Reading for Study (part-1)
Wednesday, March 19, 2008
ေက်ာင္းစာဖတ္ျခင္း (အပိုင္း-၁)
က်ြန္မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ ေက်ာင္းစာက်က္ျခင္းနဲ႔ အျပင္စာဖတ္ျခင္းဆိုတဲ့ စကားစုေလးေတြကိုသာ ရင္းႏွီးက်ြမ္း၀င္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းစာဖတ္ျခင္းဆိုတဲ့ စကားစုေလးနဲ႔ မရင္းႏွီးခဲ့ရသလို ၾကားဖူးျခင္းေတာင္ မရွိခဲ့ရပါ။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္ဟာ ၾကက္တူေရြးစာက်က္တဲ့စနစ္ကို ဦးစားေပးထားလို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္ေတြ႔
တကယ္ေတာ့ က်ြန္မတို႔ငယ္စဥ္ဘ၀ ပညာသင္ယူခဲ့ရပံုဟာ စဥ္းစားေတြးေျမာ္ျမင္မွဳ၊ ေဖာက္ထြက္ေတြးေတာမွဳ၊ ပညာဥာဏ္ဗဟုသုတတိုးပြားမွဳေတြ ရရွိဖို႔ ထက္စာရင္ သည္၊၏ မေရြး အလြတ္က်က္မွတ္မွဳေတြ၊ ဆရာ၊ဆရာမေတြရဲ့ ၾကိမ္လံုးေတြ၊ အေၾကာက္တရားေတြနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာက ပိုမ်ားပါတယ္။ လူၾကီးမိဘအမ်ားစုကလဲ `စာက်က္စမ္း`လို႔သာ ေျပာေလ့ရွိၾကျပီး၊ စာဖတ္ဖို႔အားေပးတိုက္တြန္းတဲ့ မိဘေတြက အလြန္နည္းပါတယ္။ ေက်ာင္းကမွတ္စုစာအုပ္ေလးကိုမွ မကိုင္ထားရင္ ေက်ာင္းစာလုပ္ေနတယ္လို႔ အထင္မခံရေတာ့ပဲ စိတ္ေလေနတယ္၊ စာမလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔သာ သတ္မွတ္ခံရတတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့ျပင္ပစာအုပ္ေတြ ကိုင္ဖို႔ေနေနသာသာ သင္ရိုးစာအုပ္ထဲက စာကိုဖတ္ျပီး၊ စာေမးပြဲမွာ ျပန္ေရးမိရင္ေတာင္ ဆရာမေပးထားတဲ့မွတ္စုနဲ႔ သည္၊၏ လြဲေနတယ္ဆိုျပီး အမွတ္ေလွ်ာ့ခံရျပန္ပါေရာ။
က်ြန္မကေတာ့ အေမေျပာဖူးသလို ငယ္ယ္ကတည္းက သူပုန္စိတ္ပါေနလို႔ထင္ပါရဲ့။ အမွတ္ဘယ္ေလာက္ေလ်ာ့ေလ်ာ့၊ ေနာက္ဆံုးအရိုက္ပဲခံရခံရ၊ ဆရာမမ်ားနဲ႔ ျပႆနာတက္သည္အထိကုိ ေခါင္းမာစြာနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႕ ပတ္သက္မယ္ထင္တဲ့ ျပင္ပစာအုပ္မ်ားကို လိုက္လံရွာေဖြဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ ေက်ာင္းစာဆိုတာဖတ္ရမယ္လို႔ မသိခဲ့ေပမယ့္ အျမဲက်က္မွတ္ေနရတာၾကီးကို မၾကိဳက္တာေၾကာင့္ပါ။ သင္ရိုးစာအုပ္ေတြကို ကိုင္ၾကည့္မိတိုင္း၊ ဒီစာအုပ္ေတြရဲ့လာရာလမ္းကို က်ြန္မစိတ္၀င္စားေနမိတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ေတြ၊ မွတ္စုေတြဟာ စာအုပ္ေတြအမ်ားၾကီးထဲကေန ျပန္လည္ထုတ္ႏွဳတ္ေဖာ္ျပထားတာေတြမွန္း သိရေလေလ၊ မူရင္းစာအုပ္ေတြကို က်ြန္မစိတ္၀င္စားလာေလေလပဲ။ သင္ရိုးစာအုပ္ေတြကို ၾကည့္မိတိုင္း ရုပ္ရွင္ကားတခုလံုးမၾကည့္ရပဲ trailer ပဲၾကည့္ေနရသလိုလို ခံစားခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ေဆးတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေရာက္လာတာမို႔၊ ႏွဳတ္တိုက္စာက်က္ရတာေတြ ေလ်ာ့လာျပီး၊ ဖတ္မွတ္ေလ့လာရတာေတြ၊ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာရတာေတြ ပိုမ်ားလာမွာပဲ ထင္မိခဲ့တယ္။ အထင္နဲ႔အျမင္ပါစင္ေအာင္ လြဲပံုမ်ားကေတာ့ ေက်ာင္းသူအေဆာင္မွာ ခဏေလးသြားေနမိစဥ္ခဏ၊ စာအလြတ္ရြတ္ပြဲၾကီးေတြနဲ႔ သြားတိုးေနလို႔ ညဘက္ေတြမွာ နားဒုကၡအေတာ္ကို မ်ားခဲ့ရပါေလေရာ။ စာအလြတ္ရြတ္ပြဲေတြတင္မက ဆယ္တန္းအထိ တျငီးျငီးတညဴညဴနဲ႔တက္ခဲ့ရတဲ့ က်ဴရွင္ဆိုတာၾကီးနဲ႔ပါ ေဆးေက်ာင္းေရာက္တဲ့အထိ သြားတိုးခဲ့ရတာကေတာ့ က်ြန္မရဲ႕ ကံဆိုးမွဳပဲထင္ပါရဲ့။ တေန႔လံုးေက်ာင္းမွာ စာသင္ရတာကိုပဲ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္၊ အခ်ိန္အားေလးေတာင္ မထားေတာ့ပဲ အေဆာင္ေက်ာင္းသူေတြစုျပီး၊ က်ဴရွင္ေခၚသင္ၾကတာပါ။ တကယ္ဆို ေဆးေက်ာင္းမွာ ရည္ညြန္းစာအုပ္ေတြ စကိုင္ရတာမို႔ ေက်ာင္းမွာသင္ျပီး၊ အေဆာင္မွာ ျပန္စာဖတ္ရင္ လံုေလာက္ေပမယ့္ ျမန္မာ့ယိုယြင္းပ်က္စီး ပညာေရးစနစ္ဆိုးၾကီးေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ စာဖတ္ျခင္းကို စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ပဲ က်ဴရွင္တက္ျပီး ဆရာမထုတ္ေပးတဲ့မွတ္စုကို အလြတ္ျပန္က်က္ၾကတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကို ေရာက္ကုန္ပါေတာ့တယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတဲ့ တျခားတကၠသိုလ္ေတြအေၾကာင္း စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့၊ သူတို႔လဲ ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ပဲဘြဲ႔ရေအာင္ လုပ္ေနၾကတာေတြ ၾကားလာရျပန္တယ္။ အမွန္တကယ္ဖတ္မွတ္ေလ့လာေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ဘြဲ႕ရရင္ျပီးေရာေတြပဲ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းစာဖတ္ျခင္းဆိုတာ လုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္ အရာတခုလို႔ စတင္သိလာခဲ့ရတာကေတာ့ ျပင္ပစီမံခန္႔ခြဲေရးသင္တန္းတခုကို သြားတက္မိတဲ့အခ်ိန္မွာပါ။ ဘာသာရပ္တိုင္းမွာ assignment ဆိုတာေတြ တင္ရပါတယ္။ အက္ေဆးပံုစံမ်ား၊case studies မ်ားျဖစ္တာေၾကာင့္ စာၾကည့္တိုက္ထဲက စာအုပ္မ်ားကိုမွ မဖတ္ၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုမွ ေအာင္ဖို႔မလြယ္ပါဘူး။ သင္ရိုးစာအုပ္နဲ႔လံုး၀မလံုေလာက္ေတာ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ြန္မလက္ထဲကို အာဂံုေဆာင္က်က္စရာမလိုပ၊ဲ ဖတ္မွတ္ေလ့လာရမယ့္ စာအုပ္ၾကီးတအုပ္စတင္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေရာ္ဘင္ေရးထားတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲေရးစာအုပ္ပါ။ က်ြန္မအေတာ္ကို ႏွစ္ျခိဳက္သြားပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ တေထာင္နီးပါးစာအုပ္ၾကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္၀င္စားစရာအေတာ္ေကာင္းတာမို႔ လက္ကမခ်ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားတာမို႔ ညအိပ္ရင္ေတာင္ ေခါင္းအံုးေဘးမွာထားျပီး အိပ္ျဖစ္တဲ့အထိပါ။ နံနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ဆက္ဖတ္ရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြအတြက္ က်ြန္မရင္ခုန္ေနမိတယ္။ အဲဒီကေနစျပီး၊ `ေက်ာင္းစာဖတ္ျခင္း`ရဲ့ ခ်ိဳျမိန္ေသာ အရသာဟာ က်ြန္မကို စြဲမက္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာဆိုတာကို အလြတ္က်က္ရမယ္လို႔ သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာစနစ္ၾကီးကို က်ြန္မမုန္းလာမိတယ္။ စာေတြကို အတင္းသြတ္သြင္းက်က္မွတ္ခဲ့ရတဲ့ က်ြန္မရဲ့ ဦးေႏွာက္ေလးကို သနားလာမိတယ္။ ျပင္ပစာေပေတြမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔တဲ့က်ြန္မတေယာက္ ေက်ာင္းစာေတြမွာလဲ ေပ်ာ္ေမြ႔သြားတာ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ေတြကို အိမ္လို သေဘာထားလာမိတဲ့အထိပါပဲ။ စာအုပ္တအုပ္ကိုဖတ္ျပီးတာနဲ႔ သူကိုးကားထားတဲ့ စာအုပ္စာရင္းကို မိတၱဴဆြဲ၊ ထပ္ရွာဖတ္နဲ႔ မျပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ ခရီးရွည္ၾကီးကို ေလွ်ာက္ရသလိုပါပဲ။ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ဘ၀နဲ႔က တထပ္တည္း ျဖစ္လာပါတယ္။ `ေက်ာင္းစာဖတ္ျခင္း`ဆိုတာက အဲဒီေလာက္အထိကို ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းပါတယ္။
အဲဒီလိုဆြဲေဆာင္အားေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းစာဖတ္ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ဖတ္ရျခင္းအေၾကာင္းရင္း၊ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဖတ္ျခင္းမွ ရရွိေသာ အက်ိဳးေက်းဇူး၊ ဖတ္ပံုဖတ္နည္း၊ စာအုပ္ေရြးခ်ယ္ျခင္း၊ ဖတ္ေနစဥ္ေလ့လာမွတ္သားျခင္းနဲ႔ စာဖတ္ႏွဳန္းျမန္ဆန္ေအာင္လုပ္ျခင္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမယ္။
ခင္မမမ်ိဳး (၁၉၊ ၀၃၊ ၂၀၀၈)
ဖယ္ဒရယ္ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ဆီသို႔
Thursday, March 13, 2008
ဖယ္ဒရယ္ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ဆီသို႔
ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ။
စကားစုေလးကား ထိုမွ်သာ။ သို႔ေပမယ့္ ထိုစကားစုေလးၾကားသည္ႏွင့္ ထိုင္မရ ထမရျဖစ္ကာ အရူးမီး၀ိုင္းသကဲ့သို႔ု ျဖစ္ေနေသာ လူတစု ဤကမာၻေပၚတြင္ ရွိသည္ဟုေျပာလွ်င္ စာဖတ္သူတို႔ ယံုပါမည္ေလစ။ ထိုလူစုကား စာေရးသူတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္နက္အားကိုး အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္စုအဆက္ဆက္တို႔ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
