမူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား အိတ္ကပ္ထဲသို႔ ေငြမေရာက္သေရြ႔ ပါမစ္မွာ မိုးေပၚမွ မက်ႏိုင္ေသာ တိမ္စိုင္တိမ္ခဲပမာကဲ့သို႔ပင္။ ဒီၾကားထဲ ပါမစ္အေရာင္းအ၀ယ္ပြဲစားမ်ားကလဲ ရွိလိုက္ေသးသည္။


အလုပ္သမားအခြင့္အေရးဆိုသည္ကိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဘာလဲဆိုသည္ကိုပင္ ေမးယူရမည္ကဲ့သို႔။ မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ အလုပ္အကိုင္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္လုပ္ရန္ေနေနသာသာ၊ မႏွစ္သက္ေသာ အလုပ္ မ်ား၊ ယုတ္စြအဆံုး- ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ပင္လွ်င္ အဆက္အသြယ္ရွိမွျဖစ္သည္တဲ့။ စားသံုးသူမ်ား၏ ေရြးခ်ယ္စားသံုးပိုင္ခြင့္၊ မိမိတို႔ဝင္ေငြကို စိတ္ၾကိဳက္အသံုးျပဳခြင့္ ဆိုသည့္ သေဘာတရားရွိသည္ မရွိသည္ကိုေတာ့ ဝန္ထမ္းမိသားစုမ်ား ပိုမိုနားလည္ေပလိမ့္မည္။ ဆန္ေပးသည္ဆိုေသာ နာမည္ေကာင္းယူကာ ဖြဲ၊သလဲမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ဆန္ကို မယူမေနရ လခထဲမွ ျဖတ္ေတာက္မွဳ၊ မည္သည့္ရံုးသြားသြား၊ ျပကၡဒိန္မ်ား အတင္းထိုးေရာင္းမွဳစသည္မ်ား။ ဆယ္တန္းအမွတ္စာရင္း သြားထုတ္သည္ကို ျပကၡဒိန္ဝယ္မွ အမွတ္ထုတ္ေပးမည္ဆို၍ မဆီမဆိုင္ဝယ္ခဲ့ရသည့္ ေန႔ရက္မ်ား၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆရာဆရာမမ်ား အားလပ္ခ်ိန္တိုင္း မုန္႔ေရာင္းရမည္ဆို၍၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမဘဝတလွည့္၊ ေစ်းေအာ္ေရာင္းေန သည့္ ေစ်းသည္တလွည့္ျဖစ္ေနေသာ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားအားၾကည့္ကာ အားနာပါးနာႏွင့္ ဝယ္ခဲ့ရေသာ အေတြ႔အၾကံုမ်ားကို ျပန္ေျပာင္းသတိရမိပါသည္။ ေၾသာ္-ျမန္မာျပည္ရဲ့ စားသံုးသူ အခြင့္အေရးဆိုတာ ဤသို႔ႏွယ္ပါ။


()ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြား


ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြားရွာမွဳသည္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္၏ အဂၤါတစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ထုတ္လုပ္သူမ်ားက အျမတ္အမ်ားဆံုး(ဝါ) အရွံဳးအနည္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္သကဲ့သို႔၊ လုပ္သားမ်ားမွလဲ မိမိတို႔ ဝင္ေငြအား တိုးတက္မ်ားျပားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကေလသည္။ ထိုနည္းတူ စားသံုးသူမ်ားမွလဲ ကုန္က်ရသည့္ ပိုက္ဆံႏွင့္ တန္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ရရွိမွေက်နပ္မွဳရွိၾကေလသည္။ ယင္းသို႔ အက်ိဳးအျမတ္၊ ဝင္ေငြ၊ စားသံုးသူမ်ား ေက်နပ္အားရမွဳစသည္တို႔အား အျပိဳင္အဆိုင္ ၾကိဳးပမ္းရယူေနျခင္းရွိမွသာ စီးပြားေရးအေဆာက္အအံု တရပ္လံုး တိုးတက္မွဳ ရွိေလမည္။

နဝတ၊ နအဖလက္ထက္ျမန္မာျပည္တြင္ကား ဤသို႔သံုးဦးသံုးဖလွယ္ အား ျပိဳင္မွဳမ်ား မရွိပါ။ ထုတ္လုပ္သူမ်ားမွာ အျမတ္ေဝစု၏ သံုးပံုႏွစ္ပံုခန္႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၊ ဌာနဆိုင္ရာမ်ားသို႔ ေပးေက်ြးခြံ႔ေနၾကရသျဖင့္ အျမတ္မ်ားသထက္မ်ားေအာင္ လုပ္လိုက္ေသာအခါ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းအဆမတန္ ၾကီးထြားလာပါသည္။ တဖန္ ဝိသမေလာဘကုန္သည္မ်ားေၾကာင့္ ကုန္ေစ်းႏွုန္းတက္ပါသည္ဆိုျပီး မေရာင္ရာဆီလူး နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားက ဆိုျပန္၍ ေစ်းႏွဳန္းက်ရန္ လုပ္ရျပန္ေသာအခါ ကုန္ပစၥည္းအရည္အေသြး က်ဆင္းသြားျပန္သည္။ စားသံုးမ်ားမွာေတာ့ ေက်နပ္သည္၊ မေက်နပ္သည္အသာထား၊ အသက္ရွင္ရပ္တည္ဖို႔ ေကာင္းလဲစား၊ မေကာင္းလဲစား၊ ေကာင္းလဲသံုး၊ မေကာင္းလဲသံုးဘဝ။ လုပ္သားမ်ားမွာလဲ လုပ္အားႏွင့္ လုပ္ခတန္သည္မတန္သည္ အပထား၊ စားစရာရွိေအာင္၊ ေနစရာရွိေအာင္ တခုခုေတာ့ လုပ္ေနရမည္မို႔ ပါးစပ္ပိတ္၊ ေခါင္းငံု႔ကာ ေနၾကရသည္။


တဖန္ ဝန္ထမ္းမ်ားက်ပ္တည္းသည္ဆိုကာ နအဖတို႔မွ အာမခံခ်က္မရွိေသာ ေငြစကၠဴမ်ားအား အတင္းရိုက္ထုတ္ျပီး လစာမ်ားတိုးျပန္ေတာ့လဲ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းမ်ားက အဆမတန္ တက္သြားျပန္သည္။ တက္မည္ေပါ့။ လစာတိုးမည္ဆိုသည္ကို ၾကားသည္ႏွင့္ ေစ်းကြက္ဝယ္လိုအားက အဆမတန္ထိုးတက္သြားသည္ကိုး။ ဝယ္လိုအားႏွင့္ ေရာင္းလိုအားညီမွ်ရန္ ေစ်းႏွဳန္းႏွင့္ ညွိယူရသည္ေလ။ ကုန္သည္မ်ား၏ အျပစ္ဆိုျပီးပဲ လက္ညွိဳးထိုးေန၍မရပါ။ ေစ်းကြက္ဝယ္လိုအား၊ ေရာင္းလိုအား၊ ေငြေၾကးသံုးစြဲမွဳစသည့္ စီးပြားေရးအေျခခံအခ်က္ေလးမ်ားကိုပင္ နားမလည္ေသာ ပရမ္းပတာအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၏ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနေသာ အိုးနင္းခြက္နင္းကိစၥမ်ား၏ ရလာဒ္သာျဖစ္သည္။


() ျပိဳင္ဆိုင္မွဳ


ေစ်းကြက္အတြင္းတြင္ ေရာင္းသူဝယ္သူ အျပိဳင္အဆိုင္မ်ားစြာ ရွိရပါမည္။ ေရာင္းသူမ်ားျခင္းျဖင့္ မည္သည့္တဦးတေယာက္ေသာ ေရာင္းသူကမွ ေစ်းကြက္ေရာင္းလိုအားကိုျဖစ္ေစ၊ ေစ်းႏွဳန္းကိုျဖစ္ေစ ခ်ဳပ္ကိုင္၍ မရေတာ့ပါ။ ထိုနည္းတူစြာ ဝယ္ယူသူမ်ားအျပိဳင္အဆိုင္ ေပါမ်ားျခင္းျဖင့္ မည္သည့္ စားသံုးသူကမွ ေစ်းကြက္ဝယ္လိုအားကိုျဖစ္ေစ၊ ေစ်းႏွဳန္းကိုျဖစ္ေစ ထိန္းခ်ဳပ္၍မရပါ။ ထို႔အျပင္ ထုတ္လုပ္သူမ်ားသည္ ေစ်းကြက္အတြင္းသို႔ လြယ္ကူစြာ ဝင္ထြက္ခြင့္ရွိရပါမည္။ ျပိဳင္ဆိုင္မွဳအား ခြင့္မျပုေသာ မည္သည့္ေစ်းကြက္စီးပြားေရးမွ တိုးတက္ေအာင္ျမင္မွဳမရွိႏိုင္ပါ။ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္ စီးပြားေရးစနစ္မွ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္သို႔ ကူးေျပာင္းေသာ Transition Economies မ်ား၏ Structural Adjustment programs (SAPs) မ်ားတြင္ ျပိဳင္ဆိုင္မွဳေပၚလစီမ်ား (Competition policies) အား ျမွင့္တင္ေရးသည္ အေရးပါေသာ က႑တစ္ခုအျဖစ္ပါဝင္ေနပါသည္။


ႏိုင္ငံေတာ္၏ စီးပြားေရးက႑အား အမွန္တကယ္ တိုးတက္ေစလိုသည္ဆိုလွ်င္ ဦးပိုင္မွသာ သီးျခား ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနေသာ လုပ္ငန္းမ်ား၊ နအဖေဆြမ်ိဳးမ်ားသာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရျပီး အျခားျပည္သူလူထုအား လုပ္ငန္းလိုင္စင္မခ်ေပးသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားအား ရပ္တန္းက ရပ္သင့္ပါသည္။ ျပည္သူလူထုႏွင့္အတူ တန္းတူေရာယွက္၍ မွန္ကန္စြာ၊ တရားနည္းလမ္းက်စြာ ျပိဳင္ဆိုင္သင့္ပါသည္။ အရည္အခ်င္းမရွိ၍ စည္းဝိုင္းထဲတြင္ မျပိဳင္ဆိုင္ႏိုင္သည္ႏွင့္ စည္းဝိုင္းအား ေမာင္ပိုင္စီးကာ တစ္ေယာက္တည္း ပထမဆုယူျပေနျခင္းမွာ လူၾကီးလူေကာင္းတို႔၏ လုပ္ရပ္မဟုတ္ပါ။ လူကလိန္ကက်စ္တို႔၏ လုပ္ရပ္သာျဖစ္ပါသည္။


ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္တြင္ အျခားေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားလဲ ရွိပါေသးသည္။ စီးပြားေရးက်မ္းမဟုတ္၍ စာေရးသူ အက်ယ္မခ်ဲ့လိုေတာ့ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ မည္သည့္ရွဳေထာင့္မွပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရး လုပ္ကိုင္ေနမွဳမ်ားမွာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ႏွင့္ သိသာစြာ ကြဲလြဲေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။


ဖြတ္ထြက္မွ ေတာင္ပို႔မွန္းသိ စကားပံုရွိပါသည္။ ဖြတ္ကထြက္ေနသည္မွာ အျမီးပင္ ေပၚေနျပီၤ။ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာျပည္သားမ်ား အဘယ္သို႔ေသာ အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေနမည္နည္း။ အတုကိုအတုမွန္းသိရင္ေတာ့ အစစ္ကို ရွာေဖြအေကာင္အထည္ေဖာ္ရေပမည္။ အစစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ နအဖစစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ခ်ဳပ္ျငိမ္းေစျပီးမွသာ ေဖာ္ထုတ္၍ ရေပမည္။ နအဖတြင္ အစစ္ဆိုသည္မွာ မရွိေတာ့ပါ။ သူတပါးလက္ထဲမွ အာဏာရယူထားသည့္ အစိုးရအတု၊ အာဏာျမဲေရး ၾကိဳးပမ္းထားရသည့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတု၊ ျပည္သူ႕ကိုယ္စားလွယ္မ်ား မပါ၀င္သည့္ ညီလာခံအတု၊ မည္သည့္ႏိုင္ငံ၏ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုမွာမွ မပါသည့္ စစ္ဗိုလ္တမတ္သား ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒ အတု၊ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးအတု စသည့္ အတုအေယာင္ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားျဖင့္သာ ကမၻာေက်ာ္ေနသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႕မဟုတ္ပဲ အတုအေယာင္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားကာ ေရႊသမင္အလိုက္မွားလွ်င္ေတာ့ စာေရးသူတို႕ ျမန္မာျပည္သည္ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံမွသည္ ကမၻာေပၚတြင္ပင္ မရွိေတာ့သည့္ အျဖစ္ဆိုးသို႔ အသြင္ ကူးေျပာင္းသြားေပေတာ့မည္။


မည္သို႔ဆိုေစ နအဖဝန္ၾကီးမ်ားကေတာ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ႏွင့္အညီ ဘက္စံုဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္တရပ္တည္ေဆာက္ေရးဆိုကာ မီးကုန္ယမ္းကုန္ (မည္သူမွ်မၾကားခ်င္၍ နားပိတ္ထားေသာ္လဲ) ေအာ္ဟစ္ေနၾကပါသည္။ စာေရးသူတို႔ျပည္သူမ်ားမွလဲ


ေစ်းကြက္စီးပြားေရးတဲ့လား နအဖရယ္၊

ဘယ္လိုေျပာေျပာ

တို႔ျပည္သူမ်ားမယံုပါတယ္။

ကယ္တင္ရွင္ဆိုသူ နအဖရယ္၊

လာရာလမ္းကို ျပန္ေတာ့ကြယ္”


ဟူ၍သာ ေၾကြးေၾကာ္ရင္း ေနရာမွန္ကို ျပန္ပို႕လိုက္ၾကပါစို႕။


ခင္မမမ်ိဴး

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္..>>>

အေျပာင္းအလဲ

( ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က ေဆာင္းပါးေဟာင္းေလးကို ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္)


အေျပာင္းအလဲ


ေလာကတြင္ အေျပာင္းအလဲ မ်ားစြာ ရွိတတ္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ဘဝတြင္ ၾကံဳရသည့္ အေျပာင္းအလဲမ်ားမွာပင္ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားလွသည္။ တခါတရံအေျပာင္းအလဲမ်ားသည္ ကာယကံရွင္ မသိလိုက္ပဲ ကံၾကမၼာ ဆံုးျဖတ္သြားသည္။ တခါတရံတြင္ ကာယကံရွင္က အေျခအေနအရ ေျပာင္းလဲပစ္ရသည္လဲရွိသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုျဖစ္တိုင္း ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳး က်န္မည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ေကာင္းက်ိဳးသည္ ဆိုးက်ိဳးထက္မ်ားေနပါက အနာဂတ္တြက္ ေရွ႔ရွဳျပီး အခက္အခဲမ်ားကို ရင္ဆိုင္ပစ္ရတတ္သည္။ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရွဴႏိုင္ရသည္။ အေျပာင္းအလဲကို ေၾကာက္ေန၍မရ။ ေျပာင္းရမည့္ အေျခအေနၾကံဳလာလွ်င္ ေျပာင္းလဲႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရေပမည္။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ပင္ ဤသို႔ ၾကံဳတတ္ပါလွ်င္၊ ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြက္ ဆိုလွ်င္ကား ပို၍မ်ားျပားမည္မွာ ဧကန္မလြဲ။


စာေရးသူတို႔၏ ခ်စ္စြာလွေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတြင္လဲ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အေျခအေနအရ လိုအပ္ခ်က္ကိုျမင္ကာ ေခတ္ႏွင့္အညီ လက္နက္စက္ရံုမ်ားတည္ေထာင္ရန္ ၾကိဳးစားသည့္ ႏိုင္ငံေရးရာ သံတမန္ေရးရာ က်ြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ေသာ ကေနာင္မင္းသား၏ စီမံကိန္းကား ‘လက္နက္ေတြ စမ္းသပ္ေတာ့ ငါးေတြေသကုန္တာေပါ့’ ဟူေသာ အဆိုစကားေၾကာင့္ ပ်က္သုဥ္းခဲ့ရဖူးသည္။ ငါးမ်ားေသေစလို၍ ေျပာေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ ငါးမ်ား အေသအေပ်ာက္ အနည္းဆံုး့ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမည့္ နည္းလမ္းမ်ားကို၊ ဆံုးျဖတ္ရမည့္သူ ေရေျမ့သခင္ မင္းတုန္းမင္းတရား ေလ့လာခဲ့ဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ အေျပာင္းအလဲလုပ္ရန္ လိုအပ္သည္ကို နားလည္ခဲ့ဖို႕ေကာင္းပါသည္။ထိုသို႔မဟုတ္ပဲ မင္းဆရာ၏ အဆိုအမိန္႔ကိုသာ မ်က္စိမွိတ္ နားေထာင္ခဲ့မွဳေၾကာင့္ ငါးမ်ားတင္မဟုတ္ပဲ ျပည္သူမ်ားစြာ၏ အသက္မ်ား ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ရသည္။ လက္နက္အင္အားမမွ်တမွဳေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ၾကီးလဲ က်ြန္ဘဝေရာက္ခဲ့ရသည္။


တဖန္သီေပါမင္းလက္ထက္ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ ရန္သူမ်ား နန္းေတာ္သို႔ နီးကပ္လာစဥ္တြင္ ခုခံမည္၊ မခုခံမည္ အျငင္းပြားစဥ္ကာလ၌ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္သူက ဘာမွဝင္ေျပာႏိုင္ရန္ အရည္အခ်င္းမရွိ။ မင္းတိုင္ပင္ ဘိုးဘိုးမ်ား၏ အၾကံေပးခ်က္အတိုင္း ၾကက္ငွက္ပမာ အဖမ္းခံခဲ့သည္။ ‘ဘိုးဘိုးတို႔ သတၱိမရွိရင္ ထမီဝတ္ထားၾကပါလား။ စုဖုရားကိုယ္တိုင္ နန္းတြင္းသူေတြနဲ႔ ထြက္တိုက္မယ္’ဆိုေသာ စုဖုရားစကားကိုလဲ လ်စ္လ်ဴရွဳခဲ့ၾကသည္။ စုဖုရားအား ေထာက္ခံေျပာေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ စုဖုရားမွားခဲ့သည္မ်ား၊ မ်ားစြာရွိပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ အာဏာ၏ ပင္မခ်က္ခ်ာေနရာ နန္းေတာ္ရာကိုကား အသက္ႏွင့္ လဲလွယ္၍ ကာကြယ္သင့္ပါသည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ပဲ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ အေျပာင္းအလဲ ကံၾကမၼာကာလတြင္ ျမန္မာတို႔ သရဲေဘာေၾကာင္ခဲ့ၾကသည္မွာ သမိုင္းတြင္ ရွက္ဖြယ္လိလိ။ လက္နက္အင္အားမညီမွဳေၾကာင့္ ရွံဳးေကာင္းေတာ့ ရွံဳးခဲ့လိမ့္မည္။ သို႔ေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားသား စစ္ကာနယ္တစ္ေယာက္၏ မွတ္တမ္းတြင္ ျမန္မာတို႔နန္းေတာ္အား ေသနတ္မေဖာက္ရပဲ သိမ္းႏိုင္ခဲ့သည္ ဟူ၍ေတာ့ သမိုင္းတြင္က်န္ခဲ့မည္မဟုတ္။


လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲကာလ ျမန္မာမ်ားမူကား အလြန္ပင္ ေတာ္ၾကပါသည္။ ဝါဒေရးရာမ်ား၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲမ်ားရွိေသာ္လဲ လုပ္သင့္သည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ညီညာစြာ ဆံုးျဖတ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ဂ်ပန္အားလက္နက္ႏွင့္ တြန္းလွန္ရမည့္ အခ်ိန္တြင္ လက္နက္ကို ကိုင္တြယ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ဂ်ပန္ထြက္ျပီးေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္တို႔ကိုမူကား သံတမန္ေရးရာနည္းျဖင့္ အႏိုင္ယူႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အေျပာင္းအလဲႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြေသာ နည္းပရိယာယ္မ်ား ခ်ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။


သို႕ေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာမ်ားသည္ကား ေတြေ၀မွဳေတြ မ်ားလာသည္။ အေျပာင္းအလဲကို ေၾကာက္တတ္သူမ်ားကတမ်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးမ်ားေတြး၍ ေနာက္ျပန္ဆြဲတတ္သူ မ်ားကတမ်ိဳး၊ အခက္အခဲမ်ားကို ေတြးေၾကာက္၍ ေနာက္တြန္႔ေနသူမ်ားကတစ္မ်ိဳး၊ အေျပာင္းအလဲကာလတြင္ ေတြေဝေနသူမ်ားကတမ်ိဳးႏွင့္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စိတ္အေထြေထြ။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနၾကေတာ့သည္။ ထင္ရာစိုင္းကာ တေယာက္တေပါက္ႏွင့္ ေလွ်ာက္ရမည့္ လမ္းအားမေလွ်ာက္ၾကေတာ့ပဲ အေျပာမ်ားက လႊမ္းမိုးလာၾကသည္။


ပမာဆိုရေသာ္ လူအမ်ား ခရီးသြားရင္ ေခ်ာက္တစ္ခုအားၾကံဳေနသည္ ဆိုပါစို႔။ ေခ်ာက္ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည့္ ေက်ာ္ျဖတ္နည္းကို သံုးရေပမည္။ နည္းကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေပသည္။ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ စဥ္းစားကာ ကြန္ကရစ္ေလာင္း တံတားထိုးလဲရသည္။ ေက်ာ္ျဖတ္၍ရယံု ဝါးတံတားထိုး၍လဲရသည္။ ေခ်ာက္ထဲဆင္းျပီးမွ ျပန္တက္သည့္နည္းလဲရွိမည္။ ၾကိဳးပစ္ကူး၍လဲ ရခ်င္ရမည္။ လုပ္သင့္သည္ကို လုပ္ၾကဖို႔သာလိုသည္။ ညွိ၍မရလဲ ေခ်ာက္ေက်ာ္ႏိုင္ဖို႔သာ အာရံုစိုက္၍ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာ ကိုယ္လုပ္ေနဖို႔သာ ရွိသည္။


သို႔ေပမယ့္ စာေရးသူတို႔ျမန္မာမ်ားအား ဤသို႔မဟုတ္။ ေခ်ာက္ကူးဖို႔ကေန သူ႔နည္းကိုယ့္နည္း ေကာင္းသည္ဟူ၍ ထိုင္ျငင္းခံုေနသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ေခ်ာက္ကူးရန္ ၾကိဳးစားသူမ်ားကိုလည္း မကူးႏိုင္ရန္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ အပုပ္ခ်ဟန္႕တားမွဳေတြ လုပ္တတ္လာၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရးရျပီးေနာက္ပိုင္း လက္နက္ကိုင္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားတြင္လည္း မစည္းရံုးခဲ့ၾက။ နယ္ေျမလုတုိက္ပြဲေတြပင္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကသည္။ ရလာဒ္ကား ေနဝင္းအစိုးရ စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္သြားသည္။ ဟိုဘက္ေျမွာက္ေပးလိုက္၊ သည္ဘက္ေျမွာက္ေပးလိုက္။ လက္နက္ကိုင္မ်ား၏ ယူနီေဖာင္းမ်ား အေရျခံဳဝတ္ျပီး ၾကားဝင္ရွဳပ္လိုက္။ အခ်င္းခ်င္းတုိက္ပြဲျဖစ္လာရင္ ဟိုဘက္ဝင္ကူလိုက္၊သည္ဘက္ဝင္ကူလိုက္ႏွင့္ ငါးၾကင္းဆီျဖင့္ ငါးၾကင္းေၾကာ္ခံခဲ့ရသည္။


ယင္းေနာက္ပိုင္းကာလ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္အေရးအခင္းၾကီးကား အေျပာင္းအလဲတစ္ရပ္ကို သမိုင္း၏ လိုအပ္ခ်က္ႏွင့္အညီ ဖန္တီးေပၚေပါက္လာႏိုင္ခဲ့ေသာကာလ။ ျမန္မာ့မ်ိဳးဆက္လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားက ေျပာင္ေျမာက္စြာ ဦးေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အေျပာင္းအလဲေပၚေပါက္လာျပီးမွ အေျပာင္းအလဲကို ကိုယ္တြယ္ႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းျဖစ္ေသာ ၾကားျဖတ္အစိုးရကား အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မေပၚေပါက္ႏိုင္ခဲ့။ ေခ်ာက္မကူးပဲ ထိုင္ျငင္းခံုသည့္ စိတ္မ်ားက လႊမ္းမိုးလာခဲ့ျပန္သည္။ ရလာဒ္ကား ရန္သူလက္ဦးသြားခဲ့သည္။


ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လက္ေတြ႔လိုအပ္ေနေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ၊ဖယ္ဒရယ္စနစ္ကိုသာ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး ဦးတည္ႏိုင္လာေသာ အခ်ိန္က်ျပန္ေတာ့လဲ မစည္းလံုးၾကျပန္။ ရန္သူ၏ ပရိယာယ္စက္ကြင္းထဲသို႔ ေရာက္သြားသူမ်ားရွိလာျပန္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ကလို အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ စိတ္ထားမရွိၾက။ ကိုယ္အဖြဲ႔၊ သူ႔ အဖြဲ႔သာ အာရံုစိုက္ၾကေတာ့သည္။ ဘာလိုလိုႏွင့္ မည္သည့္မဖြဲ႔မွ် ႏိုင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား မေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္ေတာ့ အမွန္။


ယခုလဲ အေျပာင္းအလဲတစ္ရပ္၏ အခ်ိန္ကားေရာက္လာေလျပီ။ Engage လား၊ Defeat လား။ Engage လုပ္ရမည္ဟု မစားရ၀ခမန္း ထိုင္ေျပာေနသူမ်ားရွိသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ ေအာ္ခဲ့ၾကသည္မွာ Engage မဟုတ္ပါဘူးလား။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေရးလို႕ ဆိုခဲ့ၾကေပမယ့္၊ Defeat လမ္းေၾကာင္းေပၚတက္၍၊ တကယ္တိုက္ပြဲ၀င္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားက အနည္းငယ္သာ ရွိခဲ့သည္။ စစ္အစိုးရျပဳတ္က်ေရးေျပာျပီး၊ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ေျပာလိုက္၊ ပူးတြဲအစိုးရေျပာလိုက္၊ လူထုတိုက္ပြဲေျပာလိုက္ႏွင့္ engage လိုလို၊ defeat လိုလို ေယာင္ေနခဲ့သည့္ အခ်ိန္က မ်ားခဲ့သည္။ အေျပာင္းအလဲအတြက္ အမွန္တကယ္လိုအပ္သည့္ လမ္းစဥ္တခု ျပတ္ျပတ္သားသား မခ်ႏိုင္ခဲ့ၾက။


ေယာင္ေျခာက္ဆယ္သမားမ်ားကလဲ ရွိေသးသည္။ အတိုက္အခံက engage မလုပ္၍ပါဟု ဆရာၾကီးလုပ္ ေ၀ဖန္ေနၾကသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး engage ပဲလုပ္ေနခဲ့တဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ျမင္ေအာင္ မၾကည့္တတ္သည္ပဲလား။ engage လုပ္ျခင္းဆိုသည္ကို လက္နက္ခ်အရွံဳးေပးရမည္ဟုပဲ ညံ့ဖ်င္းစြာ သေဘာေပါက္ေန၍လားမသိ။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္လုပ္ရန္ ေတာင္းဆို၍ engage လုပ္သည္ကို နအဖက လက္မခံပဲ ျငင္းဆန္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ အတိုက္အခံက မလုပ္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ ႏိုင္ငံတကာ၏ ၾကား၀င္ေစ့စပ္မွဳမ်ားကလဲ engage လုပ္ရန္သာျဖစ္သည္။ ဒါေတြကို မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ျငင္းဆန္ခဲ့သည္က နအဖ။ အေျဖကရွင္းေနပါသည္။ နအဖက engage ကို လံုး၀စိတ္မ၀င္စားပါ။ အတိုက္အခံမ်ားကို defeat လုပ္လိုက္ရန္သာ စိတ္၀င္စားပါသည္။


အေျပာင္းအလဲအတြက္ စိန္ေခၚမွဳကေတာ့ စတင္ေနခဲ့ပါျပီ။ အတိုက္အခံမ်ား ဘာလုပ္ၾကမည္နည္း။ engage လမ္းေၾကာင္းေပၚပဲ ထိုင္ေနလို႕ေတာ့မရပါ။ နအဖက ဂုတ္ခြစီးသြားလိမ့္မည္။ ေခ်ာက္ကူးဖို႕ မၾကိဳးစားပဲ ကူးနည္းမ်ား ထိုင္ျငင္းခံုလိုက္၊ ကူးဖို႕ၾကိဳးပမ္းေနသူေတြကို အျပစ္တင္ေ၀ဖန္လိုက္ လုပ္ေနရံုနဲ႕လဲ အက်ိဳးမထူးပါ။ ထိုသို႕ေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ားကို ျပဳျပင္သင့္ၾကပါသည္။ လမ္းစဥ္ကေတာ့ တေၾကာင္းသာ က်န္ပါေတာ့သည္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အျမစ္ျဖဳတ္ရမည္။


အဆိုပါလမ္းစဥ္ေဖာ္ေဆာင္ရန္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး၊ လူထုတိုက္ပြဲ၊ ေပ်ာက္က်ားး စသည္ျဖင့္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိမည္။ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳး၊ အခ်ိန္ျမန္ဆန္မွဳ၊ ေႏွးေကြးမွဳစသည္ျဖင့္ အက်ိဳးဆက္မ်ားစြာရွိသည္။ ကိုယ္သန္ရာကိုယ္လုပ္ရန္သာျဖစ္သည္။ ထင္ထင္ေပၚေပၚေနခ်င္သူကို ေျမေအာက္တာဝန္သြားေပးလွ်င္ လိိုင္းတစ္လိုင္းလံုး ရန္သူ႔လက္ထဲေရာက္မည္။ ေျမေအာက္လုပ္ခ်င္သူကို ေျမေပၚတာဝန္ သြားေပးျပန္ရင္လဲ ထိေရာက္မည္မဟုတ္။ ေသနတ္မႏိုင္သူလက္ထဲ ေသနတ္သြားထည့္လို႔လဲမရ။ အေျပာေကာင္းျပီး၊ စည္းရံုးေရးေကာင္းသူကို ေသနတ္တလက္ေပးျပီး ကင္းေစာင့္ခိုင္းေနလွ်င္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မည္။ လူအမ်ားႏွင့္ ေရာေရာေႏွာေႏွာ မေနတတ္သူကို စည္းရံဳးေရးမွဴး သြားလုပ္ခိုင္းလွ်င္လဲ ေရွာင္ထြက္သြားလိမ့္မည္။ လူမွန္၊ေနရာမွန္ ျဖစ္ဖို႔သာလိုသည္။ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုအတြက္ လိုအပ္ေသာ သင့္ေလ်ာ္သည့္ နည္းမွန္လမ္းမွန္ႏွင့္ လူမွန္၊ ေနရာမွန္ျဖစ္လွ်င္ေတာ့ ေအာင္ပြဲဆိုသည္ကား ေျမၾကီးလက္ခတ္မလြဲ။


သူနည္းေကာင္းသည္၊ ကုိယ့္နည္းေကာင္းသည္ ျငင္းခံုပြဲလုပ္ရန္ အခ်ိန္မဟုတ္။ အတိတ္သည္ သင္ခန္းစားယူရန္ျဖစ္သည္။ သမိုင္းတရားခံရွာရန္မဟုတ္။ ေနာင္တရျပီး ေဆြးေျမ့တမ္းတေနရန္ မဟုတ္။ ထိုသို႔ျဖစ္ခဲ့သည္၊ ထပ္မျဖစ္ေစရန္ မည္သို႔ ေရွာင္ရမည္ကို သိဖို႔ကေတာ့ လိုအပ္သည္။ ခ်ားရဟတ္ကဲ့သို႕ စက္၀ိုင္းတခုထဲတြင္သာ လည္ေနျပီး၊ မူလေနရာသို႕ ျပန္ေရာက္သြားသည္မ်ိဳး မျဖစ္ေစရန္ကို အထူးဂရုျပဳရမည္။


