ျမစ္တစင္း (အပိုင္း-၅)
(၁၀)
”ေရေတြတက္လာတဲ့အခ်ိန္က ညသန္းေခါင္ၾကီး။ ဘာမွ ယူခ်ိန္မရဘူး။ လူေတြေတာင္ မနည္းကိုယ္လြတ္ရုန္းၾကရတာ။ ဒါေတာင္ မလြတ္တဲ့လူေတြ အမ်ားၾကီး။ မဆယ္ရေသးတဲ့ အေလာင္းေတြ အခုထိေမ်ာေနတုန္း”
ေရၾကီးသည့္ အေၾကာင္းကို ရြာသားတဦးက ေျပာျပေနငည္။ သူမတို႔ ေရာက္ေနသည့္ေနရာကား ေ၀ါျမိဳ႕နယ္အတြင္းမွ ရြာငယ္ေလးတခု။ ေ၀ါေရေဘးဒဏ္ ခံေနၾကရေသာ ျပည္သူမ်ားအတြက္ ဆန္အိတ္ႏွင့္ အ၀တ္အစားမ်ား လာေရာက္လွဴဒါန္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားထံလွဴလွ်င္ ျပည္သူမ်ားထံမေရာက္ပဲ မင္းဘ႑ာျဖစ္သြားမည္ကို စိုးရိမ္၍ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေလာ္ရီကားၾကီးမ်ားျဖင့္ ရြာစဥ္လွည့္ လွဴေနၾကျခင္းပါ။ ပဲခူး-ေ၀ါကားလမ္းမကား ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လ်က္။ ေရဒဏ္ေၾကာင့္ က်ိဳးက်သြားေသာ ရထားလမ္းတံတားငယ္ေလးတခုႏွင့္ ရထားစက္ေခါင္းမွာ သူမတို႔ေရာက္ခ်ိန္အထိ ရွိေနဆဲ။ ကားလမ္းေပၚမွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ လူေတြဘယ္ေလာက္မ်ား ထိခိုက္သည္မသိ။ သတင္းအေမွာင္ခ်ထားသည့္ တိုင္းျပည္မို႔ ဘာဆိုဘာမွ သိခြင့္မရပါ။ သူမတို႔တေတြေတာင္ နီးစပ္သူ ျမိဳ႕ခံမ်ားဆီမွ ၾကားရ၍ ကတိုက္ကရိုက္ စီစဥ္ၾကရျခင္းပါ။
ရြာသား၏စကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း သူမေက်နပ္ေနမိသည္။ တကယ္လိုအပ္သည့္ေနရာတြင္ ျဖည့္ဆည္းေပးသည့္ ကုသိုလ္လုပ္ငန္းတခု၍ ပါ၀င္ခြင့္ရခဲ့ျပီ။ ရန္ကုန္ေရာက္ေနဆဲမို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ့။
မငယ္ႏွင့္ ဆံုေတြ႔ျပီးေနာက္ပိုင္း စစ္တပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္လိုစိတ္က အားနည္းလာသည္။ စိတ္အားထက္သန္မွဳ မရွိေတာ့။ တစံုတခုေသာ အေျဖမထြက္မီ ၾကားေနလိုက္တာက ေကာင္းမည္ဆိုေသာ စိတ္ျဖင့္ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေမေမႏွင့္ေတာ့ အတိုက္အခံ အေတာ္ေျပာယူရသည္ေပါ့။
အဂၤလန္မွ အေ၀းသင္အျဖစ္ေပးေသာ ကြန္ပ်ဴတာ ဒီပလိုမာတက္ရန္၊ စပ္တူလုပ္ထားေသာ လုပ္ငန္းတြင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါ၀င္ဦးစီးရန္ ေျပာလိုက္မွ အဆင္ေျပသြားသည္။ တိတ္တဆိတ္ဆက္သြယ္ရမည့္သူမ်ား ရွိသျဖင့္ ရန္ကုန္ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္လဲ သူမမေနျဖစ္။ ကိုယ့္ဘာသာကို ဌားေနလိုက္သည္။ ျမိဳ႕ၾကီးမ်ားတြင္ မေပ်ာ္၊ နယ္မွာပဲေပ်ာ္တတ္သူမို႔ အိမ္၀ယ္ေပးပါလားလို႔ေတာ့ ေမေမ့အား မပူဆာရဲ။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ့္စကားႏွင့္ကိုယ္ ရန္ကုန္တြင္ပင္ အေျခစိုက္ေနေနရဦးမည္။ ရန္ကုန္တြင္ မေနခ်င္၍ ေဆးေက်ာင္းကိုပင္ မႏၱေလးတက္ရန္ တာစူထားသည္။ ထိုေဆးေက်ာင္းကလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ဖြင့္မည္မသိ။ ၉၆ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း ျဖစ္ျပီးကတည္းက ပိတ္ထားသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ရန္ကုန္သို႔ ထြက္လာလိုက္ျပီး ရန္ကုန္အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားႏွင့္လဲ ခပ္ကင္းကင္းကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေနလိုိက္သျဖင့္ အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားႏွင့္ ေ၀းသြားသည္ေတာ့ အမွန္။ ေတာင္ၾကီးတြင္ေနေသာ မငယ္သူငယ္ခ်င္း အစ္ကိုၾကီးတောက္ေပးလိုက္ေသာ လိပ္စာမ်ားႏွင့္ လူမ်ားကို သာ သူမေတြ႔ဆံုခဲ့သည္။ အလုပ္တဘက္၊ ေက်ာင္းတဘက္၊ ၀ါသနာပါေသာ စာသင္ၾကားျခင္း (study Guide) ကတဘက္ႏွင့္ သူမမွာလဲ နားခ်ိန္မရခဲ့။ ကြန္ပ်ဴတာပညာရပ္ကို ၀ါသနာမပါပဲ တျခားအေၾကာင္းျပခ်က္အတြက္ သင္ေနရသည္ျဖစ္ေသာ္လဲ မည္သည့္အတတ္ပညာမဆို တခ်ိန္တြင္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျဖစ္လာႏိုင္သည္ဟူေသာ ခံယူခ်က္ျဖင့္ သူမၾကိဳးစားေလ့လာသင္ယူခဲ့သည္။ ေပးဆပ္ထားသည့္ အခ်ိန္ကိုေတာ့ အလဟႆ အျဖစ္မခံႏိုင္ပါ။
ဘာလိုလိုႏွင့္ လမ်ားအတန္ငယ္ၾကာလာေတာ့ သူမသိခ်င္သည္မ်ားကို သိခြင့္ရလာသည္. ေက်းရြာမ်ားတြင္ လူသတ္သည္ဆိုသည္ကို ဟုတ္မဟုတ္ေလ့လာခဲ့ေသာ သူမသည္ ရန္ကုန္ျမဳိ႕လယ္ေခ့င္ ဆူးေလဘုရားေရွ႕ လူသတ္ပြဲအေၾကာင္းကိုပါ ၾကားလာရသည္။ ေဆးရံုၾကီးေရွ႕ လူသတ္ပြဲအေၾကာင္းကိုလဲ သိခြင့္ရခဲ့ျပီ။ တံတားျဖဴအား တံတားနီအျဖစ္ ဘာေၾကာင့္ ေခၚၾကသည္ကို လဲ သိလိုက္ရျပီ။ အစ္ကိုၾကီးတေယာက္ ဖြက္၍ သိမ္းထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားႏွင့္ ရွစ္ေလးလံုးစာေစာင္အခ်ိဳ႕ကိုလဲ ဖတ္ခြင့္ရခဲ့သည္။
ထိုအစ္ကိုၾကီးႏွင့္ ဆံုရသည္ကို သူမမည္သို႔မွ်မေမ့။ သူမေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ ေမးမွဳမ်ားအား သံသယ ရွိလာ၍ထင့္။ “ညည္းက အမ္အိုင္ပလား“ဟုေမးသည္။ သူမကလဲ သြက္လက္စြာပင္ “အခုေတာ့ on the margin ပဲ ရွိေသးတယ္။ အစ္ကိုတို႔ ေျပာတာေတြ၊ အေထာက္အထားေတြ မခိုင္လံုရင္၊ အစ္ကိုတို႔ လုပ္တာေတြ မဟုတ္ရင္ေတာ့ က်ြန္မ အမ္အိုင္ထဲ တကယ္၀င္သြားမွာ” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ သည္ေလာက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလိုက္ေတာ့လဲ ယံုသြားပံုရသည္။ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားကို သူမျမင္ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ သူမလဲ မယံု၍ မရေတာ့။ သူမတခ်ိန္က ဆူပူသူ အဖ်က္သမားမ်ားဟု ေခၚေ၀ၚသမုတ္ခဲ့သူမ်ားသည္ သူမႏွင့္ အရင္းႏွီးဆံုး အစ္ကို၊ အစ္မမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ေလျပီ။ ေနာက္ဆံုး ”တေလွတည္းစီး၊ တခရီးတည္းသြား“ ဆိုသကဲ့သို႔ ေရေဘးကယ္ဆယ္ေရးထဲတြင္ပင္ သူမပါလာခဲ့ျပီ မဟုတ္ပါလား။
တေလွတည္းစီး၊ တခရီးတည္းသြားဆိုသည္ကေတာ့ အေတာ္မွန္သည္။ ယခုရြာေလးသို႔လာရာတြင္ ေလာ္ရီကားေပၚမွ ဆန္အိတ္မ်ားေပၚတြင္ ထိုင္ၾကရင္း ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း အစ္ကိုၾကီးတေယာက္ေျပာျပသည့္ ေထာင္တြင္း အေတြ႔အၾကံဳမ်ားအား နားေထာင္ခြင့္ရခဲ့သည္. ရြာသို႔ေရာက္ေတာ့လဲ ကားလမ္းမေဘးမွ ရြာသည္ ေရၾကီးေန၍ သူမတို႔အား ေလွေလွာ္၍ လာၾကိဳခဲ့ေလသည္။ ရြာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႔ေရာက္ျပီး ယခုသူမတို႔ ထိုင္ေနေသာ ေနရာကား ေက်ာင္းအေပၚထပ္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေအာက္ထပ္ကား ေရျမွဳပ္ေနပါသည္။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ၾကံဳခဲ့ရေသာ အေတြ႔အၾကံဳသစ္တခု။
”တာေတြကလဲ က်ိဳးတာျမန္လိုက္တာေနာ္“
အတူပါသူသူအစ္မတေယာက္၏ မွတ္ခ်က္ခ်သံေၾကာင့္ ရုပ္ျမင္သံၾကား ဥာဏ္စမ္းပေဟဠိျပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ တပ္မေတာ္အစိုးရလက္ထက္၌ ဆည္ေျမာင္းတာတမံ ဘယ္ႏွစ္ခု ျပီးစီးေၾကာင္း၊ မည္မွ်တိုးတက္ဖြံ႕ျဖိဳးလာေၾကာင္း ေျဖခဲ့ဖူးသည္ကို သြားသတိရလိုက္မိသည္။ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေနပါပေကာ။
ရိုးသားေသာ ရြာသားကေတာ့ သူၾကားထားသည္မ်ားကို ဆက္ေျပာေလသည္။
”က်ိဳးမွာေပါ့။ နတ္ကိုင္တာကိုး။ စစ္သားေတြက နတ္ေျမြကို သတ္မိတာ။ နတ္ေျမြက သာမညဘုန္းဘုန္းကို အိပ္မက္ေပးတာ္။ ”မီးနဲ႔ေဆးရမလား၊ ေရနဲ႔ေဆးရမလား”ဆိုျပီး။ ဘုန္းဘုန္းက အိပ္မက္ထဲမွမီးနဲ႔ဆိုပိုဆိုးမယ္။ ေရနဲ႔ေတးလို႔ မိန္႔လိုက္တာတဲ့။ ညတြင္းခ်င္း တာေတြ က်ိဳးကုန္တာ”
