ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္တဲ့လား
(၁၉၈၈)ခုႏွစ္ မတရားအာဏာသိမ္းပြဲေနာက္ပိုင္းကာလ နဝတ၊ နအဖတို႔၏ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမ်ား၊ မိန္႔ခြန္းမ်ားလိုလိုတြင္ မပါမျဖစ္ စကားတစ္ခု ရွိသည္။ ယင္းကား ‘ႏိုင္ငံေတာ္ စီးပြားေရးဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေစရန္ အတြက္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္အား က်င့္သံုးေနသည္’ ဟူေသာစကား။ အေျပာႏွင့္အလုပ္ညီစြာ အမွန္တကယ္ က်င့္သံုးခဲ့ပါလွ်င္ စာေရးသူတို႔ အမိျမန္မာျပည္၏ စီးပြားေရးအေဆာက္အအံုၾကီး တစ္ခုလံုး ဤမွ် စုတ္ျပတ္သတ္သြားစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ က်င့္သံုးမွဳ၏ ရလာဒ္သည္ စီးပြားေရး ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မွဳျဖစ္ေနေစမည္မွာ မလြဲဧကန္မုခ်။
နည္းမွန္လမ္းမွန္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္၏ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ပါက နအဖတို႔၏ လိမ္လည္မွဳမ်ားကား ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေပၚလာပါသည္။ အတုအေယာင္ အမ်ိဳးသားညီလာခံ က်င္းပျပီး ထြက္ေပၚလာသည့္ ရလာဒ္မ်ားႏွင့္ အတုအေယာင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ၾကိဳးပမ္းေနေသာ နအဖသည္ ကမၻာတဝွမ္းလံုး လက္ခံက်င့္သံုးေနသည့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စနစ္ကိုလဲ အတုအေယာင္ လုပ္ခဲ့ၾကေလသည္။ မည္သို႔ လိမ္လည္လွည့္ျဖားခဲ့ၾကသည္ကို ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။
ႏိုင္ငံတကာမွ က်င့္သံုးေနေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္၏ သြင္ျပင္ လကၡဏာမ်ားမွာ
(က) ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မွဳ
ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မွဳအခြင့္အေရးသည္ တစ္ဦးခ်င္းျဖစ္ေစ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၌ျဖစ္ေစ ရရွိခံစားရမည့္အခြင့္အေရးျဖစ္ျပီး၊ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံံမွဳ၊ ဆန္းသစ္တီထြင္မွဳ ႏွင့္ စီးပြားဓနတိုးတက္မွဳတို႔ကို တြန္းအားေပးသည့္အရာ ျဖစ္ရပါမည္။
လက္ေတြ႔တြင္ကား ဤအခ်က္ႏွင့္ မေလ်ာ္ညီစြာပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မွဳအခြင့္အေရး အလြန္ပင္ ရွားပါးပါသည္။ ႏိုင္ငံပိုင္ စက္ရံဳအလုပ္ရံုမ်ားအား ပုဂၢလိက ပိုင္အျဖစ္ လြဲေျပာင္းထားသည္ဟု မည္မွ်ပင္ဆိုေစကာမူ၊ ျဖစ္ရပ္မွန္ကား စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမ်ား ေနာက္ကြယ္မွ ၾကိဳးကိုင္ပိုင္ဆိုင္မွဳ ယူထားေသာ လုပ္ငန္းမ်ားသာ ျဖစ္ေနပါသည္။ စစ္အရာရွိၾကီးမ်ားကိုယ္တိုင္ ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနေသာ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဦးပိုင္လီမီတက္မွ ပါဝင္လုပ္ကိုင္ေနေသာ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ပင္ ဤအခ်က္မွာ ထင္ရွားေနပါသည္။ အခ်ိဳ႔ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားမွာလဲ နအဖတို႔ႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ေမာင္ပိုင္စီးလုပ္ကိုင္ေနၾကပါသည္။
