လမ္းေပၚက အမွတ္တရမ်ား

ကၽြန္မဘ၀မွာ စိတ္၀င္စားတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာ အနက္ ႏွစ္ခုထဲကို ေရြးပါလို႕ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က ေမးလာတဲ့အခါတိုင္း စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ ခရီးထြက္ျခင္းကို ကၽြန္မေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိပါတယ္။ စာဖတ္၊ စာသင္၊ စာေရးရင္းက ခရီးေတြ ရံဖန္ရံခါ ထြက္ရတဲ့ တကိုယ္ေရတကာယ လြတ္လပ္တဲ့ ဘ၀ေလးတခုကို ဖိႏွိပ္မွဳေတြ ကင္းေ၀းသြားတဲ့ အမိေျမမွာ တည္ေဆာက္ခြင့္ရေရးဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ေလးပါ။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ခရီးထြက္ရတာကို အရမ္းႏွစ္သက္ပါတယ္။ အိမ္က ရပ္ေ၀းခရီးသြားမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့လဲ အခါအခြင့္ၾကံဳတိုင္း ခရီးထြက္ပါတယ္။ ခရီးေတြထြက္ရင္း လမ္းေပၚမွာ ၾကံဳရတဲ့ အမွတ္တရေလးေတြကလဲ အမ်ားအျပားပါပဲ။ ဒီအမွတ္တရ ေလးေတြထဲမွာ ျဖစ္ရပ္ေလး (၄) ခုကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ပိုရွိေနတတ္ပါတယ္။




ျဖစ္ရပ္ (၁)

အခ်ိန္က (၁၉၈၀) အလြန္ကာလ။
ေဖေဖ့ညီမရဲ႕ မဂၤလာပြဲကို သြားဖို႕အတြက္ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ကို ကားေပၚတင္ျပီး ေဖေဖနဲ႕ ေမေမက ေတာင္ၾကီးကေန ရန္ကုန္ကို ခရီးထြက္ပါတယ္။ ဒီတုန္းက ကၽြန္မက အသက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေမာင္ေလးက ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္၊ သံုးႏွစ္ေလး။

ေဖေဖက ကားေမာင္းသူပါ။ ဒီခရီးကို ဦးေဆာင္ထြက္လာသူကလဲ ေဖေဖပါ။ ဒီလိုနဲ႕ လမ္းခရီးေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေလးက ကားမူးျပီး တလမ္းလံုး ေတာက္ေလွ်ာက္အန္ပါတယ္။ ကားက လမ္းမွာ ရပ္လိုက္၊ ဆက္ေမာင္းလိုက္နဲ႕ ခရီးမတြင္ပါဘူး။ ပ်ဥ္းမနားကို ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေလး အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနပါျပီ။ ညကလဲ ေတာ္ေတာ္ညဥ္႕နက္ေနပါျပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေဖေဖက ရန္ကုန္မေရာက္ေရာက္ေအာင္ အတင္းစြတ္ေမာင္းျပီး ခရီးကို ဆက္သြားလို႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မမွာလဲ ကားေနာက္ခန္းမွာ အိပ္လိုက္၊ ေမာင္ေလး ငိုရင္ ထၾကည့္လိုက္။ ေမာင္ေလးက အေတာ္အားနည္းေနပါျပီ။ ေမေမ့မွာကလဲ ေသာက္ေဆးပဲ ပါလာျပီး ေဆး၀ါးက မျပည့္စံု။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဖေဖက ေမေမနဲ႕ ေမာင္ေလးကို ေဆးရံုကို လိုက္ပို႕ဖို႕ စဥ္းစားခဲ့တယ္လို႕ ေမေမက ျပန္ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေမေမက စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။ ေဆးရံုကို သြားဖို႕အထိက မလိုအပ္။ ေမေမကိုယ္တိုင္က ဆရာ၀န္။ လိုအပ္ေနတာက ေဆးပဲ လိုအပ္တယ္။ ေမာင္ေလးကို ေဆးတေခ်ာင္းထိုးေပးဖို႕ လိုအပ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ေဆးရံုသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေဆးရံုတက္တာ၊ ေဆးရံုဆင္းတာေတြက အခုတက္၊ အခုဆင္းလုပ္လို႕ရတာ မဟုတ္။ အားလံုးလဲ ခရီးပန္းေနတာေၾကာင့္ အိပ္ငိုက္ေနၾကျပီလို႕ သံုးသပ္ျပီး၊ စားေသာက္ဆိုင္တခုမွာ ျမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ၾကီး လိပ္စာကို ေမးပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဆရာ၀န္ၾကီး အိမ္ကိုသြားျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ၊ ေဆးေတာင္းေတာ့ ေဆးကလဲ အဆင္သင့္ရွိေနတာမို႕ ေမာင္ေလးကို ကုေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တည္းခိုခန္းကိုေတာင္ အသြားမခံပဲ သူတို႕ အိမ္မွာပဲ တည္းခိုခိုင္းခဲ့ပါတယ္။