ခ်ဳပ္၍ဆိုရေသာ္ ျမန္မာ့ သမိုင္း၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ျဖစ္ေသာ အေျပာင္းအလဲတစ္ရပ္ကာလတြင္ နအဖစစ္အာဏာရွင္တို႔အား ေတာ္လွန္ေနသည့္ အတိုက္အခံမ်ားအားလံုး ကိုယ္ႏိုင္ရာ တာဝန္ကိုယူေဆာင္၍ ဟန္ခ်က္ညီ လုပ္ေဆာင္ၾကပါရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါေၾကာင္း။


ခင္မမမ်ိဳး (ဧျပီလ၊ ၂၀၀၇ခုႏွစ္)

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္..>>>

ေျမေအာက္ရဲေဘာ္ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္

Friday, December 26, 2008

ေျမေအာက္ရဲေဘာ္ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္



ႏိုင္ငံေရး လွဳပ္ရွားမွဳမ်ား ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါမွာ တိုက္ပြဲ၀င္ ပံုသ႑ာန္မ်ိဳးစံုနဲ႕ လွဳပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုလွဳပ္ရွားမွဳေတြထဲက ေျမေအာက္ယူဂ်ီနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ အခ်က္ တခ်ိဳ႕ကို ေလ့လာထားမိသမွ်ေလး တင္ျပေပးပါမယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းမွာ သူ႕အုပ္စုနဲ႕သူ သီးျခားညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။ အခုေဆာင္းပါးေလးမွာကေတာ့ ေယဘုယ်အခ်က္ေလးမ်ားကို အၾကံျပဳေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။

လံုျခံဳေရးသည္ ပထမ


ဘယ္လိုေဆာင္ရြက္ခ်က္ကို လုပ္ေဆာင္တဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရန္ကိစၥထက္ မိမိလံုျခံဳေရး၊ မိမိရဲေဘာ္လံုျခံဳေရးကို ပထမဆံုး ထည့္စဥ္းစားဖို႕လိုအပ္ပါတယ္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို အစဥ္အျမဲ ဂရုစိုက္ပါ။ စာရြက္စာတမ္းမ်ား၊ ပိုစတာမ်ား ကိုယ္နဲ႕ မကြာပါေနရင္ သြားမယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ေသခ်ာေရြးပါ။ လမ္းေၾကာင္းတခုတည္း အစဥ္အျမဲသံုးျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါတယ္။


စိတ္ေနစိတ္ထား


ဘယ္ေလာက္အေရးၾကိးတဲ့ အလုပ္ပဲျဖစ္ေနပါေစ၊ ပံုမွန္လုပ္ငန္းေဆာင္တာ တခုလိုပဲ စိတ္ထဲမွာ ေတြးထားပါ။ မေတာ္တဆ အာဏာပိုင္ဘက္ေတာ္သားမ်ားနဲ႕ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ရင္ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ မ်က္လံုးကို လံုး၀မကစားပါနဲ႔။ ေျပေျပလည္လည္ႏွင့္ ေခ်ေခ်ငံငံေျပာပါ။ သူတိုအေပၚတြင္ ခံျပင္းေနသည့္ မိမိစိတ္ကို မ်က္လံုးမွာ မေပၚပါေစနဲ႕။ အျမဲတမ္း cover story တခုကို ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားပါ။ စိတ္ထဲမွာလဲ ထိုဇာတ္လမ္းကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိေနေစရန္ ေလ့က်င့္ထားပါ။ တေယာက္ထက္ပို၍ ပါ၀င္ေသာ လုပ္ငန္းတာ၀န္ျဖစ္ပါက ၾကိဳတင္ဇာတ္တိုက္ထားပါ။



အ၀တ္အစား


လွဳပ္ရွားမယ့္ေနရာရဲ႕ အ၀တ္အစား၀တ္ဆင္ပံုကို အျမဲသတိျပဳပါ။ လူအမ်ားၾကားမွာ သတိထားမိေစႏိုင္တဲ့ အ၀တ္အစားမ်ား လံုး၀မ၀တ္ပါနဲ႕။ ပုဆိုးအ၀တ္မ်ားတဲ့ေနရာမွာ ေဘာင္းဘီမ၀တ္သြားပါနဲ႕။ ေဘာင္းဘီ၀တ္မ်ားေသာ ေနရာမွာ ပုဆိုး၀တ္မသြားပါနဲ႕။ ထင္ရွားတဲ့ တံဆိပ္ပါတဲ့ အက်ီၤေတြ၊ ျမင္သာမွတ္မိလြယ္ေသာ အေရာင္ေတြကို မ၀တ္ဆင္ပါနဲ႕။ လူအမ်ားၾကားမွာ ေပၚလြင္ႏိုင္တဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္မွဳကို ေရွာင္ၾကဥ္ပါ။ ရွပ္အက်ီၤအျဖဴနဲ႕ ကခ်င္ပုဆိုး တြဲစပ္၀တ္ဆင္ျခင္းကို သိပ္မလုပ္ပါနဲ႕။


လွဳပ္ရွားမွဳ


စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳကို ေပၚလြင္ေစတဲ့ ကိုယ္ဟန္အမူအရာမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ထိန္းခ်ဳပ္ပါ။ ဆိုင္တဆိုင္ဆိုင္မွာ တစံုတေယာက္နဲ႕ ခ်ိန္းဆိုထားပါက အေပါက္၀ကို ခဏခဏ ေမွ်ာ္မၾကည့္ပါနဲ႔။ ထိုင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္၊ အေအးဆိုင္မ်ားကို ပံုမွန္မထားပါနဲ႕။ အိမ္မွထြက္ခ်ိန္ကို တသမတ္မထားပါနဲ႕။ ဆယ္မိနစ္၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္ တိုးလိုက္ေလွ်ာ့လိုက္အျမဲလုပ္ပါ။


ေနာက္ေယာင္ခံလာမွဳကို သံသယရွိရင္ ရုတ္တရက္ေျခလွမ္းျမန္လိုက္တာ မလုပ္ပါနဲ႔။ သြားႏွဳန္းကို မသိမသာ ျမွင့္ပါ။ လူအုပ္ႏွင့္ေရာပါ။ ခ်ိန္းထားတယ္ဆိုျပီး၊ စိတ္မေလာပါနဲ႔။ အေျခအေနမေကာင္းပါက ခ်ိန္းဆိုထားမွဳကို ပ်က္ကြက္လိုက္ပါ။ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ အေပါက္၀နဲ႕ နီးတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္တာ၊ ရပ္တာလုပ္ပါ။ ေခါင္းလွည့္ျပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္မလုပ္ပါနဲ႕။ မ်က္စိကုိပဲ မသိမသာ အသံုးျပဳပါ။


ေမာ္ေတာ္ယာဥ္၊ ဆိုင္ကယ္မ်ားကို သံုးပါက နံပါတ္ျပားေျပာင္းသံုးပါ။ သို႕ေပမယ့္ နံပါတ္ျပားမ်ား သယ္ေဆာင္သြားျခင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္ပါ။ အိမ္(သို႕) စိတ္ခ်ရေသာ ေနရာမွာ မထြက္ခင္ကတည္းက ေမွာင္ခ်ိန္ေတြမွာ ေျပာင္းတပ္တာလုပ္ပါ။


အစည္းအေ၀း


တတ္ႏိုင္သမွ် လူအမ်ားနဲ႕ လုပ္တဲ့အစည္းအေ၀းမ်ား လုပ္တာကို ေရွာင္ပါ။ မိမိကလာဘ္စည္းႏွင္႔ မိမိသီးျခားဆက္သြယ္မွဳသာ လုပ္ပါ။ အိုဂ်ီလုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား ျပဳလုပ္ေနေသာ အဖြဲ႕မ်ားရဲ႕ အစည္းအေ၀းမ်ား၊ အခမ္းအနားမ်ားကို လံုး၀သြားမတက္ပါနဲ႕။


မျဖစ္မေန အစည္းအေ၀းလုပ္စရာရွိခဲ့ရင္ ေနရာကို သံုးေယာက္ထက္ပိုျပီး အသိမေပးပါနဲ႔။ လူေတြကို သီးသန္႕ေနရာေတြမွာ ခြဲခ်ိန္းပါ။ ေနာက္ေယာင္ခံတာရွိမရွိ ေသခ်ာဆန္းစစ္ပါ။ ျပီးမွ အသုတ္မ်ားခြဲျပီး ဆံုမွတ္ေနရာကို သြားပါ။ တေနရာတည္းပံုမွန္ ဘယ္ေတာ့မွ မသတ္မွတ္ပါနဲ႕။ ရက္ေတြအမ်ားၾကီး ၾကိဳျပီး အခ်ိန္ကို အသိမေပးထားပါနဲ႕။


ဆက္သြယ္ေရး


လိုင္းလံုး၀၊ လံုး၀ မပူးပါနဲ႕”။ ေျမေအာက္ရဲေဘာ္တေယာက္အတြက္ ဒီအခ်က္ဟာ အသက္တမွ် အေရးၾကီးလွပါတယ္။ အိုဂ်ီအသြင္ လွဳပ္ရွားသူေတြနဲ႕ လိုင္းသြားပူးမိလို႔၊ ေထာက္လွမ္းေရး ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ခံေနရတဲ့ လိုင္းေတြနဲ႕ သြားပူးမိလို႔၊ အခ်ိန္မတန္ခင္ ရန္သူ႕လက္ထဲ ေရာက္သြားရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြအမ်ားၾကီးပါ။ အေဖနဲ႔သားေတာင္ တလိုင္းတည္းမဟုတ္ရင္ အခ်င္းခ်င္းဖြင့္ဟ ေမးျမန္းတာေတြ မလုပ္ပါနဲ႔။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က တေယာက္ေယာက္နဲ႕ အဆက္အသြယ္ရွိေနမွန္း သိေနရင္ေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္ပါ။ လိုင္းလံုး၀မပူးပါနဲ႕။


ျပည္ပမွာ နာမည္ၾကီးေနတယ္ဆိုျပီးလဲ လိုင္းသြားမဆက္ပါနဲ႔။ မလိုအပ္ပဲ လိုင္းသြားဆက္မိတဲ့အခါ သူတို႕ရဲ႕ ဂ်ီေတာ့ခ္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတာဆိုရင္ ကိုယ့္အမည္ ေပါက္ထြက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ မီဒီယာမ်ားနဲ႕ ဆက္သြယ္တဲ့အခါမွာလဲ ဒီလိုပါပဲ။ မိမိတာ၀န္က သတင္းယူဂ်ီမဟုတ္ပဲ၊ ကလာဘ္စည္းတည္ေဆာက္ေရး၊ ေရရွည္ျမွဳပ္ႏွံေရးဆိုရင္ မီဒီယာမ်ားနဲ႕ လံုး၀လိုင္းမပူးပါနဲ႕။


ျပည္ပနဲ႔၊ မီဒီယာနဲ႔၊ အိုဂ်ီေတြနဲ႕ သတင္းဆိုင္ရာ၊ ဆက္ဆံေရးဆိုင္ရာ တာ၀န္ယူရတယ္ဆိုရင္ သီးျခားအီးေမးလ္ကိုသံုးပါ။ ကိုယ့္ျပည္တြင္းကလာဘ္စည္းမ်ားနဲ႔ ဆက္သြယ္ေနတဲ့ အီးေမးလ္ကို လံုး၀မသံုးပါနဲ႔။ ဆက္သြယ္ေရးအီးေမးလ္ကို အမည္ရင္းမ်ားနဲ႕ လံုး၀မဖြင့္ပါနဲ႔။ အီးေမးလ္လိပ္စာေရွ႕မွာ နာမည္ေတြ ထည့္ထားတာမလုပ္ပါနဲ႔။ အီးေမးလ္လိပ္စာပဲ address book မွာ ထည့္ထားပါ။ လိပ္စာေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် BCC ထဲထည့္ျပီး ပို႕ပါ။ မိမိအီးေမးလ္ အေဖာက္ခံရတယ္လို႕ သံသယရွိရင္ ဒီအီးေမးလ္လိပ္စာကို တခါတည္း ဖ်က္ခ်ပစ္လိုက္ပါ။ လံုး၀မထားပါနဲ႕ေတာ့။ မသိတဲ့လူမ်ားက ဆက္သြယ္မိရင္ သတင္းေပါက္ၾကားသြားတာေတြ ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ရွိသူမ်ား ဘေလာ့ဖြင့္ထားတဲ့ အီးေမးလ္လိပ္စာကို ျပည္တြင္းျပည္ပဆက္သြယ္ေရးမွာ မသံုးပါနဲ႕။


ျပည္တြင္းလွဳပ္ရွားမွဳ ဓာတ္ပံုမ်ားပို႕ရင္ ဓာတ္ပံုေတြမွာ လူပံုေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေဖ်ာက္ထားပါ။ လူပံုရိပ္ေတြပါရင္ေတာင္ ထင္ရွားတဲ့ အမွတ္အသားေတြပါတဲ့အထိ အနီးကပ္ဓာတ္ပံုရိုက္ပို႕တာေတြ မလုပ္ပါနဲ႕။ ကို္ယ့္ရဲေဘာ္လံုျခံဳေရးကို အျမဲဂရုျပဳပါ။ သတင္းတပုဒ္ေလးအတြက္ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ကိုယ္ စေတးလိုက္မိတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး လံုး၀မျဖစ္ပါေစနဲ႕။


စာရြက္စာတမ္း


တတ္ႏိုင္သမွ် စာရြက္စာတမ္းေတြကို ကိုယ္နဲ႕ နီးနီးကပ္ကပ္ မထားပါနဲ႔။ USB ထဲမွာ စာရြက္စာတမ္းေတြ ရွိေနတုန္း၊ ပိတ္ဖမ္းေနတာမ်ိဳး ၾကံဳတဲ့အခါ၊ မလြတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ရင္ USB ကို ခ်ိဳးဖဲ့ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ပါ။ စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ႕ အမိမခံပါနဲ႕။


စာရြက္စာတမ္းေတြကို အိမ္မွာမထားပါနဲ႔။ မလိုအပ္တာေတြကို သိမ္းမထားပါနဲ႕။ အသံုးျပဳစရာ မလိုေတာ့တဲ့ ပိုစတာေဟာင္းေတြ၊ စာရြက္ေဟာင္းေတြကို မီးရွိဳ႕ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ပါ။ ကြန္ပ်ဴတာသံုးတယ္ဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ သိမ္းမထားပါနဲ႕။ အလြယ္တကူ ေရႊ႕ေျပာင္းသယ္ယူႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြထဲကို ေျပာင္းထည့္လိုက္ပါ။ အီးေမးလ္ထဲက မလိုအပ္ေတာ့တဲ့ ေမးလ္ေတြကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ပါ။ သိမ္းမထားပါနဲ႕။ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပနဲ႕ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ chat ေတြကို အကုန္ဖ်က္ပစ္လိုက္ပါ။ လက္၀ယ္ရွိတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို သိမ္းထားဖို႔လိုတယ္ဆိုရင္ တျခားေက်ာင္းမွတ္စုေတြ၊ အလုပ္မွတ္စုေတြနဲ႕ ေရာထားလိုက္ပါ။ ဖိုင္သီးသန္႕ခြဲသိမ္းတာမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႕။


မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ တစံုတရာ အက်ိဳးရွိမယ္ ယူဆျပီး၊ ေစတနာနဲ႕ အၾကံျပဳခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။


ေတာ္လွန္ေရးသစၥာျဖင့္

ခင္မမမ်ိဳး (၂၆၊ ၁၂၊ ၂၀၀၈)

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္..>>>

Merry Christmas!

