ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳ ေလွ်ာ့ခ်ေရး
No society can surely be flourishing and happy, of which by far the greater part of the numbers are poor and miserable.
-Adam Smith
ျပည္သူ႔ က်န္းမာေရးနဲ႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳဟာ တိုက္ရိုက္ဆက္ႏြယ္မွဳရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာႏွစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့မွဳေၾကာင့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳျဖစ္ေစႏိုင္သလို၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳေၾကာင့္ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့မွဳျဖစ္ရာက လာဘ္ၾကီးတပါးျဖစ္တဲ့ က်န္းမာေရးပါ ခ်ိဳ႕တဲ့မွဳ ဆက္ျဖစ္သြားတဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳကို ေရာဂါတမ်ိဳးအေနနဲ႔ အဆိုရွိၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳဆိုရာ၀ယ္
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳ အတိမ္အနက္ကို poverty line နဲ႔ တိုင္းတာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလိုင္းက လူသားတေယာက္ သက္ဆိုင္ရာ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းမွာ ေနထိုင္ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္တဲ႔ လံုေလာက္မွဳပမာဏကို ေဖာ္ျပေပးပါတယ္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံကေတာ့ လူသားတေယာက္တေန႔တာစားသံုးဖို႔လိုအပ္တဲ့ ကယ္လိုရီပမာဏအတြက္ လိုအပ္မယ့္အသံုးစရိတ္အေပၚမွာ ဒီလိုင္းကို ဆြဲပါတယ္။ ဒီအသံုးစရိတ္ထက္ ၀င္ေငြက နည္းေနမယ္ဆိုရင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတယ္လို႔ ေယဘုယ်သတ္မွတ္ပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာတိုင္းျပည္အလိုက္ ကြဲျပားမွဳရွိပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲကြဲျပားေပမယ့္Below the poverty line မွာ လူဦးေရမ်ားျပားေနျခင္းဟာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူဦးေရမ်ားျခင္းကို ညႊန္ျပခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းတာရာမွာ head-count ratio, poverty -gap ratio စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ head-count ratio က poverty line ေအာက္က population fraction ကို တိုင္းတာျပီး၊ poverty -gap ratio ကေတာ့ total shortfall of incomes ကို တြက္ခ်က္တိုင္းတာ တာျဖစ္ပါတယ္။
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳႏွင့္၀င္ေငြ
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳကို ၀င္ေငြနဲ႔ တိုင္းတာမွဳအေပၚမွာ debate ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေပမယ့္ Development Economics သေဘာတရားအရ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳနဲ႔ nutrition တို႔ရဲ႕ functional impact ဟာ work capacity အေပၚမွာ အမ်ားၾကီး သက္ေရာက္မွဳ ရွိျပီး၊ work capacity နဲ႔ income level ဟာ တိုက္ရိုက္ဆက္စပ္မွဳရွိတာေၾကာင့္၊ ၀င္ေငြဟာ အေရးပါတဲ႔ အခန္းက႑မွာ ရွိပါတယ္။
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳ ေလွ်ာ့ခ်ေရးနည္းလမ္းေလးသြယ္
ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳေလွ်ာ့ခ်ေရးနည္းလမ္းေတြမွာ government policy intervention ဟာ အေရးၾကီးပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတဲ႔ နည္းလမ္းေလးသြယ္ကို အေသးစိတ္ေဖာ္ျပရရင္
(၁) Relative factor prices အားေျပာင္းလဲေသာေပၚလစီမ်ားေရးဆြဲ၍ Functional Distribution of Income အား ေျပာင္းလဲရန္
