ပိုးစုန္းၾကဴးေလးမ်ား (၀တၳဳတို)

(၁)

“ကဲ- ဒါဆို ဒီေန႕ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ။ တေန႕စာတေန႕ မွန္မွန္က်က္ၾကေနာ္။ ေၾကြးလည္ပင္း နစ္တယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးၾကတယ္မဟုတ္လား။ ေအး- ပိုက္ဆံေၾကြး လည္ပင္းနစ္ရင္ တျခားလူေတြက ၀င္ကူလို႕ ရတယ္။ စာေၾကြးလည္ပင္းနစ္ရင္ ဘယ္သူမွ ၀င္ကူလို႕ မရဘူးေနာ္။ ပညာသင္ေနတုန္းမွာ စာေၾကြးေတြ လည္ပင္း မနစ္ေစနဲ႕”

ေဆာ့ပင္အဖံုးကို ပိတ္ရင္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဆံုးမ စကားေျပာမိသည္။ အေျခအေနအရသာ ဆရာ၊ တပည့္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူမနဲ႕ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ အသက္ေတြက သိပ္ကြာလွတာ မဟုတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြလို စိတ္ထဲမွာ သတ္မွတ္ထားမိသည္။ ဆယ္တန္းဆိုေသာ ေတာင္ေလးတေတာင္ကို ေက်ာ္သြားေစခ်င္မိသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီး ဒီဆယ္တန္းက်ဴရွင္ေလးကို ဖြင့္ျဖစ္သြားၾကတာ ျဖစ္သည္။



“ကဲ- အားလံုးသြားလို႕ ရျပီေနာ္။ အိမ္ကို တန္းျပန္ၾကဦး”

ကေလးေတြကို အတန္းဆင္းေပးလိုက္ရင္း ခဏရပ္ေစာင့္ေနျဖစ္သည္။ သီးသန္႕စာေမးလိုေသာ ကေလးေတြ၊ အခက္အခဲေလးမ်ားကို ဖြင့္ဟတိုင္ပင္လိုေသာ ကေလးေတြက ဒီအခ်ိန္မွာ သူမနား ေရာက္လာတတ္သည္ မဟုတ္လား။

သို႕ေပမယ့္ ဒီေန႕ေရာက္လာတာက ကေလးမ်ား မဟုတ္။ သူမရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေလသည္။
“ဟဲ့။ ထက္ထက္။ အစုတ္ပလုတ္မ”

ႏွဳတ္ဆက္ေနက် ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာ္စြာက လွမ္းႏွဳတ္ဆက္သည္။ ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာက သူမ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လွည့္ၾကည့္မွ ျပန္တည္သြားသည္။ ကိုယ္လဲ ဆရာတေယာက္ျဖစ္ေနျပီမို႕ မ်က္ႏွာကို တည္တည္တံ့တံ့ထားဖို႕ သူမေျပာေပါင္းလဲ မ်ားလွျပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ နားေထာင္ေလ့မရွိ။

“ေက်ာ္စြာ။ နင္ဟာေလ။ ကေလးေတြေရွ႕မွာဆို တည္တည္တံ့တံ့ေနပါလို႕ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ”

လူေတြအားလံုး ရွင္းသြားေတာ့ စိတ္တိုတိုႏွင့္ သူမ ေျပာမိသည္။

“သူတို႕ေတြမ်ားကြာ။ ငါနဲ႕ဆို Peace ပါတယ္။ အိုေကပါပဲ”
“ေအး။ နင္ကသာ အိုေကေျပာတယ္။ စည္းကမ္းပိုင္းနဲ႕ ပတ္သက္လာတဲ့အခါက်ရင္ မအိုေကပဲ နင့္ဆိုျပီးျပီးေရာ လုပ္ေနၾကလို႕ ငါ၀င္ကိုင္ေနရတာ ဘယ္ႏွစ္ခါ ရွိျပီလဲ။ မရဘူးဟ။ လူေတြမွာ သူ႕စည္း၊ ကိုယ့္စည္း ဆိုတာ ရွိရတယ္။ အေရာတ၀င္ေနတာနဲ႕ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနတယ္ ဆိုတာကေန ထြက္လာတဲ့ ရလာဒ္ေတြက တျခားစီပဲ။ ငါဒီလိုေျပာလို႕ ငါက ဆရာဆိုျပီး ေက်ာင္းသားေတြကို မေလးမစား ဆက္ဆံတာကို ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငါတို႕ ဆရာေတြဘက္ကလဲ သူတို႕ကို ေလးေလးစားစားနဲ႕ ဆက္ဆံမယ္၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ႕စည္း၊ တပည့္စည္းဆိုတာေတာ့ ထားဖို႕ ေျပာေနတာ။ ငါေျပာတာ နင္မယံုရင္ အဲဒီထဲက ေက်ာင္းသားၾကီး သံုးေယာက္ေလာက္ကို အျပင္ေခၚထုတ္ျပီး ဘီယာတူတူ သြားေသာက္ၾကည့္လိုက္ပါလား။ ေပါက္ကရေလးဆယ္ေတြ သြားေျပာၾကည့္ပါလား။ သိပ္မၾကာဘူး။ တပတ္ပဲ။ ဒီစာသင္ခန္းကို နင္ထိန္းလို႕ ရေတာ့မယ္ မထင္နဲ႕”