(ခ)လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ လြတ္လပ္ခြင့္ ႏွင့္ ေရြးခ်ယ္မွဳဆိုင္ရာ လြတ္လပ္ခြင့္
လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုသည္မွာ စြန္႔ဦးတီထြင္သူမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၌ သယံဇာတအရင္းအျမစ္မ်ား၊ ကုန္ၾကမ္းမ်ားအား လြတ္လပ္စြာ ရယူပိုင္ခြင့္၊ အသံုးျပဳခြင့္၊ မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ခြင့္ႏွင့္ ထုတ္ကုန္မ်ားကို မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ ေစ်းကြက္မ်ား၌ ေရာင္းခ်ခြင့္ရွိရပါမည္။
ေရြးခ်ယ္မွဳဆိုင္ရာ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုသည္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားသည္ မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ ပိုင္ဆိုင္မွဳအရင္းအျမစ္မ်ားကို ႏွစ္သက္ရာအခ်ိန္တြင္ ေရြးခ်ယ္အသံုးခ်ခြင့္ရွိရမည္ျဖစ္ျပီး၊ လုပ္သားမ်ားမွာလဲ ႏွစ္သက္ရာ အလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္လုပ္ကိုင္ခြင့္ႏွင့္ ႏွစ္သက္ရာ သင္တန္းမ်ားကို ေရြးခ်ယ္တက္ေရာက္ႏိုင္ခြင့္ရွိရမည္ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔အတူ စားသံုးသူမ်ားမွာလဲ မိမိတို႔ဝင္ေငြအား စိတ္ၾကိဳက္သံုးစြဲပိုင္ခြင့္ ရွိရမည္ျဖစ္ေလသည္။
နဝတ၊နအဖတို႔လက္ထက္တြင္ကား အဆိုပါအခြင့္အေရးမ်ားမွာ အကန္႔အသတ္ႏွင့္သာ ရွိပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္လုပ္ငန္းမ်ားလုပ္မည္လား၊ ပါမစ္လိုပါသည္။ သစ္လုပ္ငန္းလုပ္မည္လား၊ ပါမစ္လိုပါသည္။ ဟိုေနရာသြားလဲ ပါမစ္၊ သည္ေနရာသြားလဲ ပါမစ္ႏွင့္ တမစ္တည္းသာမစ္ေနေတာ့သည္။ လုပ္ငန္းမ်ားလုပ္လွ်င္ ပါမစ္လိုသည္ကေတာ့ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလိုပင္။ သို႔ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကပါမစ္ကေတာ့ တမူထူးျခားပါမစ္ျဖစ္ပါသည္။ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းဆိုင္ရာ မည္မွ်ပင္ မွန္ကန္ေစပါမူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား အိတ္ကပ္ထဲသို႔ ေငြမေရာက္သေရြ႔ ပါမစ္မွာ မိုးေပၚမွ မက်ႏိုင္ေသာ တိမ္စိုင္တိမ္ခဲပမာကဲ့သို႔ပင္။ ဒီၾကားထဲ ပါမစ္အေရာင္းအ၀ယ္ပြဲစားမ်ားကလဲ ရွိလိုက္ေသးသည္။