ဒီက႑မွာ စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ ပထမအပိုင္းက price of labor ပါ။ တနည္းအားျဖင့္ ဆိုရင္ေတာ့ လုပ္ခ (wage rate) ပါ။ ဖြံ႔ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ လုပ္အားခေတြဟာ ၀ယ္လိုအား၊ ေရာင္းလိုအားတို႔ interplay လုပ္တာနဲ႕ determine မလုပ္ပဲ သတ္မွတ္ခ်င္သလို သတ္မွတ္ေနတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အလုပ္တခုထဲမွာတင္ လုပ္အားခက အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လုပ္အားခေတြဟာ demand, supply forces ေတြ free interplay လုပ္ရက ထြက္လာတဲ့ လုပ္အားခေတြထက္မ်ားေနတတ္ပါတယ္။ ဒါကို ေလွ်ာ့ခ်ျခင္းအားျဖင့္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြဟာ capital ေနရာမွာ labor ကို ပိုမိုအစားထိုးလာပါလိမ့္မယ္။ ဒီနည္းျဖင့္ employment level တက္လာျပီး၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြရဲ႕ ၀င္ေငြတက္လာပါမယ္။
ေနာက္တခ်က္က Capital နဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ capital equipment ေတြရဲ႕ ေစ်းႏွဳန္းေတြကို အစိုးရနဲ႔နီးစပ္မွဳရွိတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြအတြက္ ေလွ်ာ့ခ်ထားေလ့ရွိတယ္။ ေငြလဲလွယ္ႏွဳန္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးသတ္မွတ္တာမ်ိဳး၊ လုပ္ငန္းတခ်ိဳ႕ကို သီးျခား privileges ေပးတာမ်ိဳးေတြပါ။ ဒါေတြကို ဖယ္ရွားလိုက္မယ္ဆိုရင္ price of capital ဟာ market-driven လုပ္တဲ႔ level ကို ေရာက္ရွိသြားျပီး၊ capital ေနရာမွာ factor substitution အေနနဲ႔ labor က အစား၀င္လာပါတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ employment level တက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါတြင္မက လုပ္ငန္းရွင္ေတြရဲ႕ economic returns ကလဲ အရင္ကလို မျမင့္မားေတာ့ပဲ income level က်လာတဲ့အတြက္ ခ်မ္းသာသူမ်ားနဲ႔ ဆင္းရဲသူမ်ားအၾကားက inequality ေလ်ာ့နည္းလာႏိုင္ပါတယ္။
ဒီနည္းဟာ လုပ္သားအရည္အတြက္မ်ားလာျပီး၊ ၀င္ေငြရသူမ်ားလာတဲ့အျပင္ inequality ကို ေလ်ာ့က်ေစႏိုင္တဲ့အတြက္ အက်ိဳးရွိတာမွန္ေပမယ့္ အစိုးရကိုယ္တိုင္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားနဲ႔ ပူးေပါင္းျပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာေနတဲ႔ တိုင္းျပည္ေတြမွာေတာ့ ဒီနည္းလမ္းကိုသံုးဖို႔ အစိုးရကိုယ္တိုင္က ေႏွာင့္ေႏွးေလ့ရွိၾကပါတယ္။
(၂) Asset ownership ကို တိုးျမွင့္ redistribute လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ size distribution ကုိ modify လုပ္ရန္
ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲတိုင္းျပည္ေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတာက တိုင္းျပည္၀င္ေငြရဲ႕ တ၀က္ေက်ာ္ကို ရရွိသူမ်ားဟာ လူဦးေရ စုစုေပါင္းရဲ႕ ႏွစ္ဆယ္ရာႏွဳန္းခန္႔ပဲျဖစ္ျပီး၊ ထုတ္လုပ္မွဳအရင္းအျမစ္ရဲ႕ ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏွန္းေက်ာ္ကိုလဲ ဒီႏွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏွဳန္းလူေတြကပဲ ပိုင္ဆိုင္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးကို size distribution မညီမွ်မွဳလို႔ ေခၚပါတယ္။ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြကို က်န္သူေတြဆီမွာ redistribute လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ size distribution ညီမွ်ေအာင္ လုပ္ယူရပါမယ္။ ေပၚလစီေရးရာမွာေတာ့ redistributive polices မ်ားလို႔ သံုးႏွဳန္းပါတယ္။
