ဒီမိုပင္ေလးစိုက္ခ်င္တယ္
အခုတေလာ မတင္ေမတစ္ေယာက္ အရမ္းစိတ္ညစ္ေနရတယ္။ အိမ္က ကိုေပါက္ေက်ာ္နဲ႕က လံုးဝ အဆင္မေျပဘူးေလ။ တကယ္ေတာ့ကိုေပါက္ေက်ာ္ဆိုတာက အိမ္မွာျခံေစာင့္ဖို ့ေခၚထားတဲ့ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ပါ။ မိဘမ်ားဆံုးပါးသြားျပီးတဲ့ေနာက္၊ အေဖာ္မ်ားရေလမလားလို႕ အိမ္မွာဆက္ထားမိပါတယ္။ မသမာတဲ့ ဥာဏ္နဲ႕အေကာက္ၾကံလိုက္ေတာ့ အားႏြဲ ့သူမိန္းမသား မတင္ေမမွာ အမွတ္တမဲ့နဲ ့ေခ်ာင္ပိတ္ခံလိုက္ရတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္လဲ မတင္ေမကသည္းခံပါတယ္။ မလႊဲသာမေရွာင္သာ၊ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ ဦးစီးေနရာ အတင္းဝင္ယူထားတဲ့၊ ကိုေပါက္ေက်ာ္အေပၚမွာ စိတ္မကြက္ပဲအိမ္ရွင္မတာဝန္ ေက်ပြန္ရွာပါတယ္။
အဲ၊ကိုယ့္ေနရာကိုယ္မသိပဲ စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနတာကေတာ့ ကိုေပါက္ေက်ာ္ပဲေပါ့။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေပါက္ေတာက္ေတာက္နဲ ့ ဒီလိုသိပၸံေခတ္ၾကီး မွာ သူ ့ကိုယ္သူ ဘုရင္မင္းတရားၾကီးလို႕ လဲေျပာလားေျပာရဲ့ ။ သူ ့အိမ္စုတ္ေလးကို ေနျပည္ေတာ္ၾကီးပါဆိုျပီး အရပ္တကာ လွည့္ၾကြားေနတာ ဆိုေတာ့ အရပ္နဲ႕ကလဲ သိပ္တည့္တာမဟုတ္ဘူး။ မူးယစ္ရမ္းကားျပီး မတင္ေမေလးကို ႏွိပ္စက္လိုက္တာလဲ မေျပာပါနဲ ့ေတာ့။
အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္ျပီး၊ ကိုယ့္အရိပ္မွာရွိေနတဲ့ မတင္ေမအေပၚ မတရားရမ္းကား ႏွိပ္စက္ေနတာေတြ အရပ္က မၾကားရက္ပဲ ၾကားေနရတာဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ သူမ်ား အိမ္တြင္းေရးကို အၾကမ္းပတမ္းဝင္မစြက္ခ်င္ၾကလို ့သာ ကိုေပါက္ေက်ာ္ကို ခဏ ခဏ ေခၚ ေခၚေတြ ့ျပီး နားခ်တဲ့နည္းကို သံုးေနၾကတာ။
ဒါေတာင္ကိုေပါက္ေက်ာ္ကေက်နပ္တာမဟုတ္ဘူး။ေစတနာနဲ့ ေျပာတဲ့လူေတြကိုမ်ား ‘အိမ္တြင္းေရး ဝင္စြက္တဲ့လူေတြ၊ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ’ဆိုျပီး သူ ့အိမ္လံုျခံဳေရးစိုးရိမ္သတဲ့ေလ။တကယ္ဆို ဒီအိမ္မွာက သူရယ္၊မတင္ေမရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာ။ရွိတဲ့မတင္ေမကိုလဲ သူကပဲႏွိပ္စက္ေနတာဆိုေတာ့ အိမ္ရဲ႕လံုျခံဳေရးျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ သူ ့လံုျခံဳေရးပဲေပါ့။
အခ်ိန္တန္လို ့အရပ္ကမေနႏိုင္ပဲ သူ ့ကိုဝိုင္းရိုက္မွာေတာ့ေၾကာက္တတ္သား။ သူမ်ားကို ရိုက္တတ္၊ ႏွိပ္စက္တတ္တဲ့ လူေတြဟာ၊ သူကိုယ္တိုင္အရိုက္ခံရမွာ၊ ႏွိပ္စက္ခံရမွာကိုေတာ့ ေသမေလာက္ ေၾကာက္တတ္ၾကတာ သဘာဝပဲကိုး။ အဲဒါနဲ႕ပဲ အိမ္ကိုကာကြယ္ဖို ့ဆိုျပီး၊ ဓား၊လွံ လက္နက္ေတြ စုေနလိုက္တာ တစ္အိမ္လံုးလဲ လက္နက္ေတြနဲ့ ့ ျပည့္ေနပါေရာလား။