“ေအးပါ ထက္ထက္ရယ္။ နင့္စကားကို ငါနားေထာင္ပါ့မယ္။ ငါက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္လို႕ပါဟ”
“နင့္သဘာ၀ကို ငါနားလည္ပါတယ္ဟာ။ ငါလဲ ေလာကၾကီးထဲမွာ ဟန္ေဆာင္ေနရတာေတြကို မုန္းတဲ့လူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြဆိုတာက လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္အကိုင္နဲ႕ ကိုက္ညီတဲ့ သြင္ျပင္လကၡဏာကို ေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ျပင္ပမွာ သီးျခား မေနႏိုင္ေသး သေရြ႕၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လဲ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႕ မလုပ္ႏိုင္ေသးသေရြ႕ကေတာ့ လူထုလူတန္းစားေတြထဲမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စာရိတၱေရခ်ိန္နဲ႕ လူမွုေရး ေရခ်ိန္ေတြကို ေစာင့္ထိန္းမွဳ တစံုတရာေလး ရွိဖို႕ လိုအပ္တယ္။ ေျမၾကီး ဆန္သင့္တဲ့ ေနရာမွာ ေျမၾကီးဆန္ဖို႕လိုသလို၊ ေကာင္းကင္ဆန္သင့္တဲ့ေနရာမွာလဲ ေကာင္းကင္ဆန္ဖို႕ လိုလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို မဟုတ္ရင္ တျခားလူေတြအသာထားလို႕ ကိုယ့္သားသမီးအရင္းကေတာင္ ကိုယ့္ကို မေလးမစား လုပ္မွာပဲ”

ေက်ာ္စြာက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ သူမကို ၾကည့္သည္။ ေျပာမယ့္သာေျပာရေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးထဲမွာ သူက သေဘာအေကာင္းဆံုး။ အႏြံအတာ အခံႏိုင္ဆံုး။ သေဘာေကာင္းတယ္ ဆိုျပီး သူမ်ားေတြက ဂုပ္ခြစီးသြားမွာ စိုးလို႕သာ သတိေပးေနရျခင္းျဖစ္သည္ေလ။

“ကဲ-ကဲ။ ဟိုႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ၾကေတာ့။ မိထက္မ။ ပစၥည္းသိမ္း။ မုန္႕သြားစားမလို႕ လာေခၚတာ။ ငါတို႕တံခါးေတြ ပိတ္ေပးမယ္”

နန္းက ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ က်ဴရွင္တံခါးမ်ားကို လိုက္ပိတ္ေပးသည္။

“ဟဲ့။ ေနဦး။ ညာဘက္ေထာင့္က ေနာက္ဆံုးခံုနားမွာ ေနၾကာေစ့ခြံေတြ ရွိလိမ့္မယ္။ မို႕မို႕တို႕ေတြ၊ ငါစာသင္ေနတုန္း ခိုးစားေနၾကတာ။ သြားသိမ္းလိုက္ၾကဦး”
“ဟဲ့။ နင္က ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ”

“သိတာေပါ့ဟ။ ငါက အေပၚစီးက ၾကည့္ေနတဲ့သူပဲ။ မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လိုက္ရင္ သိသာေနတာပဲ ဥစၥာ။ ေနာက္ျပီး ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လုပ္တတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာက သိသာတယ္ဟဲ့။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ဒီေကာင္မေလးေတြကို ငါၾကည့္ေနတာ ႏွစ္ရက္ရွိျပီ။ အတန္းထဲမွာ ဆူဆူပူပူ မလုပ္ခ်င္လို႕။ နက္ျဖန္အတန္းျပီးရင္ေတာ့ ေခၚေျပာမွရေတာ့မယ္”

“နင္ဟာေလ။ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက်ရင္လဲ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္ပါဟာ။ ၀င္ေျပာေနရင္ လူမုန္းမ်ားလိမ့္မယ္”

“မုန္းေတာ့လဲ ဘာျဖစ္လဲဟာ။ ငါေျပာတာေတြက ငါ့အတြက္မွ မဟုတ္တာ။ ေစတနာနဲ႕ ေျပာတာပဲ။ ယူတတ္တဲ့လူ ယူေပါ့။ ေအး- မယူလို႕လဲ ငါက လိုက္ခံစားေနမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာဖို႕ လိုအပ္လို႕ ငါေျပာတယ္။ ဒါဆို ငါ့တာ၀န္ေက်ျပီ”

“ကဲကဲ။ ေတာ္ၾကေတာ့။ ျမန္ျမန္လုပ္ၾကဟာ။ ငါဗိုက္ဆာလွျပီ။ နင္စာသင္ေနသံ ၾကားကတည္းက ငါက ဗိုက္ဆာေနတာ”

