ၾသဂုတ္လ (၁၃)ရက္။ ၂၀၀၇ခု
ႏိုင္ငံတိုင္း၊ ႏိုင္ငံတိုင္းတြင္ စစ္ေရးအင္အား၊ စီးပြားေရးအင္အား တည္ေဆာက္မွဳသည္ အေရးၾကီးပါသည္။ ထိုအင္အားႏွစ္ရပ္သည္ အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ေနျပီး၊ အင္အားႏွစ္ရပ္လံုး တျပိဳင္နက္ ၾကီးထြားလာေစရန္မွာ အလြန္ပင္ ခက္ခဲသကဲ့သို႔ မည္သည့္အင္အားကို စတင္တည္ေဆာက္ရမည္ဆိုသည္မွာလဲ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရတရပ္အတြက္ အလြန္ပင္ ခက္ခဲနက္နဲေစသည့္ ဆံုးျဖန္ခ်က္တရပ္ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ ႔ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားကေတာ့ စီးပြားေရးအင္အားကို စတင္တည္ေဆာက္ျပီး၊ စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းလာေသာ အခါတြင္မွ စစ္ေရးအင္အား တိုးခ်ဲ့မွဳကို ျပဳလုပ္ၾကျပီး၊ အခ်ိဳ႔ႏိုင္ငံမ်ားကေတာ့ စစ္ေရးအင္အားကို စတင္တည္ေဆာက္ၾကသည္။ အေမရိကန္၊ တရူတ္စေသာ အင္အားၾကီး ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ပထမအမ်ိဳးအစားတြင္ ပါ၀င္ျပီး၊ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ၊ ေျမာက္ကိုးရီးယားစသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားမွာ ဒုတိယ အမ်ိဳးအစားတြင္ ပါ၀င္ၾကေလသည္။ မည္သူေတြေအာင္ျမင္၍ မည္သူေတြ ဆံုးရွံဳးခဲ့ၾကသနည္း။ သမိုင္းက အေျဖေပးခဲ့သည္။ ဆက္လက္၍လဲ အေျဖေတြ ေပးေနေပလိမ့္ဦးမည္။
စစ္ေရးအင္အားဆိုသည္မွာ အျခားႏိုင္ငံမ်ားအေပၚတြင္ စစ္ေရးနည္းႏွင့္ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္ စြမ္းရည္ရွိေသာ (၀ါ) စစ္အင္အားျဖင့္ ျခိမ္းေခ်ာက္ထားႏိုင္ေသာ အင္အားတရပ္ျဖစ္ျပီး၊ လက္နက္အင္အား၊ လူအင္အား၊ ေလ့က်င့္မွဳ၊ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခိုင္မွဳ၊ သက္လံုေကာင္းမွဳ စသည္တို႔ႏွင့္ တိုင္းတာႏိုင္သည္။ စီးပြားေရးအင္အားဆိုသည္ကား စီးပြားေရးနည္းျဖင့္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားအား လႊမ္းမိုးထားႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္ရွိေသာ အင္အားတရပ္ျဖစ္ျပီး၊ ေရေျမအေနအထား၊ သဘာ၀သယံဇာတ၊ နည္းပညာ၊ ရင္းႏွီးျမွုဳပ္ႏွံမွဳ၊ ပညာေရးစနစ္၊ က်န္းမာေရးစနစ္ စသည္တို႔ျဖင့္ တိုင္းတာႏိုင္သည္။ စစ္ေရးအင္အား တိုးခ်ဲ့မွုအတြက္ အဓိကက်ေသာ အခရာမွာ စစ္လက္နက္ပစၥည္း ထိုလက္နက္ပစၥည္းမ်ားကို ႏိုင္ငံတာေစ်းကြက္တြင္ ခိုင္မာေတာင့္တင္းေသာ ေငြေၾကးျဖင့္ ၀ယ္ယူရပသည္။ စီးပြားေရးအင္အား ေတာင့္တင္းျပီးေသာ ႏိုင္ငံမ်ား အတြက္ သိပ္အေရးမၾကီးလွေသာ္လဲ ဖြံ႔ျဖိဳးဆဲ တိုင္းျပည္မ်ားအတြက္ကား စစ္အင္အား တိုးခ်ဲ့ျခင္းကို စတင္သည္ႏွင့္ စီးပြားေရး ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မွဳကို ေႏွာင့္ေႏွးသြားေစေတာ့သည္၊ “ေငြတက်ပ္ႏွင့္ ငါးၾကင္းေခါင္းကိုင္၍ မရ“ ဟူေသာ အဆိုပင္ရွိသည္မဟုတ္လား။ စီးပြားေရး မေတာင့္တင္းပဲ စိန္၊ ေရႊ ၀ယ္၀တ္လွ်င္ အေၾကြးမ်ားျပီး၊ မိသားစုတစုလံုး ေရေသာက္ဗိုက္ေမွာက္ရကိန္း ႏွင့္ ၾကံဳတတ္ပါသည္။ ထိုနည္းႏွယ္ႏွယ္ပင္။ စစ္ေအးကာလအင္အားၾကီး ႏိုင္ငံႏွစ္ခုျဖစ္ေသာ အေမရိကန္ႏွင့္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံတို႔အား ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။
၁၉၇၀ ႏွစ္လယ္ပိုင္းကာလအထိ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ စစ္ေရးတည္ေဆာက္မွဳမွာ စီးပြားေရးအေျခအေန တိုးတက္မွဳ မရွိေသးသျဖင့္ ေအာင္ျမင္မွဳ သိပ္မရွိခဲ့ေပ။ ၁၉၈၀ႏွစ္ပိုင္းကာလမ်ားတြင္ကား တိုးတက္လာေသာ စီးပြားေရး အင္အားႏွင့္အတူ စစ္ေရးအင္အားမ်ားမွာလဲ ပိုမိုတိုးတက္လာခဲ့သည္။
သမၼတေရဂင္၏ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳကာလ (၁၉၈၁-၁၉၈၉) ကာလမ်ားတြင္ အေမရိကန္၏ စစ္အသံုးစရိတ္မ်ား တိုးျမင့္ခဲ့ျပီး Strategic Defense Initiative ပေရာဂ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ေမာ္စကိုကို ေအာင္ပြဲခံကာ စစ္ေအးတိုက္ပြဲ အဆံုးသတ္ခဲ့ရသည္။ ထိုပေရာဂ်က္ကို စစ္အင္အား၊ စီးပြားေရး အင္အား ႏွစ္ဖက္ညွပ္၍ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အေမရိကန္တို႔ အဆိုပါပေရာဂ်က္ စတင္စဥ္၍ ဆိုဗီယက္တို႔ကလဲ အားက်မခံ တံု႔ျပန္ခဲ့ပံုမွာ ဆိုဗီယက္စစ္တပ္သည္ သိပံပညာရွင္မ်ားအပါအ၀င္ ပညာတတ္ လူတန္းစားမ်ားပါေသာ စစ္အင္အားကို ၁၀သန္းအထိ တိုးခ်ဲ့ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံ၏ ဂ်ီဒီပီ (၂၅) ရာႏွဳန္းမွာ စစ္အင္အားအတြက္ျဖစ္ျပီး၊ တႏိုင္ငံလံုးမွ စက္ရံု၊ အလုပ္ရံုမ်ား၏ တ၀က္ခန္႔မွာ စစ္လက္နက္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္မွဳကိုသာ ေဇာင္းေပးခဲ့သည္။ စီးပြားေရးအင္အား တိုးခ်ဲ့မွဳည္ ဒုတိယေနရာသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။
ရလာဘ္ကား ဆိုဗီယက္ယူနီယံၾကီး ျပိဳကြဲသြားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ယေန႔ကမာၻ၏ စစ္ပြဲမ်ားသည္ စစ္အင္အားတခုတည္းႏွင့္ မျပည့္စံုႏိုင္ေတာ့ပါ။ စစ္အင္အားျဖင့္ တိုက္သည့္စစ္ပြဲမ်ားလဲ ရွားပါးလာခဲ့ေလျပီ။ စီးပြားေရးအင္အားျဖင့္ တိုက္သည့္ စစ္ပြဲမ်ားေခတ္သို႔ ဦးတည္လာခဲ့ေလျပီ။ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ထိုစစ္ပြဲမ်ားအတြက္သာ ျပင္ဆင္ ၾကိဳးပမ္းေနၾကသည္။