ဒီတုန္းက ခရီးကို ဦးေဆာင္ထြက္လာတာက ေဖေဖ။ လမ္းမွာ ၾကံဳရတဲ့ ကိစၥေတြမွာ အစစအရာရာ ဦးေဆာင္ေျဖရွင္းေနတာက ေမေမ။ ဘာမွန္းေသခ်ာ မသိေပမယ့္ ေမေမက ဟိုလူနဲ႕ေျပာ၊ ဒီလူနဲ႕ေတြ႕၊ လုပ္စရာရွိတာေတြကို ေရွ႕က ဦးေဆာင္လုပ္၊ ေဖေဖက ေနာက္ကေန ဟိုျပံဳးျပ၊ ဒီျပံဳးျပ အျဖစ္ေလးကို မ်က္စိထဲက မထြက္ေတာ့ပါ။ ဒီအျဖစ္ေလးကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပန္ေတြးမိတိုင္း လူတိုင္းမွာ သူ႕အစြမ္းအစနဲ႕ သူ ရွိတာမို႕ အျမဲတမ္းေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ မရွိႏိုင္ဘူးလို႕ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ေဖေဖဦးေဆာင္ထြက္လာတဲ့ ခရီးလမ္းေပၚမွာ အေျခအေနအရ ေမေမက ဦးေဆာင္သူျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ေဖေဖကလဲ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႕ ေနာက္က လိုက္လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူလုပ္တယ္၊ ငါလုပ္တယ္ ဆိုတာကအေရးမၾကီး။ အေရးၾကီးတာက ေမာင္ေလးရဲ႕ က်န္းမာေရး။ ဘံုအက်ိဳးစီးပြားကို ၾကည့္လာခ်ိန္မွာ သူလုပ္တာ၊ ငါလုပ္တာဆိုတာေတြက အဓိက မက်ေတာ့ဘူးဆိုတာကိုလဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ စဥ္းစားလာမိခဲ့ပါတယ္။

ျဖစ္ရပ္ (၂)

အခ်ိန္က (၁၉၉၇) ခုႏွစ္။
ဒီအခ်ိန္မွာတုန္းက ကၽြန္မ ရန္ကုန္ကို ေခတၱသြားေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္း၊ စီးပြားေရးစီမံခန္႕ခြဲေရးသင္တန္း စတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြေအာက္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးစ လူငယ္တေယာက္ရဲ႕ ေက်ာင္းျပင္ပ ဘ၀ကို စူးစမ္းလိုစိတ္ေတြက ဒြန္တြဲလ်က္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မွတ္မွတ္ရရ ေ၀ါ ေရေဘး ျဖစ္ပါတယ္။ ေရေဘးသတင္းကို သယ္ေဆာင္လာတာက ဖြားဖြားရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြပါ။ လူေတြ ဘယ္လိုဒုကၡေရာက္ၾကတာ၊ တံတားက်ိဳးလို႕ ရထားေခါင္းတြဲ စိုက္က်သြားတာ စတာေတြကို ၾကားၾကားခ်င္း ဖြားဖြားက ကၽြန္မကို အ၀တ္အစားခ်က္ခ်င္းသြားလဲ ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ ျပီးလဲ ျပီးေရာ ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕အႏွံ႕က ဖြားဖြားရဲ႕ အသိအကၽြမ္းမိတ္ေဆြေတြဆီ အလွဴခံ ထြက္ၾကပါေတာ့တယ္။

ဖြားဖြားရဲ႕ အသိအကၽြမ္း မိတ္ေဆြေတြထဲမွာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြ မ်ားတာမို႕ အလွဴေငြက အေတာ္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က သူတို႕ မိတ္ေဆြေတြပါ ေခၚျပီး ေရေဘးကယ္ဆယ္ေရးလိုက္မယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဖြားဖြားက ဦးေဆာင္ျပီး လူငယ္တခ်ိဳ႕နဲ႕ ကၽြန္မတို႕ေတြ ေ၀ါနယ္ဘက္ကို ခရီးထြက္ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီတုန္းက လမ္းေတြက ပ်က္၊ ေရေတြကၾကီးနဲ႕ ေ၀ါျမိဳ႕က မိတ္ေဆြေတြအိမ္ ေရာက္ခ်ိန္မွာ အိမ္ေအာက္ပိုင္းက ေရျမွဳပ္ေနလို႕ အိမ္ေပၚထပ္မွာပဲ ေနၾကရပါတယ္။ အနီးအနားတ၀ိုက္က ရြာေတြကို လွည့္လည္ျပီး၊ စားေသာက္ကုန္ေတြ ေပးၾကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြ သြားတဲ့အခါ ကားလမ္းမေပၚကေန ေလွနဲ႕ သြားရပါတယ္။ ေရေဘးဒုကၡသည္ေတြက အမ်ားအျပား။

