ဒီဇင္ဘာညတညရဲ႕ အလြမ္းဒိုင္ယာရီ

အျပင္မွာ ႏွင္းေတြ က်ေနဆဲပဲ အစ္ကို။ ညေနကတည္းက တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြက အခုထိ မရပ္ေသးဘူး။ စာၾကည့္စားပြဲေလးမွာထိုင္ရင္း ဘာစာကိုမွ ဖတ္လို႕မရျဖစ္ေနတဲ့ ညီမေလးရဲ႕ အေတြးစဥ္ေလးေတြကိုလဲ ရပ္လို႕မရေသးဘူး။ အစ္ကို မွာထားခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲ ညစဥ္တိုင္းမွာ စာတခုခုကို ၾကိဳးစားဖတ္ျဖစ္ပါတယ္အစ္ကိုရယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတညေတာ့ ညီမေလးကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါေနာ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြေရာက္ရင္ အစ္ကို႕ကို ညီမေလး သိပ္သတိရမိတာပဲ။ အစ္ကို႕ကို လြမ္းတဲ့စိတ္ေလးေတြ ေလ်ာ့ပါးေစဖို႕ စာေတြ၊ အလုပ္ေတြထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဇြတ္ႏွစ္ထားေပမယ့္ ညီမေလးရင္ထဲက အလြမ္းဓာတ္ခံေလးကေတာ့ က်န္ေနဆဲပဲ ထင္ပါရဲ႕အစ္ကို။ ဒီေန႕၊ ဒီရက္ေတြ၊ ဒီအခ်ိန္ေတြ၊ ဒီအေျခအေနေလးေတြ စုေပါင္းလိုက္ေတာ့ ညီမေလးမ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေလးေတြ တြဲခိုလာရျပန္ပါပေကာ။




ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ခုနစ္ႏွစ္တာကာလဆီကို ညီမေလးအေတြးေတြ ေရာက္သြားရျပန္ျပီ။ မွတ္မွတ္ရရ။ အဲဒီ ဒီဇင္ဘာမွာေပါ့။ အစ္ကို႕ကို ညီမေလး ထားခဲ့ရတာ။ ခဏတာ ေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့ရတဲ့ ခရီးစဥ္ေလးဟာ တဘ၀စာလို႕သာ ၾကိဳသိခဲ့ရင္၊ ၾကိဳသိခဲ့ရင္-----------။

အဲဒီေန႕က ႏိုင္ငံျခား မသြားခင္ ေတာင္ၾကီးခဏျပန္လာျပီး ဖြားဖြားတို႕နဲ႕ အစ္ကို႕ကို လာေတြ႕တဲ့ ညီမေလးကို ဟဲဟိုးေလဆိပ္မွာ ျပန္ပို႕ေပးျပီး ေနာက္မွာ စတီယာရင္ေပၚကို မ်က္ႏွာအပ္ေနတဲ့ အစ္ကို႕ကို ဖြားဖြားက ေတာ္ေတာ္ေခၚယူရတယ္တဲ့။ “သား၊ မွီေသးတယ္။ သားတားပါလား“ လို႕ သူ႕ေျမးေလးကို ႏိုင္ငံရပ္ျခား မထြက္ေစခ်င္တဲ့ အဖြားက ေျပာရွာတယ္တဲ့။ ဒါကို အစ္ကိုက ေခါင္းခါျပီး ေလယာဥ္တက္သြားတဲ့အထိ ကား စက္မႏွိဳးပဲ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္တဲ့။ အစ္ကိုရယ္- အဲဒီေန႕နံနက္က ဘာလို႕မ်ား ညီမေလးေရွ႕မွာ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႕ ေနျပေနခဲ့ရတာလဲ။ စာၾကိဳးစားဖို႕ကိုပဲ ဘာလို႕အထပ္ထပ္ မွာေနခဲ့ရတာလဲ။ ဘ၀မွာ အခက္အခဲေတြေတြ႕ရင္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္မယ့္ ခြန္အားစကားလံုးေတြကိုပဲ ဘာလို႕ ေရြးေျပာေနခဲ့ရတာလဲ။

