ရွင္သန္ခြင့္ (၀တၳဳတို)

(၁)

“ကိုၾကီးသေဘာကေတာ့ သူ႕ကို ဆက္ျပီး မဆန္႕က်င္ၾကေစခ်င္ဘူး။ သူစီမံခန္႕ခြဲေပးတာေတြကိုပဲ လိုက္နာေစခ်င္တယ္”

“ရွင္”
“ဗ်ာ”

အာေမ႗ိတ္သံမ်ားထြက္ေပၚလာျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဧည့္ခန္းတခုလံုး အပ္က်သံပင္ မၾကားရ ေလာက္ေအာင္ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။

“ခင္ဗ်ားမတရားဘူး။ ခင္ဗ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ဆိုျပီး တပ္ဦးမွာ ထားခဲ့တာ။ ခင္ဗ်ားကို ၀န္းရံေပးရမယ္ဆိုျပီး နာစရာရွိရင္ က်ဳပ္တို႕က ေရွ႕ဆံုးကေန အနာခံခဲ့ၾကတာ”

အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနမွဳကို ျဖိဳခြဲ၍ ထြက္ေပၚလာသည့္ အသံက ညီေထြးေလး အသံ။

“ဘာလဲ။ ခုေတာ့ ကိုၾကီးက ေၾကာက္ေနျပီလား။ ကိုၾကီးရဲ႕ ရဲရဲေတာက္ စကားလံုးေတြေၾကာင့္ မေလးတို႕က ပါခဲ့ၾကတယ္။ ကိုၾကီးကို အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ျပီး ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ေရြးခဲ့ၾကတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျပီးကာမွ ကိုၾကီးက ပေထြးဆန္႕က်င္ေရးဆိုတဲ့ စကားကိုေတာင္ ရဲရဲမေျပာလို႕ မေလးတို႕ ေျပာေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ေျပာလို႕ အရိုက္ခံရ၊ အနာခံရရင္လဲ ကိုၾကီးက မသိခ်င္ေယာင္ပဲ ေဆာင္ေနတယ္။ ဒီအထိ မေလးတို႕ သည္းခံတယ္။ ေရငံုႏွဳတ္ပိတ္ေနခဲ့တယ္။ အေျခအေနအရ ကိုၾကီး လုိအပ္လို႕ လုပ္တာပါလို႕ပဲ ေျဖသိမ့္ေတြးေပးခဲ့တယ္။ ကိုၾကီးကို မေလးတို႕ ယံုခဲ့ၾကတယ္။ ခုေတာ့ အလကားပဲ။ မေလးတို႕ ယံုၾကည္မွဳေတြကို အလြဲသံုးစား လုပ္ခံလိုက္ရျပီ”




ညီေထြးေလးရဲ႕ စကားသံဆံုးေတာ့ မေလးက ၀င္ေျပာသည္။ ကိုၾကီးက အင္းမလုပ္၊ အဲမလုပ္။ မွဳန္ကုပ္ကုပ္မ်က္ႏွာျဖင့္ အားလံုးကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္။


“မေလး။ နင္ဘာမွ အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႕ေတာ့။ ငါနင္တို႕ကို ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာခဲ့လဲ။ ကိုၾကီးဆီမွာ ငါတို႕တအိမ္လံုးကို ဦးေဆာင္ျပီး ဟိုလူယုတ္မာကို အာခံရဲတဲ့ သတၱိမရွိပါဘူးဆိုတာကိုး။ ငါတို႕ အားလံုးက အဲဒီလူယုတ္မာကို ဆန္႕က်င္ေနလို႕ သူက ငါတို႕ထဲ ပါလာတာ။ သူက ငါတို႕အားလံုးထဲမွာ အၾကီးဆံုးမို႕ ငါတို႕က ေခါင္းေဆာင္ေရြးခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျပီးတဲ့ အခါမွာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္မ်ား ငါတို႕ေရွ႕က ရပ္တည္ေပးခဲ့လို႕လဲ။ ငါတို႕ ေပၚေပၚထင္ထင္နဲ႕ လူယုတ္မာၾကီးကို ဆန္႕က်င္ရင္ေတာင္ သိပ္မတက္ၾကြဖို႕ သူုက ေခၚျပီး သတိေပးေနေသးတာပဲ။ ဒီကတည္းက ငါေျပာေနတယ္။ လူယုတ္မာဆန္႕က်င္ေရးမွာ သူ႕ကိုပဲ ေရွ႕တန္းတင္ျပီး ပံုမအပ္ပါနဲ႕။ ရွံဳးလိမ့္မယ္လို႕။ နင္တို႕ လက္မွမခံၾကတာပဲ။ ငါ႕ကိုေတာင္ အျပစ္ျပန္တင္ေနေသးတယ္။ ခုေတာ့ နင္တို႕ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးက လူယုတ္မာကို လက္ခံျပီး လူယုတ္မာရဲ႕ စီမံခ်က္ကိုေတာင္ လိုက္လုပ္ေပးမယ္ ေျပာေနတယ္။ ေကာင္းေသးလား။ ဒီမွာ ကိုၾကီး။ ၀ါအရ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လုပ္ရပ္နဲ႕ အေတြးအေခၚေတြကိုေတာ့ မေလးစားႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားက ဒူးေထာက္ဆိုတာနဲ႕ လိုက္ေထာက္ေပးမယ့္ သူငယ္ႏွပ္စားထဲမွာ က်ဳပ္မပါဘူး။ အခုကစျပီး ခင္ဗ်ားကို ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ား လုပ္ခိုင္းတာေတြလဲ က်ဳပ္မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ရွင္းေအာင္ ေျပာထားမယ္”