ဒီလိုနဲ႕ ရန္ကုန္ျပန္လိုက္၊ စားေသာက္ကုန္ေတြ ၀ယ္လိုက္၊ ခရီးထပ္သြားလိုက္နဲ႕ သံုးေလးေခါက္ သြားျဖစ္ၾကတာ တခါမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ စီးသြားတဲ့ ကားက ပ်က္ျပီး၊ ေနာက္က ဆန္အိတ္ေတြ သယ္လာတဲ့ ကားေပၚမွာ စုထိုင္ရင္း သြားၾကရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားစု တက္ေရာက္ရေလ့ရွိတဲ့ ဘ၀တကၠသိုလ္က ဆင္းလာသူတခ်ိဳ႕၊ သာယာ၀တီ ဘ၀တကၠသိုလ္မွာ ေရာက္ေနသူထံကို လစဥ္သြားေတြ႕ေနရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္နဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ပါလာၾကပါတယ္။ ဆန္အိတ္ေတြေပၚမွာ စကားထိုင္ေျပာေနၾကရင္း တခါတရံ ရယ္စရာေတြ ေျပာတဲ့အခါ အသက္ ရွစ္ဆယ္နီးပါး ဖြားဖြားက သေဘာက်ျပီး ရယ္လိုက္တာမ်ား မ်က္ရည္ေတာင္ထြက္လို႕။ ဖြားဖြားမ်က္ႏွာက ပကတိကင္းစင္ျပီး ဒီလို ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြဆီ သြားကူညီရတာကို ပီတိေတြ ျဖစ္ေနလိုက္တာ။

ကၽြန္မ ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုသြားဖို႕ ဖြားဖြားကို ဘယ္သူကမွလဲ လာေျပာတာ မဟုတ္။ မသြားလဲ ဘယ္သူမွ ဘာမွ ေျပာမွာ မဟုတ္။ လူသားခ်င္းစာနာမွဳနဲ႕ သူ႕ဘာသာသူ တာ၀န္ေလးတခု ၀င္ယူခဲ့တာပါ။ ပထမဆံုးခရီးစဥ္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတခုကို ေရာက္တုန္းက ဘုန္းေတာ္ၾကီးက မိန္႕ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေရေဘးဒုကၡသည္ေတြ အမ်ားအျပားေရာက္လာျပီး၊ စားနပ္ရိကၡာအတြက္ စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာ ေရေဘးကယ္ဆယ္ေရး လာၾကမွာပါလို႕ ေမွ်ာ္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပထမဦးဆံုးေက်ာင္းကို ေရာက္လာသူေတြကို အသက္ရွစ္ဆယ္နီးပါး အဖြားတေယာက္က ဦးေဆာင္လာမယ္လို႕ေတာ့ ထင္မထားမိဘူးတဲ့။

ေလာကမွာ အသက္အရြယ္ၾကီးတာ၊ ငယ္တာက ပဓာန မဟုတ္။ ရင္ထဲက ေစတနာနဲ႕ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကသာ အဓိက။ ကားလမ္းေပၚကေန ေလွေပၚကို လွမ္းတက္တဲ့ အဖြားရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ ယိုင္ခ်င္ယိုင္ေနခဲ့လိမ့္မယ္။ ဆန္အိတ္ေတြ၊ စားေသာက္ကုန္ေတြကို ကားေပၚက ခ်ခ်ိန္မွာ အဖြားကိုယ္တိုင္ ၀င္ျပီး မသယ္မႏိုင္ပဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနခဲ့လိမ့္မယ္။ သို႕ေပမယ့္ ပစၥည္းေတြကို လိုေနသူေတြဆီေရာက္ေအာင္ သူ႕ရဲ႕ ေမတၱာတရား၊ စည္းရံုးေရးစြမ္းအားေတြနဲ႕ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ကားေပၚကေန ဆန္အိတ္သယ္မတာမွာ မပါလို႕ဆိုျပီး အသက္ရွစ္ဆယ္နီးပါး အဖြားအိုတေယာက္ကို ဘယ္သူမွ အျပစ္ဆိုေ၀ဖန္သူမရွိခဲ့ပါ။သူဦးေဆာင္ထြက္လာေသာ ခရီးမွာ လိုက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏိုင္တဲ့ ၀န္ကို ထမ္းခဲ့ၾကတယ္။ သူမလုပ္ႏိုင္တာေတြကို အားျဖည့္ကူညီေပးခဲ့ၾကတယ္။ သူသိပ္ပင္ပန္းေနခ်ိန္မွာ ေခတၱနားခိုင္းျပီး အျခားရြာမ်ားသို႕ အဖြဲ႕ခြဲျပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တျခားရြာေတြမွာ ေရေတြထဲ ျဖတ္သြားရတာမို႕ ေရေတြရႊဲသူကရႊဲ။ ဒါကိုလဲ အဖြားက ဦးေဆာင္လာျပီး၊ ေရထဲ လိုက္မဆင္းလာဘူးလို႕ ဘယ္သူမွ ေျပာမေနခဲ့ၾကပါ။ သက္ၾကီးရြယ္အို ေရေဘးကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ ဆိုျပီးေတာ့လဲ ဘယ္သူမွ ဆိုမေနၾကပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ရွိတာက ေရေဘးဒုကၡသည္ေတြလက္ထဲ စားေသာက္ကုန္ေတြ အျမန္ဆံုး ေရာက္သြားဖို႕။ ထမင္းဆာေနတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကို ထမင္းတလုတ္ ေရာက္သြားဖို႕။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူဘာလုပ္ေနလဲ ဆိုတာလဲ လိုက္မၾကည့္ႏိုင္၊ ဘယ္သူဘာျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာလဲ ေ၀ဖန္ေျပာေနဖို႕ အခ်ိန္မရ၊ သူ႕အသက္အရြယ္နဲ႕သူ လုပ္ႏိုင္တာေလး လုပ္ေနတဲ့ အဖြားကိုလဲ ဘာလုပ္သင့္တယ္၊ ညာလုပ္သင့္တယ္၊ ဘာလုပ္ရမယ္၊ ညာလုပ္ရမယ္လို႕ အျပစ္ျမင္ေနဖို႕ အခ်ိန္မရ။ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့၀န္ ကိုယ္ထမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။