“ညီမေလး ဘြဲ႕တခု မရရေအာင္ ယူျပရမယ္။ ဒီလို မတရားလုပ္ေနတာ ခံရေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲပိတ္ပိတ္ ေရလိုစီးႏိုင္တယ္ဆိုတာ သက္ေသျပရမယ္။ ညီမေလးရဲ႕ ဘြဲ႕၀တ္စံုနဲ႕ပံုကို အစ္ကိုျမင္ခ်င္တယ္“ တဲ့။
အစ္ကို ေျပာခဲ့တဲ့ စကား။ ဒီတုန္းက ညီမေလးရဲ႕ ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ မထင္မွတ္ပဲ ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အခက္အခဲေတြအတြက္ အစ္ကို သိပ္ေဒါသျဖစ္ခဲ့တယ္ေနာ္။

တကယ္ေတာ့ ညီမေလးဟာ ပညာကို သိပ္မက္ေမာ ခံုမင္တတ္သူတေယာက္ဆိုတာ သူတို႕ေတြ ရိပ္မိခဲ့ၾကပံုပါပဲ။ တက္ေနတဲ့ ေဆးေက်ာင္းကို ေက်ာင္းျပီးေအာင္ တက္ႏိုင္ဖို႕က်ေတာ့လဲ လုပ္သင့္တယ္ထင္လို႕ လုပ္ေနတာေလးေတြ၊ ဆက္စပ္ေနမွဳေတြကို ရပ္တန္႕ပါမယ္လို႕ ခံ၀န္ခ်က္ ထိုးရမယ္တဲ့။ ခံ၀န္ခ်က္ မထိုးႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့လဲ ဒါဆိုေက်ာင္းေျပာင္းတဲ့။ ေက်ာင္းေျပာင္းဖို႕ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရျပန္တယ္။ တကယ္ေျပာင္းဖို႕ လုပ္ျပန္ေတာ့လဲ က်န္းမာေရး၀န္ၾကီးဌာနနဲ႕ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာန မတူလို႕ေစာင့္တဲ့။ ဒါကို ေစာင့္ေနရင္း က်ဴရွင္သင္ ဂိုက္လုပ္ျပန္ေတာ့လဲ လူေတြစုေနတာလား။ ဘယ္သူေတြကို သင္ေနတာလဲလို႕ လာေမးၾကျပန္တယ္။ ဒီၾကားထဲ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပဲ နံနက္ (၇)နာရီကို တံခါးလာေခါက္ျပီး ဧည့္ခန္းထဲ လာထိုင္ေနတတ္ေသးတယ္။ နံနက္ ရွစ္နာရီ၊ ကိုးနာရီမွ ျပန္ထြက္သြားျပန္ေရာ။ အဲဒီတုန္းက ညီမေလးတေယာက္တည္း ေနေနတာက မႏၱေလးမဂၤလာေစ်း အေပၚထပ္က ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းမွာဆိုေတာ့ အိမ္နီးခ်င္း အခန္းေတြက အမ်ားၾကီးရယ္။ ပတ္၀န္းက်င္အျမင္ မသင့္ေတာ္ေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ တမင္လုပ္ေနမွန္းသိရက္နဲ႕ ျငိမ္ခံေနခဲ့ရတဲ့ဘ၀။ ဒီတုန္းက ညီမေလး စိတ္ညစ္လြန္းလို႕ စာေရးေျပာတိုင္း အစ္ကိုက အားတင္းထားဖို႕ ေျပာေနက်။ ေနာက္ဆံုး သည္းမခံႏိုင္တဲ့ တေန႕မွာ အိမ္တံခါးလာေခါက္တဲ့ အဲဒီလူေတြထဲက တေယာက္ကို “ရွင္တို႕ ဖမ္းခ်င္လဲ ဖမ္းၾက။ ေထာင္က်က်၊ တန္းက်က် ဂရုမစိုက္ဘူး။ ဒီလို pressure ေတြ လာေပးမေနနဲ႕။ ရွင္တို႕မ်က္ႏွာေတြသာ ဆက္ျမင္ေနရရင္ က်ြန္မလူသတ္မိလိမ့္မယ္ေနာ္“ လို႕ ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့အထိ။