Thursday, December 25, 2008


You Tube ကေန download လုပ္ထားတဲ့ သီခ်င္းေလးႏွစ္ပုဒ္ တင္ထားပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ခရစ္စမတ္ကာလေလး ျဖစ္ပါေစရွင္။







အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္..>>>

စစ္က်ြန္ (၀တၳုတို)

Wednesday, December 24, 2008

စစ္က်ြန္ (၀တၳဳတို)


()


အခ်ိန္ကား (၁၉၉၄) ခုႏွစ္။

ေနရာကား သန္လ်င္တဘက္ကမ္း။

အေၾကာ္သည္ ေဒၚေအးစိန္၏ အိမ္တြင္ လူစည္ကားေနသည္။ ဖတဆိုးသားေလး ေက်ာ္စြာမင္း ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ဘာသာဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္သည္မို႕ အခမ္းအနားေလးတခု က်င္းပေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူအမ်ားကို မုန္႕ဟင္းခါးပြဲေလးႏွင့္ ဧည့္ခံေနရင္း ေဒၚေအးစိန္ရင္ထဲတြင္ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာခံစားေနရသည္။ ၀မ္းနည္းသည္က ခင္ပြန္းသည္အတြက္၊ ၀မ္းသာရသည္က ခ်စ္လွစြာေသာ သားေလးအတြက္။ ခင္ပြန္းသည္ဆံုးပါး သြားျပီေနာက္မွာ ဘ၀ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း ရုန္းကန္ရင္း သားေလးကို လူလားေျမာက္ေအာင္ တာ၀န္ယူခဲ့ရသည္။ ေျခာက္ႏွစ္ဆိုေသာကာလမွာ ပင္ပန္းပါဘိျခင္း။ အခုေတာ့ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ပါသည္။ သားေလးဆယ္တန္းေအာင္သြားျပီ။ အေၾကာ္သည္ မုဆိုးမသားေလး ဘြဲ႕ရပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ၾကိဳးပမ္းရဦးမည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမရဲ႕သားေလး ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာမငယ္ေစရ။


အေမေပ်ာ္လိုက္တာသားရယ္၊ ငါ့သားေလးအတြက္ အေမဂုဏ္ယူတယ္သိလား။ တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ေနာ္သား။ အေမထားေပးမယ္”

အေမလဲ ပင္ပန္းေနပါျပီအေမရယ္။ အေမပိုက္ဆံ မကုန္ေအာင္ေလ သားစစ္တကၠသိုလ္ပဲ သြားေတာ့မယ္”

ဘာ----”


သားေလးရဲ႕ စကားသံအဆံုးမွာ သူမတကိုယ္လံုး ေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားသည္။ “အမယ္ေလး၊ ကိုေသာင္းမင္းရယ္”လို႕သာ တမ္းတဟစ္ေအာ္ျပီး ငိုလိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။

သားရယ္။ စစ္တကၠသိုလ္ေတာ့မသြားပါနဲ႕။ မင္းအေဖေသရတာ စစ္တပ္က ပစ္တဲ့ ေသနတ္က်ည္ဆံေၾကာင့္ဆိုတာ သားလဲသိသားနဲ႕”

လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္က အတိတ္ဆိုးမ်ားကို ျပန္သတိရလာသည္။ ကိုေသာင္းမင္းက ကုန္းလမ္းပို႕ေဆာင္ေရး (ကပရ)က ၀န္ထမ္း။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုမွာ ပါ၀င္ဆႏၵျပခဲ့ရင္း စစ္တပ္မွပစ္ေသာ ေသနတ္က်ည္သင့္ျပီး ေသဆံုးခဲ့ရတာျဖစ္သည္။


သားသိပါတယ္အေမရယ္။ ဒါေပမယ့္ သားတို႕မွာ ေရြးစရာလမ္းမွ မရွိေတာ့တာပဲ။ သားတကၠသိုလ္တက္ျပီး ဘြဲ႕ရေတာ့ေကာ အလုပ္ရမွာမွ မဟုတ္တာပဲ အေမရယ္။ အခုရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ ဘြဲ႕ရတကၠစီေမာင္းသမားေတြမွ အမ်ားၾကီးရယ္။ စေဘာ္တင္စရာေလးရွိရင္ေတာ့ တကၠစီေလး ေမာင္းလို႕ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ သားတို႕မွာ စေဘာ္တင္စရာေငြေတာင္ ရွိတာမွမဟုတ္တာပဲ။ ျပီးေတာ့ အေမပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာထားတဲ့ ေငြေတြနဲ႕ ေက်ာင္းမတက္ပါရေစနဲ႕ အေမရယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ စစ္တကၠသိုလ္တခုတည္းပဲ ထြက္ေပါက္ရွိေနတာ”


ေက်ာ္စြာမင္း၊ သားေလးရယ္။ သားအတြက္ အေမၾကိဳးစားလာခဲ့သမွ်ဟာ လူသတ္သမားျဖစ္ဖို႕ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မလုပ္ပါနဲ႕”

သားဆံုးျဖတ္ျပီးျပီအေမ။ သားဘ၀တက္လမ္းအတြက္ ဒီအက္စ္ေအကိုပဲသြားခ်င္တယ္”


()


အခ်ိန္ကား (၂၀၀၅) ခုႏွစ္။

ေနရာကား ရန္ကုန္ျမိဳ႕ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းသစ္။


သမီး၊ ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီလား”

ေမေမ့ရဲ႕ ေအးစက္စက္အသံေၾကာင့္ လင္းလင္းႏြယ္ မ်က္ႏွာေလးငယ္သြားရသည္။ ခ်စ္သူက လက္ထပ္ခ်င္သည္ဆို၍ ေမေမ့အား ေျပာျပ အသိေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္တပ္မွ အရာရွိငယ္ေလးမို႕ ေမေမမျငင္းေလာက္ပါဘူး ထင္ထားမိသည္။


ေမေမကသေဘာမတူလို႕လားဟင္”

မတူရံုတင္မကဖူးသမီး။ အဲလိုလူစားမ်ိဳးေတြနဲ႕ မပတ္သက္ခ်င္ဘူး”

ဘာျဖစ္လို႕လဲေမေမ”

ေမေမဟာ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့မ်ိဳးရိုးက ဆင္းသက္လာေပမယ့္ လူတန္းစားလံုး၀ မခြဲတတ္တာ သမီးသိတယ္ေနာ္”

သိပါတယ္ေမေမ”

ေမေမလူတိုင္းကို ေမတၱာထားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထဲမွာ ဒီလိုလူေတြမပါဘူး။ လူသတ္သမားေတြ မပါဘူး”


ေမေမ့ မ်က္၀န္းထဲက နာၾကည္းမွဳ အရိပ္ေတြကို ျမင္ေတြ႕ေနရတာမို႕ သူမမွာ အသံပင္မထြက္ရဲ။


လူနာေတြကို ေမေမသိပ္ခ်စ္တယ္သမီး။ ေမေမတို႕ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြ အလုပ္ဆိုတာက လူနာေတြကို ကယ္ဖို႕။ ေဆးရံုဆိုတာ လူ႕အသက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ၾကိဳးစားကယ္တင္ေနတဲ့ေနရာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က စစ္တပ္ဟာ လူ႕အသက္ေတြကို ကယ္တင္ေနတဲ့ ေဆးရံု၀င္းထဲကို ေသနတ္ေတြနဲ႕ ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ လူသတ္ပြဲေတြကို ရပ္ပါေတာ့လို႕ ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေလးေတြကို ေသြးေအးေအးနဲ႕ သတ္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းေတြကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ထားရတဲ့ ေမေမဟာ ဒီလိုလူမ်ိဳးတေယာက္ကို ကိုယ့္မိသားစုထဲ အ၀င္မခံႏိုင္ဘူးေနာ္သမီး”


ေမေမရယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုကိုတို႕ပါခဲ့တာမွမဟုတ္တာ။ အခုတပ္မေတာ္ၾကီးကလဲ ေျပာင္းလဲေနပါျပီ ေမေမရဲ႕။ အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး”

ေတာ္စမ္းလင္းလင္းႏြယ္။ မင္းသားေခါင္းဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ စြပ္ထားႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ ေမေမတခြန္းပဲ ေျပာမယ္ေနာ္သမီး။ လံုး၀သေဘာမတူႏိုင္ဘူး။ ေယာက်္ားမရွားပါဘူးသမီးရယ္။ သမီးၾကိဳက္တယ္ဆိုရင္ လမ္းေဘးက ဆိုက္ကားသမားကို ေရြးလာလဲ ေမေမသေဘာတူမယ္။ ဒါေနာက္ဆံုးေျပာတာ”


အင္မတန္ျပတ္သားထက္ျမက္လွေသာ ေမေမ့ကို သူမ ဘာမွျပန္မေျပာရဲေတာ့ပါ။ သို႕ေပမယ့္ ကိုကို႕ကိုလဲ မခြဲႏိုင္။ အခ်စ္အတြက္ စြန္႕စားဖို႕ သူမဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ တဦးတည္းေသာ သမီးေလးကို ေမေမ မစြန္႕ပစ္ရက္ႏိုင္ပါဘူးေလ။


()


၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လ။

တပ္ရင္း ( ) အရာရွိအိမ္ယာ။


မင္းကို ၀တ္တာ၊ စားတာ၊ ေနတာ၊ ထိုင္တာ ဂရုစိုက္ပါလို႕ ငါဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ”

အဲလိုေျပာရေအာင္ က်ြန္မက ဘာေတြ လုပ္ေနလို႕လဲကိုကို”

ဒီေန႕အခမ္းအနားမွာ မင္း၀တ္လာတဲ့ စိန္နားကပ္ၾကီးကို ေျပာေနတာ”

ဒါဘာထူးဆန္းလို႕လဲကိုကို။ စိန္အပါး၀ိုင္းနားကပ္။ က်ြန္မတို႕ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ ဒီလိုပဲ ၀တ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ အခမ္းအနားပဲကိုကို။ ၀တ္မွာေပါ့”

မင္း၀တ္ထားတာေတြၾကည့္ျပီး၊ တပ္ရင္းမွဴးကေတာ္ ဘယ္ေလာက္မ်က္ႏွာပ်က္ေနတယ္ဆိုတာ မင္းမျမင္ဘူးလား”


ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲကိုကို။ ကိုယ့္ရွိလို႕ကိုယ္၀တ္တာပဲ။ ျပီးေတာ့ ဒါက သူတို႕လို မတရားသျဖင့္ စီးပြားရွာလာဘ္စားျပီး၊ ရထားတဲ့ ရတနာေတြမွမဟုတ္တာ။ မိဘအေမြပဲေလ။ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းေတြ”

မင္းစကားေတြ ဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာ မင္းသိသင့္တယ္ေနာ္။ မင္းအခုေနေနတာ စစ္တပ္ကြ။ မင္းယူထားတဲ့ ေယာက်္ားက စစ္သား”

ဘာလဲကိုကို။ စစ္တပ္ဆိုတာ ဒီလိုၾကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္း လုပ္ေနတဲ့ေနရာမ်ိဳးလား။ ေယာက်္ားရဲ႕ အထက္အရာရွိ မိန္းမေတြေရွ႕မွာ ကိုယ့္မိဘ အေမြရတနာေလးကိုေတာင္ ထုတ္မ၀တ္ရတဲ့ ေနရာမ်ိဳးလား”

စစ္တပ္ဆိုတာ အထက္လူၾကီးေတြကို ရိုေသေလးစားရတဲ့ ေနရာမ်ိဳးကြ။ လူၾကီးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကို သိရတယ္။ သူတို႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနရမယ္။ လူၾကီးကေတာ္က စိန္၀င္ရင္ ကိုယ္က ေရႊပဲ၀တ္ရမယ္။ သူတို႕ကို တုျပိဳင္သလိုမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ရဘူး”


ေတာ္စမ္းပါကိုကိုရာ။ အဲဒီၾသ၀ါဒေတြကို ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျခြေနဦးမွာလဲ။ မေျပာခ်င္လို႕ ၾကည့္ေနတာေနာ္ကိုကို။ က်ြန္မပညာတတ္မိန္းမ။ ပညာ၊ ဥစၥာရွိေပမယ့္ က်ြန္မမေမာက္မာဘူး။ ဘယ္တုန္းကမွ လူတဘက္သားကို ႏိွမ့္ခ်မဆက္ဆံဘူး။ ကိုကို႕ကို ခ်စ္လြန္းလို႕သာ ကိုကို႕ လူၾကီးမိန္းမေတြရဲ႕ ေမာက္မာမွဳေတြကို သည္းခံေနတာေနာ္။ လူၾကီးကေတာ္ဆိုတာေတြကို ေျခသလံုးဖက္ ဒူးတုပ္ခယေနရတဲ့ဘ၀ကို သိပ္ျပီး ေက်နပ္လြန္းတယ္မထင္နဲ႕”


မေက်နပ္ေတာ့ မင္းကဘာလုပ္ခ်င္လဲ။ မင္းဟာ ငါ့မိန္းမ။ ဗိုလ္ၾကီးေက်ာ္စြာမင္းရဲ႕ မိန္းမ။ ဒီေတာ့ ငါ့အထက္က အရာရွိကေတာ္ေတြအားလံုးဟာ မင္းရဲ႕ အထက္လူၾကီးေတြပဲ။ ရိုေသေလးစားရမယ္။ ခိုင္းတာလုပ္ရမယ္။ ဒါပဲ”

ဟုတ္ပါတယ္။ ဘာလုပ္လို႕ရမွာလဲ။ က်ြန္မကိုက က်ြန္ေယာက်္ားကို ယူခဲ့မိတာကိုး။ က်ြန္မိန္းမပဲျဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့”


သူမရဲ႕ ေပါက္ကြဲေအာ္ဟစ္သံအဆံုးမွာ ဗိုလ္ေက်ာ္စြာမင္းရဲ႕ လက္က ေလထဲသို႕ေျမာက္တက္သြားသည္။


မင္းလက္ကို ခ်လိုက္စမ္း၊ ေက်ာ္စြာမင္း”


သူမမ်က္စိပိတ္လိုက္မိစဥ္မွာ ကယ္တယ္ရွင္ ေမေမ့အသံက ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ သမီးကို စိတ္မခ်သူ ေမေမက ေဆးခန္းအျပန္ဆို တခါတေလ ၀င္လာေနက်။


မင္းကိုဒို႕က ေယာက်္ားေကာင္းတေယာက္လို႕ ထင္ထားတာ။ လက္စသတ္ေတာ့ တကယ့္ လူဖ်င္းလူညံ့ပါလား”


လင္မယားၾကားမွာ ၀င္မပါခ်င္ပါနဲ႕ အန္တီ”

ပါရမယ္ေက်ာ္စြာမင္း။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ လင္းလင္းႏြယ္ဟာ ဒို႕သမီးျဖစ္ေနလို႕ပဲ။ သမီးတေယာက္ရဲ႕ အႏၱရာယ္ကို ကာကြယ္ဖို႕ အေမတေယာက္မွာ တာ၀န္ရွိတယ္”

အန္တီ့သမီးမွာ ဘာအႏၱရာယ္မွ က်ေရာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ မလိမၼာလို႕၊ လူအရိပ္အကဲနားမလည္လို႕ က်ြန္ေတာ္က ဆံုးမေနတာ”

ဒို႕သမီးကို လူရာ၀င္ေအာင္ အေမတေယာက္အေနနဲ႕ ဆံုးမလမ္းညႊန္ခဲ့ျပီးသား။ လူအရိပ္အကဲ ဆိုတာကိုလဲ သူနားလည္တယ္။ သူ႕အခြင့္အေရးကိုလဲ သူနားလည္တယ္။ ဧည့္ခံပြဲဆိုတာကို ဘယ္လို၀တ္စားသြားရမယ္၊ အသုဘဆိုတာကို ဘယ္လို ၀တ္စားသြားသင့္တယ္ဆိုတာလဲ သူသိတယ္။ ေအး- တခုေတာ့ရွိတယ္။ က်ြန္ခံနည္းကိုေတာ့ ဒို႕မသင္ေပးခဲ့ဖူးဘူး”

အန္တီက က်ြန္ေတာ့္ကို ေစာ္ကားေနတာလား”

မင္းအေၾကာင္းမင္းသိမွာေပါ့။ ကိုယ့္မိန္းမတေယာက္ကို သူတပါးေရွ႕မွာ ဒူးတုပ္ခစားဖို႕ က်ြန္ဇာတ္သြင္းေနတဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳး ဒို႕တသက္မွာ ဒီတခါပဲ ေတြ႕ဖူးေသးတယ္။ ကိုယ့္မိန္းမကိုယ္ မကာကြယ္ေပးႏိုင္ပဲ အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မွဳလုပ္ေနတဲ့ ေယာက်ာ္းတေယာက္လက္ထဲမွာ ဒို႕သမီးကို ဘယ္လိုစိတ္ခ်ရမလဲ”