ျဖစ္ရပ္ (၃)

အခ်ိန္က (၁၉၉၉) ခုႏွစ္။
ကိစၥတခုနဲ႕ ေတာင္ၾကီးကေန ရန္ကုန္ကို သြားဖို႕ အေၾကာင္း ၾကံဳလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလယာဥ္ခရီးထက္စာရင္ ကားလမ္းခရီးကို ႏွစ္သက္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ခရီးသည္တင္ မွန္လံုကားၾကီးကို စီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးကေန ရန္ကုန္ကို သြားတဲ့ ခရီးသည္တင္ကားေတြက ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕နဲ႕ ေရႊေညာင္အၾကားမွာရွိတဲ့ ေအးသာယာဆိုတဲ့ အေ၀းေျပးဂိတ္ကေန ထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ေန႕လည္ ၁၂ နာရီခြဲ (တခ်ိဳ႕ကားေတြက်ေတာ့လဲ တနာရီခြဲ) ေလာက္ေန ထြက္ရင္ ေနာက္ေန႕ နံနက္ ခုနစ္နာရီေလာက္မွ ရန္ကုန္က ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္း အေ၀းေျပးဂိတ္ကို ေရာက္ပါတယ္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ သြားရတဲ့ ခရီးစဥ္တခုပါ။

ေအးသာယာကေန ေရႊေညာင္၊ ဟဲဟိုး စတဲ့ ျမိဳ႕ေတြကို ျဖတ္ျပီးတဲ့အခါ ေအာင္ပန္းဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ေလးမွာ တခဏ နားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီက ဆိုင္ေတြမွာ လက္ဖရည္ေသာက္သူေသာက္၊ မုန္႕စားသူစား၊ ေဒသထြက္ သီးႏွံေတြ လက္ေဆာင္ယူသြားဖို႕ ၀ယ္သူ၀ယ္နဲ႕ ျပန္ထြက္သြားျပီးရင္၊ ကေလာျမိဳ႕ကေန တဆင့္ ရွမ္းေတာင္တန္း အေကြ႕အပတ္မ်ားကို ေက်ာ္လြန္ျပီး၊ ေျမျပန္႕ဘက္ေရာက္မွ ညစာစား ရပ္နားေလ့ရွိပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႕က ကၽြန္မစီးတဲ့ ကားက ထြက္ကတည္းက ေနာက္က်ပါတယ္။ ေအာင္ပန္းမွာလဲ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာကို ရပ္ပါတယ္။ ခရီးသြားရင္ ကားဆရာေတြကို အခ်ိန္ေတြ မေမးေကာင္းဘူးဆိုလို႕ တခုခုျဖစ္ေနသလားလို႕ စိတ္ထင့္ေပမယ့္ မေမးျဖစ္ပါဘူး။ ေအာင္ပန္းကျပန္ထြက္ေတာ့ ညေနပိုင္းျဖစ္ေနပါျပီ။ မွတ္မွတ္ရရ ရုပ္ရွင္တကား စျပပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ခရီးသည္ေတြလဲ ရုပ္ရွင္ေလးထဲ စိတ္ေရာက္သြားၾကပါေရာ။ ရန္ကုန္အ၀င္ ေနာက္က်မယ္လို႕ေတာ့ ကိုယ္စီ ေတြးထားၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အရွိန္ေလးရကာစရွိေသး၊ ျဗဳန္းဆို ကားၾကီးက ထိုးရပ္သြားပါေလေရာ။ ကားသမားေတြက စက္ပ်က္လို႕ ျပင္မယ္ ေျပာပါတယ္။ ေဆးလိပ္ထြက္ေသာက္သူမွ တပါး ဘယ္သူမွ ေအာက္မဆင္းၾကပါဘူး။ ကားေပၚမွာပဲ ထိုင္ေနၾကရင္း အခ်ိန္ေတြက တစထက္ တစ ကုန္လာပါတယ္။ ေမွာင္စလဲ ျပဳလာေတာ့ ဟိုေမးဒီစမ္း လုပ္လာၾကပါျပီ။