သူမႏွင့္ သူမေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ကိုသက္တို႔ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ ၾကည့္မိၾကသည္။ အားလံုးလဲ ေရငံုႏွဳတ္ပိတ္။ ဘာဆက္ေျပာရမည္မသိ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း သူမညဆရာေတာ္အျပစ္ျဖစ္ေနျပီ။ အေၾကာင္းအရာတခုျဖစ္လွ်င္ ဘာေၾကာင့္လဲ မေတြးပဲ ထင္ရာျမင္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာသူမ်ားကို အလြန္ပင္ စိတ္ကုန္မိသည္။ ထိုသူမ်ားက ေလွ်ာက္ေျပာသည္ကိုရိုးသားသူမ်ားက အမွန္ထင္ေနၾကေလသည္။ သည္လိုကိစၥေတြ ရွိသည္မရွိသည္ကိုေတာ့ သူမမျငင္းလို။ ႏိုင္ငံေတာ္အၾကီးအကဲ ဆိုသူမ်ားမွာလဲ ထိုကိစၥမ်ားႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကေလသည္။ ေရွးေဟာင္းဘုရားမ်ားအားထီးတင္လွ်င္ အာဏာျမဲမည္ဆိုေသာ အခါေပးမ်ားေၾကာင့္ ဘုရားမ်ားအားလိုက္လံမြမ္းမံျပဳျပင္ျခင္း၊ ထီးေတာ္တင္ျခင္းမ်ား လုပ္ေနၾကသည္မွာ သူမမ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔။
မည္သို႔ဆိုေစ၊ ယခုေရၾကီးသည့္ကိစၥကေတာ့ တာတမံမ်ား ျပီးစလြယ္ ျပဳလုပ္ထား၍ျဖစ္သည္။ စစ္တပ္မွ ျပီးစလြယ္ လုပ္ထားသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကိုေတာ့ သူမမ်က္ျမင္ေတြ႔သိခဲ့ျပီၚ ျဖစ္သည္။ သူမတို႔ ရွမ္းျပည္နာ္ေတာင္ပိုင္းရထားလမ္းသည္ ေရႊေညာင္ဘူတာေတြင္ အဆံုးသတ္ျပီး ေရႊေညာင္သည္ ျမိဳ႕ေတာ္ေတာင္ၾကီးႏွင့္ (၁၂)မိုင္ခန္႔သာ ေ၀းသည္။ (၁၅)မိနစ္တၾကိမ္ထြက္ေသာ လိုင္းကားမ်ား၊ တကၠစီမ်ားႏွင့္ သူ႕ဘာသာသူ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းျပီးသား။ ေနသားတက်ျဖစ္ျပီးသား။
ထိုသို႔ ရွိေနပါလ်က္ ေတာင္ၾကီး၊ ေရႊေညာင္ရထားလမ္းဆိုသည္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကေတာ့သည္။ တလအတြင္း ျပီးရမည့္ စီမံကိန္း၊ ေပၚတာဆြဲျပီး ေစခိုင္းခံရသူ အနီးအနား ရြာသားမ်ားက ေနာက္ေတာ့ ျပန္ေျပာျပၾကသည္. အျမန္ျပီးအောင္ ရထားလမ္းေအာက္ထဲတံင္ ငွက္ေပ်ာတုံးတခ်ိဳ႕ ထည့္ထားသည္ ဟူ၍။ မငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမွ ဤကိစၥကု ျပန္ေျပာစဥ္ကဆိုလွ်င္ ရထားလမ္းဖြင့္ပြဲ၌ အသင္းတခုကို ကိုယ္စားျပဳတက္ခဲ့ျပီး၊ ပထမဆံုးရထားအား တာ၀န္ရွိသူမ်ားႏွင့္အတူ လိုက္ပါစီးနင္းခဲ့သည့္ သူမတေယာက္ အလြန္ပင္ ေခါင္းက်ိမ္းသြားခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရား။ ကံၾကီးေပလို႔။ ယင္းေနာက္ပိုင္း ထိူရထားလမ္းအား ဆက္လဲ မသံုးၾကေတာ့ပါ။ စစ္မဟာ ဗ်ဴဟာ ပိုင္းမွၾကည့္လွ်င္ေတာ့ သံုးသံုး၊ မသံုးသံုး ရထားလမ္းမ်ားသည္ အလြန္ပင္ အသံုး၀င္ပါသည္။ ရိုးမပတ္ရထားလမ္း စီမံကိန္းမွာလည္း ထိုနည္း၄င္းပင္။