ေမေမနဲ႕ သူ စကားေျပာေနစဥ္မွာ သူမေခါင္းထဲတြင္ အေတြးမ်ား ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ သူ႕ကိုခ်စ္တာမွန္ေပမယ့္ ဒီလိုဒဏ္ေတြကို သူမမခံႏိုင္။ မဆီမဆိုင္ သူတပါးေအာက္က်ိဳ႕ေနရသည့္ ဘ၀ကိုလဲ သူမစိတ္ကုန္လွပါျပီ။ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္းျဖစ္ရပ္မ်ားစြာကိုလဲ သူမေတြ႕ေနခဲ့ရျပီ။ အထက္လူၾကီးကေတာ္ ေျခသလံုးကို ႏွိပ္ေပးရတဲ့အၾကိမ္မ်ားလဲ မနည္းေတာ့။ ေယာက်္ားမ်ား အလုပ္သြားေနစဥ္၊ အရာရွိငယ္မိန္းမမ်ားကို အိမ္ေခၚျပီး ညစ္ညမ္းေခြမ်ားျပေနသည့္ လူၾကီးကေတာ္ကလဲ ရွိေသးသည္။ စေကာ့ေစ်းေခၚသြားျပီး သူတို႕ စေမာေလးမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္းေတြ႕သည္ကို မဆီမဆိုင္ အေဖာ္လိုက္ေပးရသည္ကလဲ ရွိေသးသည္။ အထက္ကိုဖားျပီး ေအာက္ကိုဖိရသည္ကိုလဲ ရြံ႕မုန္းလွျပီ။ သူမတသက္လံုး အိမ္ေဖာ္ေတြရဲ႕ ၾကီးလွခဲ့တာဆိုေပမယ့္ ပိုက္ဆံေပးျပီး အကူအညီ ေခၚထားခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ အခုက်ေတာ့ သူတို႕ေယာက်္ား စစ္သားျဖစ္တာနဲ႕ပဲ တပ္ၾကပ္ၾကီးအိမ္က ေခၚခိုင္းလိုက္၊ အရာခံဗိုလ္အိမ္ကေခၚခိုင္းလုိက္၊ အရာရွိအိမ္က ေခၚခိုင္းလိုက္လုပ္တာကို ခံေနၾကရရွာသည္။ လက္ေအာက္က စစ္သားမိန္းမမ်ား ဘ၀ကိုလဲ သနားလွသည္။


က်ြန္မတခုေျပာမယ္ကိုကို။ ထမင္းတလုတ္ရွာစားဖို႕ဆိုတာ မခက္ခဲပါဘူး။ ကိုကိုတပ္ကေန ထြက္လိုက္ပါ။ က်ြန္ခံျပီး စားရတဲ့ ထမင္းကို မက္မေနစမ္းပါနဲ႕”

မင္းပါးစပ္ပိတ္ထားလို႕ ငါေျပာေနတယ္ေနာ္။ ကဲ-အန္တီ။ ျမန္ျမန္ျပန္ပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ြန္ေတာ္တို႕ လင္မယားခ်င္းကိစၥ အခ်င္းခ်င္းရွင္းပါရေစ”


ေဆာရီးပဲ။ ေမာင္ေက်ာ္စြာမင္း။ မင္းလိုလူတေယာက္ လက္ထဲမွာ ဒို႕သမီးကို ထားခဲ့ဖို႕ ဒို႕စိတ္မခ်ဘူး။ သမီး-လာ။ ေမေမနဲ႕လိုက္ခဲ့”


ေမေမ့ေခၚသံအဆံုးမွာ သူမအခန္းထဲ၀င္ျပီး ပစၥည္းသိမ္းမိခဲ့ေတာ့သည္။ လြတ္လပ္ေသာ မိသားစုဘ၀ေလးကိုသာ သူမလိုခ်င္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ေလးတခါျပဳမိကာမွ အိမ္ေထာင္သည္ ေယာက်္ားကိုသာမက ရွိသမွ် လူအားလံုးရဲ႕ က်ြန္သေဘာက္ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္ကို သူမဘ၀င္မက်ပါ။ မရီမျပံဳးခ်င္ပဲ ဟန္ေဆာင္ျပံဳးျပေနရသည့္ ဘ၀ေတြကိုလဲ သူမျငီးေငြ႕လွျပီ။


()

၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ။

သန္လ်င္တဘက္ကမ္း။


ေဒၚေအးစိန္တေယာက္ ဘုရားရွိခုိးျပီး ေမတၱာသုတ္တရားေတာ္ကို ရြတ္ဖတ္ေနမိသည္။ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ သားေလးေဘးအႏၱရာယ္ကင္းေ၀းဖို႕ကိုလည္း ဆုေတာင္းေနမိသည္။ သားေလးတပ္က ရန္ကုန္မွာဆိုေပမယ့္၊ မိသားစုအိမ္ေလးကို မခြာရက္တာေၾကာင့္ သားေလးႏွင့္ သြားမေနျဖစ္ပါ။ တလတခါ ေရာက္ေရာက္လာတဲ့ သားေလးနဲ႕ ေခ်ြးမကိုပဲ အိမ္ကေန ေစာင့္စားေတြ႕ရေတာ့သည္။ အခုတေလာေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္မသိ။ လူေတြေပၚမလာပဲ ေငြပဲ ေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။ ေနထိုင္ပဲ မေကာင္းလို႕လား။


ေဒၚၾကီးစိန္ေရ။”


ရပ္ကြက္ထဲက ေမာင္ေအးအိမ္ေပၚတက္လာတာေၾကာင့္ ဧည့္၀တ္ျပဳရသည္။ ဒီသူငယ္ေလးက ရပ္ကြက္ထဲက လူမွဳေရးကိစၥမွန္သမွ် တက္တက္ၾကြၾကြပါ၀င္တတ္သည္။ သူမကိုလဲ အသက္ၾကီးအမယ္အိုဆိုျပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။ အင္တာနက္ဆိုလား၊ ဘာဆိုလားေတာ့မသိ။ ေကာ္ဖီဆိုင္လို႕ေတာ့ ၾကားဖူးသည္။ အဲဒီဆိုင္ၾကီးကိုလဲ ဖြင့္ထားေသးသည္။


ေဒၚၾကီးရယ္။ ေဒၚၾကီးသား၊ ကိုေက်ာ္လုပ္ရက္တယ္ဗ်ာ”

ေဟ”

သားအသံၾကားေတာ့ သူမေသခ်ာနားစြင့္မိသည္။ ေမာင္ေအးမ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္စေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႕ပါလိမ့္။


ဘာျဖစ္လို႕လဲကြယ္။ ေဒၚၾကီးကို ေသခ်ာေျပာျပမွေပါ့”

အခုတေလာ ရန္ကုန္မွာ ဘုန္းၾကီးေတြ ေမတၱာပို႕ ဆုေတာင္းပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္ေဒၚၾကီး။ ျမန္မာျပည္ၾကီး ျငိမ္းခ်မ္းသာယာဖို႕အတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ေမတၱာပို႕ၾကတာ။ အဲဒါဗ်ာ။ ဟိုေန႕က ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ ေမတၱာပို႕၀တ္ျပဳေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြကို ေခါင္းရိုက္ခြဲျပီး သတ္ၾကတယ္။ သံဃာေတာ္အမ်ားၾကီးကိုလဲ စစ္ကားၾကီးေတြနဲ႕ ဖမ္းေခၚၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာလဲ လူေတြနဲ႕ သံဃာေတြနဲ႕ကို ေသနတ္ေတြနဲ႕ပစ္၊ ဒုတ္ေတြနဲ႕ရိုက္ၾကတယ္”


အို-ဘုရား။ ဘုရား။ မၾကားရက္စရာေတြ။ ဗုဒၶဘာသာတိုင္းျပည္မွာ ဒီလိုေတြျဖစ္ေနတယ္ဟုတ္လား။ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ ၀တ္ျပဳေနတဲ့ သံဃာကို ေခါင္းရိုက္ခြဲသတ္တယ္၊ ဟုတ္လား။ တိရစာၦန္ေတြ၊ လူစင္စစ္က ျပိတၱာျဖစ္မယ့္ဟာေတြ”

ဟုတ္တယ္ေဒၚၾကီးရယ္။ ၾကားရတဲ့လူတိုင္းလဲ ငိုယိုမ်က္ရည္က်ေနၾကရတယ္။ လူမဆန္ဘူးဗ်ာ။ လူေတြမဟုတ္ဘူး။ ပိုျပီးဆိုးတာက။ ဒီမွာၾကည့္ပါဦးေဒၚၾကီးရာ။ အင္တာနက္မွာ ပါလာတဲ့ဓာတ္ပံု။ အဲဒါေတြကို စီစဥ္ကြပ္ကဲေနတဲ့ စစ္ဗိုလ္က ကိုေက်ာ္မွကိုေက်ာ္အစစ္ဗ်။ ေဒၚၾကီးသားကိုေက်ာ္ဗ်”


မယံုႏိုင္စရာ ပံုရိပ္ကိုၾကည့္ရင္း သူမၾကက္ေသေသသြားသည္။ ဒါဟာ သူမေမြးထုတ္ခဲ့တဲ့ သားတဲ့။ ဒါဟာ သူမအေၾကာ္ဆီပူအိုးေဘးမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အပူခံျပီး ပညာသင္ေပးခဲ့တဲ့ သားတဲ့။ ဒါဟာ ဘုရားသားေတာ္ေတြကို ေစာ္ကားသတ္ျဖတ္ေနတဲ့သားတဲ့။ ဘုရား။ ဘုရား။


ဘုရားစင္ေရွ႕သို႕ သူမေျပးသြားလိုက္သည္။

အရွင္ဘုရား။ ဒီလိုသားဆိုးသားမိုက္ကို လူလားေျမာက္ေစခဲ့တဲ့ တပည့္ေတာ္မကို ခြင့္လႊတ္ပါဘုရား”


()


(၂၀၀၇) ေအာက္တိုဘာလ။

စင္ကာပူႏိုင္ငံ။

ေမြးဖြားျပီး ေဆးရံုမွဆင္းလာကာစမို႕ သူမတကိုယ္လံုးႏြမ္းနယ္ေနသည္။ ကိုကိုနဲ႕ လမ္းခြဲခဲ့စဥ္ကတည္းက သူမဆီမွာက ကိုကို႕ကိုယ္၀န္ပါလာခဲ့သည္။ သမီးကို အင္မတန္ခ်စ္တာမို႕ ေမေမက စင္ကာပူအထိ တကူးတက ေခၚလာျပီး ေမြးဖြားေပးခဲ့သည္။ သားေလးကိုေတြ႕ေတာ့ ကိုကို႕ကို သတိရသြားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓာတ္ပံုေလးေတာ့ ပို႕ေပးဦးမွ။ သားေလးကိုုျမင္ရင္ ကိုကို႕စိတ္ေတြေျပာင္းလာမွာပါ။ တပ္ထဲက ထြက္လာျပီး၊ သူမတို႕မိသားစုနဲ႕ ေနခ်င္လာမွာပါ လို႕ ေတြးလိုက္မိသည္။


သမီးအြန္လိုင္းတက္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္ေမေမ”

သူမကေျပာေတာ့ ေမေမက အလုိက္တသိပဲ သားငယ္ေလးကို လာခ်ီေပးသည္။ ကံအေၾကာင္းမလွေသာ သမီးေလးကို ေမေမက အစြမ္းကုန္အလိုလိုက္ေလသည္။


သူမအီးေမးလ္ထဲသို႕ မ၀င္စဖူး အီးေမးလ္ေတြ အမ်ားၾကီးေရာက္ေနတာေၾကာင့္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနသလဲ။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ အေျခအေနေတြကို သူမသတိျပဳမိသြားေတာ့သည္။ ျမန္မာေတြ ဘာလို႕ ဒီေလာက္ အီးေမးလ္ေတြ forward လိုက္လုပ္ေနၾကသလဲဆိုတာလဲ ရိပ္မိသြားသည္။ ယုတ္မာလိုက္ၾကတာ။ မိုက္ရိုင္းလိုက္ၾကတာ။ သူမရင္ထဲက မခံခ်င္စိတ္မ်ားသည္ ေနာက္ထပ္အီးေမးလ္တေစာင္ကို ဖြင့္ၾကည့္မိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ အဆံုးစြန္သို႕ ေရာက္သြားေတာ့သည္။


တိရစာၦန္ေကာင္။ တိရစာၦန္။ အဲလိုလူမ်ိဳးဟာ ငါ့ေယာက်္ားတဲ့လား။ ငါ့သားရဲ႕ အေဖတဲ့လား”

သူမအသံ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ ေမေမက ပ်ာပ်ာယာယာနဲ႕ သူမအနီးသို႕ေရာက္လာသည္။


ေမေမရယ္။ သူ-”

ဘာမွဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ တစ္စို႕စို႕ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္ရည္မ်ားက အလိုလို လိမ့္ဆင္းက်လာသည္။


ေမေမက သူမေခါင္းအား ရင္ခြင္ထဲသို႕ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။


ေမေမသိျပီးပါျပီသမီးေလးရယ္။ ေမေမအားလံုးကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ျပီးပါျပီ။ ေဆးရံုမွာတုန္းက သမီးေလးကို တမင္ေျပာမျပခဲ့တာပါ”

ေမေမရယ္။ သားေလးက သူ႕ရဲ႕ရင္ေသြးတဲ့။ သမီးဘယ္လို----”

သူမရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းကို ေမေမက လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ အုပ္ကာလိုက္သည္။


အဲလိုမေျပာပါနဲ႕ သမီး။ ကေလးေလးမွာ ဘာအျပစ္မွမရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သားသမီးေတြဟာ သူတို႕မိဘကို ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးေတြ မရွိၾကရွာပါဘူး။ သိပ္သနားဖို႕ေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးေတြပါ။ လူျဖစ္မယ္မၾကံေသးဘူး။ မိဘရဲ႕ ဆိုးေမြ၊ ေကာင္းေမြကို ခံၾကရရွာတာပါ။ ေလာကမွာ ယုတ္မာမိုက္ရိုင္းတဲ့ ဖခင္က ေမြးလာတဲ့ ကေလးေလးေတြအားလံုး ဖေအတူျဖစ္လာမယ္ဆိုတဲ့ နိယာမမရွိပါဘူး သမီးရယ္။ ေမာင္ေက်ာ္စြာမင္းရဲ႕ ဖခင္ဟာ လူေကာင္းလား၊ လူဆိုးလား ေမေမတို႕ ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုဒီလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာဟာ သူ႕မိဘမဟုတ္ဘူးသမီး။ စနစ္ေလ။ သူဟာ စနစ္ရဲ႕ သားေကာင္ဘ၀၊ စစ္က်ြန္ဘ၀ကို သြတ္သြင္းခံလိုက္ရတာပါ။ သူ႕မိဘနဲ႕ မဆိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ အခုသမီးရဲ႕သားေလး၊ ေမေမ့ရဲ႕ ေျမးေလးဟာလဲ သူ႕အေဖလိုပဲ ျဖစ္လာမယ္လို႕ ဘယ္သူက တပ္အပ္ေျပာႏိုင္မွာလဲကြယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ မေတြးပါနဲ႕ သမီးရယ္။ ေျမးေလးကို သူ႕အေဖရဲ႕ အရိပ္မည္းေတြ မရွိတဲ့ေနရာမွာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးၾကရမယ္။ ေမေမ့ေျမးေလး တသက္လံုး စစ္က်ြန္မျဖစ္ေစရဘူး။ သမီးနားလည္တယ္ေနာ္”


ေမေမ့စကားသံအဆံုးမွာပဲ အခန္းထဲက သားေလးငိုသံၾကားေတာ့ သူမအေျပးအလႊား သြားေရာက္ေပြ႕ခ်ီမိေလသည္။ သားေလးကို ခ်ီထားရင္း သူမေျပာမိတဲ့စကားက