ကၽြန္မအနီးက တိုက္ပံု၀တ္ ဦးေလးၾကီးက ကားသမားေတြဆီ ဆင္းသြားပါတယ္။ ေအးသာယာကားဂိတ္မွာကတည္းက ဌာနဆိုင္ရာ ကားတခုက လိုက္ပို႕တာကို ျမင္ေတာ့ျမင္လိုက္မိသား။ ကားသမားေတြနဲ႕ စကားေျပာရင္း သူ႕ပံုစံက ခါးေထာက္လိုက္၊ စိတ္ပ်က္တဲ့ အမူအယာ ျဖစ္လိုက္၊ နာရီၾကည့္လိုက္ဆိုေတာ့ ကားတစီးလံုးလဲ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလဲ မေနႏိုင္ေတာ့။ ဆင္းသြားမိပါေတာ့တယ္။ ကားသမားေတြက ျပင္ေတာ့ျပင္ေနေၾကာင္း၊ ဘယ္အခ်ိန္ျပီးမယ္ မသိေၾကာင္းပဲ ေျပာေနပါေတာ့တယ္။ တစတစနဲ႕ အခ်ိန္က ည ခုနစ္နာရီေလာက္ ျဖစ္လာပါတယ္။ လူေတြလဲ စိတ္တိုစ ျပဳလာၾကပါတယ္။ ေဆာင္းရာသီမို႕ ခ်မ္းကလဲ ခ်မ္းပါတယ္။

ကားသမားေတြဆီ တခါ ထပ္ဆင္းသြားျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ အသက္ ၂၅ ေလာက္ရွိတဲ့ အစ္ကိုၾကီးတေယာက္က ကားသမားေတြကို ခင္ဗ်ားတို႕၊ တခုခု စီစဥ္ေပးသင့္ျပီလို႕ ေျပာေနတာ ၾကားရပါတယ္။ ဒါနဲ႕ အေရးဆိုဖို႕ အေဖာ္ေတာ့ ရျပီဆိုျပီး၊ တခုခု လုပ္ေပးဖို႕ ၀င္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကားသမားေတြက သူတို႕လဲ ၾကိဳးစားျပင္ေနတာပဲ လို႕ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူက ျပင္မရရင္လဲ ေတာင္ၾကီးက ကားလိုင္းတာ၀န္ရွိသူေတြဆီ ဖုန္းဆက္ဖို႕ ေျပာျပီး၊ ကေလာသြားမယ့္ ကားတစီးကို လွမ္းတားေပးလိုက္ပါတယ္။ ကားသမားျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကားတစီး ထပ္ျပီးစီစဥ္ေပးမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စီစဥ္မယ့္ကားက ေနာက္တေန႕ မနက္ ရန္ကုန္ကေန ေရာက္လာမယ့္ကားလို႕ ဆိုပါတယ္။ အားလံုး ပြစိပြစိျဖစ္ကုန္ၾကပါေရာ။ ဒီလိုဆို တညလံုးကားေပၚမွာ အိပ္ျပီး ေစာင့္ရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။

အဲဒီမွာပဲ ခုနက တိုက္ပံုနဲ႕ လူၾကီးက ငါကေတာ့ လမ္းမွာ မအိပ္ႏိုင္ဆိုျပီး သူ႕ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ထုတ္ခိုင္းျပီး ကားတစီး တားထြက္သြားပါတယ္။ ကေလာဘက္က ဟိုတယ္တခုခုကို သြားမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကားေပၚမွာ ကၽြန္မအေမရဲ႕ မိတ္ေဆြ အထူးကုဆရာ၀န္မၾကီး တေယာက္လဲ ပါလာပါတယ္။ သူ႕ကို ကၽြန္မ သြားတိုင္ပင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုစီစဥ္ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုေတာ့ သူကလဲ အန္တီ့မိတ္ေဆြေတာ့ ကေလာမွာ ရွိတယ္။ အန္တီနဲ႕သမီး သြားျပီး တည္းရေအာင္။ မနက္က်မွ ကေလာကေန ကားေစာင့္စီးတာေပါ့၊ ကားသမားေတြကို ေျပာခဲ့မယ္ေလလို႕ ဆိုပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္း ဒီလိုၾကီး ထားသြားရမွာကို တကိုယ္ေကာင္းဆန္သလိုမ်ား ျဖစ္မလားလို႕ မဆီမဆိုင္ ကၽြန္မသြားေတြးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အရမ္းဆာေနျပီ။ ကၽြန္မဆာသလို သူတို႕လဲ ဆာေနမွာပဲ။ အသက္ၾကီးသူေတြလဲ ကားေပၚမွာ ပါလာတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ အန္တီနဲ႕ ကၽြန္မ မလိုက္သြားျဖစ္ဘူး။