အလုပ္သမားအခြင့္အေရးဆိုသည္ကိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဘာလဲဆိုသည္ကိုပင္ ေမးယူရမည္ကဲ့သို႔။ မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ အလုပ္အကိုင္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္လုပ္ရန္ေနေနသာသာ၊ မႏွစ္သက္ေသာ အလုပ္ မ်ား၊ ယုတ္စြအဆံုး- ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ပင္လွ်င္ အဆက္အသြယ္ရွိမွျဖစ္သည္တဲ့။ စားသံုးသူမ်ား၏ ေရြးခ်ယ္စားသံုးပိုင္ခြင့္၊ မိမိတို႔ဝင္ေငြကို စိတ္ၾကိဳက္အသံုးျပဳခြင့္ ဆိုသည့္ သေဘာတရားရွိသည္ မရွိသည္ကိုေတာ့ ဝန္ထမ္းမိသားစုမ်ား ပိုမိုနားလည္ေပလိမ့္မည္။ ဆန္ေပးသည္ဆိုေသာ နာမည္ေကာင္းယူကာ ဖြဲ၊သလဲမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ဆန္ကို မယူမေနရ လခထဲမွ ျဖတ္ေတာက္မွဳ၊ မည္သည့္ရံုးသြားသြား၊ ျပကၡဒိန္မ်ား အတင္းထိုးေရာင္းမွဳစသည္မ်ား။ ဆယ္တန္းအမွတ္စာရင္း သြားထုတ္သည္ကို ျပကၡဒိန္ဝယ္မွ အမွတ္ထုတ္ေပးမည္ဆို၍ မဆီမဆိုင္ဝယ္ခဲ့ရသည့္ ေန႔ရက္မ်ား၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆရာဆရာမမ်ား အားလပ္ခ်ိန္တိုင္း မုန္႔ေရာင္းရမည္ဆို၍၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမဘဝတလွည့္၊ ေစ်းေအာ္ေရာင္းေန သည့္ ေစ်းသည္တလွည့္ျဖစ္ေနေသာ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားအားၾကည့္ကာ အားနာပါးနာႏွင့္ ဝယ္ခဲ့ရေသာ အေတြ႔အၾကံုမ်ားကို ျပန္ေျပာင္းသတိရမိပါသည္။ ေၾသာ္-ျမန္မာျပည္ရဲ့ စားသံုးသူ အခြင့္အေရးဆိုတာ ဤသို႔ႏွယ္ပါ။
(ဂ)ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြား
ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြားရွာမွဳသည္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္၏ အဂၤါတစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ထုတ္လုပ္သူမ်ားက အျမတ္အမ်ားဆံုး(ဝါ) အရွံဳးအနည္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္သကဲ့သို႔၊ လုပ္သားမ်ားမွလဲ မိမိတို႔ ဝင္ေငြအား တိုးတက္မ်ားျပားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကေလသည္။ ထိုနည္းတူ စားသံုးသူမ်ားမွလဲ ကုန္က်ရသည့္ ပိုက္ဆံႏွင့္ တန္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ရရွိမွေက်နပ္မွဳရွိၾကေလသည္။ ယင္းသို႔ အက်ိဳးအျမတ္၊ ဝင္ေငြ၊ စားသံုးသူမ်ား ေက်နပ္အားရမွဳစသည္တို႔အား အျပိဳင္အဆိုင္ ၾကိဳးပမ္းရယူေနျခင္းရွိမွသာ စီးပြားေရးအေဆာက္အအံု တရပ္လံုး တိုးတက္မွဳ ရွိေလမည္။
နဝတ၊ နအဖလက္ထက္ျမန္မာျပည္တြင္ကား ဤသို႔သံုးဦးသံုးဖလွယ္ အား ျပိဳင္မွဳမ်ား မရွိပါ။ ထုတ္လုပ္သူမ်ားမွာ အျမတ္ေဝစု၏ သံုးပံုႏွစ္ပံုခန္႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၊ ဌာနဆိုင္ရာမ်ားသို႔ ေပးေက်ြးခြံ႔ေနၾကရသျဖင့္ အျမတ္မ်ားသထက္မ်ားေအာင္ လုပ္လိုက္ေသာအခါ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းအဆမတန္ ၾကီးထြားလာပါသည္။ တဖန္ ဝိသမေလာဘကုန္သည္မ်ားေၾကာင့္ ကုန္ေစ်းႏွုန္းတက္ပါသည္ဆိုျပီး မေရာင္ရာဆီလူး နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားက ဆိုျပန္၍ ေစ်းႏွဳန္းက်ရန္ လုပ္ရျပန္ေသာအခါ ကုန္ပစၥည္းအရည္အေသြး က်ဆင္းသြားျပန္သည္။ စားသံုးမ်ားမွာေတာ့ ေက်နပ္သည္၊ မေက်နပ္သည္အသာထား၊ အသက္ရွင္ရပ္တည္ဖို႔ ေကာင္းလဲစား၊ မေကာင္းလဲစား၊ ေကာင္းလဲသံုး၊ မေကာင္းလဲသံုးဘဝ။ လုပ္သားမ်ားမွာလဲ လုပ္အားႏွင့္ လုပ္ခတန္သည္မတန္သည္ အပထား၊ စားစရာရွိေအာင္၊ ေနစရာရွိေအာင္ တခုခုေတာ့ လုပ္ေနရမည္မို႔ ပါးစပ္ပိတ္၊ ေခါင္းငံု႔ကာ ေနၾကရသည္။