ေနာက္ဆံုး ဘာမွန္း မသိတဲ့ မေရမရာ အေျခအေနကို ေက်ာခိုင္းျပီး ႏိုင္ငံျခားက စစ္တဲ့ စာေမးပြဲေတြ ၀င္ေျဖျဖစ္ေတာ့လဲ အစ္ကိုက ညီမေလးကို အျမဲအားေပးေနခဲ့တယ္ေနာ္။ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲသင္ရိုး ဘာသာႏွစ္ဆယ္ကို ကိုးလနဲ႕ ျပီးေအာင္ ေျဖႏိုင္ခဲ့တာ မခံခ်င္စိတ္ေတြနဲ႕အတူ အစ္ကို႕ရဲ႕ အားေပးစကားေတြေၾကာင့္ပါ။ ဒီလိုနဲ႕ ယူေက ဒီပလိုေတြ ရလာေတာ့ ေမေမက အဂၤလန္သြားဖို႕ စီမံေပးတဲ့အခါ အစ္ကိုကလဲ ၀မ္းသာအားရ ေထာက္ခံခဲ့တယ္ေနာ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစ္ကို႕ရဲ႕ စကားတခြန္းပါပဲ အစ္ကိုရယ္။ ညီမေလးဘက္က အစ္ကိုနဲ႕ ပတ္သက္ရင္ အရာရာကို စြန္႕စားဖို႕ အသင့္ရွိေနခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုက ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို ေပးခဲ့တယ္။ ပညာေရးကို သိပ္တန္ဖိုးထားတဲ့ ညီမေလးကို ဘြဲ႕ေလး တခုပါ မရေအာင္ ပိတ္ပင္တားဆီး က်ားကြက္ေရႊ႕ေနတဲ့ လူေတြကို အဂၤလန္က ဘြဲ႕တဘြဲ႕ ယူလာျပလိုက္စမ္းပါ ညီမေလးရယ္တဲ့။

ဒီလိုနဲ႕ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ေတာ့ ညီမေလး ေက်ာင္းတေက်ာင္းကို ၀င္ခြင့္ရခဲ့တယ္တာ မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ ဒီတုန္းကေလ၊ ေက်ာင္းကေန ညီမေလးဆီကို ေက်ာင္း၀င္ခြင့္စာကို ဖက္စ္နဲ႕ ပို႕ေပးျပီး၊ စာရြက္နဲ႕ စာကို ညီမေလးတို႕ ေတာင္ၾကီး လိပ္စာဆီ ပို႕ေပးေတာ့ ဖြားဖြားတို႕ဆီ အလည္ေရာက္ေနတဲ့ အစ္ကိုက “အေရးၾကီးတယ္ဖြားဖြားရဲ႕။ က်ြန္ေတာ္သြားပို႕မွရမွာ” ဆိုျပီး အ၀တ္တထည္၊ ကိုယ္တခုနဲ႕ ရန္ကုန္ကားေပၚ တက္လိုက္လာခဲ့ေသးတယ္ေနာ္။ အစ္ကိုရယ္။ ဒီစာအိတ္ဟာ ညီမေလးတို႕ သိထားခဲ့ၾကတဲ့ တႏွစ္ခြဲခြာခြင့္ မဟုတ္ပဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခြဲခြာခြင့္ ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာသာ ၾကိဳသိခဲ့ၾကရင္------။

အဲဒီအေျခအေနတုန္းက ျဖစ္ေနတဲ့ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းေတြကို အစ္ကို ဘာလို႕ယံုခဲ့ရတာလဲ။ ညီမေလးကိုေကာ ယံုဖို႕ ဘာလို႕ တိုက္တြန္းခဲ့ရတာလဲ။ စိတ္တထင့္ထင့္ေလး ျဖစ္ေပမယ့္ ညီမေလး မ်က္စိမွိတ္ယံုခဲ့မိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ယံုခဲ့သလဲဆိုရင္ “ဒီမိုကေရစီရျပီးရင္ အစ္ကိုက ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရး ကိစၥေတြမွာ ဆက္လုပ္ျပီး ညီမေလးက မိသားစုတာ၀န္ေတြ ထမ္းမယ္“ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႕ ေက်ာင္းတေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းခြဲ ေထာင္ခြင့္ယူျပီး ညီမေလးတို႕ ေတာင္ၾကီးမွာ ဖြင့္ဖို႕အထိေတာင္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အထိပါပဲ။ ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အားလံုးဟာ မင္းသားေခါင္းစြပ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးကြာက်သြားတဲ့ ဒီပဲယင္းကာလ အလြန္ေရာက္ေတာ့ အားလံုးသဲထဲေရသြန္။ ယံုၾကည္မိသူေတြရဲ႕ အသက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြ၊ ေသြးေတြ၊ မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႕ အရာရာ ျပိဳလဲက်ခဲ့ပါပေကာလား။