သင္းသင္းက ၀င္ေျပာသည္။ ေျပာျပီး စိတ္ေကာက္သည့္ လကၡဏာအျဖစ္ ပါးေလးကလဲ ေဖာင္းထားလိုက္ေသးသည္။ အစားအင္မတန္ ၾကိဳက္လွေသာ သင္းသင္းကို သူ သင္ေနသည့္ ဓာတုေဗဒ ဘာသာထဲမွ အက္ဆစ္မ်ားကိုေရာ ေသာက္ခ်င္စိတ္ မရွိဘူးလားလို႕ သူမတို႕ ၀ိုင္း ေနာက္ေနက်။

“ဟဲ့။ ငါစာသင္ေနတဲ့အသံၾကားျပီး နင္က ဗိုက္ဆာလာတယ္ဆိုေတာ့ ငါကဘာေျပာေနလို႕တုန္း”
“နင္က အပင္ေတြအေၾကာင္း သင္ေနတာကိုး”
“ေဟာေတာ့”

သူမ ဒါပဲ ေျပာလိုက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ သို႕ေပမယ့္ ေက်ာ္စြာနဲ႕ ေအာင္ႏိုင္တို႕ကေတာ့ သူတို႕ ေခၚေနက်အတိုင္း ထေအာ္လိုက္ၾကပါသည္။
“အစားပုပ္မ၊ ငတ္ၾကီးက်”

(၂)

“ဒီကိစၥကို လံုး၀ မေက်နပ္ဘူးဟာ။ ငါသြားရွင္းမယ္”
ေအာင္ႏိုင္က ရွဴးရွဴးရွားရွားႏွင့္ ေျပာသည္။
“ဟဲ့။ ေနဦး ေအာင္ႏိုင္ရဲ႕။ ဒီကိစၥမ်ိဳးဆိုတာ ဒီလို ရွင္းလို႕ ရတာ မဟုတ္ဘူး”

ကားေသာ့ေကာက္ဆြဲေသာ ေအာင္ႏိုင့္ ရွပ္အက်ီၤကို လွမ္းဆြဲရင္း တားရသည္။ ဒီျပႆနာကို စၾကားရေတာ့ ေအာင္ႏိုင္တင္ မဟုတ္။ သူမတို႕အားလံုး စိတ္တိုသြားၾကတာေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ သို႕ေပမယ့္ ျပႆနာဆိုတာက ေသြးပူတုန္း ရွင္းလွ်င္ ပိုျပီး ၾကီးထြားလာတတ္တာမို႕ ျပန္ထိန္းေနရျခင္းျဖစ္သည္။

ျဖစ္သည့္ ျပႆနာကလဲ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္။ ျမိဳ႕မွ နာမည္ၾကီး က်ဴရွင္ဆရာမ်ား ေပါင္းထားသည့္ က်ဴရွင္ၾကီးတခုမွ ဆရာမ်ားက သူမတို႕ က်ဴရွင္ေလးကို တိုက္ခိုက္ေျပာဆိုလာၾကတာ ျဖစ္သည္။

“မေလာက္ေလး၊ မေလာက္စားေတြကမ်ား ငါတို႕ကို ပခံုးခ်င္း လာယွဥ္တယ္”
“ခုမွ ဆယ္တန္း ေအာင္ၾကရံုရွိေသး။ ဂုဏ္ထူးေလးေတြ ပါတာနဲ႕ပဲ သူတို႕ဟာသူတို႕ သိပ္ထင္ေနၾကတာ”
“တို႕က ဒီေလာကထဲမွာ အေတြ႕အၾကံဳေတြအမ်ားၾကီးရယ္။ တို႕ကို လာယွဥ္ရင္ ကြဲသြားမွာေပါ့”

အသံမ်ားက တစတစ ပ်ံ႕ႏွံ႕ျပီး သူမတို႕ဆီ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူမတို႕ဆီမွာ ဘာသာရပ္အခ်ိဳ႕ လာတက္ျပီး၊ သူတို႕ဆီမွာ တျခားဘာသာရပ္တက္ရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလဲ ၾကားညပ္ေနၾကသည္။ ၾကားကေန ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ ငယ္ႏိုင္ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕ကို သူမတို႕ဆီ မသြားၾကဖို႕ ေျဗာင္ဖြင့္ေျပာျပီး တားေနၾကတာေတြေတာင္ ရွိလာသည္။

“တကတည္းဟာ။ လူၾကီးေတြျဖစ္ျပီး အဲလိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြ ရွိတယ္တဲ့”

သင္းသင္းက စိတ္ပ်က္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ၀င္ေျပာသည္။ အစားအင္မတန္ပုပ္ေသာ သင္းသင္းတေယာက္ ေရွ႕မွ ၾကက္ဆီ ထမင္း ပန္းကန္ကိုပင္ ေမ့ေနပံု ေပၚသည္။