“ေဖၾကီးရယ္၊ ရွက္ဖို႕ေကာင္းလိုက္တာ။ ဘာလို႕ ဒီလို အေတြးမ်ိဳးေတြ ၀င္ေနရတာလဲ။ သမီးမွာေတာ့ ေဖၾကီးရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ျဖစ္ရတာကို ဂုဏ္ယူလိုက္ရတာ။ ေဖၾကီးဟာ တအိမ္လံုးရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို ေျပလည္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႕ ၾကိဳးစားေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးအေနနဲ႕။ ခုေတာ့သြားျပီ။ သိပ္ရွက္ဖို႕ ေကာင္းတာပဲ”

ကိုၾကီးရဲ႕ သမီး ဇင္မာေအာင္ကပါ ၀င္ေျပာသည္။ ေျပာရင္းႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ားက်ေနေပမယ့္ ကိုၾကီး မ်က္ႏွာေပၚက ခက္ထန္္တင္းမာမွဳေတြက ေပ်ာက္မသြား။ သူလုပ္တာ မွန္သည့္အေနျဖင့္ ခပ္တင္းတင္း ျပန္ေျပာသည္။

“ဇင္မာေအာင္။ ျငိမ္ျငိမ္ေနစမ္း။ ငါေမြးလို႕ နင္လူျဖစ္လာတာပါ။ ငါ့ကို ျပန္အာခံမေနနဲ႕။ ငါက ဒါဆို ဒါပဲလုပ္”

ကိုၾကီးရဲ႕ ေအာ္ေငါက္သံအဆံုးမွာ ဇင္မာျငိမ္သြားသည္။ အသံထပ္မထြက္လာေတာ့ေပမယ့္ ကိုၾကီးကို လွမ္းၾကည့္ေနေသာ ဇင္မာ့ မ်က္၀န္းမ်ားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို သူမနားလည္သည္။ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္း အေပၚမွာ မ်ိဳးဆက္သစ္တေယာက္ရဲ႕ အထင္ေသးေသာ အၾကည့္။

မိသားစုတြင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဌာနဆိုင္ရာ အလုပ္အကိုင္ေတြမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းစာသင္ခန္း ေတြမွာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပန္အလွန္ ေလးစားမွဳ ဆိုတာက အလြန္အေရးပါလွသည္။ အိမ္ေထာင္ဘက္ အခ်င္းခ်င္း တေယာက္ကိုတေယာက္ အထင္ေသးမွဳရွိလာျပီဆိုလွ်င္ ဒီအိမ္ေထာင္ေရး သာယာမည္မဟုတ္ေတာ့။ အနေႏၱအနႏၱဂိုဏ္း၀င္ မိဘေပမယ့္လဲ အက်င့္စာရိတၱ ယိုယြင္းပ်က္စီးမွဳႏွင့္ လူအမ်ားကို ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးေစမွဳေတြေၾကာင့္ သားသမီးမ်ားအား အရွက္ရေစသည္ဆိုလွ်င္ မိဘႏွင့္ သားသမီး ဆက္ဆံေရးမွာ အဖုအထစ္မ်ား ျဖစ္စျမဲ။ သိကၡာတရားႏွင့္ က်င့္၀တ္ကို မေစာင့္ထိန္းေသာ ဆရာမ်ားကိုလဲ ဘယ္လို ေက်ာင္းသားမ်ိဳးကမွ အထင္တၾကီး ဆည္းကပ္မည္ မဟုတ္။ အဖြဲ႕အစည္းတြင္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းမ်ားရဲ႕ အေတြးအေခၚနဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားက အထင္ေသးလာျပီဆိုလွ်င္ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ရွင္သန္ၾကီးထြားမွဳ ေႏွာင့္ေႏွးျပီး အကြဲကြဲ၊ အျပဲျပဲ ျဖစ္လာေလ့ရွိသည္။