တဖန္ ဝန္ထမ္းမ်ားက်ပ္တည္းသည္ဆိုကာ နအဖတို႔မွ အာမခံခ်က္မရွိေသာ ေငြစကၠဴမ်ားအား အတင္းရိုက္ထုတ္ျပီး လစာမ်ားတိုးျပန္ေတာ့လဲ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းမ်ားက အဆမတန္ တက္သြားျပန္သည္။ တက္မည္ေပါ့။ လစာတိုးမည္ဆိုသည္ကို ၾကားသည္ႏွင့္ ေစ်းကြက္ဝယ္လိုအားက အဆမတန္ထိုးတက္သြားသည္ကိုး။ ဝယ္လိုအားႏွင့္ ေရာင္းလိုအားညီမွ်ရန္ ေစ်းႏွဳန္းႏွင့္ ညွိယူရသည္ေလ။ ကုန္သည္မ်ား၏ အျပစ္ဆိုျပီးပဲ လက္ညွိဳးထိုးေန၍မရပါ။ ေစ်းကြက္ဝယ္လိုအား၊ ေရာင္းလိုအား၊ ေငြေၾကးသံုးစြဲမွဳစသည့္ စီးပြားေရးအေျခခံအခ်က္ေလးမ်ားကိုပင္ နားမလည္ေသာ ပရမ္းပတာအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၏ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနေသာ အိုးနင္းခြက္နင္းကိစၥမ်ား၏ ရလာဒ္သာျဖစ္သည္။
(ဃ) ျပိဳင္ဆိုင္မွဳ
ေစ်းကြက္အတြင္းတြင္ ေရာင္းသူဝယ္သူ အျပိဳင္အဆိုင္မ်ားစြာ ရွိရပါမည္။ ေရာင္းသူမ်ားျခင္းျဖင့္ မည္သည့္တဦးတေယာက္ေသာ ေရာင္းသူကမွ ေစ်းကြက္ေရာင္းလိုအားကိုျဖစ္ေစ၊ ေစ်းႏွဳန္းကိုျဖစ္ေစ ခ်ဳပ္ကိုင္၍ မရေတာ့ပါ။ ထိုနည္းတူစြာ ဝယ္ယူသူမ်ားအျပိဳင္အဆိုင္ ေပါမ်ားျခင္းျဖင့္ မည္သည့္ စားသံုးသူကမွ ေစ်းကြက္ဝယ္လိုအားကိုျဖစ္ေစ၊ ေစ်းႏွဳန္းကိုျဖစ္ေစ ထိန္းခ်ဳပ္၍မရပါ။ ထို႔အျပင္ ထုတ္လုပ္သူမ်ားသည္ ေစ်းကြက္အတြင္းသို႔ လြယ္ကူစြာ ဝင္ထြက္ခြင့္ရွိရပါမည္။ ျပိဳင္ဆိုင္မွဳအား ခြင့္မျပုေသာ မည္သည့္ေစ်းကြက္စီးပြားေရးမွ တိုးတက္ေအာင္ျမင္မွဳမရွိႏိုင္ပါ။ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္ စီးပြားေရးစနစ္မွ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္သို႔ ကူးေျပာင္းေသာ Transition Economies မ်ား၏ Structural Adjustment programs (SAPs) မ်ားတြင္ ျပိဳင္ဆိုင္မွဳေပၚလစီမ်ား (Competition policies) အား ျမွင့္တင္ေရးသည္ အေရးပါေသာ က႑တစ္ခုအျဖစ္ပါဝင္ေနပါသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္၏ စီးပြားေရးက႑အား အမွန္တကယ္ တိုးတက္ေစလိုသည္ဆိုလွ်င္ ဦးပိုင္မွသာ သီးျခား ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနေသာ လုပ္ငန္းမ်ား၊ နအဖေဆြမ်ိဳးမ်ားသာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရျပီး အျခားျပည္သူလူထုအား လုပ္ငန္းလိုင္စင္မခ်ေပးသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားအား ရပ္တန္းက ရပ္သင့္ပါသည္။ ျပည္သူလူထုႏွင့္အတူ တန္းတူေရာယွက္၍ မွန္ကန္စြာ၊ တရားနည္းလမ္းက်စြာ ျပိဳင္ဆိုင္သင့္ပါသည္။ အရည္အခ်င္းမရွိ၍ စည္းဝိုင္းထဲတြင္ မျပိဳင္ဆိုင္ႏိုင္သည္ႏွင့္ စည္းဝိုင္းအား ေမာင္ပိုင္စီးကာ တစ္ေယာက္တည္း ပထမဆုယူျပေနျခင္းမွာ လူၾကီးလူေကာင္းတို႔၏ လုပ္ရပ္မဟုတ္ပါ။ လူကလိန္ကက်စ္တို႔၏ လုပ္ရပ္သာျဖစ္ပါသည္။
ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္တြင္ အျခားေသာ သြင္ျပင္လကၡဏာမ်ားလဲ ရွိပါေသးသည္။ စီးပြားေရးက်မ္းမဟုတ္၍ စာေရးသူ အက်ယ္မခ်ဲ့လိုေတာ့ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ မည္သည့္ရွဳေထာင့္မွပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရး လုပ္ကိုင္ေနမွဳမ်ားမွာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ႏွင့္ သိသာစြာ ကြဲလြဲေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ဖြတ္ထြက္မွ ေတာင္ပို႔မွန္းသိ စကားပံုရွိပါသည္။ ဖြတ္ကထြက္ေနသည္မွာ အျမီးပင္ ေပၚေနျပီၤ။ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာျပည္သားမ်ား အဘယ္သို႔ေသာ အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေနမည္နည္း။ အတုကိုအတုမွန္းသိရင္ေတာ့ အစစ္ကို ရွာေဖြအေကာင္အထည္ေဖာ္ရေပမည္။ အစစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ နအဖစစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ခ်ဳပ္ျငိမ္းေစျပီးမွသာ ေဖာ္ထုတ္၍ ရေပမည္။ နအဖတြင္ အစစ္ဆိုသည္မွာ မရွိေတာ့ပါ။ သူတပါးလက္ထဲမွ အာဏာရယူထားသည့္ အစိုးရအတု၊ အာဏာျမဲေရး ၾကိဳးပမ္းထားရသည့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတု၊ ျပည္သူ႕ကိုယ္စားလွယ္မ်ား မပါ၀င္သည့္ ညီလာခံအတု၊ မည္သည့္ႏိုင္ငံ၏ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုမွာမွ မပါသည့္ စစ္ဗိုလ္တမတ္သား ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒ အတု၊ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးအတု စသည့္ အတုအေယာင္ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားျဖင့္သာ ကမၻာေက်ာ္ေနသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႕မဟုတ္ပဲ အတုအေယာင္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားကာ ေရႊသမင္အလိုက္မွားလွ်င္ေတာ့ စာေရးသူတို႕ ျမန္မာျပည္သည္ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံမွသည္ ကမၻာေပၚတြင္ပင္ မရွိေတာ့သည့္ အျဖစ္ဆိုးသို႔ အသြင္ ကူးေျပာင္းသြားေပေတာ့မည္။
မည္သို႔ဆိုေစ နအဖဝန္ၾကီးမ်ားကေတာ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ႏွင့္အညီ ဘက္စံုဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္တရပ္တည္ေဆာက္ေရးဆိုကာ မီးကုန္ယမ္းကုန္ (မည္သူမွ်မၾကားခ်င္၍ နားပိတ္ထားေသာ္လဲ) ေအာ္ဟစ္ေနၾကပါသည္။ စာေရးသူတို႔ျပည္သူမ်ားမွလဲ
‘ေစ်းကြက္စီးပြားေရးတဲ့လား နအဖရယ္၊
ဘယ္လိုေျပာေျပာ
တို႔ျပည္သူမ်ားမယံုပါတယ္။
ကယ္တင္ရွင္ဆိုသူ နအဖရယ္၊
လာရာလမ္းကို ျပန္ေတာ့ကြယ္”
ဟူ၍သာ ေၾကြးေၾကာ္ရင္း ေနရာမွန္ကို ျပန္ပို႕လိုက္ၾကပါစို႕။
ခင္မမမ်ိဴး