“တကယ္ဆို သူတို႕က ငါတို႕ထက္ အသက္ႏွစ္ဆေလာက္ၾကီးေနတဲ့ ဆရာၾကီးေတြဟာ။ ငါတို႕ကို လက္ကမ္းၾကိဳျပီး လိုအပ္တာေတြေတာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးရဦးမွာ”

“ေအးေလ။ ဒီျမိဳ႕မွာ သူတို႕ပဲ သင္မယ္ဆိုျပီး လုပ္ေနလို႕ ရမလား။ သူတို႕ အသက္ေတြက ၾကီးေနျပီ။ သူတို႕ေသေတာ့ ဘယ္သူေတြက ဆက္သင္ၾကမွာတုန္း။ အဲလိုျဖစ္ရင္ ျမိဳ႕က ကေလးေတြပဲ နစ္နာမွာမဟုတ္ဘူးလား။ ေက်ာင္းေတြမွာက စာေကာင္းေကာင္းသင္ၾကေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ။ က်ဴရွင္ေတြရွိေနလို႕ ဒီျမိဳ႕က ကေလးေတြ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းေနတဲ့ဟာကိုး”

“ဟဲ့။ ျမိဳ႕ေကာင္းစားေရးေတြ ဘာေတြ ေျပာမေနနဲ႕။ သူတို႕ေတြဆီမွာ ငါလုပ္မွ၊ ငါေျပာမွ ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ ၀င္ေနၾကမွေတာ့ ျမိဳ႕ေကာင္းစားေရးေတြ၊ ျမိဳ႕အနာဂတ္ေတြ ဘယ္ေတြးႏိုင္ၾကေတာ့မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ငါတို႕ လူငယ္ေတြက တတ္ႏိုင္တာေလးေတြ လုပ္ေနတာကိုး ဒီလိုေျပာေနၾကတာေပါ့”

“သူတို႕က ငါတို႕ဘာေတြလဲ ဆိုတာကို ထည့္ေတြးဖို႕ ေမ့ေနတာလဲျဖစ္မွာေပါ့။ ငါတို႕က ဒီအလုပ္ကို တသက္လံုး လုပ္မယ့္လူေတြလဲ မဟုတ္ဘူး။ မလုပ္ရင္လဲ အေနသာၾကီး။ သူတို႕သာ ဒါနဲ႕ နာမည္ၾကီးျပီးသားမို႕ ဒါနဲ႕ ဆက္ရပ္တည္ေနၾကရမွာ။ ငါတို႕က ဒါေတြမလုပ္ပဲ၊ ဒီေလာကနဲ႕ မပတ္သက္ပဲနဲ႕လဲ ငါတို႕ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ေနႏိုင္တာပဲ။ ေတာ္ျပီဟာ။ နင္တို႕ေခၚလို႕ ငါက ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕ ပါလာရတာ။ သူတို႕ တႏွစ္ေလာက္ အာေပါက္မတတ္ ေျပာျပီး ရွာရတဲ့ ပိုက္ဆံ သိန္းသံုးဆယ္၊ ေလးဆယ္ဆိုတာ ငါ တေန႕တည္း စိန္တလံုး ၀ယ္ေရာင္း ျဖစ္သြားသေလာက္ပဲရွိတယ္။ ဘာအက်ိဳးမွ မရွိပဲ သူတို႕ ဟိုေျပာ၊ ဒီေျပာတာ ခံဖို႕ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပမ္း အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး”

“ေအးဟာ။ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ လုပ္မေနၾကနဲ႕ေတာ့။ ငါတို႕က အနာဂတ္ေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေသးတယ္။ ပညာသင္ယူၾကရဦးမွာ။ ဘ၀ေတြ တည္ေဆာက္ၾကရဦးမွာ။ ဒီၾကားထဲကမွ ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ ဖဲ့ျပီး လုပ္သင့္တာေလးေတြ လုပ္ေနၾကတာ။ တကယ္ဆို စိတ္ထားေတြသာ မွန္ရင္ သူတို႕ကေတာင္ ၀မ္းသာၾကရဦးမွာ။ သူတို႕က ေက်ာင္းသားတေထာင္ကို စာသင္ေပးေနႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါတို႕က ႏွစ္ရာေလာက္ကို သင္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ေထာင့္ႏွစ္ရာ မျဖစ္သြားဘူးလား”

“ဟဲ့။ ငါဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ။ သူတို႕ဆီမွာက အဲလို ေတြးႏိုင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြ မရွိေတာ့လို႕ပဲ ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာတာေပါ့။ “ငါတို႕ပဲသိတယ္၊ ငါတို႕ပဲတတ္တယ္၊ ငါတို႕ပဲ အေတြ႕အၾကံဳရွိတယ္၊ ငါတို႕လုပ္တာမ်ိဳး လာမလုပ္နဲ႕၊ ငါတို႕ကို လာမေက်ာ္နဲ႕။ ငါတို႕နဲ႕ လာမယွဥ္နဲ႕” ဆိုတဲ့ အတၱစိတ္ေတြ ၾကီးစိုးေနတာကိုး။ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္တခုကို လုပ္တဲ့ လူေတြမ်ားလာေလေလ လူေတြအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူး ပိုမ်ားေလေလ ဆိုတာကို ဘယ္ထည့္တြက္ၾကေတာ့မွာလဲ”