ဒီလိုနဲ ့၊ ဒီလိုနဲ ့ဆိုပါေတာ့။
တစ္ေန႔မွာ မတင္ေမေလးဟာ တျခားျခံေတြကို လွမ္းၾကည့္ေနရင္းၾကီးမားလွတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေတြကို ေတြ ့သြားတယ္။ ‘အရြက္ေတြကလဲ တဖားဖား၊ အသီးေတြကလဲ တဝင္းဝင္းနဲ႕ ၾကီးမား ခန္႕ထည္ေနလိုက္တာ’ အံ့မခန္းပါကလား။ သူမလဲမေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ဟိုဘက္ျခံက ေဒၚယိုးဒယားမၾကီးကို
ဘာပင္လဲ လွမ္းေမးတာေပါ့။ “ဒီမိုပင္”လို ့ေျပာျပီး အသီးတစ္ခ်ိဳ ့ပါလာေပးတယ္ေလ။
ကိုေပါက္ေက်ာ္ၾကီးေက်ြးသမွ်သာ မဝေရစာ စားေနရတာၾကာျပီဆိုေတာ့ အသီးေတြကစားလို႕ ေကာင္းလိုက္တာမွ ။ ‘အိမ္မွာသာဒီအပင္မ်ိဳးရွိရင္ ဝဝလင္လင္စားရမွာ’ဆိုျပီး ေဒၚယိုးဒယားမၾကီးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ရြာအေနာက္ပိုင္းကမ်ိဳးေစ့ရတာတဲ့။ အရမ္းေကာင္းတဲ့အသီးမို ့လို ရြာအေနာက္ပိုင္း လူေတြက သူတို ့လို စားေစခ်င္တယ္ ဆိုျပီး မ်ိဳးေစ့ေတြ အလကားေပးေနတာဆိုပဲ အပင္ရွင္သန္ေအာင္ စိုက္နည္း ေတြပါ ေျပာျပေပးသတဲ့။
အိမ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီးၾကီးကို ေျပာျပျပီး အိမ္ထဲမွာစိုက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို ့ ေတြးေပ်ာ္သြားမိတယ္။
“ျဖံဳး၊ ဒိုင္း၊ဝုန္း”
မတင္ေမရဲ ့အေပ်ာ္ဓာတ္ေလးမၾကာလိုက္ပါဘူး။ “ဒီမို”ဆိုတဲ့အသံေလးစထြက္တာနဲ႕ပဲ၊ တုတ္ဆြဲျပီး ထရိုက္ေနလိုက္တာ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ အခန္းထဲလဲထည့္ပိတ္လားပိတ္ရဲ့။ ထြက္ခိုင္းလိုက္၊ ထပ္ရိုက္လိုက္၊ ျပန္ထည့္ပိတ္လိုက္နဲ ့မတင္ေမေလးမွာ ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရပါပေကာ။
ဒါေပမယ့္လဲသူေလးကဇြဲေကာင္းရွာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေျပာမရတဲ့အဆံုးအပင္ေလးကို တူတူစိုက္ပါ႕မယ္ ဆိုျပီး ေတာင္းပန္ေျပာရွာတယ္။ ဒါေတာင္ ကိုေပါက္ေက်ာ္ကလွည့္ၾကည့္တာမဟုတ္ဘူး။သူလဲ ဒီလိုအပင္မ်ိဳးစိုက္ေနတယ္ဆိုပဲ။
ဟုတ္မ်ားဟုတ္မလားလို ့သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ‘ဒီမိုပင္မွမဟုတ္တာ’။ အဲဒီ ‘လိုက္ေလ်ာညီေထြ ဒီမို’ဆိုတဲ့ အပင္ၾကီးကေန အနံ႕အရသာနဲ႕ ျပည့္စံုတဲ့အသီးေတြမသီးပဲ နံေစာ္ခ်ဥ္စုပ္ေနတဲ့ အသီးေတြ သီးလာေတာ့မွာ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ အပင္ရွင္သန္ဖို ့ဆိုျပီး မစင္ေတြေလာင္းထားရသတဲ့။