ဇင္မာ့ မ်က္၀န္းမ်ားကို ၾကည့္ျပီး သူမအေတြးမ်ားက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ျဖစ္ေနသည္။ ဒီျပႆနာမ်ားရဲ႕ အစ၊ ဟိုး လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အေျခအေနေတြကို သူမ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။

(၂)

“မလတ္။ ဒါ ကိုစစ္ႏိုင္တဲ့။ ေက်ာင္းတုန္းက ငါတို႕က ေမဂ်ာတူတူပဲ။ ကြဲေနၾကတာ ၾကာျပီ။ တေလာကမွ ျပန္ေတြ႕တာ”

ကိုၾကီးက မိတ္ဆက္ေပးတာေၾကာင့္ ကိုစစ္ႏိုင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ မ်က္လံုးေတြကို ျမင္ရစဥ္မွာပဲ သူမရင္ထဲ ဒိတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ စိတ္ပညာဘြဲ႕ရ တေယာက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးကတဆင့္ အတြင္းစိတ္ကို ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေလ့က်င့္ခဲ့ဖူးသည္။ ကိုစစ္ႏိုင္မ်က္လံုးေတြက မရိုးသား။ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမွဳ သ႑ာန္ေလးေတြကို ေတြ႕ေနရသလိုလိုရွိသည္။ သို႕ေပမယ့္ လူမွဳေရး အရမို႕ သူမ ျပန္ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။

“ဟုတ္ကဲ့။ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ အိမ္ကို အလည္လာတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ဆို ခဏခဏ ေရာက္ျဖစ္ေတာ့မွာ။ ကိုေအာင္နဲ႕ စီးပြားေရး တူတူ လုပ္မလားလို႕”
ကိုစစ္ႏိုင္က လိုသည္ထက္ ပိုေနေသာ အျပံဳးမ်ားျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။ ကိုၾကီးကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ကိုၾကီးမ်က္ႏွာက အရမ္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ လန္းဆန္းေနတာေၾကာင့္ ဘာမွ ဆက္မေျပာမိေတာ့။ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ရလို႕ ေပ်ာ္ေနပံုေပၚသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အတူစားၾက၊ ေသာက္ၾကရန္သာ သြားေရာက္ျပင္ဆင္ေပးလိုက္သည္။

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကိုစစ္ႏိုင္က အိမ္ကို ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္လာသည္။ ကိုၾကီးႏွင့္အတူ ပုလင္းတူဘူးစို႕ ေသာက္ၾက၊ စားၾကသည္။ သူမတို႕ တေတြ စိတ္ပ်က္မိေပမယ့္ ကိုၾကီးမ်က္ႏွာေၾကာင့္ မကန္႕ကြက္ျဖစ္ၾက။ သတိႏွင့္ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေနရန္သာ သူမညီမေလးမ်ားကို သတိေပးရသည္။ သို႕ေပမယ့္ သူမ သတိေပးရန္ တေယာက္ေတာ့ က်န္ခဲ့ပါသည္။ ဒီေလာက္အထိ ယုတ္မာမယ္ မထင္ထားမိခဲ့တာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္သည္။ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ေပမယ့္ အလွေသြးေတြ ေ၀ျဖာေနဆဲျဖစ္ေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ မုဆိုးမ ေမေမ့ကို အပိုင္ၾကံသြားလိမ့္မယ္လို႕ေတာ့ သူမတို႕ ေတြးပင္ မေတြးမိခဲ့ၾကပါ။ မ်ားျပားလွေသာ ေမေမ့အလုပ္ေတြကို ကူလုပ္ေပးရင္း လူအမ်ားအၾကားတြင္ တြဲျပီး နာမည္ထြက္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းတာေတြ၊ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြမွာ ေမေမ့ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္တာေတြ လုပ္ျပီး ဓာတ္ပံုေတြ အတူယွဥ္တြဲထြက္လာေအာင္ ပိုက္ဆံေပး စီမံတာေတြ လုပ္လာေတာ့မွ သူမတို႕ သတိထားမိေပမယ့္ အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားမွာ နာမည္က ထြက္ေနခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ မတတ္သာသည့္အဆံုး တရွက္က ႏွစ္ရွက္ မျဖစ္ေအာင္ ေမေမက လက္ထပ္လိုက္သည္။

သို႕ေပမယ့္ စိတ္ဆင္းရဲမွဳေတြေၾကာင့္ ေမေမ အသက္မရွည္ခဲ့ပါ။ ေမေမဆံုးေတာ့ ကိုစစ္ႏိုင္လက္ထဲတြင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအားလံုး ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ အိမ္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႕သာ ဘယ္သူကမွ ေရာင္းဖို႕ သေဘာမတူၾကတာေၾကာင့္ အေမြဆိုင္အိမ္ၾကီးအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူမ်ားလက္ထဲ မေရာက္ပဲ က်န္ေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲမွာ အတုူေနၾကေပမယ့္ အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရးကို ကိုစစ္ႏိုင္ကသာ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာေၾကာင့္ သူမတို႕ အိမ္ရွင္မ်ားမွာ တစတစႏွင့္ အရိုးအရင္းကိုက္ရေသာ ကၽြန္ဘ၀သို႕ က်ေရာက္လာၾကသည္။ မေနႏိုင္ေသာ ကိုငယ္က ေက်ာင္းထြက္ျပီး သေဘၤာတက္သြားသည္။ အိမ္ကို ေငြျပန္ပို႕ျပီး မေလးနဲ႕ ညီေထြးေလးတို႕ရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ကို ေထာက္ပံ့ရသည္ဆိုေပမယ့္ ေပးတာယူ၊ ေက်ြးတာစားေနရေသာ ဘ၀မွာ လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ေနဆဲ။ သိပ္ထက္ျမက္တဲ့ မိခင္ေတြရဲ႕ ေျခရာကို သားသမီးေတြ မွီေအာင္ လိုက္ႏိုင္စြမ္း မရွိဖူးဆိုတာ မွန္ေနသလား မသိ။ ေမေမရွိတုန္းက ေမေမ့ကိုသာ အရာရာမွီခိုေနၾကသည္မို႕ ေမေမမရွိခ်ိန္ေတြ သူမတို႕အားလံုး မလုပ္တတ္၊ မကိုင္တတ္ႏွင့္ ကိုစစ္ႏိုင္ ၾကီးစိုးျခယ္လွယ္သမွ်သာ ခံၾကရသည္။ ကိုစစ္ႏိုင္ လက္သပ္ေမြးထားေသာ လူဆိုးလူမိုက္မ်ား၏ ျခိမ္းေခ်ာက္အႏိုင္က်င့္မွဳေတြကိုလဲ ခံၾကရေသးသည္။

ေမေမတို႕ လက္ထပ္ျပီးစဥ္တုန္းက သူမတို႕တေတြ စုျပီး ကိုစစ္ႏိုင္ကို အလိုမရွိ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေမေမဆံုးျပီးေတာ့လဲ ကိုစစ္ႏိုင္ အိမ္ေပၚက ဆင္းရေအာင္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကေသးသည္။ အျပင္းအထန္ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေနခ်ိန္တြင္ ကိုၾကီးက စင္ေပၚေရာက္လာသည္။ သူရေအာင္ ေဆြးေႏြးျဖန္ေျဖေပးမည္လို႕ ဆိုခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ သူမတို႕ အားလံုး တညီတညာတည္း ကိုၾကီးကို ေခါင္းေဆာင္ေရြးခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေပမယ့္ ကိုစစ္ႏိုင္က သူ႕လက္ထဲ အကုန္ေရာက္ေနသည့္ ၾကီးစိုးျခယ္လွယ္ခြင့္ကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ မစြန္႕။ တေမဂ်ာတည္း အတူေက်ာင္းတက္ခဲ့သည့္ ကိုၾကီးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မွဳ အရည္အခ်င္း ဆိုတာကိုလဲ သူက အတြင္းသိ၊ အစင္းသိ။