“ေတာက္။ ငါက အျပိဳင္အဆိုင္ေတြ သိပ္မ်ားျပီး၊ ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးတဲ့ ေလာကလို႕ လူေတြ ေျပာေနၾကတဲ့ ေက်ာက္ေလာက၊ ကားေလာကေတြမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ ေကာင္ပါကြာ။ ငါတို႕ ေလာကမွာလဲ ဒီလိုလူစားေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႕ဖူးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ကြာ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္၊ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ဆိုရရင္ကြာ၊ လူေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေတြအတြက္ လုပ္ေပးေန ပါတယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြ ဒီေလာက္ေအာက္တန္းက်ေနတာကို ငါက အံ့ၾသတာ”

“ေဟ့ေကာင္။ ဘာမွ အံ့ၾသမေနနဲ႕။ မပတ္သက္နဲ႕ေတာ့ကြာ။ ျပီးတာပဲ။ ဒီေလာကထဲမွာ မေနနဲ႕ေတာ့။ မိထက္။ က်ဴရွင္ပိတ္လိုက္ၾကရေအာင္ဟာ။ နင္လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႕သာ ငါတို႕က ၀ိုင္းလုပ္ေပးေနတာ။ ဒီလို ဗိုလ္က်စိုးမိုးေရး ၀ါဒၾကီးစိုးေနတဲ့ ေလာကနဲ႕ ငါတို႕နဲ႕ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အလကားပဲ။ အခ်ိန္ကုန္တယ္”

တေယာက္တေပါက္ ေဒါသစြက္ေနေသာ အသံမ်ားက စားေသာက္ဆိုင္ေလးထဲမွ သီးသန္႕ခန္းေလးမွာ က်ယ္ေလာင္ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနခဲ့ေလသည္။

(၃)

“ေနၾကပါဦးဟယ္။ အဲလိုတေယာက္တေပါက္ ေျပာေနၾကတာထက္ ျပႆနာကို ဘယ္လိုရွင္းၾကမလဲ ဆိုတာကို အရင္ေတြးၾကရေအာင္ပါ။ ခဏေလး စိတ္ေလွ်ာ့ျပီး ထမင္းအရင္စားၾကစို႕ဟာ။ ၾကက္ဆီထမင္းေတြ ေအးကုန္ျပီ။ ဟဲ့။ မိသင္း။ ငါေလ။ နင္နဲ႕ ေပါင္းလာတာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက။ အစားအရင္မစားပဲ စကားအရင္ေျပာတာ ဒီတခါပဲ ေတြ႕ဖူးေသးတယ္။ ဟီးဟီး”

သူမက ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေျပာေတာ့ မိသင္းက မျပံဳးခ်င္ပဲ ျပံဳးေလသည္။
“မိထက္။ အစုပ္ပလုပ္မ။ ငါတို႕ ဒီေလာက္ ေဒါသထြက္ေနတာကိုး။ နင့္မ်က္ႏွာက ဘာလို႕ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ဒီက်ဴရွင္ကို နင္က ေခါင္းခံဖြင့္ထားတာ။ နင့္ကို ေျပာေနၾကတာေတြ နင္မၾကားဘူးလား”

စပ္ျဖီးျဖီး ေက်ာ္စြာမ်က္ႏွာကလဲ ဒီတခါေတာ့ အေတာ္တည္ေနေလသည္။
“ၾကားသားပဲ။ ဘာျဖစ္တုန္းဟ။ သူတို႕မွာ ပါးစပ္ရွိလို႕ ေျပာႏိုင္တာပဲေလ။ တကယ္ဆို သူတို႕မွာ ပါးစပ္ရွိေနတာကိုပဲ ငါတို႕က ၀မ္းသာေပးရဦးမွာ”
“ဟဲ့။ နင္ရူးေနလား”

“မရူးပါဘူးဟဲ့။ တကယ္ေျပာတာပါ။ သူတို႕ဆီမွာ ပါးစပ္ပါေတာ့ စာသင္ႏိုင္တယ္ဟာ။ စာသင္ႏိုင္ေတာ့ သူတို႕နဲ႕ ဆက္စပ္တဲ့ တပည့္ေတြ အက်ိဳးေက်းဇူးရွိတာေပါ့။ ခုကိစၥမွာလဲ ငါ့ဘက္က သူတို႕ကို နားလည္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ သူတို႕ ဒီလို ျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာကိုး”

“နင္ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ”
သင္းသင္းက မ်က္လံုးၾကီးျပဴးရင္း ၀င္ေျပာသည္။