အဆိုပါကာလမ်ိဳးတြင္ က်ြႏုပ္တို႔ ျမန္မာျပည္၏ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္မ်ား ဘာလုပ္ေနၾကသည္ ထင္ပါသနည္း။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကာလအတြင္း စစ္သည္အင္အား တသိန္းေက်ာ္မွ ေလးသိန္းေက်ာ္ျဖစ္လာပါသည္။ တပ္ရင္းတပ္မမ်ား၊ တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္မ်ား တိုးခ်ဲ့ဖြဲ႔စည္းလာသည္။ စစ္သင္တန္းေက်ာင္းမ်ား အဆမတန္ မ်ားျပားလာသည္။ ေရတပ္၊ေလတပ္ လက္နက္ပင္အားမ်ား တိုးခ်ဲ့ထားသည္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ စစ္အရာရွိမ်ားအား ရဳရွား၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ အစၥေရးစေသာ တိုင္းျပည္မ်ားသို႔ပို႔၍ ႏူကလီးယားသင္တန္း၊ စစ္ဦးစီးသင္တန္းမ်ား၊ လက္နက္ေရးရာ က်ြမ္းက်င္သင္တန္းမ်ား တက္ခိုင္းထားသည္။
ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေအးဂ်င့္မ်ားကို ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားသို႔လႊတ္၍ ေထာက္လွမ္းေရးတာ၀န္မ်ားသာမက တရားမ၀င္ ေငြလႊဲေျပာင္းမွဳမ်ား၊ လက္နက္၀ယ္ယူမွဳမ်ား၊ ျပည္တြင္းသို႔ လွ်ိဳ ႔၀ွက္တင္သြင္းမွဳမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ ေစခိုင္းထားသည္။ စစ္အသံုးစရိတ္အသံုးမ်ားေသာ ႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းတြင္လဲ ေရွ႔ပိုင္းစာရင္းမွ ပါ၀င္ေနျပီ။
ျမန္မာျပည္၏ စစ္အင္အားကေတာ့ ထိုသို႔ရွိပါသည္။
သို႔ေပမယ့္ အျခားတဘက္က စီးပြားေရးအင္အားကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ကား
တိုင္းျပည္တခုလံုး၏ စီးပြားေရးသည္ ခ်ြတ္ျခံဳက်ေနသည္မွာ စားစရာမရွိ၍ ငတ္ေသသည့္ လူထုပင္ရွိေနျပီ။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြႏွဳန္းမ်ားက အဆမတန္ တက္လာသည္။ ပညာေရးဆိုသည္မွာႏိုင္ငံတကာကပင္ အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံျခင္း မရွိေတာ့။ က်န္းမာေရးဘက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္လဲ ေဆးရံုတြင္ ေဆးမရွိ၍ လူနာေဘးငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ ေသမည့္အခ်ိန္ေစာင့္ေပးေနရေသာ ဆရာ၀န္မ်ားပင္ေပၚေပါက္လာခဲ့ျပီ။ အာဏာျမဲလွ်င္ျပီးေရာဆိုကာ ျငိမ္းအဖြဲ႔မ်ားအား ပါမစ္မ်ား စည္းမရွိ၊ကမ္းမရွိ ထုတ္ပးထားမွဳ၊ ေခတ္ပ်က္သေဌး မ်ားအား ေရာင္းလို႔ရတာ အကုန္ေရာင္း ေပၚလစီခ်ကာ အာဏာရွင္မိသားစုမ်ားအတြက္ ေငြရွာခိုင္းမွဳ စသည္တို႔ေၾကာင့္ သဘာ၀သယံဇာတမ်ားလဲ ကုန္သေလာက္ရွိေနျပီ။
အိုင္တီနည္းပညာတိုးတက္မွဳ ရွိေနေပမယ့္ နည္းပညာမ်ာူကို စစ္အာဏာရွင္ ယႏၱရား လည္ပတ္ေရးအတြက္သာ ပိုမိုေဇာင္းေပးအငံုးခ်ထားသျဖင့္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေရးငကို အေထာက္အကူမျပဳပဲျဖစ္ေနသည္။ မည္သည့္ စီးပြားေရးအင္အား ျပေသာ ႏွဳန္းထားမ်ား အေကာင္းက်န္ပါေသးသနည္း။ စီးပြားေရးအင္အားမွာ အေပါင္းမဟုတ္ပဲ အႏုတ္လကၡဏာသာ ထြက္ေနရေတာ့သည္။
စီးပြားေရးအင္အား မေတာင့္တင္းပဲ စစ္ေရးအင္အားခ်ည္း သက္သက္သာ ဆက္လက္တည္ေဆာက္ေနလွ်င္ေတာ့ “အခြံသာက်န္တဲ့ ေသနတ္စုတ္“ ကဲ့သို႔သာ ျဖစ္လာမည္မွတပါး အျခားမရွိပါေၾကာင္း။