စစ္အာဏာရွင္တို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ်ေၾကာက္ေနရသနည္း။ အေျဖကား ရွင္းပါသည္။ လူလိမ္လူညာတို႔ဟူသည္ အမွန္တရားေပၚေပါက္သြားမည္ကို အလြန္ပင္ ေၾကာက္တတ္ၾကပါသည္။ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ငန္းငန္းတက္ကာ မတရားရယူထားေသာ အာဏာရွင္တို႔သည္ “ႏိုင္ငံေတာ္ေခ်ာက္ထဲက်မည့္အေရး ကယ္တင္ရပါသည္“ ဟူ၍ မည္မွ်ပင္ ဆိုေနေစကာမူ အမွန္တရားကိုေတာ့ ရင္ထဲမွသိကာ လိပ္ျပာမလံု ျဖစ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ ပင္ျဖစ္ပါသည္။
တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေပါင္းစံုျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ထားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ တည္ေဆာက္ရန္ကား အလြန္ပင္ ေရးၾကီးလွသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ စစ္မီးမ်ား၊ ပ႗ိပကၡမ်ားကုိ ဖယ္ဒရယ္ဟူေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေရစင္ျဖင့္ မျငိမ္းသတ္ပဲ ထား၍မရ။ ေရွးျမန္မာ မင္းအဆက္ဆက္ကပင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးညံ့ဖ်င္းမွဳ၊ အာဏာလုမွဳ၊ လူမ်ိဳးၾကီး၀ါဒ ဆုပ္ကိုင္မွဳ၊ ႏိုင္ငံေထာင္ထားျခားနားမွဳ စေသာ ခ်ြတ္ယြင္းခ်က္မ်ား ရွိေနေသာ ႏိုင္ငံသည္ ကုိလိုနီစနစ္ဆိုး၏ ေသြးခြဲမွဳႏွင့္ ထပ္မံၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာအခါ၌ကား တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း နားလည္မွဳလြဲသည့္ အခ်က္ကေလးမ်ားမွာ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ကပင္ ရွိခဲ့သည္။
ယင္းေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္တကြ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက အေျမာ္အျမင္ ၾကီးစြာျဖင့္လြတ္လပ္ေရးတျပိဳင္နက္တည္း ရယူရန္ ရည္သန္လ်က္ သမိုင္း၀င္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တန္းတူရည္တူ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ကို အာမခံႏိုင္သည့္ ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ရန္ သေဘာတူ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း၊ ကံဆိုးလွေသာ တိုင္းျပည္ေလးခမ်ာ ဦးစီးပဲ့ကိုင္မည့္သူမ်ားအား လုပ္ၾကံခံလိုက္ရျပီး၊ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ၊ ကိုယ့္ေလွကိုယ္ထိုး ပဲခိုးေရာက္ေရာက္၊ ငါ့ျမင္းငါစိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ လုပ္တတ္သူမ်ားႏွင့္သာ ၾကံဳခဲ့ရေလေတာ့သည္။ အားနည္းခ်က္မ်ား၊ ေတြေ၀မွဳမ်ား၊ မျပတ္သားမွဳမ်ား၊ ကိုယ္က်ိဳးရွာမွဳမ်ား၊ ေတာ္လွန္ေရးအျပီးကာလ လက္နက္မ်ား ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနမွဳမ်ား၊ ကမာၻ႕၀ါဒေရးရာ လြန္ဆြဲပြဲမ်ား အားလံုးသည္ တပ္မေတာ္ဆိုေသာ ကာကြယ္ေရးအဖြဲ႕အစည္း တခုကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တိုင္းျပည္ကံၾကမၼာအဆံုးအျဖတ္ေပးေရး က႑ထဲသို႔ မဆီမဆိုင္တြန္းပို႔လိုက္သကဲ့သို႕ျဖစ္သြားသည္။ အရူးလက္ထဲ ေရႊခြက္ခ ထည့္ေပးလိုက္သည့္ပမာ ျဖစ္သြားသည္။