ဒါၾကီးကိုၾကည့္ျပီး၊ မတင္ေမေလးတစ္ေယာက္ အရမ္းစိတ္ညစ္ေနရျပီေလ။ ဇာတ္လမ္းအစက ဆိုခဲ့သလိုေပါ့။ ဘာမ်ားလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ။ တစ္ခုခု လုပ္ဖို ့ေတာ့အခ်ိန္တန္ျပီမဟုတ္လား။
တစ္ေန႕ေတာ့ကိုေပါက္ေက်ာ္အလစ္အငိုက္ ျခံထဲကေန ခဏခိုးထြက္သြားလိုက္တယ္။ တကယ္ဆို အျပီးအပိုင္ထြက္ခဲ့ရင္လဲ အရပ္ကဝိုင္းေစာင့္ေရွာက္ထားၾကမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီျခံဟာ မတင္ေမပိုင္တဲ့ ျခံေလ။ ဘာလို ့ျခံအျပင္မွာ အၾကာၾကီးေနရမွာလဲ။ သူမရည္ရြယ္ခ်က္က အိမ္နားနီးခ်င္းေတြနဲ ့ရြာအေနာက္ပိုင္းက လူေတြကို သြားျပီး စစ္ကူေခၚဖို ့ေလ။ သူမျခံေလးထဲမွာ ဒီမိုပင္ၾကီး စိုက္ခ်င္ရွာတာကိုး။
တကယ္တန္းက်ေတာ့ အထင္နဲ ့အျမင္က လြဲ ရရွာတယ္။ သူမျခံထဲမွာ‘ဒီမို’ပင္ေလး ဝိုင္းဝန္းစိုက္ဖို ့က ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ကို တင္ျပရမယ္ဆိုပဲ။ သူမလဲတင္ျပဖို႕ ၾကိဳးစားရွာပါတယ္။ သူမတို႕ ့ရြာကလဲအၾကီးသားဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေရးလိုပဲ တျခားအေရးၾကီးတဲ့ကိစၥေတြကရွိေသးတယ္မဟုတ္လား။
ျပီးေတာ့ ဒီအဖြဲ ့ၾကီးထဲမွာ ကိုေပါက္ေက်ာ္ကအရွင္သခင္လိုကိုးကြယ္ေနတဲ့ကိုတရုတ္ၾကီး ဆိုတာရယ္၊ ကိုေပါက္ေက်ာ္ကိုလက္နက္ေတြေရာင္းျပီး ေငြရွာေနတဲ့ ကိုရုရွားဆိုတာၾကီးရယ္ကပါေနေတာ့၊ မတင္ေမထင္ခဲ့သေလာက္ေတာ့အားကိုးလို႕ မရေတာ့ဘူးေပါ့။ မတင္ေမေလးရဲ ့မိတ္ေဆြေလးတစ္ခ်ိဳ ့ကေတာ့အားေပးရွာပါတယ္။ အခါအခြင့္သင့္ရင္သူတို ့ကူညီပါ့မယ္တဲ့။ ဘယ္ေတာ့ဆိုတာေတာ့ သူတို႕လဲ မေျပာႏိုင္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္မ်ိဳးေစ့ေလးလဲ ေပးလိုက္တဲ့ အျပင္အပင္စိုက္ပ်ိဴးနည္းေတြပါ သင္ေပးလိုက္ၾကတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ လျပည့္ညရဲ႕ ရြာလမ္းေလးမွာ ေလွ်ာက္ေနလိုက္တာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ပညာရွင္ၾကီးတစ္ေယာက္နဲ ့တိုးပါေလေရာ။
ပညာရွင္ၾကီးကို အေၾကာင္းစံုရွင္းျပေတာ့ သူကတစ္ေနရာကိုလက္ညွဳိးထိုးျပေလရဲ႕။ အမယ္။ မဘုတ္ဆံုတို ့သားအမိပါလား။ ဟုတ္ပါရဲ ့။ သူတို ့တဲစုေလးနားေရာက္ေနတာကိုး။ မဘုတ္ဆံုရဲ ့
သားေလးက မိုးေပၚကလမင္းၾကီးကို ၾကည့္ျပီး “ထမင္းဆီဆမ္း၊ေရႊလင္ဗန္းၾကီး”ေတာင္းေနေလရဲ ့။