အမ်ားအားျဖင့္ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတာကေတာ့ rural poverty group ကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ land reform လုပ္ျခင္းပါပဲ။ အလားသ႑ာန္တူပဲ ျမိဳ႔ျပမွာဆိုရင္လဲ လုပ္ငန္းေသးလုပ္ကိုင္သူမ်ားကို commercial credit (ဥပမာ- microloans) ေပးျခင္းအားျဖင့္ သူတို႔လုပ္ငန္းေတြခ်ဲ႕ထြင္ဖို႔ရယ္၊ local workers ေတြကို ပိုမိုခန္႔ထားႏိုင္ဖို႔ရယ္အတြက္ အက်ိဳးရွိေစပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္လုပ္ႏိုင္တာကေတာ့ Annual savings and investment ထဲက တခ်ိဳ႕အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို low-income groups မ်ားအတြက္ လႊဲေျပာင္းေပးျခင္းပါ။ ဒါ့အျပင္ educational opportunities ကိုပဲ wider access ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူရပါမယ္။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ Human Capital ဟာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မွဳရဲ႕ အေရးအၾကီးဆံုး ေသာ့ခ်က္ျဖစ္လာပါျပီ။
(၃) Income and Wealth Taxes မ်ားျဖင့္ ခ်မ္းသာသူမ်ား၏ size distribution ကို ေလွ်ာ့ခ်ရန္
၀င္ေငြနည္းတဲ႔ ေအာက္ေျခလူတန္းစား ၄၀% ရဲ႕ financial security ရွိဖို႔ အတြက္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ အခြန္စနစ္ကို ခ်မွတ္ရပါမယ္။ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတာက အခြန္စနစ္ဟာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူမ်ားမွာ ပိုမိုတင္းၾကပ္ျပီး၊ ခ်မ္းသာသူမ်ားကေတာ့ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူနည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ အခြန္ေရွာင္တတ္ၾကပါတယ္။ Progressive taxes ေတြျဖစ္ရမယ့္အစား regressive taxes ေတြျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။
(၄) Direct Transfer payments မ်ား၊ Public-consumption goods and services မ်ားအား ေထာက္ပံ႔ျခင္းျဖင့္ ဆင္းရဲသူမ်ား၏ size distribution ကို တိုးျမွင့္ရန္
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူမ်ားကို public-consumption goods and services မ်ားေထာက္ပံံ့ေပးျခင္းဟာလဲ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းပါတယ္။ ဥပမာ- ေက်းလက္နဲ႔ တိုးတက္မွဳေႏွးတဲ့ ျမိဳ႕ျပေဒသမ်ားမွာ public health projects မ်ားခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေဒသေတြမွာ ေသာက္ေရသန္႕နဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီးရရွိေအာင္ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ preschool nutrition supplement programs မ်ား ဖန္တီးအေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္း စတာမ်ိဳးေတြျဖစ္ပါတယ္။
ေငြေၾကးမ်ားတိုက္ရိုက္လႊဲေျပာင္းေပးျခင္းနဲ႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူမ်ားကို အစားအစာမ်ား ေပးေ၀ျခင္းဆိုင္ရာ ေပၚလစီမ်ားကလဲ အသံုး၀င္ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ essential foodstuffs ေတြရဲ႕ေစ်းႏွဳန္းကို တတ္ႏိုင္သမွ် အနည္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လိုအပ္တဲ႔ ေပၚလစီမ်ား ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ျခင္းပါပဲ။
အထက္ပါနည္းလမ္းေလးသြယ္ကို ေဆာင္ရြက္ျခင္းအားျဖင့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီနည္းေလးသြယ္လံုးမွာ government role ဟာ အေရးၾကီးဆံုးမို႔ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံအစိုးရရဲ႕ attitudes နဲ႕ effectiveness ရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွဳေတြေပၚမွာ မူတည္ေနပါတယ္။ Third sector ရဲ႔ poverty reduction နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မွဳမ်ားအေၾကာင္းကို ေနာက္ပိုင္းေဆာင္းပါးမ်ားမွာ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးသြားပါမယ္။
ခင္မမမမ်ိဳး (၂၁၊၁၊၂၀၀၈)
ရည္ညြန္းကိုးကား
Ray, Debraj (1998) Development Economics,
Todaro, C.M & Stephen C. S (2006) Economic Development, 6th edition, Pearson Education, Harlow
Bardham, P. & Udry, C. (1999) Development Microeconomics,