ဤသို႕ေသာ ကာလမ်ိဳးတြင္ ပင္လံုအႏွစ္သာရမ်ားမွာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔ေ၀းစြ၊ လမ္းေပၚတြင္ပင္ မရွိေအာင္ လြဲေခ်ာ္ေနျပီဆိုသည္ကို အေျမာ္အျမင္ရွိေသာ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကပါသည္။ မဟာလူမ်ိဳးၾကီး၀ါဒႏွင့္ ဖယ္ဒရစ္စနစ္ဆိုသည္က မိုးႏွင့္ေျမပမာ ကြာျခားလွသည္ေလ။ ေရာဂါလကၡဏာေပၚလာျပီမို႔ အခ်ိန္မွီကုသရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကပါေသးသည္။ သို႔ေပမယ့္ အကြက္ေခ်ာင္းေနေသာ ရန္သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားက တပန္းသာသြားသည္မို႔ ဖယ္ဒရယ္ဆိုေသာ စနစ္တခုမွာ ေျခရာလဲေပ်ာက္၊ ေရလဲေနာက္။ စစ္အာဏာရွင္တို႕၏ တရစပ္ နည္းမ်ိဳးစံု ေခ်မွုန္းေရးမ်ားၾကားတြင္ လည္စင္းခံေနရသည့္ဘ၀။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပင္ ၾကာခဲ့ပါပေကာ။
သမိုင္း၀င္ပင္လံုစာခ်ဳပ္လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကသည္မွာကား ယခုဆိုလွ်င္ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ရွိေလျပီ။ ပင္လံု၏ အႏွစ္သာရမ်ားမွာ ယခုထိ ေပ်ာက္ကြယ္ေနဆဲ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို မဖယ္ရွားႏိုင္ပဲ ဒီမိုကေရစီစနစ္၊ ဖယ္ဒရယ္စနစ္ကို အသက္သြင္း၍ မရႏိုင္ပါ။ ဤသည္မွာ အဓိကအခ်က္၊ ယင္းအခ်က္မွ ေသြဖည္သည္ႏွင့္ ရန္သူ႔ညႊတ္ကြင္းအတြင္းသို႔ က်ေရာက္သြားမည္ပင္ျဖစ္သည္။ က်ေရာက္သြားခဲ့ရသည့္အဖြဲ႕မ်ားကလည္း နမူနာရွိေနသည္။ က်မွန္းသိျပီးမွ ရုန္းထြက္၍ မရေတာ့ပဲ အံၾကိတ္ရင္း ကယ္မည့္သူအလာကို ေစာင့္ေနၾကရသည့္ဘ၀သို႔ ေရာက္ေနၾကသည္။ က်န္ရွိေနသည့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုမ်ား ေက်ာခ်င္းကပ္ထားဖို႔ အခ်ိန္တန္ေလျပီ။
ခ်ဳပ္၍ဆိုရေသာ္ ဖယ္ဒရယ္ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ဆီသို႔ မဆုတ္တမ္းေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း (၅၂) သန္းေသာ ျမန္မာ ျပည္သူလူထု၏ တန္းတူရည္တူ ကိုယ္ပိုင္ ျပဌာန္းခြင့္ကို တည္ေဆာက္ရန္ ၾကိဳးပမ္းၾကပါစို႔ ဟု ေရးသားတိုက္တြန္းလိုက္ရေပသည္။
ခင္မမမ်ိဳး (၁၀၊၂၊ ၂၀၀၇)
ထံုးတမ္းအစဥ္အလာႏွင့္ စနစ္ဆိုးေအာက္က ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတို႔ဘ၀
Saturday, March 8, 2008
“မယားေနစ၊ ေၾကာင္ေသမွ“
“ၾကက္မတြန္လို႔ မိုးမလင္း“
“မိန္းမဆိုတာ ႏွာေခါင္းသာမပါလွ်င္ အကုန္စားလိမ့္မည္“
“အရိုးကြဲေအာက္ရိုက္မွ အသည္းစြဲေအာင္ခ်စ္သည္“