“ငါဆယ္တန္း ေျဖျပီးစတုန္းက ငါ့အစ္မက ေစ်းကြက္စီးပြားေရးပညာ၊ လူအစုအဖြဲ႕ စိတ္ပညာနဲ႕ ေဘာဂေဗဒ ပညာေတြကို ဆရာေခၚျပီး သင္ေပးခဲ့တယ္ဟ။ အဲဒါေတြ ေလ့လာရင္းနဲ႕ ေစ်းကြက္ရဲ႕ သေဘာတရားေတြနဲ႕ ေစ်းကြက္ထဲမွာ က်င္လည္ေနၾကသူေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြကို ဆက္စပ္ေတြးမိလာတယ္။ ေစ်းကြက္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႕ အုပ္စုဖြဲ႕ယွဥ္ျပိဳင္မွဳေတြကို ေလ့လာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ခုလဲ ဒီလိုပါပဲဟာ။ က်ဴရွင္ေလာက ဆိုေတာ့ အလြတ္သင္ပညာေရး ေစ်းကြက္လို႕ ေျပာရမွာေပါ့။ ဒီေလာကထဲမွာ တဦးခ်င္းစီ ၀င္ျပီး ပါ၀င္ေနၾကရင္း နာမည္ေတြၾကီးလာတယ္။ ဒီေတာ့ နာမည္ၾကီးလာသူေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀အတိုင္း ငါဆိုတဲ့ အတၱေတြ ကိုင္စြဲမိၾကတယ္။ ဒီဘာသာရပ္ကို ငါကမွ မသင္ရင္ တျခားသူေတြ တတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါမွ ငါဆိုတဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္လာတယ္။ ပိုျပီး ဆိုးလာတာကေတာ့ ဒီလိုစိတ္အေျခခံ ရွိသူေတြအားလံုး အုပ္စုဖြဲ႕လိုက္ႏိုင္မွဳပဲ။ ဒီေတာ့ တကယ့္ အင္အားၾကီး အုပ္စုျဖစ္လာတယ္။ ဒီအုပ္စုထဲမွာလဲ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း အားျပိဳင္ၾကတာပဲဟ”
“ေအး။ အဲဒါေတာ့ ငါသိတယ္။ ငါ့ညီတ၀မ္းကြဲက အဲဒီမွာ တက္ဖူးတယ္။ သူတို႕အခ်င္းခ်င္းလဲ ျပိဳင္ေနၾကတာပဲ”

“သူတို႕အခ်င္းခ်င္းလဲ ျပိဳင္ေနၾကသလို တျခားသူေတြက သူတို႕နဲ႕ ယွဥ္ျပိဳင္လာမွာကိုလဲ အျမဲ သတိနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႕က ဒီေစ်းကြက္တခုလံုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားခ်င္တာကိုးေနာ္”

“ရမလားဟ။ အဲလိုလုပ္လို႕”
“မရဘူးေလ။ မရလို႕လဲ ငါတို႕က်ဴရွင္ဖြင့္ေတာ့ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြ ေရာက္လာၾကတာေပါ့။ သူတို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေစ်းႏွဳန္းနဲ႕ သူတို႕က်ဴရွင္ေတြကို မတက္ႏိုင္သူေတြလဲ အမ်ားၾကီးပဲ ရွိေနတာပဲကိုး။ ငါတို႕ေတြက က်ဴရွင္လခေတြ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႕ ဖြင့္လိုက္တယ္ဟာ။ မတတ္ႏိုင္သူေတြဆို အလကားေတာင္ သင္ေပးၾကတယ္ မဟုတ္လား”

“ေအးေလ။ တကယ္ဆို သူတို႕ မလုပ္ေပးႏိုင္တာေတြကို ငါတို႕က လုပ္ေနတာကို အျမင္က်ယ္က်ယ္နဲ႕ ၀မ္းသာေပးရဦးမွာပဲကိုး”

“သီးျခားကုလားထိုင္ေတြေပၚ ထိုင္ေနသူေတြရဲ႕ စိတ္ဆိုတာက အဲလိုမဟုတ္ဘူးဟ။ သူတို႕ ကုလားထိုင္နား ေရာက္လာရင္ တျခားကိစၥေတြထက္ ကုလားထိုင္ေနရာ ဖယ္ေပးရမွာကို အရင္ၾကိဳေတြးေလ့ ရွိၾကတယ္။ ငါ့ကုလားထိုင္ကိုမ်ား လာလုေလမလားေပါ့ေနာ္။ ခုကိစၥမွာလဲ အဲလိုပဲ။ ေစ်းကြက္ထဲက သူတို႕၀န္ေဆာင္မွဳ မေပးႏိုင္တဲ့ လူေတြကို ငါတို႕က ၀င္ေပးေနပါလား ဆိုတာကို အရင္မစဥ္းစားၾကပဲ သူတို႕ေတာ့ ငါတို႕ လုပ္သလိုေတြ လုပ္ေနျပီ။ ၾကာရင္ ငါတို႕လူေတြ သူတို႕ဆီေရာက္သြားရင္ ဒုကၡပါပဲ။ ငါတို႕ ေနရာေပ်ာက္ေတာ့မယ္ ဆိုတာေတြကို ေတြးကုန္ၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူတို႕သားသမီးအရြယ္ေလာက္ ရွိေနတဲ့ ငါတို႕လူငယ္ေတြကို မၾကိဳဆိုၾကေတာ့ပဲ အရင္ ၾကိဳကန္ထားဖို႕ စဥ္းစားၾကတာ”