ခုနက အစ္ကိုၾကီးကို စကားသြားေျပာျပီး ကၽြန္မတို႕တေတြ တခုခု စီစဥ္ရေအာင္လို႕ ညွိၾကည့္တယ္။ သူက အစားအေသာက္ကိစၥ တာ၀န္ယူ၊ ကၽြန္မက ေနေရးထိုင္ေရးကိစၥ တာ၀န္ယူႏိုင္မလား ေမးတယ္။ ကေလာမွာက ကၽြန္မနဲ႕ သိတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကေလာက စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အဲဒီအခ်ိန္မွာဖြင့္လား၊ မဖြင့္လား မေသခ်ာဘူး။ ဒါနဲ႕ သူက ညလံုးေပါက္ ဆိုင္ဖြင့္တဲ့ ေအာင္ပန္းကို ျပန္သြားဖို႕ စဥ္းစားတယ္။ သူက ယံုၾကည္ရေအာင္ မွတ္ပံုတင္ကတ္ကို ကားသမားေတြဆီ ထားခဲ့မယ္၊ ထမင္းေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ စားလိုတဲ့ စာရင္းကို ေပးဆိုျပီး ပိုက္ဆံေကာက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကားတစီးတားျပီး ေအာင္ပန္းဘက္ လိုက္သြားပါေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလာနဲ႕ ေအာင္ပန္းၾကားမွာ ကားေတြ သြားေနတာက ကၽြန္မတို႕အတြက္ ကံေကာင္းသြားတယ္။

ကၽြန္မ တားစီးမိတဲ့ ကားက ကေလာစစ္ဦးစီးတကၠသိုလ္ဘက္ကို သြားမယ့္ စစ္ကား။ အေျခအေနကို ေျပာျပေတာ့ လိုက္ခြင့္ျပဳတယ္။ ကေလာက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအထိ လိုက္ပို႕ေပးခဲ့တယ္။ ဘုန္းဘုန္းကလဲ တညတာတည္းခိုဖို႕ ခြင့္ျပဳတယ္။ စစ္ကားေမာင္းတဲ့ ႏွစ္ရစ္နဲ႕ ဆရာၾကီးက သေဘာအလြန္ေကာင္းတယ္။ ေခတ္စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ စစ္တပ္မွာ အရိပ္မဲ ထင္ေနေပမယ့္ စစ္တပ္ထဲမွာလဲ သေဘာထားျပည့္၀သူေတြ ရွိေနမွာပဲဆိုတာ ဒီတုန္းက ေတြးမိသြားခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ဘုန္းဘုန္းကို ေလွ်ာက္ျပီး ေက်ာင္းေပၚက ျပန္ဆင္းလာခ်ိန္မွာ အဲဒီဆရာၾကီး ရွိေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို ကားအထိ ျပန္လိုက္ပို႕ေပးရံုမက ကားပ်က္ေပၚက လူေတြကိုပါ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအေရာက္ ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္ ပို႕ေပးခဲ့တယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ ေဆာင္းတညမွာ ကၽြန္မတို႕ေတြ ကားေပၚမွာ မအိပ္ခဲ့ရဘူး။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မွဳလဲ မခံခဲ့ရဘူး။