ပုလင္းတူ၊ ဗူးစို႕ ျဖစ္ခဲ့သူ အခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ ဘယ္လို အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဘယ္လိုအထာေပးရမည္ကို နားလည္ျပီးသား။ “ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့ကြာ။ မင္းညီေတြ၊ ညီမေတြ မကၽြံလာေအာင္သာ မင္းထိန္းေပး” ဆိုျပီး ငါးရံ့ဆီႏွင့္ ငါးရံ႕ျပန္ေၾကာ္ထားခဲ့သည္။ အေျခအေနေတြကို ေတြ႕ေနေပမယ့္ ကိုၾကီးကို ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေရြးထားခဲ့သည္မို႕ သူမတို႕ေတြ မေျပာရက္၊ မဆိုရက္၊ မေ၀ဖန္ရက္ၾက။ သူမတို႕ အခ်င္းခ်င္းကြဲေနရင္ ကိုစစ္ႏိုင္က ႏြားကြဲတုန္း၊ က်ားဆြဲ လုပ္လာမွာ စိုးလို႕ ျငိမ္ကုပ္ေနခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေပမယ့္ အခုေတာ့ ေျပာရေတာ့မည္။ မေျပာလို႕ မျဖစ္ေတာ့။ ႏြားက ကြဲတာ မဟုတ္ပဲ ေခါင္းေဆာင္ႏြားလားက က်ားရဲတြင္းထဲကို ခုန္ဆင္းဖို႕ပင္ ခိုင္းေနျပီျဖစ္သည္။ သူမို႕ လုပ္ရက္ေလျခင္း၊ သူမို႕ ေျပာရက္ေလျခင္း။ အေတြးမ်ားႏွင့္အတူ သူမ မ်က္ရည္၀ဲလာသည္။ မျဖစ္ေတာ့။ ကိုၾကီးကို သူမ စကားသြားေျပာမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ တားမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။

(၃)

“ငါတို႕သူ႕ကို ဆန္႕က်င္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ျပီဟာ။ ထိေရာက္မွဳမွ မရွိတာပဲ။ ပကတိအေျခအေနမွန္ကို နားလည္လက္ခံရမယ္ေလဟာ”

ကိုၾကီးက စိတ္ဓာတ္က်ေနေသာ အသံျဖင့္ တိုးတိုးေလး ေျပာသည္။ မာရသြန္ခရီးကို မီတာ (၁၀၀) အေတြးနဲ႕ ကိုၾကီး ၀င္ ေျပးခဲ့တာ ျဖစ္မယ္လို႕ သူမ ေတြးလိုက္မိသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေျပာတာကို အရင္နားေထာင္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိသည္။ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေမာင္ႏွမမို႕ သူမတို႕ ႏွစ္ေယာက္က အနီးစပ္ဆံုး ရင္းႏွီးခဲ့ၾကပါသည္။

“ငါတို႕နဲ႕ သူနဲ႕ တသက္လံုး ဆန္႕က်င္ဘက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ခုဆို သူ႕ဘက္က ေလွ်ာ့လာျပီဟာ။ ဒီအိမ္ၾကီးကို စီမံခန္႕ခြဲဖို႕ အဖြဲ႕ဖြဲ႕မယ္တဲ့။ သူ႕လူေတြ လဲပါမယ္။ ငါတို႕ထဲကလဲ ပါမယ္။ အတူတူ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႕။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္လဲဟာ။ ငါလဲ အသက္ၾကီးျပီ။ သူ႕ကို ဆန္႕က်င္ေနရတာလဲ ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ဘာမွ မရတာထက္စာရင္ ငါ့မိသားစုရဲ႕ ဆက္လက္ရွင္သန္ ရပ္တည္ခြင့္အတြက္ ရသေလာက္ေလး ၀င္ယူမွ ရေတာ့မယ္”

“ရွင္သန္ခြင့္။ ဟုတ္လား ကိုၾကီး။ ကိုၾကီး မိသားစုရဲ႕ ဆက္လက္ရွင္သန္ခြင့္အတြက္ သူစီမံတာကို လက္ခံဖို႕”

“ဟုတ္တယ္ေလဟာ။ အရင္တုန္းကဆို သူပဲ အားလံုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာ။ ခုဆို လမ္းဖြင့္လာတာပဲ။ ငါ့မိသားစုကို သူအသိအမွတ္ျပဳဖို႕အတြက္ ငါၾကိဳးစားရမယ္။ ရွင္သန္ခြင့္ ဆိုတာ လူေတြအတြက္၊ မိသားစုေတြအတြက္၊ ေနာက္ဆံုးဟာ တိုင္းျပည္တျပည္အတြက္ အေရးၾကီးဆံုး အရာပဲ”

ဒီေလာက္ဆို ကိုၾကီးရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကို တြက္ခ်က္လို႕ ရျပီဆိုတာ သူမ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ သူမတို႕ မွားခဲ့ၾကပါျပီ။ အိမ္ၾကီးထဲမွာ ေနထိုင္တဲ့ မိသားစုသားခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီး ထဲကေန သူ႕မိသားစုေလး တခုတည္းကိုသာ ကြက္ျပီး စဥ္းစားတတ္သူကိုမွ တအိမ္လံုးရဲ႕ အေရးအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ေရြးမိ ခဲ့ၾကပါပေကာလား။ယူက်ံဳးမရ စိတ္ေတြျဖင့္ သူမ စကားစလိုက္မိသည္။

