မိခင္ေသာက
“မိခင္တေယာက္ရဲ႕ေသာကကို သမီးကိုယ္တိုင္မိခင္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ရင္ နားလည္လာမွာပါတဲ့”
ေမေမေျပာခဲ့တဲ့ စကားပါ။ သမီးအတြက္ အင္မတန္စိတ္ပူပင္တတ္တဲ့ ေမေမ့ကို က်ြန္မက စိတ္ေအးေအးထားဖို႕၊ မစိုးရိမ္ဖို႕ ေျပာေလတိုင္း ဒီစကားကို ေမေမေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြန္မွန္တဲ့စကား၊ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္တဲ့စကားဆိုတာကိုေတာ့ က်ြန္မကိုယ္တိုင္ မိခင္ျဖစ္လာတဲ့ အခါမွာ တစတစ အသိအမွတ္ျပဳလာရပါတယ္။
တေန႕ကဆိုရင္ပဲ ၾကည့္ပါ။ အလုပ္က ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားေလးကို ညစာေက်ြး၊ ကိုယ့္ညစာကို ကမန္းကတန္းစား၊ ညေနပိုင္း parenting skills workshop ေလးကို သြားတက္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားေလးကိုသိပ္၊၊ သူအိပ္ျပီဆိုေတာ့မွ နီးေနျပီျဖစ္တဲ့ fellowship စာေမးပြဲတခုအတြက္ ေမးခြန္းေဟာင္းေတြေလ့က်င့္၊ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ တျခားအလုပ္ေလးေတြလုပ္နဲ႕ အိပ္မယ္ဆိုေတာ့ နာရီက ညႏွစ္ခ်က္ထိုးျဖစ္ေနပါျပီ။ အိပ္ေတာ့မယ္ လုပ္ျပီးမွ ပို႕ထားတဲ့ အီးေမးလ္ေလးတခုက အေရးၾကီးတာမို႕ reply မ်ား ျပန္လာမလားဆိုျပီး၊ yahoo ယူေက ကို ၀င္လိုက္မိပါတယ္။ သတင္းမွာ ေခါင္းစီးၾကီးက ကေလးငယ္ေလးတေယာက္ ျပတင္းေပၚမွ ျပဳတ္က်ေသဆံုးတဲ့။အခင္းျဖစ္ခဲ့တာက လန္ဒန္ေျမာက္ပိုင္းမွာပါ။ တႏွစ္ခြဲအရြယ္ ကေလးေလးကို အဘိုးက ထိန္းေနတုန္း၊ ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေန ျပဳတ္က်သြားတာတဲ့။
သတင္းဖတ္ျပီးတာနဲ႕ က်ြန္မမွာ ပ်ာယာစခတ္ေတာ့တာပဲ။ ကုလားထိုင္ေပၚတြယ္တက္လိုက္၊ စားပြဲေပၚတြယ္တြက္လိုက္၊ ကုတင္ေပၚတြယ္တြက္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ တႏွစ္ခြဲသားငယ္ေလးအတြက္ စိုးရိမ္သြားမိတယ္။ သူတို႕အရြယ္ေလးေတြက အရာရာကို စူးစမ္းခ်င္ေနၾကတာ။ စားပြဲေပၚေရာက္သြားတုန္းမ်ား၊ ျပတင္းေပါက္ကေန တြယ္ဆင္းလိုက္ရင္ ကိုယ္က်ိဳးနည္းရခ်ည္ရဲ႕။ ဒီအေတြးေတြနဲ႕ က်ြန္မတေယာက္ ညၾကီးမင္းၾကီး တခန္း၀င္ တခန္းထြက္နဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေတြကို ေသခ်ာပိတ္ထားျခင္းရွိမရွိ လိုက္လံ စစ္ေဆးပါေရာလား။ သားေလးကေတာ့ တရွဴးရွဴးအိပ္လို႕ေကာင္းဆဲ။ အမယ္ေလး။ ဒီအရြယ္ေလးနဲ႕ ေဟာက္ေတာင္ ေဟာက္လို႕။ က်ြန္မတို႕ မိခင္ေတြမ်ား အျဖစ္ကသည္းလိုက္ရင္ အဲလို၊ အဲလို။