“ေအးေလ။ ဒါကို ေျပာေနတာ။ ငါတို႕က ျငိမ္ခံေနၾကရမွာလား။ မဆီမဆိုင္ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားျပီးေတာ့ အျမင္မက်ယ္တဲ့လူေတြ မ်ားေနတဲ့ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ေနၾကဖို႕ လိုအပ္သလား”

“ဒီလိုေလာကၾကီးထဲမွာ ေနဖို႕ လိုအပ္သလား၊ မလိုအပ္ဘူးသလားဆိုတာကေတာ့ ဒီေလာကထဲကို ငါတို႕ဘာေၾကာင့္ ၀င္လာခဲ့သလဲ ဆိုတာနဲ႕ပဲ ပတ္သက္မယ္ထင္တယ္။ ငါတို႕အားလံုးက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဟာ။ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားဆဲ ကာလေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္၀င္ေငြေတြ ရွာရင္းနဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လဲ ရပ္တည္ေနႏိုင္တဲ့ လူေတြ။ ငါတို႕ရဲ႕ အသက္အရြယ္၊ ငါတို႕ရဲ႕ ပညာေရး၊ ငါတို႕ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြအတြက္ ငါတို႕ကိုယ္ ငါတို႕ တည္ေဆာက္ဖို႕ အမ်ားၾကီး လိုေသးတယ္။ ဒီအတြက္ အခ်ိန္ေတြဟာ စကၠန္႕နဲ႕ မလပ္ ငါတို႕ေတြအတြက္ အေရး ၾကီးေနတယ္။ အခ်ိန္တိုင္းဟာ ေငြ မဟုတ္ရင္ ပညာေတြ ခ်ည္းပဲ။ အဲဒီလို အဖိုးတန္ အခ်ိန္ေတြကို ငါတို႕ ဒီေလာကအတြက္ ဖဲ့ေပးဖို႕ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနတဲ့ ေထာင့္တေနရာကေန ပါ၀င္ျပီး၊ ကြက္လပ္ေလးေတြကို ျဖည့္ေပးဖို႕ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ငါတို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ကြက္လပ္ေလးေတြကို ျဖည့္ဖို႕ေလ၊ သူတို႕ထင္သလို သူတို႕ ကုလားထိုင္ၾကီးေတြကို ၀င္လုဖို႕မွ မဟုတ္တာပဲ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ငါတို႕လမ္းကို ငါတို႕ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကမွာ။ ဒီေတာ့ သူတို႕ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာေနတာကို ဘာဂရုစိုက္စရာလိုလဲ။ ငါတို႕ ျဖည့္ႏိုင္တဲ့ ကြက္လပ္ေလးေတြကို ျဖည့္ေပးႏိုင္ဖို႕အတြက္ သူတို႕ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္လဲ မလိုဘူး။ ေထာက္ခံမွဳလဲ မလိုသလို ကန္႕ကြက္မွဳလဲ မလိုအပ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ေထာက္ခံတယ္ေျပာေျပာ၊ ကန္႕ကြက္တယ္ေျပာေျပာ၊ ငါတို႕ လုပ္စရာရွိတာကို ဆက္လုပ္ၾကရမွာပဲ”

“သူတို႕က ငါတို႕က်ဴရွင္ကို လာမတက္ၾကဖို႕ လိုက္ေျပာေနတဲ့ကိစၥကိုး”
“အဲဒီလို ေျပာေနရံုနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ထြက္သြားမယ္လို႕ နင္ထင္လို႕လား။ ငါေတာ့ မထင္ဘူး။ ငါ့ေက်ာင္းသားေလးေတြထဲမွာ သူတို႕ လခကို မတတ္ႏိုင္သူေတြက အမ်ားၾကီးရယ္။ သူတို႕က အားလံုးကို အလကား ေခၚသင္ေပးလိုက္ရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ဟာ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ ဒီလို လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါသိေနတယ္။ ငါတို႕ အလုပ္က သူတို႕နဲ႕ ျပိဳင္ဖို႕ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကြက္လပ္ျဖည့္ဖို႕။ ငါတို႕ ျဖည့္ဖို႕ လိုတဲ့ ကြက္လပ္ေလးေတြကို ျဖည့္ႏိုင္သြားရင္ ငါတို႕ ေအာင္ျမင္တာပဲ”

“ခုကိစၥက ငါတို႕က ျပိဳင္တာမွ မဟုတ္ပဲ။ သူတို႕ကသာ မေလာက္ေလး မေလာက္စားေတြက လာယွဥ္တယ္လို႕ လိုက္ေျပာေနၾကတာ”