“ျပႆနာေတြကို ငါျပန္ေတြးမိတယ္ဟာ။ ကိုစစ္ႏိုင္ အိမ္ေပၚ ေရာက္လာျပီးေတာ့ ပထမဆံုး ညီေထြးေလးနဲ႕ ျပႆနာ စတက္တယ္ေနာ္။ ျပႆနာစျဖစ္ျပီး ထိပ္တိုက္ျဖစ္ေနတုန္းမွာ နင္က ပါလာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ နင္က ျပႆနာေတြကို နင္ဦးေဆာင္ေျဖရွင္းေပးမယ္ဆိုလို႕ နင့္ကို ငါတို႕အားလံုးက ေခါင္းေဆာင္ေရြးခဲ့ၾကတယ္။ ငါတို႕ နင့္ကို ေရြးခဲ့ၾကတာက နင့္မိသားစုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ အေနနဲ႕မဟုတ္ဘူး။ တအိမ္လံုးရဲ႕ အနာဂတ္ကို ဦးေဆာင္ပဲ့ကိုင္ႏိုင္မယ့္ အိမ္ေခါင္းေဆာင္ အေနနဲ႕ ေရြးခဲ့ၾကတာ။ ငါတို႕ နင့္ကို အရာရာ ပံုအပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ငါတို႕အိမ္ေပၚမွာ ကိုစစ္ႏိုင္ရဲ႕ အုပ္စိုးျခယ္လွယ္မွဳ အာဏာပေပ်ာက္ေရးအတြက္ လုပ္ဖို႕ တပ္ဦးမွာ ထားခဲ့ၾကတယ္။ တအိမ္လံုးကို ကိုယ္စားျပဳျပီး ကိုစစ္ႏိုင္ရဲ႕ မတရားမွဳေတြကို ဆန္႕က်င္ဖို႕ပဲ။ ဒါေပမယ့္ နင္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္အထင္ၾကီးတယ္။ နင္ေျပာရင္ ကိုစစ္ႏိုင္က လက္ခံမယ္လို႕ ထင္တယ္။ ဆန္႕က်င္ေရး လမ္းေၾကာင္းကို ေသြဖည္ျပီး၊ ေတာင္းဆိုေရး လမ္းစဥ္ကို လိုက္တယ္။ ကိုစစ္ႏိုင္ကလဲ နင့္သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီးဆိုေတာ့ နင့္အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြ ေပးျပီး နင့္ကို ၾကိဳးရွည္ရွည္နဲ႕ လွန္ထားတယ္။ နင္ကလဲ ဒါကို မသိဘူး။ အေမတေယာက္လံုး ေပးလိုက္ရတာေတာင္ မမွတ္ေသးဘူး။ ယံုတုန္းပဲ။ ေနာက္ဆံုး နင့္ကို ငါတို႕အားလံုးက ေရြးျပီး၊ ေယာက်္ားခ်င္း စိန္ေခၚ အႏိုင္ယူဖို႕ ၀န္းရံေပးခဲ့တာေတာင္ နင္က ေညာင္နာနာလုပ္ေနလို႕ နင့္မိန္းမနဲ႕ အငယ္ေကာင္ေလး အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားရတဲ့ အထိပဲ မဟုတ္လား။ နင့္မိန္းမက အေ၀းမွာ ေရာက္ေနေပမယ့္လဲ ငါတို႕ကို ေမ့မသြားပါဘူးဟာ။ အိမ္ရဲ႕ အေရးအတြက္ ဆက္ျပီး လုပ္ေနတုန္းပဲ။ ကိုစစ္ႏိုင္ကို ဘယ္လို ဆန္႕က်င္ျပီး သူ႕က်ြန္ဘ၀ကေန ငါတို႕ တအိမ္လံုးလြတ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ ခုအခ်ိန္အထိ ၾကံဆေပးေနတုန္းပဲ။ နင္က နင့္မိသားစု အေရးပဲ ၾကည့္မယ္လို႕ ေျပာတယ္။ နင့္အေပၚ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတဲ့ ငါတို႕ေတြကို ထည့္မတြက္ရင္ေနပါ။ အေ၀းမွာ ေရာက္ေနတဲ့ နင့္မိန္းမနဲ႕ နင့္သားအငယ္ေလးကေကာ နင့္မိသားစု မဟုတ္ဘူးလား။ ျပီးေတာ့ နင့္သမီး။ နင့္သမီးဟာ ငါတို႕ တအိမ္လံုးရဲ႕ လက္ေပၚမွာ ၾကီးလာခဲ့တာ။ နင္ကသာ နင့္မိသားစုဆိုျပီး ခြဲျခားဆက္ဆံေနေပမယ့္ နင့္သမီး၊ နင့္မ်ိဳးဆက္ကို ငါတို႕က ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း၊ ဒီအိမ္ၾကီးတခုလံုးရဲ႕ မ်ိဳးဆက္လို႕ သေဘာထားခဲ့ၾကတာ။ သူ႕စိတ္ထဲမွာကလဲ နင့္လို နင္တို႕ မိသားစု ရွင္သန္ခြင့္၊ နင္တို႕ မိသားစု အနာဂတ္ကိုပဲ ၾကည့္ျပီး ကိုစစ္ႏိုင္ရဲ႕ ၾကိဳးကိုင္အုပ္စီးမွဳကို ခံခ်င္တဲ့ စိတ္မရွိဘူး။ ေအး- ရွင္သန္ခြင့္ဆိုလို႕လဲ ငါက ေျပာရဦးမယ္။ နင္က နင့္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း ပုလင္းတူဘူးစို႕ လူယုတ္မာကို ေတာ္ေတာ္ယံုတယ္ ဟုတ္လား။ သူေျပာတာက ရွင္းရွင္းေလးေနာ္။ သူ႕ရဲ႕ စီမံခန္႕ခြဲေရး အဖြဲ႕ဆိုတာမွာ သူ႕ေမြးစားသားေတြဆိုျပီး အိမ္ထဲမွာ ဓားတကိုင္ကိုင္နဲ႕ လမ္းပတ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ စစ္ေသြးရယ္၊ အရက္မူးျပီး ရမ္းကားေနတဲ့ ျဖိဳးေအာင္ရယ္၊ အားအာယားယား အက်ီၤခၽြတ္ျပီး သူ႕ဗလ ၾကီးေၾကာင္း လိုက္ျပေနတဲ့ စြမ္းအားရယ္ေတြက အဓိက ပါမွာ။ ျပီးေတာ့ အိမ္လံုျခံဳေရး တာ၀န္ခံက ကိုစစ္ႏိုင္ကိုယ္တိုင္ပဲ။ သူေရးထားတဲ့ အဖြဲ႕အေၾကာင္း နင္ေသခ်ာေကာ ဖတ္ျပီးျပီလား။ အဲဒီ စီမံခန္႕ခြဲေရး အဖြဲ႕ကို အိမ္လံုျခံဳေရးအရ အခ်ိန္မေရြး ဖ်က္သိမ္းလို႕ ရပါတယ္ဆိုေနမွ။ သူၾကိဳးကိုင္တာမဟုတ္လို႕ ဘာလဲ။ နင့္ကိုေကာ သူက ဘယ္ေလာက္ထိ အေရးေပးမယ္ ထင္လို႕လဲ။ ျခံထဲမွာ တံျမက္စည္းလွဲဖို႕၊ ပန္းပင္ေရေလာင္းဖို႕ တာ၀န္ေလာက္ ရရင္ေတာင္ ကံေကာင္းတယ္မွတ္ပါ။ နင့္ကို သူက လူလိုသူလို သေဘာထားျပီးမ်ား သူ႕အဖြဲ႕ထဲ ပါဖို႕ ေခၚေနတယ္ ထင္လို႕လား။ နင္က အစ္ကို အၾကီးဆံုးဆိုေတာ့ နင့္ကို ခ်ိဳးထားႏိုင္ရင္ ငါတို႕ အားလံုး သူ႕ကို ဆန္႕က်င္ေနတာေတြ ရပ္သြားႏိုင္ျပီဆိုျပီး ပါခိုင္းေနတာ ကိုၾကီးရဲ႕။ ငါတို႕က နင့္ကို မတရားအႏိုင္က်င့္ခံေနရတဲ့ ငါတို႕ တအိမ္လံုးက လူေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာမားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးဖို႕ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ေနရာမွာ ထားခဲ့ၾကတာပါဟာ။ တပ္ဦးမွာ ထားခဲ့ၾကတာပါ။ ရွင္သန္ခြင့္ ဆိုတာကို နင္က လူယုတ္မာ ကိုစစ္ႏိုင္ရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳမွဳလို႕ သေဘာေပါက္ေပမယ့္ ငါကေတာ့ ငါတို႕ တအိမ္လံုးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးအျဖစ္ ရွင္သန္ခြင့္ ဆိုတဲ့ တျခား အမ်ိဳးအစားလဲ ရွိေသးတယ္လို႕ ထင္တာပဲ။ နင္ကလူယုတ္မာရဲ႕ စီမံခ်က္ကို လက္ခံမယ္လို႕ စကားစရံု ရွိေသးတယ္။ နင့္အေပၚ ၀န္းရံခဲ့သူေတြရဲ႕ နင့္အေပၚ ျမင္သြားတဲ့ အျမင္ေတြ၊ ေနာက္ဆံုး နင့္မ်ိဳးဆက္ ကိုယ္တိုင္က နင့္ကို ျပန္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို နင္မေတြ႕ဘူးလား။ နင္လက္ခံလိုက္တာနဲ႕ တအိမ္လံုးရဲ႕ အေရးကို လုပ္ေနတဲ့ တပ္ဦးေနရာကေန နင္ဘာသာနင္ ဖယ္ရွားလိုက္ျပီဆိုတာ သေဘာေပါက္စမ္းပါဟာ ငါတို႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး လုပ္ခဲ့ဖူးသူက လူယုတ္မာရဲ႕ ဖိနပ္ၾကိဳးကို ခ်ည္ေပးေနရတာကိုေတာ့ ငါ မျမင္ပါရေစနဲ႕။ ငါရင္နာလြန္းလို႕ပါ။ အတိုခ်ဳပ္ဆိုရရင္ နင္ေျပာေနတဲ့ ရွင္သန္ခြင့္ဆိုတာမွာ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္ဟာ။ လူယုတ္မာက နင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳျပီး သူ႕ရဲ႕ ကၽြန္ေနရာမွာ ထားတာကို ခံယူဖို႕အတြက္ ရွင္သန္ခြင့္နဲ႕ တအိမ္လံုးက နင့္ကို တပ္ဦးမွာ ထားျပီး လူယုတ္မာကို ဆန္႕က်င္ဖယ္ရွားတာေတြမွာ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ရွင္သန္ခြင့္။ ဒီႏွစ္ခုမွာ နင္တခုခုေတာ့ ေရြးရလိမ့္မယ္။ ငါကေတာ့ နင့္ကို ဒုတိယရွင္သန္ခြင့္ကို ေရြးေစခ်င္တယ္။ ေအး- အဲလိုဆိုလို႕။ ငါတို႕ေတြအားလံုးထဲမွာ နင္က မရွိမျဖစ္ အေရးပါေနလြန္းလို႕ေတာ့ မထင္နဲ႕။ နင္မရွိပဲနဲ႕လဲ ညီေထြးေလး ဦးေဆာင္ျပီး သူ႕ကို ငါတို႕ ဆန္႕က်င္ခဲ့ဖူးပါတယ္ဟာ။ နင္က ေနာက္မွ ေပၚလာခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ နင့္ကို ငါတို႕အားလံုးက ေခါင္းေဆာင္တင္ခဲ့ပါတယ္။ အျမင့္ကို ပို႕ခဲ့ပါတယ္။ ျမင့္တယ္ထင္ျပီး ခုန္ခ်ရင္ေတာ့လဲ နင့္သမိုင္းေပါ့။ ငါဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ နင္က ငါ့ထက္ အသက္ၾကီးပါတယ္။ ငါ့ထက္လဲ ပိုျပီး စဥ္းစားဥာဏ္ ရွိလိမ့္မယ္လို႕ ငါယံုပါတယ္။ နင္ေသခ်ာ စဥ္းစားေနာ္ကိုၾကီး။ ဘ၀မွာ ျပင္လို႕ ရတဲ့ အမွားရွိသလို ျပင္လို႕ မရတဲ့အမွားလဲ ရွိတယ္။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႕ ရတဲ့ လမ္းဆိုတာ ရွိသလို ေရွ႕တလွမ္းတိုးမိတာနဲ႕ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ က်သြားတတ္တာေတြလဲ ရွိတယ္။ ငါေျပာသင့္လို ေျပာျပီးျပီဟာ။ နင့္ဘာသာပဲ ဆံုးျဖတ္ေတာ့”

ျငင္းခုန္ဖို႕ သြားျခင္း မဟုတ္သည့္အတြက္ သူမ ထထြက္လာခဲ့သည္။ ကိုစစ္ႏိုင္ရဲ႕ ဖိနပ္ကို ၾကိဳးခ်ည္ေပးေနရေသာ ကိုၾကီးရဲ႕ ဘ၀ကို မေတြ႕ရပါေစနဲ႕ လို႕ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဆႏၵေတြ အျပည့္ႏွင့္။

ခင္မမမ်ိဳး (၂၂၊ ၃၊ ၂၀၁၀)