စိတ္အနာ
ဘ၀ခရီးတေလွ်ာက္မွာ
ရင္နာစရာအျဖစ္ေတြ
ၾကံဳရတိုင္း၊
မယံုႏိုင္စရာအျဖစ္ဆိုးေတြ
ရင္ဆိုင္ရတိုင္း
အတိတ္ဆိုတာကို
ခ၀ါခ်ေမ့ေပ်ာက္ရင္း
ေရွ႕ဆက္ရမယ့္
ဘ၀ခရီးကိုသာ
အာရံုျပဳခဲ့ဖူးတယ္။
သို႔ေပမယ့္လဲေလ--
အခုမ်ားမွာေတာ့
လက္ရွိကာလ
အျဖစ္ဆိုးေတြရဲ့
အပူမီးေတြဟာ
ငါ့ရင္မွာ တေျမ့ေျမ့
က်ြမ္းေလာင္ေနဆဲ၊
စိတ္အနာေတြဟာ
ငါ့ဦးေႏွာက္ေတြကို
ဆြဲဆုတ္ေနဆဲ၊
မခံခ်င္
နာၾကည္းစိတ္ေတြက
ငါ့လက္သီးေတြကို
တင္းၾကပ္စြာဆုပ္ခိုင္းေနဆဲ၊
ျဖစ္ပ်က္ခဲ့
အေၾကာင္းမ်ားစြာဟာ
ငါ့စိတ္၊ငါ့အေတြးထဲကေန
ဘယ္လိုမွေဖ်ာက္ဖ်က္မရေတာ့ပါလား။
နံနက္ခင္းမိုးလင္းလို႕
ပရိတ္ၾကီး (၁၁)သုတ္ဖြင့္ရင္း
ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းကို
နာၾကားမိစဥ္တိုင္း
ငါ့အေတြးအိမ္ထဲမွာ
လမ္းေလွ်ာက္ေမတၱာပို႔ေနတဲ့
သံဃာေတာ္ေတြကိုပဲ
ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။
နံရံေပၚက
ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို
ၾကည္ညိဳစြာ
ဖူးေျမာ္မိစဥ္တိုင္း
ဘုရားေပၚမွာ
က်ခဲ့ရတဲ့
သံဃာ့ေသြးစက္ေတြအတြက္
ယူၾကံဳးမရ
မ်က္ရည္က်မိတယ္၊
ဘုရားေပၚမွာ
နင္းခဲ့တဲ့
စစ္ဖိနပ္ေတြအတြက္
ခံျပင္းစြာ
နာၾကည္းေနမိတယ္။
နိစၥဒူ၀
တေန႔တာကိစၥမ်ားေတြမွာ
လူအမ်ားနဲ႔
ဆက္ဆံစဥ္မွာလဲ
ငါ့မ်က္ႏွာၾကီးကို
အျပံဳးတုနဲ႔
လႊမ္းျခံဳရင္း
ရင္ထဲမွာ
ငိုေၾကြးေနမိတယ္၊
“
ငါ့ႏိုင္ငံၾကီးအေၾကာင္း
မေမးၾကပါနဲ႔ေတာ့၊
အလုပ္ထဲမွာ
အမွားအယြင္းေတြ
ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါလို႕
အသံတိတ္စကားေတြနဲ႔
ေတာင္းပန္ေနမိတယ္။
ညအိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္
အနေႏၱာအနႏ ၱငါးပါးကို
ရွိခိုးကန္ေတာ့ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း
ပုွဇြန္ေတာင္ေခ်ာင္းထဲက
သံဃာေတာ္ရဲ့အေလာင္းကို
ျမင္ေယာင္မိျပန္ေတာ့
ရင္ထဲမွာနာလာရျပန္တယ္။
ႏိုးတ၀က္အိပ္တ၀က္
ညသံသရာမွာလဲ
ေငြၾကာယံေက်ာင္းက
ငရဲပြက္သံေတြကို
ၾကားေယာင္မိျပန္ေတာ့
မ်က္ရည္စက္လက္
အိပ္စက္ညေတြ
ရွိလာရျပန္တယ္။
နအဖစစ္အာဏာရွင္တို႔ေရ-
ျပီးခဲ့တဲ့အတိတ္ဆိုးေတြကို
မင္းတို႔ဘယ္လိုဖံုးဖံုး
မင္းတို႔ဘယ္လိုျငင္းျငင္း
အမွန္တရား
ျမင္ကြင္းသက္ေသေတြက
ငါတို႔ရင္ထဲမွာ
စိတ္အနာအေနနဲ႔
အျမစ္တြယ္ေနၾကျပီ။
ေမ့ေပ်ာက္လို႔မရႏိုင္တဲ့
စိတ္အနာေတြ
ေပါင္းစုေပါက္ကြဲစဥ္ခဏ
အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးလဲ
တစစီလြင့္ေပ်ာက္ေစရမယ္
“သာသနာေတာ္ကို
စစ္ဖိနပ္ေအာက္
မက်ေရာက္ေစရဘူး“
ဒါဟာ
အသက္နဲ႔လဲပစ္မယ့္
ငါတို႔ရဲ့
ရပ္တည္ခ်က္ပဲ--။