အစ္ကိုရယ္။ အစ္ကို ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ ခုနစ္ႏွစ္တာကာလမွာ ညီမေလး ဘ၀အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြ အမ်ားၾကီး ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ “ေပ်ာက္ေသာသူ၊ ရွာရင္ေတြ႕“ ဆိုတဲ့ စကားပံုဟာ ညီမေလးတို႕အတြက္ ဘာလို႕ မွားယြင္းေနရတာလဲ။ ကမၻာၾကီးမွာ ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် ေျပာင္းလဲမွဳေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီမေလးရဲ႕ ရင္ခုန္သံကေတာ့ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အစ္ကို႕မ်က္၀န္းေလးကို စေတြ႕စ အခ်ိန္တုန္းကလိုပဲ-------။ ညီမေလး ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြကလဲ အစ္ကိုေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းေလးေပၚမွာပဲ------။ ညီမေလးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြကလဲ အစ္ကို႕စိတ္ဓာတ္ေတြလိုပဲ။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့အစ္ကိုရယ္။ ဘ၀ေတြ၊ အသက္ေတြ၊ ႏွလံုးသားေတြနဲ႕ ရင္းလိုက္ရဖူးတဲ့ ရန္သူကို ယံုစားမွဳေလးေတြေတာ့ နည္းပါးသြားခဲ့ျပီ ဆိုရမလား။ ယံုၾကည္မွဳတည္ေဆာက္မွဳ ဆိုတာကလဲ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ရိုးသားပြင့္လင္းမွဳေပၚမွာ အေျခခံမွ ေအာင္ျမင္တဲ့အရာ ဆိုတာကိုေတာ့ ညီမေလး လက္ခံနားလည္ေနတတ္ခဲ့ျပီ အစ္ကို။

အျပင္မွာ ႏွင္းေတြက က်ေနဆဲပဲ အစ္ကိုရယ္။ ညီမေလး မ်က္ရည္စက္ေလးေတြကလဲ ပါးျပင္ေပၚမွာ စိုစြတ္ေနဆဲပဲ။ အစ္ကို ဖတ္ခိုင္းခဲ့တဲ့ စာေတြကို ေနာက္ညေတြက်ရင္ ညီမေလး ဆက္ဖတ္မွာပါအစ္ကို။ ညီမေလးရဲ႕ ဘြဲ႕၀တ္စံုေလးနဲ႕ ဓာတ္ပံုကို အစ္ကို ျမင္ခ်င္တယ္လို႕ ဆိုခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ျပရမယ့္ အစ္ကိုက ဘယ္မွာလဲဟင္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ေတြဆီကို ညီမေလး ဘယ္လိုခြန္အားမ်ိဳးေတြနဲ႕ ေျခလွမ္းရမယ္မွန္း မသိလို႕ ဘယ္ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္မွ မတက္ခဲ့တဲ့ ညီမေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးပီအိတ္ခ်္ဒီက်မွ ဘြဲ႕တက္ယူမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားလို႕လားတဲ့။ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ရဲခဲ့တဲ့ ညီမေလးဟာ ဒီ၀တ္စံု၀တ္ျပီး အစ္ကို႕ကို သတိရေၾကကြဲရမယ့္ အေျခအေနကို ရင္မဆိုင္ရဲလို႕ပါ ဆိုတာသာ သူတို႕ေတြ သိၾကရင္--------။

ခင္မမမ်ိဳး (၁၇၊ ၁၂၊ ၂၀၀၉)