“အဲဒီညကေလ၊ အေမ့ေမတၱာဆိုတာကို တကယ္ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ညပဲ“
ရြာမွဦးၾကီးတေယာက္ေျပာသည့္ စကားကို ၾကားေတာ့မွ လြင့္ေမ်ာေနသည့္စိတ္တို႔ သတိ၀င္လာသည္။
”ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲအဘ”
ကိုသက္က စိတ္၀င္တစား၀င္ေမးသည္။
“ရြာက ကေလးအေမတေယာက္ေလ။ ေရေတြတက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေျပးရင္လြတ္ရက္သားနဲ႔ လသားကေလးေလးကို မရရေအာင္ ကယ္တာ။ ေရလဲ ေသခ်ာကူးတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး သစ္ပင္အျမင့္ေပၚေရာက္ေနတဲ့ ငါ့ကို ကေလးလွမ္းေပးျပီး ေရထဲ ျမွဳပ္သြားတာ။ ငါလဲ လွမ္းဆြဲလို႔ မမွီလိုက္ဘူး“
ၾကားရသူမ်ားအားလံုး အို၊အယ္ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ သားသမီးအတြက္ အသက္စြန္႔ရဲေသာ အေမတေယာက္၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ေမတၱာတရား။ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံရဲေသာ သတိၱ။ ကေလးေပါင္းေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ေမြးေပးခဲ့ဖူးေသာ ဆရာ၀န္ေမေမကေတာ့ ေျပာဖူးသည္။
“ေယာက်္ားေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မိန္းမေတြထက္ ပိုသတိၱရွိတယ္၊ ျမင့္ျမတ္တယ္လို႔ ယူဆေျပာဆိုတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြဟာ မိန္းမေတြရဲ႕ သတိၱရွိမွဳ၊ ျမင့္ျမတ္မွဳေၾကာင့္ လူျဖစ္ခြင့္ ရခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ မေတြးမိၾကဘူး။ ေမြးခန္းထဲ ေရာက္လာတဲ့ မိခင္ေလာင္းတခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ဖြင့္ကို ေျပာၾကတာသမီး။ ေဒါက္တာရယ္-ကေလးအသက္ရွင္ရင္ျပီးေရာကပါတဲ့။ တခ်ိဳ႔လဲ ေျပာသာေမေျပာတာ။ ကေလးကိုပဲ ဦးစားေပးမွန္းသိသာေနတယ္။ မျမင္ရေသးတဲ့ ကေလးေလးကိုေတာင္ ဒီေလာက္ေမတၱာထားရင္ တသက္လံုး ရင္အုပ္မကြာ ေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့ မိခင္ေတြဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။ စဥ္းစားသာၾကည့္။ မိခင္တေယာက္ရဲ့ အသက္စြန္႕ရဲတဲ့ ေမတၱာတရားနဲ႕ ျမင့္ျမတ္မွဳ၊ သတိၱရွိမွဳကို ဘယ္သူေတြက ယွဥ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ ဒါေၾကာင့္မိန္းမေတြကို ျမင္ရင္ ဒီအတိုင္း ၾကည့္မေနရဘူး။ မိခင္ေလာင္းေတြ၊ မိခင္ေတြပါလားလို႔ ေလးစားသမွဳနဲ႔ ၾကည့္ရမယ္သမီး။ အမ်ိဳးသမီးေတြလိုအပ္တာဆိုရင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီေပးရမယ္“