“လူေတြအားလံုးဟာ အတၱရဲ႕ ေက်းက်ြန္ေတြပါပဲဟာ။ သူတို႕က ငါဆိုတဲ့ အတၱၾကီးေတြကေန စတြက္ၾကတာကိုး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၾကီးျမတ္ေနပါလားလို႕ ထင္ေနေတာ့ အဲလိုပဲ ေျပာမွာေပါ့။ ငါတို႕ကသာ သူတို႕ကို ေျပာေနတယ္။ ငါတို႕လဲ အတၱေတြ ရွိၾကတာပဲေလ။ သူတို႕က အဲလိုေျပာလာေတာ့ ငါတို႕ကလဲ “သူဘာလဲ၊ ငါဘာလဲ” ဆိုျပီး စေတြးမိၾကေတာ့တာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီ ”ငါဘာလဲ၊ သူဘာလဲ” ဆိုတဲ့ အတၱေတြေၾကာင့္ စစ္ေတြျဖစ္ၾက၊ တိုက္ၾကခိုက္ၾကေတြ ကမၻာမွာ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေျမစာပင္ ျဖစ္ေနၾကရသူေတြလဲ မနည္းေတာ့ဘူး။ ခုသူတို႕က သူတို႕ရဲ႕ အတၱေတြနဲ႕ ငါတို႕ကို ရန္ဘက္လို သေဘာထားေျပာေနၾကျပီ။ ဒါကို ငါတို႕က ”ငါဘာလဲ၊ သူဘာလဲ” အတၱေတြနဲ႕ တုန္႕ျပန္ျပီး ေဘးထြက္ေနလိုက္ၾကရင္ ဘယ္သူေတြ ေျမစာပင္ျဖစ္မလဲ။ ငါတို႕ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ျဖစ္ကုန္မွာ။ ဒါေၾကာင့္ ငါနင္တို႕ကို ေတာင္းပန္တယ္။ စာသင္ႏွစ္ကုန္ေအာင္ေတာ့ ျပီးေအာင္ သင္ေပးၾကပါဟာ”

သူမစကားဆံုးေတာ့ အားလံုးျငိမ္သက္သြားၾကသည္။ အတန္ၾကာျငိမ္ေနျပီးမွ ေက်ာ္စြာက စကားစသည္။
“ေျပာသာ ေျပာေနရတာပါ။ ငါလဲ ကေလးေတြကို သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနျပီဟ။ ကေလးေတြက ငါတို႕ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကတာ။ ငါတို႕ဘက္က တပိုင္းတစနဲ႕ ပိတ္လိုက္ရင္ ကေလးေတြ သနားပါတယ္”

ေက်ာ္စြာ့စကားေၾကာင့္ သူမ၀မ္းသာသြားသည္။ စိတ္ထဲ ေပၚလာသည့္ ဥပမာေလးကို ေျပာျပလိုက္မိသည္။

“လမင္းၾကီးရွိေနလို႕ ဆိုျပီးေတာ့ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြက သူတို႕ အလင္းေရာင္ေလးေတြကို မသိမ္းထားၾကပါဘူးဟာ။ လသာညေတြမွာ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြရဲ႕ အလင္းေရာင္ေလးေတြက အက်ိဳးေက်းဇူး ရွိခ်င္မွ ရွိမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ လမိုက္ညေတြမွာေတာ့ သူတို႕အလင္းေရာင္ေလးေတြက အက်ိဳးေက်းဇူး တစံုတရာ ရွိခ်င္လဲ ရွိလာမွာေပါ့။ ငါတို႕ေတြလဲ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြလိုပဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သေဘာထားျပီး၊ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ၾကရေအာင္ေနာ္”

သူမစကားအဆံုးမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေခါင္းညိတ္ျပၾကသည္။ အျမန္စားေသာက္ျပီး ကားကိုယ္စီျဖင့္ အသီးသီး ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေတြးရင္း၊ ေငးရင္း၊ ေဘးစကားမ်ား နားေထာင္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနၾကလို႕ မရ။ ပိုးစုန္းၾကဴးမ်ားပီပီ ကိုယ္ေပးႏိုင္သည့္ အလင္းေရာင္ေလးေတြ ေပးႏိုင္ဖို႕ အတြက္ အစမ္းစာေမးပြဲ အေျဖလႊာမ်ားကို စစ္ၾကရဦးမည္။ ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ေလးေတြနဲ႕ အမီွအခိုကင္းကင္း လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ပညာ၊ ဥစၥာမ်ား ရွာေဖြၾကရဦးမည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ “ပိုးစုန္းၾကဴးေတြကလဲ လမင္းၾကီး သာတာ၊ မသာတာကို စိတ္မ၀င္စား၊ လမင္းၾကီးကလဲ ပိုးစုန္းၾကဴးေတြကို အလင္းေရာင္ရွိရပါ့မလားလို႕ ရန္လိုက္မရွာပဲ” အတူတကြဲ ယွဥ္တြဲရပ္တည္ႏိုင္မွဳေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ သဘာ၀တရားၾကီးကိုေတာ့ သူမ ႏွစ္ျခိဳက္မိပါရဲ႕။

ခင္မမမ်ိဳး (၈၊ ၂၊ ၂၀၁၀)