ထိုစကားလံုးမ်ားသည္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္တြင္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် သံုးႏွဳန္းေနေသာ စကားလံုးမ်ား ျဖစ္သည္။ အစဥ္အဆက္ သံုးႏွဳန္းေနေသာ စကားလံုးမ်ား ျဖစ္ေနသျဖင့္ ထိုစကားလံုးမ်ားသည္ ႏိုင္ငံတကာ လူ႔စည္းကမ္း ဥပေဒမ်ားအရ ျပစ္မွဳေျမာက္ေစေသာ စကားလံုးမ်ားမွန္း သိရွိသူနည္းပါးလွသည္။ လူမွဳထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ားတြင္လည္း အမ်ိဳးသားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအားခြဲျခားထားမွဳမ်ား ရွိေနျပန္သည္။ “အိမ္တြင္းမွဳလုပ္၊ သိမ္းထုတ္ေသခ်ာ“ စေသာ မယား၀တၱရား သတ္မွတ္မွဳ၊ လင္ေယာက်္ားအား အိမ္ၾကီးအရွင္သခင္ သတ္မွတ္ကာ ရိုေသကိုင္းညြတ္ေစမွဳမ်ားသည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား တန္းတူအခြင့္အေရးရရွိေရး၊ လူအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ေလးစားေရးမ်ားကို ထိခိုက္ေစေသာ အခ်က္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။
ယင္းထက္ပိုမိုဆိုးရြားေသာ အခ်က္မွာကား အမ်ိဳးသမီးမ်ားအား ဥပေဒအရ ကာကြယ္ေပးမွဳ၊ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမွဳ နည္းပါးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အၾကမ္းဖက္ခံရမွဳ ပေပ်ာက္ေရးသည္ ကမာၻ႕လူေဘာင္၏ အေရးၾကီးေသာ က႑တရပ္ျဖစ္သည္။
အမ်ိဳးသမီးမ်ား အၾကမ္းဖက္ခံရမွဳမွ ကင္းေ၀းေရးအတြက္ မည္သို႔ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ အၾကမ္းဖက္မဳွျဖစ္သည္ကို ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား သိရွိနားလည္ရန္ လိုအပ္ေပသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပစ္မွဳမ်ားကိုသာ အၾကမ္းဖက္မွဳ ဟူ၍ ထင္ျမင္ ယူဆထားၾကေလသည္။
လက္ေတြ႔တြင္ကား ကိုယ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ထိခိုက္ေစမွဳမ်ားအားလံုးသည္ အၾကမ္းဖက္မွဳ ေျမာက္ေပသည္။ မိမိအိမ္အတြင္းတြက္ လင္ေယာက်္ားျဖစ္သူမွ ဆူပူေအာ္ဟစ္ၾကိမ္းေမာင္းျခင္း၊ ေ၀ဖန္ျခင္း၊ အျပစ္တင္ျခင္းမွသည္ ျပင္ပတြင္ လူယုတ္မာမ်ားမွ ေစာ္ကားဖ်က္ဆီးမွဳမ်ားအထိ အက်ံဳး၀င္ေပသည္။ အဆံုးစြန္ဆိုရလွ်င္ ခ်စ္သူေဟာင္းမ်ား၊ ျပတ္စဲျပီးေသာ လင္ေယာက်္ားမ်ားမွ လိုက္လံေႏွာင့္ယွက္ျခင္း၊ အိမ္အ၀င္အထြက္ ျပဳလုပ္ရန္ ၾကိဳးစားျခင္း၊ စာေရးသား ဆက္သြယ္ျခင္း၊ ျခိမ္းေခ်ာက္ျခင္းမ်ား စသည္မ်ားသည္လည္း သက္ဆိုင္ရာ အမ်ိဳးသမီး၏ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစပါက အၾကမ္းဖက္ျပစ္မွဳေျမာက္ေပသည္။
ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္သည္ ဟီရိၾသတၱပ တရားထြန္းကားေသာ လူ႔ေဘာင္ျဖစ္သည္။ အရွက္အေၾကာက္တရားဟူသည္ ရွက္သင့္သည္ကိုရွက္ျပီၚ၊ ေၾကာက္သင့္သည္ကို ေၾကာက္ရန္သာျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္းသည္ အမွန္တရားဖြင့္လွစ္ေျပာဆိုရန္ ေႏွာင့္ေႏွးျခင္း၊ မိမိကံကိုသာ ရိုးမယ္ဖြဲ႕ျခင္းမ်ား မျဖစ္သင့္ပါ။ ေလာကတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို မိခင္ေလာင္းမ်ားဟု သေဘာမထားတတ္သူ၊ ႏွမခ်င္းမစာနာတတ္သူ လူယုတ္မာမ်ားကား ဒုႏွင့္ေဒး။ ဤသည္ကို ေရငံုႏွဳတ္ပိတ္ကာ သူတို႕စိတ္ၾကိဳက္ဘ၀တြင္ ဆက္လက္ေနပါက မိမိတို႔ဘ၀ပင္ နစ္မြန္းမည္ျဖစ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္အေနျဖင့္လည္း ထိုသို႔ေသာ အမ်ိုးသမီးမ်ားအား ကူညီေဖးမရန္ လိုအပ္ေပသည္။
လူမိုက္အားေပးမလုပ္ရ ဆိုေသာ စကားရွိေပသည္။ ေရွးအခါကဆုိလွ်င္ လူယုတ္မာမ်ားအားေဖာ္ထုတ္ရန္ မၾကိဳးစားပဲ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုသာ ျပစ္တင္ေမာင္းမဲျခင္း၊ ေနာက္ကြယ္အတင္းစကားဆိုျခင္း၊ ရြာျပင္ထြက္ေနရန္ ျခိမ္းေခ်ာက္ျခင္းစသည္တို႔ေၾကာင့္ မဆံုးရွံဳးသင့္ပဲ အသက္ဆံုးခဲ့ရသည့္ သာဓကမ်ားစြာ ရွိခဲ့သည္။ မိဘေမာင္ဘြားမ်ားမွလည္း “တရွက္မွႏွစ္ရွက္မျဖစ္ခ်င္“ဆိုကာ ေရငံုႏွဳတ္ပိတ္ေနတတ္ၾကသည္။ ဤနည္းမ်ားသည္ လူယုတ္မာမ်ားအားပိုမိုအတင့္ရဲလာေစရန္ အားေပးအားေျမွာက္ျပဳျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
အမ်ိဳးသမီးမ်ားက အမွန္တရားကို ရင္ဆိုင္ကာ တရားဖက္ျပိဳင္လွ်င္လည္း “ေငြမ်ားတရားႏိုင္“ဟူေသာ တရားေရးစနစ္ႏွင့္ ၾကံဳၾကရျပန္သည္။ နစ္နာရသူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ တရားေရးစရိတ္မ်ား ထုတ္ေပးမွဳမရွိသျဖင့္ တရားရံုးေရာက္ျပီးမွ ေက်ေအးလိုက္ရေသာ အမွဳမ်ားစြာ ရွိေပသည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္လည္း အမ်ိဳးသားဘက္မွ ေလ်ာ္ေၾကးစသျဖင့္ေပးျခင္း၊ တရားေရး၀န္ထမ္းမ်ားအား လာဘ္ေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ကာ တရားလိုစိတ္ဓာတ္က်သြားေစရန္ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ ျပီးဆံုးလိုက္ရသည္မ်ား ရွိေပသည္။
ထိုလူယုတ္မာမ်ားက အဆံုးသတ္တြင္ ပါးစပ္အျငိမ္မေနပဲ ေငြလိုခ်င္၍ တရားစြဲဆို အမွဳဆင္ခံရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုတတ္ၾကေလသည္။ ထိုသို႔ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ရွိေကာင္းရွိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္အေျခအေနအရ အေရအတြက္ အခ်ိဳးက် နည္းပါးလွပါသည္။ အမ်ိဳးသားမ်ားဘက္တြင္ ပိုမိုအေလးသာေနေသာ တရားေရးစနစ္အတြင္းမွေန၍ ေငြရရန္ ၾကိဳးပမ္းမွဳသည္ အလြန္ပင္ ခက္ခဲလွေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။
အဆိုပါ အစဥ္အလာဓေလ့ဆိုးမ်ား၊ ယိုယြင္းပ်က္စီးေနေသာ တရားေရးစနစ္မ်ားတြင္ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးက ထပ္မံေပါင္းစပ္လိုက္ျပန္ေသာ အခါတြင္ကား၊ သားေကာင္ျဖစ္ရသူ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ ဘ၀မ်ားမွ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိေတာ့။ ျပည္တြင္းစစ္မ်ားတြင္ ဘ၀ပ်က္ခဲ့ရသူမ်ား၊ န၀တ၊ နအဖတို႔၏ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ အၾကမ္းဖက္မွဳကို စစ္ဗ်ဴဟာတရပ္အျဖစ္ အသံုးျပဳမွဳတြင္ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရသူမ်ား၊ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးႏွင့္ အတူတြဲ၍ ရွိေနေသာ စီးပြားေရး ကပ္ဆိုဒ္မွဳမ်ားေၾကာင့္ လိင္လုပ္သားမ်ားျဖစ္ကာ နည္းမ်ိဳးစံု အၾကမ္းဖက္မွဳကို ခံေနၾကရသူမ်ား၊ တိုင္းတပါးတြင္ အိမ္ေဖာ္မ်ားအျဖစ္ ေနထိုင္ကာ အလုပ္လုပ္ရင္း အၾကမ္းဖက္ခံေနရသူမ်ား၊ စီးပြားေရးရာ အဆင္မေျပမွဳမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးမွဳမ်ားလာေသာ လင္ေယာက်္ားမ်ားမွ စိတ္ဖိစီးမွဳ ထြက္ေပါက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ဇနီးမယားအား အႏိုင္က်င့္ႏွိပ္စက္လာမွဳမ်ား စသည္ျဖင့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အၾကမ္းဖက္မွဳ နည္းလမ္းေပါင္းစံုကို ခံစားေနၾကရေပသည္။
ယင္းအျပင္ အေခ်ာင္နာမည္ေကာင္းယူကာ အမည္နာမအျဖစ္သာရွိေနေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကလည္း လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရွိေနျပန္ေသးရာ အလြန္ပင္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႔၊ အမ်ိဳးသမီးစီးပြားေရး စြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအသင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမိခင္ႏွင့္ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြဲ႔မ်ားသည္ အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႔နာမည္မ်ား တပ္ကာ အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႔၀င္မ်ား ထားရွိျပီး (၁၉၉၅) ဘီဂ်င္းညီလာခံကဲံသို႔ေသာ အမ်ိဳးသမီးညီလာခံမ်ားအား တက္ေရာက္ျပီး ျဖစ္ပါလ်က္ အမ်ိဳးသမီး အခြင့္အေရးမ်ားအတြက္လည္း လွဳပ္ရွားမွဳမရွိ၊ အၾကမ္းဖက္ခံရသူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအားလည္း ကူညီမွဳမရွိ၊ အမ်ိဳးသားမ်ားဘက္မွ အေလးသာေနေသာ တရားေရး စနစ္မ်ားကိုလည္း ေ၀ဖန္ေထာက္ျပမွဳ မရွိပဲ၊ အခ်ိန္တန္လွ်င္ တူညီ၀တ္စံုမ်ား၀တ္လ်က္ နအဖ၀ါဒျဖန္႕ခ်ီေရးပြဲမ်ားသို႕တက္ေရာက္ကာ အာဏာရွင္စနစ္တည္ျမဲေရး၀ါဒျဖန္႔ေနသည္မွာ အျမင္မေတာ္ဆင္ေတာ္ႏွင့္ ခေလာက္ဆိုသကဲ့သို႔ အဖြဲ႔နာမည္မ်ားႏွင့္ပင္ မေလ်ာ္ညီေပစြတကား။
ခ်ဳပ္၍ဆိုရေသာ္ တန္းတူညီမွ်မွဳ၊ လြတ္လပ္မွဳ၊ တရားမွ်တမွဳ၊ အျပန္အလွန္ေလးစားမွဳ၊ လူ႕အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ရွိမွဳစေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားေပၚတြင္ အေျခခံေပၚထြက္လာမည့္ တိုးတက္ေသာ ဒီမိုကရက္တစ္ လူ႔ေဘာင္အတြက္ အမ်ိုဳးသမီးမ်ား ဘ၀သာယာလံုျခံဳေရး၊ တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရးရေရး၊ အၾကမ္းဖက္ခံရမွဳပေပ်ာက္ေရး အခ်က္မ်ားသည္ အေရးၾကီးေသာ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ပါေၾကာင္း ေရးသားလိုက္ရေပသည္။
ခင္မမမ်ိဳး (၂၅၊၁၁၊ ၂၀၀၆)
Subscribe to:
Posts (Atom)