ဒီကားေပၚက လူေတြမွာ အသိအကၽြမ္းအခ်ိဳ႕ကလြဲလို႕ ရင္းႏွီးသူတေယာက္မွ မရွိၾကဘူး။ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာေတာင္ မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ လမ္းမွာ ကားပ်က္မယ္ဆိုတာကိုလဲ မေတြးမိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီကားေပၚကေန ထြက္သြားတဲ့ ဦးေလးၾကီးနဲ႕ အထူးကုဆရာ၀န္မၾကီးတို႕အျပင္ ကားေပၚမွာ တျခား ဂုဏ္ပါ၀ါၾကီးသူေတြ၊ အရာရွိၾကီးေတြ၊ ပညာတတ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ ရွိေနမယ္ဆိုတာလဲ ကၽြန္မတို႕ မသိႏိုင္ပါဘူး။ အားလံုးဟာ သူ႕အိမ္မွာ၊ သူ႕ရံုးမွာ၊ သူနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ နယ္ပယ္မွာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေျခအေနတခုမွာတုန္းကေတာ့ လူငယ္ေလးတေယာက္က ဦးေဆာင္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူလုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ျမင္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေက်ာင္းသူေလး ကၽြန္မက သူ႕ကို ဘာကူညီေပးရမလဲဆိုျပီး ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီျဖစ္ရပ္က သိပ္ျပီး ၾကီးက်ယ္လွတဲ့ ကိစၥတခုမဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္မကို အေတြးအျမင္တခ်ိဳ႕ေပးခဲ့ပါတယ္။ ရာထူးအာဏာရွိတိုင္း၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတိုင္း၊ ပညာတတ္တိုင္း အေျခအေနတခုမွာ ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လာတယ္ ဆိုတာကိုပါပဲ။ ခရီးစထြက္စဥ္တုန္းက ကၽြန္မက ဌာနဆိုင္ရာကားနဲ႕ ေရာက္လာတဲ့ တိုက္ပံု၀တ္လူၾကီးကိုပဲ ျမင္ခဲ့တာပါ။ ဒီလူငယ္ေလး ကားေပၚမွာ ပါလာတယ္ဆိုတာ သတိေတာင္ မထားမိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနတရပ္မွာ သူဟာ ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြအတြက္ေတာ့ ျပႆနာကို ဦးေဆာင္ေျဖရွင္းသူ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က ကားသမားေတြပါ။ ကားပ်က္တာနဲ႕ ပတ္သက္ရင္ ေမာင္းလာတဲ့ သူတို႕ဆီမွာ တာ၀န္ရွိေပမယ့္၊ အမ်ားသက္သာရာရေအာင္ တစံုတရာ စီစဥ္ေပးျခင္းမရွိပဲ ကားေပၚမွာပဲ ျဖစ္သလို ထားလိုက္တာပါ။ ဒီလို တာ၀န္ရွိသူက တာ၀န္မယူတဲ့အခါ တာ၀န္မယူသူေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ရံုနဲ႕ မျပီးပဲ၊ တစံုတရာ ကိုယ္ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ လို႕ စဥ္းစားသင့္တယ္ဆိုတာ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ သူတို႕ကားလိုင္းကို ကြန္ပလိန္႕တက္တာက တပိုင္း၊ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းေပးဖို႕ တတ္ႏိုင္သမွ်ေလး ၀ိုင္း၀န္းၾကိဳးပမ္းေပးတာက တပိုင္းလို႕ ယူဆလိုက္မိပါတယ္။

ျဖစ္ရပ္ (၄)

အခ်ိန္က (၂၀၀၀) ခုႏွစ္။

ေမျမိဳ႕ကို မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕သြားပို႕တာမွာ ခရီးတခုလံုးကားက အေကာင္း။ ေမွာင္ခ်ိန္မွာ အျပန္လမ္းျမိဳ႕က ထြက္မယ္လုပ္မွ ကားကပ်က္ပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႕ နီးရာ၀ပ္ေရွာ့တခုမွာ လံုး၀ ထားခဲ့ရျပီး၊ ကားေတြငွားေတာ့ ဘယ္ကားမွမလိုက္။ အခ်ိန္ကလဲ ညဦးပိုင္းျဖစ္လာပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မႏၱေလးေတာ့ ဒီညအေရာက္ျပန္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္မိၾကတယ္။ က်ြန္မနဲ႕ပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္က အနည္းငယ္ ေၾကာက္တတ္တယ္။ တျခားျမိဳ႕မွာ ညအိပ္ညေန မေနခ်င္ဘူးလို႕ ဆိုတာေၾကာင့္ပါ။ သူတို႕ကို မႏၱေလးျပန္ပို႕ျပီးမွ ေနာက္ေန႕က်ရင္ကိုယ္က ေမျမိဳ႕ျပန္တက္၊ ကားသြားယူလို႕ ေတြးထားလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ လားရွိဳးဘက္က ဆင္းလာမယ့္ ခရီးသည္တင္ကားကို ေစာင့္စီးတဲ့။ မထူးပါဘူး။ ေစာင့္စီးတာေပါ့ဆိုျပီး စီးလိုက္ၾကတယ္။

မၾကာပါဘူး။ က်ြန္မတို႕ကို ကားေပၚတင္လာျပီး ငါးမိနစ္လဲက်ေရာ ကားက ပ်က္ပါေလေရာ။ ဒါနဲ႕ ေမျမိဳ႕ကို ျပန္လွည့္ရပါေတာ့တယ္။ ၀ပ္ေရွာ့တခုမွာ ျပင္လိုက္ေတာ့ တနာရီအတြင္းေကာင္းသြားတယ္။ ဒါနဲ႕ ဆက္ထြက္လာၾကတာ ၂၁ မိုင္ဂိတ္လဲ ေရာက္ေရာ ျပႆနာတက္ပါေလေရာ။ အဲဒီေန႕က ဆန္ေမွာင္ခိုကိစၥေတြနဲ႕ တိုင္းမွဴးပါဆင္းလာရျပီး ျပႆနာတက္ေနလို႕ ယာဥ္ေတြအကုန္လံုး ရပ္ထားရတယ္။ အေျခအေနကေတာ့ တညလံုး အဲဒီမွာ ေနရမယ့္ပံု။