‘ငါ့သမီး၊ လမင္းၾကီးဆီကေန ေရႊလင္ဗန္း’ရတဲ့ကေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိဖူးလို ့လဲ။ အခုဆို သမီးအျဖစ္က ဒီကေလးေလးထက္ေတာ့သာပါတယ္။မ်ိဳးေစ့ခ်နည္း၊ အပင္စိုက္နည္းေတြလဲ သိခဲ့ရျပီပဲကြယ္။ ဘာလို႕ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အားကိုးေနမွာလဲ။ ကိုယ့္အားေလးေတာ့ကိုယ္ကိုးဦးမွေပါ့။ ေနရာတိုင္းမွာ သူမ်ားကူတာကို ခ်ည္းထိုင္ေစာင့္ေနရင္ မိုးလင္းသြားလိမ့္မယ္။’ သူမအသိဥာဏ္ေလးမ်ား လင္းလက္သြားသလိုပဲ။ ပညာရွိၾကီးကဆက္ေျပာတယ္။
‘အခုသမီးရဲ့ ဒီမိုပင္စိုက္ဖို ့ကိစၥမွာ အတားအဆီးျဖစ္ေနတဲ့ေပါက္ေက်ာ္ဆိုတာဟာ တစ္ခ်ိန္က သမီးရဲ ့ အလုပ္သမားျဖစ္ခဲ့တဲ့သူပါ။ ျခံေစာင့္တေယာက္ပါ။ သူအခုတုတ္ဆြဲ၊ ဓားဆြဲလုပ္ေနတာ တကယ္ေတာ့ သမီးကိုသူေၾကာက္ေနလို ့။ လူနဲ ့လူခ်င္း ရင္မဆိုင္ရဲလို ့လက္နက္အားကိုးေနရရွာတာ။ ဒါကို သမီးက သူ ့အလိုက်လိုက္ျပီး၊ သူတုတ္စဆြဲတာနဲ ့ ေၾကာက္ပါျပီလုပ္ေနတာကိုး။ ေျပာခ်င္သမွ်ကိုလဲဒူးေထာက္ျပီးမွ ေျပာေနတာကိုး။သူဗိုလ္က်အႏိုင္ယူရဲေတာ့မေပါ့”
စကားအဆံုးမွာမတင္ေမေလးငိုင္က်သြားတယ္။ ျပီးေတာ့မွအၾကံေလးတစ္ခုရသြားျပီး ပညာရွင္ၾကီးကို ဆက္ေမးတယ္။
‘ဒါဆိုသမီးကလဲတုတ္ဆြဲျပီး သူ ့ကို ဝင္ရိုက္ရမလားအဘ’
‘အဲဒီလိုလုပ္သင့္ရင္လဲ လုပ္ရမယ္။ မလုပ္ခင္ သူ ့ကိုထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျပီး၊ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကိုသာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေျပာၾကည့္လိုက္ပါ။ ဒီျခံဟာသမီး ျခံပဲေလ။အပင္စိုက္ခြင့္ကိုသူ႕ဆီေတာင္းဆိုရေအာင္ သူ႕ျခံမွ မဟုတ္တာ။ သူ ့အလုပ္ကျခံေစာင့္။ ျခံေစာင့္က ျခံစိုက္ခ်င္လို ့မရဘူး။ သမီးရဲ ့စိတ္အင္အားကို စနစ္တက် အရင္စုစည္း၊ ေနာက္ေတာ့သူ႕ကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျပီး ျခံေစာင့္ေနရာကို ျပန္ေတာ့လို့ေျပာလိုက္။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ သမီးရဲ ့စိတ္အင္အားစုစည္းမွဳကို သူအႏိုင္မယူႏိုင္ပါဘူးကြယ္။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ဒီျခံရဲ ့အရွင္သခင္အစစ္အမွန္ကသမီးျဖစ္ေနတာကိုး။ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္တာေတြလဲရွိတယ္ သမီးရဲ႕တဲ့”
(မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ားျဖစ္ပြားျပီး၊ မ်ားမၾကာမီကာလ၌ မတင္ေမျခံထဲတြင္ သူမစိုက္ခ်င္ေသာ ‘ဒီမိုပင္ၾကီး’ရွင္သန္ၾကီးထြားလာသည္ကို လူအမ်ားေတြ ့ျမင္ၾကရေလသည္)
“သစ္ပင္စိုက္ခ်င္သူမ်ားအားလံုး၊ ကိုယ့္ျခံ၊ကိုယ့္စိုက္ခင္းတြင္ ေအာင္ျမင္စြာစိုက္ပ်ိဳးႏိုင္ၾကပါေစသတည္း”
ခင္မမမ်ိဳး (၂၀၀၆)