ေမေမ့သားေလးဘယ္ေတာ့မွ စစ္က်ြန္မျဖစ္ေစရဘူး” ဟူသတည္း။


ခင္မမမ်ိဳး (၂၂၊ ၁၂၊ ၂၀၀၈)

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္..>>>

စိန္ႏွင့္လူသား

Friday, December 19, 2008


စိန္ႏွင့္လူသား (၀တၳဳတို)


()


သူမအမည္ တင္မမ။


သူမပိုင္ဆိုင္ေသာ ဆယ့္ရွစ္ရတီ၊ ဆယ္ရတီ စိန္တစ္လံုးနားကပ္မ်ား၊ စိန္ျခယ္ရံနားကပ္မ်ား၊ စိန္ပန္းခိုင္၊စိန္ဆံထိုး၊ စိန္လက္စြပ္မ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အမ်ားေခၚသည့္ အမည္ကေတာ့ ေဒၚစိန္မမ။ သူမကလဲ ထိုနာမည္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစြာ လက္ခံတတ္စျမဲ။ အလွဴမဂၤလာပြဲမ်ားတြင္ တကိုယ္လံုးအား စိန္စီသြားျပီး ေရွ႕ဆံုးစားပြဲတြင္ ေနရာေပးခံရမွ ေက်နပ္တတ္သူ။


မမတို႕က ေမြးကတည္းက စိန္စီထားတဲ့ ေရႊလင္ဗန္းမွာ အခ်င္းေဆးျပီး ေမြးလာတာ”


သူမ၏ ခပ္ၾကြားၾကြားအေျပာမ်ားကို နားျငီးၾကေသာ္လည္း လူမွဳေရးအရ နားေထာင္ၾကရသည္။ သူမလုပ္ကိုင္ေနေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္သူမ်ား အတြက္ကေတာ့ ပိုလို႕ဆိုးေသးသည္။ ေလာက၀တ္အရ “မခ်စ္ေပမယ့္လဲ ေအာင့္ကာနမ္း” ဆိုသည္က ရွိေသးသည္ မဟုတ္လား။


သူမကလည္း ဥစၥာပစၥည္းမ်ားကို လိုသည္ထက္ ပိုမိုမက္ေမာတတ္သူဆိုေတာ့ ေငြရတာမွန္သမွ် အကုန္လုပ္သည္။ သူမျမိဳ႕ေလးတြင္ရွိေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူမႏွင့္ မကင္းလွ။ သက္ဆိုင္ရာအား ေပးသင့္တာေပး၊ ေက်ြးသင့္တာေက်ြးျပီး ဇိမ္ခန္းမ်ား ဖြင့္သည္မွအစ ေက်ာက္မ်က္ကုန္ကူးမွဳမ်ား၊ သစ္ခိုးထုတ္မွဳမ်ား၊ တဘက္ႏိုင္ငံသို႕ လူကုန္ကူးမွဳမ်ားအထိ သူမႏွင့္ မကင္း။ သူမနာမည္ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနခ်ိန္ကား ေမွာင္ခိုမ်ား လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ေနသည့္ ရွစ္ဆယ္ခုႏွစ္မ်ားကာလ။ ေငြစကၠဴမ်ား အစိုးရသိမ္းခံရျပီး၊ အမ်ားျပည္သူမ်ား စားရမဲ့ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္လည္း သူမက အျပံဳးမပ်က္။


ေငြဆိုတာ အသြင္ေျပာင္းထားရတယ္။ မမတို႕ကေတာ့ စိန္ေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားလိုက္တာပဲ။ ဦးေႏွာက္မွမရွိၾကတာ။ ခံရတာေတာင္နည္းေသးတယ္”


ထိုသို႕ပင္ ကိုယ္ခ်င္းမစာနာ ေျပာတတ္ေသးသည္။


မီးစာကုန္ေရခန္း၍ အိပ္ယာထဲလဲေနေသာ အေမအိုက ‘ငါးေၾကာ္ေလးနဲ႔ ထမင္းေလးစားခ်င္လိုက္တာ သမီးရယ္’ ဆို၍ စုထားေသာ ခုနစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ေလးကိုင္ရင္း ေစ်းသို႔အေျပးမွာ ထိုပိုက္ဆံ ဘာမွအသံုးမဝင္ေတာ့ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည့္ သမီးတစ္ေယာက္၏ ရင္ထဲမွေသာကႏွင့္ မ်က္ရည္စမ်ားကို သူမျမင္မိပါေလစ။ ျမင္လွ်င္လဲ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ေသာ ႏွလံုးသားသူမမွာမရွိ။သူမဘဝတေလွ်ာက္လံုး သူမ်ားမ်က္ရည္မ်ား၊ ေသာကမ်ား၊ ဘဝမ်ားႏွင့္ ရလာေသာ ေငြေၾကးႏွင့္ ေနထိုင္အသက္ရွင္ခဲ့သည္ပဲေလ။ထိုေငြစမ်ားကိုပင္ စိန္မ်ားအျဖစ္သို႔ အသြင္ေျပာင္းလဲျပီး စိန္မမဘြဲ႔ကို ခံယူထားသည္ပဲ။


()

သူ႔အမည္ဦးဘစိန္။ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ေျမျဖဴခဲမ်ား၊ တပည့္မ်ားအၾကားတြင္ နစ္ျမွဳပ္ထားသူ၊အမ်ားအက်ိဳးကို ကုိယ္က်ိဳးမငဲ့ပဲ ေဆာင္ရြက္တတ္သည့္အတြက္ တျမိဳ႔လံုးေလးစားစြာေခၚၾကသည္က ဆရာစိန္၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးဆရာစိန္။


ေပာာင္းႏြမ္းေနေသာ တုိက္ပံုေလးႏွင့္ စက္ဘီးအိုေလးသည္ ဆရာစိန္၏ ျပယုဂ္။မိဘအေမြအႏွစ္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးမွာ ေနထိုင္ရင္း၊ ေက်ာင္းမွာ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ သင္ေပးရံုမက စေန၊တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ စာက်က္ခ်င္သူ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုပါ၊ အိမ္ေခၚ၍ ေရေႏြးၾကမ္း၊ထန္းလ်က္ခဲေလးမ်ား ခ်ေက်ြးျပီး စာသင္ေပးသည့္ ဆရာစစ္စစ္။အဖိုးအခစကားေျပာလွ်င္ေတာ့ အစဥ္ျပံဳးေနေသာ မ်က္ႏွာတင္းသြားျပီး၊ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လွ်င္ ေမွာင္ခိုကုန္သြားကူးမည္ဟု ေျပာလႊတ္လိမ့္မည္။


ျမိဳ႔မွသာေရး၊ နာေရးကိစၥမ်ားတြင္ ဆရာစိန္သည္မပါမျဖစ္။ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မွဳ၊ သပ္ရပ္ေသခ်ာမွဳ၊တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္တတ္မွဳမ်ားေၾကာင့္ ျမိဳ႔အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားကပင္ေလးစားရသူ။အေရးေပၚေသြး ေဆးရံုမွာလိုအပ္လို႔ကေတာ့ တျခားသြားမရွာႏွင့္။ညသန္းေခါင္ေက်ာ္တြင္ပင္ ဆရာစိန္အိမ္တံခါးသြားေခါက္လိုက္၊ ခ်က္ခ်င္းထျပီး ေသြးအမ်ိဳးစားတူလွ်င္ သူကိုယ္တိုင္လွဴသည္။ေသြးမတူလွ်င္လဲ သူတပည့္ေဟာင္းမ်ားထံမွ လိုက္ရွာေပးသည္။သူေတာ္ေကာင္း လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ သူ႔အနီးတြင္လဲ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ရွိသူမ်ားသာ ေနၾကသည္။ အေရျခံဳ သူယုတ္မာမ်ားကား၊ ျပဒါးတလမ္းသံတလမ္းမို႔ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ၾက။ ေျမွာက္စားပင့္စားမ်ားလဲမရွိ။


တပည့္မ်ားကိုပင္ျဖစ္ေစ၊ မိတ္ေဆြမ်ားကိုပင္ျဖစ္ေစ သူအျမဲေျပာတတ္ေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိသည္။

စိန္တပြင့္ အရည္အေသြးလက္လာဖို႔ဆိုတာ အကြက္ေပါင္းေျခာက္ဆယ့္ေလးကြက္ ေသြးယူရတယ္။တကယ္ေတာ့ လူေတြအားလံုးဟာ စိန္ရိုင္းပြင့္ေလးေတြခ်ည္းပဲ။အမ်ားတန္ဖိုးထားတဲ့ လူသားစိန္ပြင့္ေလး ျဖစ္တာမျဖစ္တာကေတာ့ လူသားတစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္ကို ဘယ္လိုေသြးယူတယ္ဆိုတာနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္။ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမွဳ၊ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မွဳ၊ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္မွဳ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာနာတတ္မွဳ၊ သိကၡာေစာင့္စည္းမွဳဆိုတဲ့ အကြက္ေတြေပါ့’ ဟူေသာစကား။


ေျပာသည့္အတိုင္းလဲလက္ေတြ႔က်င့္သံုးတတ္သူ။ေငြစကၠဴသိမ္းသည့္ ညေနကလက္ထဲ က်န္ေနေသာေငြစေလးမ်ားျဖင့္၊ ဆန္မ်ား၊ဘဲဥေလးမ်ားဝယ္ျပီး ရပ္ကြက္ထဲမ ွလတ္တေလာ ထမင္းတနပ္စားရန္ ခက္ခဲသူမ်ားကို အိမ္မွာေခၚ ထမင္းေက်ြးသည္။လူသားတုိ႔၏ ရင္ထဲမွေသာကမ်ားကို ခံစားနားလည္ေပးတတ္သည့္ ေစတနာရွင္လူသား။


()

(၁၉၈၈)ခုု၊စက္တင္ဘာ(၁၉)ရက္၊တနလာၤေန႔နံနက္ခင္း။

အမ်ားျပည္သူတို႔၏ ရင္တြင္းမွထြက္ေပၚလာေသာ ခံစားခ်က္ဆႏၵမ်ားျဖင့္ တညီတညြတ္တည္း ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည့္ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုအား စစ္တပ္မွ အင္အားသံုး ျဖိဳခြင္းေနသည့္ကာလ။စက္တင္ဘာ(၁၈)ရက္ေန႔ အာဏာသိမ္းျပီးခ်ိန္မွစ၍ နယ္တိုင္း၊ျမိဳ႔တိုင္းတြင္ ေပၚေပါက္လာေသာ အစိမ္းေရာင္စစ္ကားၾကီးမ်ားႏွင့္ ခံစားမွဳမဲ့ေနေသာ ေက်ာက္ရုပ္မ်က္ႏွာစစ္သားမ်ား။


ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဒၚတင္မမ၏ အိမ္တြင္းတြင္ကား စကားမ်ားျငင္းခုန္သံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေနသည္။


ေဒၚတင္မမ။ ခင္ဗ်ားလူလည္မက်နဲ႔ေနာ္။ခင္ဗ်ားေပးလိုက္တဲ့ စိန္ေတြကို ရွမ္းကမ္းက လူေတြက လက္မခံဘူးဗ်။ အတုေတြလို႔ေျပာတယ္’

မင္းကိုယ္တိုင္ၾကည့္ျပီးမွ ယူသြားတာပဲ ေက်ာ္ေဇယ်။ ငါ့ကိုဘာမလိမ့္တပတ္ လုပ္ေနတာလဲ’

စိန္အေၾကာင္းနားမလည္ဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားကိုက်ဳပ္ေျပာခဲ့သားပဲ။ ခင္ဗ်ားကိုယံုလို႔ က်ဳပ္ပံုေအာလိုက္တာ’

စိန္အေၾကာင္း နားမလည္ပဲ စိန္အလုပ္လုပ္ခ်င္တာေတာ့ မင္းအျပစ္နဲ႔မင္းပဲ။ ဒီကိစၥ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူးေျပာေနသားပဲ။ ထြက္သြားကြာ၊ နားျငီးတယ္။’

သြားမယ္၊သြားမယ္။ခင္ဗ်ားလို စိန္ရူးရူးျပီး ေကာက္က်စ္ေနတဲ့ မိန္းမၾကီးကို ေလာကၾကီးထဲကထြက္ေအာင္ လုပ္ျပီးမွ က်ဳပ္လဲသြားမယ္။ ကဲ။’

ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လိုက္ေသာ ေဒၚတင္မမ(ေခၚ)စိန္မမ၏ အသံအဆံုးတြင္ သူမတပည့္မ်ား ေျပးလာသည့္အခါတြင္ကား၊ေသြးသံရဲရဲတြင္ လဲက်ေနေသာ သူမအေလာင္းႏွင့္ ထြက္ေျပးသြားေသာ လူသတ္သမား ေက်ာ္ေဇယ်ကိုသာ ေတြ႔ၾကရေတာ့သည္။

()


ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆရာစိန္ကားသူတို႔ျမိဳ႔မ ွသပိတ္စခန္းေရွွ႔ တရားေဟာစင္ျမင့္ေပၚတြင္ အာဏာရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္တည္ေဆာက္ေရးမ်ား အေၾကာင္းေဟာေျပာေနသည္။လူထုႏွလံုးသားႏွင့္ တသားတည္းခံစားတတ္သူတစ္ေယာက္ လူထုအေရးေတာ္ပံုကာလတြင္ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသည္မွာမဆန္း။ေခါင္းေဆာင္ေနရာဟူသည္ အတင္းဝင္ယူ၍ ရေကာင္းသည့္အရာမဟုတ္။ လူထုေခါင္းေဆာင္ကို လူထုကပင္ ေရြးခ်ယ္သြားတတ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။


မၾကာမီပင္ သပိတ္စခန္းအား စစ္တပ္မွဝိုင္း၍ တရားေဟာသည္ကို ရပ္ခိုင္းသည္။ ဆရာစိန္ကားမရပ္။လက္နက္အားကိုးႏွင့္ မျခိမ္းေျခာက္ရန္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးစကားကိုသာဆိုသည္။ ေသနတ္ပစ္ျခင္း၊လူသတ္ျခင္းကိုသာ နားလည္ေသာသူမ်ားကား ျငိမ္းခ်မ္းေရးစကားကို နားမလည္။နဝတစစ္တပ္မွ အရာရွိတစ္ေယာက္ ေရွ႔သို႔ထြက္လာသည္။ျပီးေတာ့ ပစၥတိုကို မာန္ပါပါျဖင့္ဆြဲထုတ္ျပီး ဆရာစိန္အား ပစ္သတ္လိုက္သည္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူအမ်ားေရွ႔က လူသတ္ပြဲ။မည္မွ်စက္ဆုပ္ဖြယ္ ေကာင္းပါသနည္း။ လူသတ္ပြဲကား မျပီးေသး။ထိုအရာရွိေနာက္မွ တပ္သားမ်ားကလဲ လူအုပ္ထဲသို႔ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကသည္။ဆရာစိန္ကား အမွန္တရားအတြက္ ျပည္သူအမ်ား ရင္ဖြင့္ရာ တရားေဟာစင္ေပၚတြင္ ထာဝရလဲေလ်ာင္းလ်က္၊သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ျပည္သူမ်ားအတြက္ အသက္ေပးသြားခဲ့ေလျပီ။


()

လူ႔ဘဝသက္တမ္းကား အလြန္ပင္တိုေတာင္းလွပါသည္။ “ေကြးေသာလက္မဆန္႔မီ၊ဆန္႔ေသာလက္မေကြးမီ’ အခ်ိန္တိုေလးမွာပင္ လူ႔ႏွလံုးခုန္သံမ်ားကား ရပ္ဆိုင္းသြားတတ္သည္။စိန္ႏွင့္ပတ္သက္ေနေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကားတစ္ေန႔တည္း၊တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ပင္ လူ႔ေလာကထဲမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကသည္။


တစ္ဦးကား စိန္မ်ားကို အေပၚယံတန္ဆာအျဖစ္ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားသူ။ေနာက္တစ္ဦးကား မိမိ၏ကိုယ္က်င့္တရား စိတ္ထားကို စိန္တစ္ပြင့္ကဲ့သို႔ တန္ဖိုးထားတတ္သူ။