ဒါနဲ႕ ဆင္းသြားျပီး သက္ဆိုင္ရာကို သြားေတြ႕တယ္။ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသူေတြ ဆိုေတာ့ ဟိုဘက္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ျပႆနာမတက္ခ်င္ဘူးထင္တယ္။ ဒါနဲ႕ အရာရွိတေယာက္က ကားတန္းကိုေတာ့ မလႊတ္လိုက္ႏိုင္ဘူး။ အမိန္႕အရမို႕ လို႕ ဆိုျပီး သမီးတို႕ကိုေတာ့ မႏၱေလးျပန္ပို႕ဖို႕ စီစဥ္ေပးမယ္ဆိုတယ္။ ကားေပၚက ပစၥည္းေတြ သြားယူလို႕ ေျပာတယ္။ က်ြန္မလဲ ပစၥည္းယူဖို႕ျပန္လာခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာ က်ြန္မတို႕ကို လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရတယ္။ အဖြားအရြယ္ေတြလဲ ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က အေႏြးထည္အက်ီၤမ၀တ္ထားဘူး။ ကားက မွန္လံုကားမဟုတ္ဘူး။ ဒီေနရာက ဌက္ဖ်ားေဒသ။ က်ြန္မ ရင္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္မသိဘူး။ ဒီကားေပၚမွာ ခရီးအတူထြက္လာျပီးမွ သူတို႕ကို ထားခဲ့ျပီး ခရီးဆံုးကို ဆက္သြားဖို႕ကို က်ြန္မစိတ္ထဲ မတရားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႕ ဟိုအရာရွိကို ဆက္မသြားေတာ့ ဘူးလို႕ သြားေျပးေျပာလိုက္တယ္။

ကားေပၚပါလာတဲ့ ခရီးသည္ေတြကို ဒီမွာ ညအိပ္မလား၊ ေမျမိဳ႕ျပန္အိပ္မလား ဆိုတာ ဆႏၵခံယူရတယ္။ဒီေနရာမွာ ညအိပ္ရင္ ညရဲ႕ ေဆာင္းတြင္းအေအးဒဏ္၊ ျခင္အႏၱရာယ္၊ ဌက္ဖ်ားစတာေတြ ေျပာရတယ္။ တည္းခိုခန္းစရိတ္ တာ၀န္ယူေပးပါမယ္လဲ ဆိုရေသးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ကားေမာင္းသမားကို ေမျမိဳ႕ကို ေနာက္ျပန္လွည့္ေပးဖို႕ ညွိျပီး ေမျမိဳ႕ျပန္တက္လာၾကတယ္။ေမျမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ တည္းခိုခန္းေတြမွာလဲ လူေတြက ျပည့္ေနျပီ။ လူႏွစ္ဆယ္ေလာက္ဆိုေတာ့လဲ လူအုပ္က နည္းနည္းၾကီးတာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္။ အခ်ိန္ကလဲ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေနျပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နီးစပ္ရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္း ေမာင္းခိုင္းျပီး ညတနာရီမွာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကို သြားႏွိဳးခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ကို ၾကံဳရပါေတာ့တယ္။ ညတြင္းခ်င္းမွာတင္ ဆရာေတာ္နဲ႕ ဦးပဇင္းေတြက တညတာတည္းခိုေရးကို စီစဥ္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ လူအမ်ားက အိပ္ေတာ့ မအိပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဆာကလဲ ဆာေနၾကတာမို႕ ေက်ာင္းအနီးက ညလံုးေပါက္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မုန္႕ေတြသြားေျပး၀ယ္ၾကရပါေသးတယ္။

ဒီျဖစ္ရပ္ေလးဟာလဲ ၾကီးက်ယ္လွတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးတခု မဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မကို အမွတ္တရ ျဖစ္ေနေစခဲ့တယ္။ အဓိကကေတာ့ ကားေပၚက ပစၥည္းယူဖို႕၊ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူ႕ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ေခၚဖို႕ သြားမိခ်ိန္မွာ ခရီးသည္ေတြကို ၾကည့္မိရင္း ျဖစ္လာတဲ့ ခံစားခ်က္။ ဒီခံစားခ်က္ေလးက ကၽြန္မဆီမွာ ေငြ႕ေငြ႕ေလး ကပ္ပါေနပါတယ္။။ အေမွာင္နဲ႕ အႏၱရာယ္ေတြကေန ကိုယ္က လြတ္ေျမာက္ေနေပမယ့္ အေမွာင္ထဲမွာ က်န္ေနခဲ့သူေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ဒီအေတြးေတြက ကၽြန္မရဲ႕ အိပ္စက္ခ်ိန္ေတြကို လုယူထားဆဲ...........................။

ခင္မမမ်ိဳး (၃၀၊ ၆၊ ၂၀၁၁)