ေမေမ့စကားကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္သူ သူမသည္ စစ္တပ္က မိန္းကေလးမ်ားကို မုဒိမ္းက်င့္သည္ ဆိုသည္ကို အစျပဳ စိတ္၀င္စားရာက ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားကို ေတာ္လွန္ေနသူမ်ားႏွင့္ ေပါင္းဖက္မိေနျပီ ဆိုသည္ကိုေတာ့ ေမေမသိဦးမည္မဟုတ္။ သူ႔သမီး ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတက္ေနသည္ဟုသာ ထင္ေပလိမ့္မည္။ တေန႔ေန႔ သူမအားလံုးကို သိရခ်ိန္မွာေတာ့ ေမေမ့ကိုလဲ သက္ေသ သာဓကမ်ားျဖင့္ ေျပာျပျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
“အဘ၊ ကေလးေလးေကာဟင္။ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္လူရွိရဲ့လား“
“ေဆြမ်ိဳးေတြ ဟိုဘက္ရြာမွာ ရွိတယ္ တူမၾကီးရဲ့”
”ေတာ္ေသးတာေပါ့။ သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ“
သူမတီးတိုးေရရြတ္မိသည္။ လသားအရြယ္မွာ သူ႔အတြက္ အသက္စြန္႔သြားေသာ အေမျဖစ္သူအား မွတ္မိသိရွိလိုက္မည္ပင္ မဟုတ္ပါတကား။
“ဒါနဲ႔အဘ။ ဒီေဒသမွာ စစ္တပ္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားတာ။ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းေရေဘးကယ္ဆယ္ေရး မလာၾကဘူးလား“
သူမရုတ္တရက္အေမးကို မည္သူမွ်မေျဖၾက။ အေမးခံရသူကလဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ေရွ႕ပိုင္းတြင္ စကားအရမ္းေျပာေသာ ဦးေလးမွာလဲ ရြာလူၾကီးအား ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ ျဖစ္ေနေတာ့မွ သူမအနည္းငယ္ ေလာသြားမွန္းသတိထားလိုက္မိသည္။ ဘယ္သူမွမလာလို႕သာ ဒီလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဖြင့္ေျပာရန္ပင္ မလိုသည့္ကိစၥ။
ကိုယ္ေတြ႔ဆိုေတာ့ သူမလဲ ရိပ္မိခဲ့ပါျပီ။ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြံ႕ျဖိဳးေရး၊ ျပည္သူအက်ိဳးျပဳေရး ေအာ္ေနေသာ ၾကံ့ခိုင္ေရးမ်ားလဲ တေယာက္မွ ေပၚမလာၾက။ တကယ္ဆို အျဖဴအစိမ္းမ်ား၀တ္ျပီး ေျပးလာၾကပါေတာ့လား။ လူေတြ ဒီေလာက္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကသည္ကိုး။
“ကဲ-ဆန္အိတ္ေတြ သယ္လို႔ျပီးသြားၾကျပီဆိုေတာ့ ေနာက္တေနရာ ေရွ႕ဆက္ၾကဦးစို႕“
အေျခအေနကို ၀င္ထိန္းသည့္အေနျဖင့္ အစ္ကိုၾကီးတေယာက္က ေျပာလိုက္ေတာ့ သူမတို႔အားလံုး ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ၾကပါသည္။