ေလာကတြင္ အလားတူ လူအေျမာက္အျမားပင္ ရွိပါလိမ့္မည္။ လူသားစိန္ပြင့္မ်ား၊ပိုမိုမ်ားျပားလာေစရန္သာ ဆုေတာင္းရေပမည္တကား။


ခင္မမမ်ိဳး (၃၀၊ ၁၂၊ ၂၀၀၆)


(မွတ္ခ်က္။၁၉၈၈ခု၊ စက္တင္ဘာ(၁၉)ရက္ေန႔တြင္ ထားဝယ္ျမိဳ႔ သပိတ္စခန္းအျပင္၌ တရားေဟာေနစဥ္၊နဝတစစ္တပ္မွ ဒုဗိုလ္မွဴးၾကီးျမင့္သိန္းဆိုသူ၏ ပစၥတိုေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္ျခင္းခံလိုက္ရျပီး၊ယံုၾကည္ခ်က္ အမွန္တရားအတြက္ အသက္ေပးခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဦးပန္ေက်ာ္အား ဤဝတၳဳတိုျဖင့္ ရည္စူးကန္ေတာ့ပါသည္။ ဆရာၾကီးေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။)

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္..>>>

ေသြးစြန္းလက္ (၀တၳဳတို)

Saturday, December 13, 2008

(တကယ္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာလဆိုတာ ေက်ာင္းသားလွဳပ္ရွားမွဳသမိုင္းရဲ႕ မွတ္တိုင္ေလးေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ လေလးတခုပါပဲ။ ၁၉၉၁ မွာ 10D လွဳပ္ရွားမွဳ ရွိခဲ့သလို၊ ၁၉၉၆ က်ေတာ့လဲ ေက်ာင္းသားမ်ားဦးေဆာင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီအေရးလွဳပ္ရွားမွဳေတြ ထပ္မံေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာလွဳပ္ရွားမွဳကို ဂုဏ္ျပဳေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးကို ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္)


ေသြးစြန္းလက္ (၀တၳဳတို)


()

၂ဝဝ၄ခုႏွစ္၊စက္တင္ဘာ(၁၆)ရက္။

အလုပ္မွျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကြန္ပ်ဴတာခလုတ္ကို သူမဖြင့္လိုက္သည္။ ဒါကလဲ သူမအျမဲလုပ္ေနက်။ ဒီလိုတိုးတက္လွေသာ နည္းပညာေခတ္ၾကီးတြင္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္္ မ်က္ေခ်ျပတ္ေနလို႔မရ။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ေျပာင္းလဲရန္ ၾကိဳးစားေနၾကေသာ သူမတို႔လို ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအတြက္ သတင္းတစ္ခု၏ တန္ဖိုးသည္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကီးမားလွသည္။ အီးေမးလ္ထဲသ္ို႔ဝင္ျပီး ေပးပို႔ထားေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို သူမဖတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။


သတင္းေခါင္းစဥ္က “ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ကိုတိုင္းမွဴးကအလဲထိုးႏိုင္သလား” တဲ့။ အလာခ်ည္းပါလား။ သူမဆက္ဖတ္ၾကည့္သည္။


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးခင္ညြန္႔ ညီလာခံျပီးရင္ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ လွ်ိဳ႔ဝွက္ရံပံုေငြရွာေပးေနတဲ့ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးအဖြဲ႔(နစက)ကို ဖ်က္ေတာ့မယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ၾကားရပံုကေတာ့ ကြတ္ခိုင္နဲ႔မူဆယ္ၾကားမွာရွိတဲ့ နမ့္ဖကာစစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ နစကအဖြဲ႔တကကေဇာ္မိုးနဲ႔ တကကခင္ေအးတို႔ကို ၁၂၊၉၊၂ဝဝ၄ရက္ေန႔မွာ စဖမ္းျပီးေနာက္ပိုင္းၾကားရတာပဲ။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ရန္ကုန္က နစကခ်ဳပ္ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ျမင့္ေဇာ္နဲ႔ စစ္မဟာဗ်ဴဟာေလ့လာေရးရံုးက ဗိုလ္မွဴးၾကီးစန္းပြင့္တို႔ မူဆယ္ေရာက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ဖမ္းထားသူအားလံုးကို လားရွိဳးတိုင္းမွဴးရံုးကို ေခၚသြားတယ္။ အခုထိ ဖမ္းထားသူအားလံုး (၁၅)ရက္ေန႔ထိ (၅ဝ)ေက်ာ္ေနျပီ။ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ တုိင္းမွဴးဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္လွိဳင္က ျပင္ေနတာၾကာျပီ။ အခုမွ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ရန္ကုန္မွာ မရွိတုန္းထလုပ္ပစ္တာ။ ဒီေန႔ထိၾကားရတဲ့ သတင္းကေတာ့ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ျမင့္ေဇာ္နဲ႔ ဗိုလ္မွဴးၾကီးစန္းပြင့္က တိုင္းမွဴးဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္လွိဳင္ကို နစကအဖြဲ႔ဖ်က္သိမ္းေပးဖို႔ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေျပာပါ့မယ္ ကတိေပးျပီး၊ (၁၅)ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ျပန္သြားၾကတယ္။ အခုဖမ္းထားသူေတြထဲမွာ မူဆယ္က ဗိုလ္ၾကီးစည္သူေအာင္လဲ ပါတယ္လို႔သိရပါတယ္’


ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ကို ၾကည့္ေနသည့္ သူမမ်က္လံုးမ်ား ျပာေဝသြားသည္။ ရင္ထဲတြင္ ကတုန္ကရင္ျဖစ္လာသျဖင့္ ေရတစ္ခြက္ကို သူမထေသာက္မိသည္။

ဘယ္လိုလဲ။ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္တာလဲ’


သာမန္ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ သတင္းတစ္ပုဒ္မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။နစကဆိုတာက နအဖဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ရဲ့ လက္ရံုးတစ္ခုျဖစ္သလို ဗိုလ္ၾကီးစည္သူေအာင္ဆိုတာကလဲ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကေန နစကတပ္ထဲ ေရာက္သြားခဲ့သူပဲ။


မယံုႏိုင္စရာပါပဲလားကိုကိုရယ္’

သူမတီးတိုး ေရရြတ္လိုက္မိသည္။

ကိုကို(သို႔မဟုတ္)ဗိုလ္ၾကီးစည္သူေအာင္။

တသက္တခါ၊ တလႊာတပြင့္ရယ္လို႔ သူမစြဲလမ္းျမတ္ႏိုးခဲ့ဖူးသူ။

ကုလားထိုင္ကို ေနာက္မွီထိုင္လိုက္ရင္း သူမအေတြးမ်ားက အတိတ္သို႔ အလိုလိုေရာက္သြားသည္။ ေရွ႔တည့္တည့္မွ ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ကိုလဲ မျမင္ႏိုင္ေတာ့။


()

သိပ္မၾကိဳးစားပါနဲ႔ နႏၵာရယ္။ နင့္မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္ေနျပီသိလား။ စာေမးပြဲကျဖင့္ အေဝးၾကီးလိုေသးတယ္’

မလိုေတာ့ပါဘူးဟာ၊ တရက္ျပီးတရက္နီးနီးလာျပီဟ၊ ေျခာက္လဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာ မထင္နဲ႔ေနာ္၊ ဟိုလွည့္ဒီလွည့္နဲ႔ ကုန္သြားမွာ’

ေအးပါဟာ၊ နင္က ေဆးေက်ာင္းသြားမွာဆိုေတာ့ ပိုၾကိဳးစားရမွာေပါ့။ ငါက နင္ေနမေကာင္းျဖစ္မွာ စိုးရိမ္လို႔ပါ’

ေအာင္မယ္၊ နင္ကေကာ မသြားမွာလိုက္လို႔၊ စာသာမက်က္ခ်င္တာ၊ ဂ်ဴတီကုတ္ေတာ့ ဝတ္ခ်င္တယ္ဆို နင္ပဲေျပာျပီးေတာ့’

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ရယ္သံေလးမ်ား လြင့္ပ်ံေနသည့္ေနရာက မႏၱေလးျမိဳ႔၊ အမွတ္(၁၆) အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းမွ စာသင္ခန္းေလးတစ္ခု။

ေျပာသာေျပာရတယ္ၾကဴမာရယ္၊ ငါသခ်ၤာသိပ္္မရဘူးဟ၊ ဂုဏ္ထူးရမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ဟာ။ဒါေပမယ့္(၁ဝဝ)ရခ်င္တယ္။ အမွတ္ေတြေပါင္းလိုက္ရင္ သခ်ၤာအမွတ္က အရမ္း carry လုပ္တယ္ဟ။’


နင္ေျပာမွငါသတိရတယ္။ ငါ့ဆီမွာ သခ်ၤာဂုဏ္ထူးတန္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ေနတဲ့ အစ္ကိုဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔ကိုသင္ခိုင္းရင္ မေကာင္းဘူးလား။’


ဒီလိုႏွင့္ပင္ ၾကဴမာရဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်က္အရ သူမနဲ႔ ကိုစည္သူတို႔ စတင္ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကသည္။ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေန႔ဆိုလွ်င္ ဘုရားၾကီးနားမွာရွိေသာ ကိုကိုတို႔အိမ္သို႔ သူမတို႔ေရာက္ေနက်။ ကိုကိုသင္ေပးသည့္ သခ်ၤာပုစၦာမ်ားကို တြက္ခ်က္ရင္း၊ ကိုကို႔အေမ ခ်က္ေက်ြးသည့္ ထမင္းဟင္းမ်ားကို အေဆာင္ေက်ာင္းသူေတြ ပီသစြာ အလုအယက္၊ ငတ္ၾကီးတက်စားရင္း အလြန္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့ေသာအခ်ိန္မ်ားပါေပ။


တခါတရံ ညေနအျပန္ မဟာျမတ္မုနိဘုရားၾကီးအား ဝင္ဖူးရင္း ဘုုရားေစ်းတန္းမွ မုန္႔မ်ားဝင္စားရသည္မွာလဲ အစားၾကိဳက္သူ သူမအဖို႔အမွတ္တရပါပဲ။

နႏၵာကစာေမးပြဲျပီးရင္ ရွမ္းျပည္ျပန္ေနမွာလား’

ျပန္မွာေပါ့အစ္ကို။ ဆယ္တန္းကို အမွတ္မ်ားမ်ားနဲ ႔ေအာင္ခ်င္လို႔သာ ျမိဳ႔ၾကီးမွာ ေက်ာင္းလာတက္ေနရတာ။ နယ္မွာလိုမေပ်ာ္ဘူး။’

မေပ်ာ္လို႔ ဘယ္ရမလဲေလ၊ တကၠသိုလ္တက္ရင္ ျပန္လာရဦးမွာ။ေနာက္ဆို အျမဲေနသြားရမယ့္ေနရာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမွာေပါ့။’


သူမအား စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ရင္း ကိုကိုက ေျပာသည္။ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖဖို႔ (၁ဝ)ရက္ခန္႔အလိုမွာ ဦးေႏွာက္ေဆးသည့္အေနျဖင့္ ေတာင္သမန္သို႕ အလည္သြားခဲ့ၾကသည္။ေတာင္သမန္အင္းေဘး စားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ရင္း စကားလက္ဆံုက်ေတာ့ ဆရာပီပီ ခပ္တည္တည္ေနတတ္သူက မေနာက္စဖူးေနာက္လိုက္သည့္မို႔ သူမနဲနဲအေနခက္သြားသည္။ ပညာေရးကိုသာ မ်က္စိမွိတ္ စိတ္ႏွစ္ထားေပမယ့္ သူမလဲ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ရင္ခုန္သံကို ခံစားတတ္သူပဲေလ။ၾကဴမာက “ေယာင္းမ’ေခၚျပီး ကိုကိုနဲ႔ စသည္ကိုလဲ အနဲငယ္ေက်နပ္မိသလို၊ ညစာက်က္ခ်ိန္ေလးေတြမွာ မသိမသာ ဝင္ေရာက္ေနရာယူတတ္တဲ့၊ စတစ္ေကာ္လာျဖဴ၊ ပုဆိုးကြက္စိပ္ေလး အျမဲဝတ္တတ္တဲ့ သူ႔ကိုလဲ “ကိုကုိ’ရယ္လို႔ ရင္ထဲကေန တိတ္တခိုး ေခၚေဝၚသံုးစြဲေနတတ္ခဲ့ျပီပဲ။


ဒီလိုႏွင့္ စာေမးပြဲၾကီးျပီးသြားသည္ႏွင့္အမွ် အရာအားလံုးလဲ ျပီးသြားခဲ့ျပန္သည္။ မႏၱေလးျမိဳ႔ၾကီးမွ ခြဲခြာျပီး၊ေမြးဖြားရာ ဇာတိျမိဳ႔ေလးမွာ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း ပြဲရံုေလးမွာ ျပန္ကူညီေနရသျဖင့္ ကုန္စာရင္းမ်ား၊ေငြစာရင္းမ်ားႏွင့္သာ လံုးခ်ာလည္ လိုက္ေနသည့္အျဖစ္။ ၾကဴမာလဲ သူ႔မိဘမ်ားရွိရာ မိုးကုတ္သို႔ ျပန္သြားသျဖင့္ တခါတရံစာေရးျဖစ္သည္မွအပ မေတြ႔ျဖစ္ၾကေတာ့။ ကိုကိုဆီမွ စာေလးမ်ားေတာ့ တခါတရံ ေရာက္လာတတ္သည္။ ေက်ာင္းျပီးျပီး၊ ဗထူးတြင္ဗိုလ္သင္တန္း တက္ေနသည္ဆိုပဲေလ။လူၾကံဳရွိသျဖင့္ ရွမ္းပဲပုတ္ေထာင္းေၾကာ္ေလးမ်ား၊ ဆီတို႔ဖူး၊ မုန္ညင္းခ်ဥ္ေလးမ်ား ပို႔ေပးျဖစ္သည္။ကိုကို႔ဆီက ေက်းဇူးတင္စာရေတာ့ သူမမွာ ဝမ္းသာလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။ ေက်ာင္းဆင္းပြဲ ဖိတ္စာႏွင့္အတူ၊ပခံုးေပၚမွာ ရာထူးၾကယ္ပြင့္ေလး လာတပ္ေပးဖို႔၊ သူ႔ေမတၱာကို လက္ခံေပးဖို႔ ကိုကို႔ဆီက စာေရာက္လာေတာ့ သူမမွာ တအံ့တၾသ။ သူမမိဘမ်ားကို ဘယ္လိုေျပာျပီးသြားရပါမည္လဲ။ျမိဳ႔ၾကီးမွာ ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္သြားထားလိုက္တာ၊ ရည္စားပါရလာသည္ဟု စြပ္စြဲတာ သူမမခံႏိုင္။ ျပီးေတာ့ သူမအသက္ကလဲ ငယ္ေသးပါသည္ေလ။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ကလဲ နီးလာျပီဆိုေတာ့ ကိုကိုနဲ႔ေတြ႔မွပဲ အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပေတာ့မည္ဟု သူမဆံုးျဖတ္လိုက္မိသည္။


()

ေမွ်ာ္လင့္ေတြ႔ခ်င္ေနသူ တစ္ေယာက္ကို မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အခ်ိန္မွာမွ ျပန္ေတြ႔ရတာအတြက္ေတာ့

သူမရဲ့ ဆိုးဝါးလွေသာ ကံၾကမၼာကိုပင္ အျပစ္တင္ရမည္လား’


ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ သူမရည္မွန္းထားသည့္အတိုင္းပင္ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရသည္။ ၾကဴမာလဲ ေဆးေက်ာင္းေရာက္လာသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အရမ္းေပ်ာ္သြားၾကသည္။ ၾကဴမာ ေပ်ာ္သည္ထက္ သူမက ပိုေပ်ာ္မည္ထင္ပါသည္။ ၾကဴမာဆီကေန ကိုကို႔အေၾကာင္းၾကားရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။


ၾကီးၾကီးမ်ိဳးက၊ အစ္ကိုေအာင္ သင္တန္းသြားကတည္းက မိုးကုတ္ ျပန္ေျပာင္းလာတယ္ဟ၊ေက်ာင္းဆင္းပြဲတုန္းက တေခါက္ပဲ ရွမ္းျပည္တက္သြားတယ္။ အစ္ကိုေအာင္လဲ သူ႔တပ္ကိစၥေတြ ရွဳပ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ့။ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတယ္’