အမ်ားအားျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ေလ့ရွိတဲ့ က်ြန္မတေယာက္ မိခင္ေသာက ဆိုတာကို စျပီး နားလည္လာတာက သားေလးကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္စ ေလးလမွာပါ။ ultrasound ထဲမွာ ကေလးေလးရဲ႕ လွဳပ္ရွားမွဳေလးေတြကို စေတြ႕လိုက္ရျပီးကတည္းက က်ြန္မတေယာက္ အျဖစ္သည္းခဲ့ေတာ့တာပါ။ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ရင္ အဲဒီပံုေလးေတြကိုပဲ ျမင္ေယာင္ေနခဲ့တယ္။ ဒုတိယႏွစ္အမ္ဘီဘီအက္စ္တုန္းက စိတ္မပါလက္မပါ အလြတ္က်က္ခဲ့ရဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ျပန္ရွာဖတ္ရတာလဲ အေမာ။ ဘယ္ႏွစ္ပတ္ဆိုရင္ ကေလးေလးရဲ႕ ဘယ္အစိတ္အပိုင္း ဖြံ႕ျဖိဳးလာမယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ပတ္ဆိုရင္ သူစကန္ႏိုင္ျပီ ဆိုတာေတြနဲ႕ ရက္ေတြ၊ လေတြတြက္ရတာလဲ အေမာ။ ခရစ္စမတ္ညမွာ အထဲက ကေလးေလးက အရမ္းကန္ေတာ့ တညလံုးအိပ္လို႕မရ။ ပါတီမ်ားသြားခ်င္ေနတာလားမသိဘူးလို႕ေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းဆက္လိုက္ေျပာမိတဲ့အထိ။ သူ႕ဆံပင္ေတြ ဖြံ႕ျဖိဳးမယ့္ အပတ္မွာ အသည္းအသန္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့ အားလံုးက ကိုယ့္အတြက္စိုးရိမ္ေနၾကေပမယ့္၊ က်ြန္မကေတာ့ ေမြးလာမယ့္ ကေလးေလး ဆံပင္ပါပါ့မလားလို႕ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေတြးပူေနမိေသးတယ္။
ေမြးရတဲ့ အခ်ိန္မွာလဲ အေတာ့္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေမြးခဲ့ရပါတယ္။ ေသာၾကာေန႕ေန႕လည္မွာ ဗိုက္စနာေပမယ့္ ေရမႊာက တနလၤာေန႕နံနက္အထိ မေပါက္ေသး။ တျဖည္းျဖည္း ဗိုက္နာခ်ိန္ေတြက စိတ္စိတ္လာတာနဲ႕အမွ်၊ နာက်င္မွဳေတြကလည္း ပိုပို ျပင္းထန္လာခဲ့တယ္။ နာရီခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ အိပ္ေရးကဆက္တိုက္ပ်က္ေနသလို ေသြးကလဲ အရမ္းတိုးေနတာမို႕၊ ဆရာ၀န္ေတြ အေတာ္စိတ္ပူခဲ့ရပါတယ္။ တနလာၤနံနက္ေရာက္ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုျပီး၊ ေရမႊာကို သူတို႕ဘာသာ ေဖာက္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေလးက မထြက္လာဘူး။ က်ြန္မလဲ အားကုန္ညွစ္နဲ႕ ေန႕လည္ပိုင္းအထိ အေျခအေနက မထူးေသး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႕ေျပာေနသံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ baby is unhappy တဲ့။ ျမတ္စြာဘုရား။ က်ြန္မကေလးေလး မေပ်ာ္ဘူးတဲ့။ ဒီစကားရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲကို နားလည္ေနတာမို႕ အရမ္းကို စိုးရိမ္သြားမိတယ္။ “မျဖစ္ရဘူး။ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ ငါတေယာက္ထဲ ဒီခရီးၾကမ္းၾကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီးျပီ။ ပြဲ၀င္ကာနီးမွ ဒီလိုမျဖစ္ရဘူး။ ဒီကေလးေလး လူ႕ေလာကၾကီးထဲ ေရာက္ကိုေရာက္လာရမယ္။ ငါအသက္ဆံုးရင္ ဆံုးပါေစ။ ကေလးေလး အသက္ရွင္ရမယ္” ဒီစကားေတြကို က်ြန္မဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေရရြတ္ေနခဲ့မွန္းမသိ။ ေနာက္ဆံုးစိတ္ေလွ်ာ႕လိုက္ခ်ိန္မွာ က်ြန္မရဲ႕ေဘးမွာ ကေလးေပါက္စနေလးကို နမ့္စ္ေတြက လာခ်ေပးလိုက္ပါျပီ။ အခ်ိန္က သံုးနာရီ တမိနစ္တဲ့။ လူျဖစ္ကာစ သားေလးကို က်ြန္မ ေသခ်ာမၾကည့္ရဲေသး။ မိုင္ရွစ္ရာေက်ာ္ေ၀းတဲ့ လန္ဒန္ျမိဳ႕ကေန က်ြန္မဆီကို အေျပးအလႊားေရာက္လာျပီး၊ စေနေန႕ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ကတည္းက က်ြန္မေဘးမွာ တခ်ိန္လံုးရွိေနေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေရခ်ယ္ ကို ေျခလက္အဂါၤစံုရဲ႕လား အရင္ေမးမိတယ္။ မိခင္တေယာက္ရဲ႕ ေသာကေတြရယ္ပါ။ ျပီးေတာ့မွ က်ြန္မရဲ႕သားေလးကို က်ြန္မေသခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္။ က်ြန္မရဲ႕ေသြး၊ က်ြန္မရဲ႕သား။ နဖူးျပင္ေလးကို အနမ္းေလးတခ်က္ ဖြဖြေလး ေပးမိပါေရာလား။
သားသားေလးကို ရင္ခြင္ထဲမွာ ဖက္ထားျပီး ခဏနားေနမိတယ္။ က်ြန္မအေျခအေနက စိတ္မခ်ရေသးတာေၾကာင့္ ward ထဲ မေျပာင္းေသး။ ေမြးခန္းထဲမွာပဲ ေျခာက္နာရီေလာက္အထိထားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေရခ်ိဳး၊ ကိုယ္လက္သန္႕စင္ရ။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာျပီး မၾကာခင္ ေသာက တခုက စျဖစ္ရျပန္တယ္။ က်ြန္မသားေလး အရမ္းခ်မ္းေနလို႕တဲ့။ မိခင္ရဲ႕ ရင္ေငြ႕ေပးရမယ္တဲ့။ စိတ္ပူျပီး ကေလးေလးကို အျမန္ေကာက္ခ်ီ။ ေမြးစကေလးေလးေတြ ခ်မ္းရင္ မိခင္ရဲ႕ ရင္ေငြ႕နဲ႕ အေႏြးဓာတ္ေပးရတယ္တဲ့။ အို- အေမ့ရင္ခြင္ဆိုတာ သားငယ္၊ သမီးငယ္ေလးေတြရဲ႕ ခိုလွံဳရာ အရိပ္ၾကီးပါေပါ့လား။ သားေလးကို ဖက္ထားျပီး သူ႕ကိုယ္မွာ အေႏြးဓာတ္ေလး၀င္လာဖို႕ လုပ္ယူရျပန္ေရာ။
ဒီလိုနဲ႕ စိတ္ေအးမယ္ၾကံကာရွိေသး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အမ်ိဳးသမီးက သူ႕ကေလးကို ႏို႕တိုက္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့မွ သတိ၀င္မိ။ အယ္-သားေလး မငိုေသးပါလား။ ႏို႕တိုက္ေတာ့လဲ သားေလးက ႏို႕မစို႕။ သားေလးကို ႏို႕စို႕တတ္ေအာင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ လုပ္ယူၾကရျပန္၊ သားေလးႏို႕စို႕ပါေစလို႕ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းရတာလဲ အေမာ။ မိခင္ျဖစ္ရတာ မလြယ္လွပါကလား။ ဒီလိုႏွင့္ မိခင္ကလဲ ေသြးတိုးေနဆဲ၊ ကေလးကလဲ ႏို႕မစို႕ျဖစ္ေနေတာ့ ဆရာ၀န္ၾကီးမ်ားက ေဆးရံုမွ ေပးမဆင္းရဲၾကျဖစ္ေနတုန္း တပူေပၚႏွစ္ပူဆင့္ ဆိုသလို သားေလးဆီမွာ အသား၀ါက ျဖစ္လာျပန္တယ္။ အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္၊ ျဖစ္ေနက်ဆိုေပမယ့္ ကုတင္ေဘးက ပုခက္ေလးမွာ အျမဲအိပ္ေနက်သားေလးကို တျခားအခန္းထဲ ပို႕ျပီး မီးအပူေပးေတာ့ က်ြန္မမွာ ေသာကေရာက္ရျပန္။ ၃နာရီျခားတခါ ႏို႕တိုက္ရတာမို႕ ၾကားခ်ိန္ေလးမွာ နားဖို႕ ဘယ္လိုပဲ နားခ်ၾကေပမယ့္ သားေလးကို မခြဲႏိုင္တာေၾကာင့္ တခ်ိန္လံုးသြားၾကည့္ေနတဲ့ က်ြန္မကို ၾကာေတာ့ မ်က္စိေနာက္လို႕ပဲလားမသိ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္း အခန္းတခန္းသီးသန္႕ေပးျပီး၊ သားေလးကိုလဲ အခန္းထဲမွာပဲ မီးကင္ေပးၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုကို ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ အျဖစ္သည္းခဲ့တာ။
ဒီလိုႏွင့္---ဒီလိုႏွင့္ပါ။
အခုဆိုရင္ သားေလးလဲ တႏွစ္ခြဲ ေက်ာ္လာခဲ့ျပီ။ ဒီတႏွစ္ခြဲကာလအတြင္းက အဖ်ားၾကီးျပီး တက္သြားလို႕ လူနာတင္ကားေခၚျပီး အေရးေပၚကို ရာဘာဖိနပ္နဲ႕ လိုက္သြားမိခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ၊ ဘဏ္ကတ္ေတြေရာ၊ ပိုက္ဆံေတြေရာ ဘာမွ မပါသြားလို႕ သူနာျပဳဆီက ပိုက္ဆံေခ်းျပီး ေဆးရံုဆင္းခဲ့ရတာေလးေတြ၊ သားေလးက ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ၾကက္ဥစတာေတြကအစ allergic ျဖစ္တတ္တာမို႕ ခဏခဏ ေဆးရံုေျပးၾကရတာေလးေတြ၊ ပုဇြန္စားမိျပီး အသည္းအသန္ျဖစ္လို႕ အေရးေပၚမွာ အသက္လုရတာေလးေတြနဲ႕ ေသာကဗ်ာပါဒျဖစ္စရာေတြက အမ်ားအျပား။ ျပန္ေတြးၾကည့္ျပီး ရယ္ခ်င္စရာျဖစ္ေနတာေတြကလည္း အမ်ားအျပား။
အဲဒီလို မိခင္ေတြရဲ႕ ေသာကေတြကို ကိုယ္တိုင္ ခံစားမိလာရေလေလ၊ မိခင္ေတြအေပၚ ေလးစားၾကည္ညိဳမိေလ။ မိခင္ေမတၱာကို ေစာ္ကားခ်င္တဲ့ သားဆိုးသမီးမိုက္ေတြကို ေဒါသထြက္မိေလ။ မိခင္ေလာင္းအမ်ိဳးသမီးေတြကို မစာနာတတ္တဲ့ သူယုတ္မာေတြကို ရြံရွာမုန္းတီးမိေလ၊ သားသမီးေတြနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ပူပန္ရတဲ့ ေသာကေ၀ဒနာေတြကို မ်ိဳသိပ္ခံစားရင္း အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕ခဲ့ရတဲ့ ေဒၚစုတို႕လို၊ မနီလာသိန္းတို႕လို၊ မမီးမီးတို႕လို အမ်ိဳးသမီးသူရဲေကာင္းေတြကို ေလးစားမိေလ ျဖစ္လာရပါတယ္။ ေယာက်္ားေကာင္း၊ ေယာက်္ားျမတ္ေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားပါတယ္ဆိုတဲ့ ေယာက်ာ္းအင္အား၊သံုးသိန္းေက်ာ္တပ္မေတာ္ၾကီးရဲ႕ အၾကီးအကဲေတြဟာ မိန္းမတေယာက္ကို ဘာလို႕မရင္ဆိုင္ရဲၾကတာလဲဆိုတာကိုလည္း တစတစ သေဘာေပါက္လာရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျပည္သူကို ရင္၀ယ္သားလို သေဘာထားျပီး ပူပန္စိုးရိမ္ေပးေနေသာ၊ ျပည္သူ႕မိခင္တေယာက္ရဲ႕ ေသာကေ၀ဒနာကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ရဲေသာ သတိၱခြန္အားကို သူတို႕ဘယ္လို ယွဥ္ျပိဳင္ရဲၾကမွာတဲ့လဲ။
ခင္မမမ်ိဳး (၅၊ ၉၊ ၂၀၀၈)