သဲလြန္စက ေတြ႔ရမည္လိုလိုႏွင့္ ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ကိုကိုရယ္။ေရွ့တန္းမွာမ်ားလားဆိုတာ ေတြးမိေတာ့ စိတ္ပူသြားမိေသးသည္။


ေဆးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္သင္တန္းမွာ ဆယ္တန္းတုန္းက သင္ခဲ့ရသည့္ ဘာသာရပ္မ်ားကိုသာ အဆင့္ျမွင့္သင္ၾကားျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ဆယ္တန္းစာေက်ျပီးသား သူမတို႔အဖို႔ သိပ္မခက္ခဲလွ။ လက္ေတြ႔ သင္ခန္းစာမ်ားမွလြဲ၍ က်န္ဘာသာရပ္မ်ားမွာ သိျပီးသားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ဝင္စားစရာလဲ မေကာင္းလွ။ အမွန္တကယ္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသည္က တကၠသိုလ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္ျပီးဝင္လာတတ္သည့္ ထူးျခားေသာစကားလံုးေလးမ်ား။ ဒီမိုကေရစီ၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ အာဆီယံစသည္မ်ား။ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းကို သိေသာ္လဲ အသက္ငယ္ေသးသည္က တေၾကာင္း၊စစ္တပ္မ်ား ဝန္းရံထားေသာ နယ္ျမိဳ႔ေလးမွာျဖစ္သည္ကတေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အဆက္အစပ္ သိပ္မရွိလွ။ အခု မႏၱေလးမွာက်ေတာ့ အဆက္အစပ္က နဲနဲရွိလာျပီ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(က)မွာ တက္ေနသည့္ ရွမ္းအသင္းေခါင္းေဆာင္မွတဆင့္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ထဲမွ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ သူမေတြ႔ဆံုျဖစ္ခဲ့ျပီ။စာဖတ္ဝါသနာပါသူ သူမအတြက္ ျပင္ပစာအုပ္ဆိုင္မ်ားတြင္ မရႏိုင္ေသာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကိုလဲ ဖတ္ခြင့္ရခဲ့ျပီ။ ေလးနက္ေသာစာေပမ်ား၊ ဗဟုသုတမ်ားေၾကာင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ရင္ခုန္သံမ်ားကိုပင္ ေမ့သလိုျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။သူမဘဝတေလွ်ာက္လံုး ႏိုင္ငံေရးမ်က္စိကန္းခဲ့သမွ် အခုမွ အမွန္တရားမ်ားကို သိလာရသည္။ အမွန္တရားမ်ားကို သိလာရေလေလ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ဆိုသည္က ေပါက္ဖြားလာေလေလ။ သမိုင္းေပးတာဝန္ျဖစ္သည့္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည္မ်ားကို သူမဘဝတိုးတက္ေရးထက္ ပိုမိုဦးစားေပးတတ္လာခဲ့ျပီ။


ဒီလိုႏွင့္ပဲ ၁၉၉၆ခုႏွစ္၊ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းတြင္ သူမတက္ၾကြစြာ ပါဝင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ဆႏၵျပအေရး ဆိုသူမ်ားမွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားပင္ျဖစ္ေသာ္လဲ ’ျပည္သူကိုရင္ဝယ္သားလို’ သေဘာထားပါသည္” ဆိုေသာစစ္အစိုးရ၏ တုန္႔ျပန္မွဳက ေၾကာက္ခမန္းလိလိ။ အေျပာႏွင့္ အလုပ္မညီေၾကာင္းကို သက္ေသထူလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား အဖမ္းခံရသလို တိမ္းေရွာင္သြားသူေတြလဲ မနည္းလွ။ သူမလဲ အေဆာင္မွထြက္၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအိမ္၌ တလွည့္စီ ပုန္းေအာင္းေနခဲ့ရသည္။


အိမ္္ရွင္တို႔တံခါးဖြင့္ပါ။ ဧည့္စာရင္း စစ္စရာရွိလို႔’

နန္းေရွ႔မွ သူငယ္ခ်င္းအိမ္တြင္ ပုန္းေအာင္းေနသည့္ သန္းေခါင္ယံညတည။ မဖိတ္ေခၚထားသည့္ ဧည့္သည္မ်ားက ဆိုင္းမဆင့္၊ ဘံုမဆင့္ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။

ေစာနႏၵာ၊ ဒီမွာရွိတယ္လို႔ အတိအက် သတင္းရထားတယ္’

အိမ္ေရွ႔မွ အသံမ်ားေၾကာင့္ အခန္းထဲမွ သူမထြက္သြားလိုက္သည္။ သူမတာဝန္ကို သူမယူရမည္ေလ။မဆိုင္သူမ်ားကို သူမအတြက္ ဒုကၡမေရာက္ေစလိုပါ။သူမအသံၾကားသည္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖဴျဖဴသန္႔ကို ထိုးခ်ိန္ထားသည့္ ပစၥတိုေျပာင္းဝက သူမဘက္လွည့္လာသည္။ လက္နက္မဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကို လာဖမ္းတာမ်ား လက္နက္ေတြ အျပည့္အစံုနဲ႔ပါလား ေထာက္လွမ္းေရး ေယာက်္ားသားၾကီးေတြရယ္။ေတြးမိရင္း ရယ္ခ်င္သြားသည့္ သူမရဲ့ စိတ္တို႔သည္ ေသနတ္ကိုင္ထားသူ၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရသည့္အခါမွာေတာ့---။ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသူတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္ဆံုရတဲ့ ကံၾကမၼာဟာ ဒါမ်ိဳးတဲ့လားကြာ။


()

လွမ်ိဳးဘယ္မွာလဲ။ ငါေမးေနတယ္ေလ။ အဓိပၸာယ္မဲ့ အသားအနာမခံစမ္းနဲ႔’

mainေရွ႔မွာ စုၾကတဲ့ လူေတြရဲ့ နာမည္ေတြေရးစမ္း’

ငါေမးတာမွန္မွန္ေျဖစမ္း၊ ေကြ႔ေကာက္ေနရင္ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ မင္းနားမလည္ဖူးလား’

ေခါင္းမာတယ္ဆိုတာ မေကာင္းဘူးကြ။ အခုမင္းေရာက္ေနမယ့္ေနရာက ေခါင္းမာလို႔မရဘူး။ မႏၱေလး ေထာက္လွမ္းေရး()လို႔ေခၚတယ္။ ဒီမွာပဲေရဝတဆိုတဲ့ ဘုန္းၾကီးေခါင္းမာမွဳနဲ႔ ေသြးပြက္ပြက္အန္ဖူးတယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ။ ရိုက္လို႔ေသသြားရင္ေတာင္ အရိုးရိုက္စစ္မယ့္ေနရာကြ။ သိတာအကုန္ေျပာ’


ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေပမယ့္ ကိုကို႔အသံမွန္းေတာ့ သိေနခဲ့ပါသည္။ ကိုကိုလူမွ ဟုတ္ေသးရဲ့လားဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားဝင္စီးေနတာလား။ ဟုတ္ပါျပီ။ ကိုကိုတို႔ရဲ႔ စိတ္ေတြကို၊မေကာင္းဆိုးဝါး စစ္အာဏာရွင္စနစ္က ဝင္စီးေနတာပါ။


စစ္အစိုးရအာဏာရူးေတြရယ္။

တိုင္းျပည္ရဲ႔ အဖိုးတန္လူငယ္ေတြကို ရာထူးဂုဏ္၊မက္လံုးေတြေပးျပီး မ်က္ကန္းမ်ိဳးခ်စ္ဝါဒရိုက္သြင္းလို႔ လူလူခ်င္းရက္စက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးေနတာေတြကို ရပ္တန္းကရပ္ပါေတာ့။ ကိုကိုတို႔ လူငယ္ေတြကေရာ ပညာတတ္ေတြျဖစ္ရက္နဲ႔ ဘာလို႔ဆင္ျခင္တံုတရား၊ အသိဥာဏ္ေတြ မရွိရတာလဲ။


တကယ္ေတာ့ တပ္မေတာ္သားေတြမွာလဲ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြ မရွိဘူးလား။ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြမွာေရာ၊ ၾကံ့ခိုင္ေရးအဖြဲ႔ဝင္ေတြမွာေရာ။ အားလံုးက ျပည္သူ႔ရင္ထဲက ေပါက္ဖြားလာၾကသူေတြခ်ည္းပါ။ အမိန္႔နဲ႔တာဝန္ဆိုတာကိုပဲ ရိုက္သြင္းျပီး ကိုယ့္မိဘ၊ကိုယ့္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအေပၚ ျပန္ရက္စက္ခိုင္းတာ၊ ျဖဴစင္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ေသြးစက္ေတြ စြန္းထင္းခိုင္းေနတာ ဘယ္သူေတြလဲဆိုတာ အမွန္အတိုင္း သိျမင္သင့္ပါတယ္။ ေဒဝဒတ္ကို ဆရာတင္မိျပီး ခိုင္းသမွ် လိုက္လုပ္ခဲ့မိလို႔ အမွားၾကီးမွားခဲ့ရတဲ့ အဇာတသတ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။


()

ဒီတသက္ မဆံုေတာ့ဘူးဟု ထင္ထားျပီးကာမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လာဆံုရသည္။ မတရား ေထာင္ခ်မွဳမွ ွလြတ္ေျမာက္လာျပီး ေနာက္ပိုင္းကိုယ့္ျမိဳ႔ေလးသို႔ျပန္၍ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း အလုပ္ေလးမ်ားကို ဆက္လုပ္ျဖစ္သည္။ ေထာင္မွလြတ္လာေသာ္လဲ ေထာက္လွမ္းေရးလက္မ်ားကေတာ့ မလြတ္ႏိုင္ေသး။ၾကာလာေတာ့လဲ မိဘမ်ားကစိတ္ပူလာၾကသည္။ လြတ္ေျမာက္ရာရွာဖို႔ အၾကံေပးၾကသည္။ေမြးရပ္ေျမျမန္မာျပည္သည္ သူမအတြက္ မလံုျခံဳေတာ့။ လံုျခံဳသည့္ေနရာကို သူမရွာၾကံရေတာ့မည္။


ဒီၾကားထဲ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဇာျခည္က မႏၱေလးမွာ က်င္းပေသာ သူမမဂၤလာပြဲသို႔ ဖိတ္လာသည္။ ျမန္မာျပည္မွ မထြက္ခင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေနာက္ဆံုးဆံုေတြ႔ျခင္းဟု သေဘာပိုက္ကာ မႏၱေလးဆီဒိုးနားမွာ က်င္းပေသာမဂၤလာပြဲသို႔ သူမတက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ရေတာ့လဲ စိတ္ထဲမွာ လန္းဆန္းသြားသလိုပါပဲ။


နႏၵာ၊ ဒါဗိုလ္ၾကီးစည္သူေအာင္တဲ့၊ မူဆယ္က။ တို႔အမ်ိဳးသားနဲ ႔မိတ္ေဆြေတြေလ’

သူငယ္ခ်င္းမ တစ္ေယာက္က မိတ္ဆက္ေပးရင္း၊သူမေဘးခံုတြင္ ေနရာလာခ်ေပးသည္။

ေၾသာ္-ဟုတ္ကဲ့၊ ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္ ဗိုလ္ၾကီး။’

သူမအလိုက္သင့္ ျပန္ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။


ဘယ္တုန္းကလြတ္လဲ’

ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ေတာ့ ကိုကိုက ေမးသည္။

တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ’

အားလံုးအဆင္ေျပတယ္မလား’

ေျပပါတယ္’

အခု ကိုယ္ မူဆယ္နစကမွာ ေရာက္ေနတယ္’

ေၾသာ္’

ဘာအကူအညီေပးရမလဲ’

မလိုပါဘူး၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္’

ကိုကို႔စကားမ်ားကို အလိုက္သင့္ေျဖေနရသည္မွာ ပင္ပန္းလွပါသည္။ တခ်ိန္က စစ္ေၾကာေရးမ်ားကို ျပန္သတိရမိသည္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးပီပီ အခုထိေမးခြန္းေတြ ေမးေနတုန္းပါပဲလား ကိုကိုရယ္။

ျပန္လြတ္လာျပီဆိုေတာ့ ထပ္မမိုက္နဲ႔ေတာ့ေနာ္’

က်ြန္မမိုက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာလား’

သူမအသံ အနည္းငယ္ က်ယ္ေလာင္သြားသျဖင့္ ေဘးဝိုင္းက လွည့္ၾကည့္သည္။ ႏွဳတ္ခမ္းကို မသိမသာ ဖိကိုက္ရင္း ေဒါသႏွဳန္းကို ေလွ်ာ့ရသည္။


က်ြန္မမိုက္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးကိုကို၊ အမွန္တရားနဲ႔ ျပည္သူ႔ဆႏၵဘက္က ရပ္တည္ခဲ့တာပါ။ တရားမွ်တမွဳ၊လူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးေတြအတြက္ ေတာင္းဆိုခဲ့တာပါ’

ဒီေလာက္ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ထဲမွာေနခဲ့ရတာေတာင္၊ ဒီစကားေတြ သံုးေနတုန္းပါလား။’

ဘာလဲဟင္၊ကိုကိုတို႔က ေထာင္ခ်လိုက္ရင္ ဒီယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္သြားမယ္လို႔ ထင္ေနၾကတာလား။အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ကိုကိုတို႔မွားသြားျပီ။ ကိုကိုတို႔ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လို႔ရတာ လူကိုယ္ခႏၶာကိုပဲရမယ္။ ရင္ထဲမွာ ကိန္းဝပ္ေနတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္လို႔ မရဘူး ကိုကို။ က်ြန္မကို ခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္’


ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သူမထရပ္လိုက္သည္။

ေၾသာ္ကိုကို၊ ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း ေျပာခဲ့ပါရေစ။ ကိုကို႔လက္မွာ ေသြးေတြစြန္းေနတာ ကိုကိုသတိထားမိရဲ႔လား။ ဒီအတိုင္းေဆးလို႔ေတာ့ မစင္ႏိုင္ဘူး ကိုကို။ မွန္ကန္ျဖဴစင္တဲ့ ႏွလံုးသား ရွိလာတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ ျပည္သူေတြက ေဆးေၾကာေပးလိ္မ့္မယ္’

အဆံုးသတ္ စကားေျပာရင္း တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားဝိုင္းသို႔ သူမထြက္လာခဲ့သည္။ ကိုကို၊ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ က်န္ခဲ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီစကားေတြအတြက္ ထပ္ဖမ္းမည္ဆိုလဲ သူမခံဝံ့ပါသည္ေလ။ လူတိုင္းမွာ Freedom of Expression လူ႔အခြင့္အေရးကို ခံစားပိုင္ခြင့္ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။


()

မမ၊ျပန္ေရာက္ေနတာ ၾကာျပီလား။’

အေတြးေရယဥ္ေၾကာတြင္ မည္မွ်ေမ်ာေနသည္မသိ။ အတူေနညီမေလး ျပန္လာမွ သတိျပန္ဝင္လာရသည္။ အတိတ္သည္ အတိတ္မွာက်န္ခဲ့ျပီးသား။ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကို သူမအာရံုစိုက္ရေပဦးမည္။ အနာဂတ္ျမန္မာ ျပည္အတြက္ ၾကိဳတင္ေလ့လာ ဖတ္ရွဴထားရမည့္ စာတမ္းေတြ ဖတ္ရဦးမည္ပဲေလ။ တစ္ခုေတာ့ဆုေတာင္းမိပါသည္။ ကိုကိုတို႔လို စနစ္ဆိုးရဲ့ အသံုးခ်ခံသားေကာင္မ်ား၊ အျမန္ဆံုးအျမင္မွန္ရျပီး၊ ေသြးစြန္းလက္မ်ားကို ျပည္သူေမတၱာျဖင့္ ေဆးေၾကာႏိုင္ပါေစ ဟု။


ခင္မမမ်ိဳး (2005)

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္..>>>

  © Blogger templates Newspaper II by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP