ေတာင္အာဖရိက ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္

နိဒါန္း

ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံရဲ႕ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ဟာ ကမၻာတ၀ွမ္းက ႏိုင္ငံေရးေလ့လာသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးလက္ေတြ႕ လုပ္ေဆာင္ေနသူေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးတက္ၾကြလွဳပ္ရွားသူမ်ားအၾကားမွာ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားလွပါတယ္။ (၁၉၉၀) ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ မွာ ေတာင္အာဖရိက သမၼတ F. W. de Klerk က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ထားတဲ့ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ မင္ဒဲလားကို လႊတ္ေပး လိုက္တဲ့အခါမွာ ေတာင္အာဖရိကျပည္သူမ်ားသာမက ကမၻာကပါ အံ့ၾသသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ မင္ဒဲလားကို လႊတ္ေပးလိုက္မွဳဟာ အေျပာင္းအလဲေတြကို ဦးတည္လာျပီလားဆိုတာကို အဆိုးဘက္ ကေကာ၊ အေကာင္းဘက္ကပါ ေ၀ဖန္သံုးသပ္မွဳေတြ ရွိလာခဲ့ၾကပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မင္ဒဲလားတေယာက္ထဲကို လႊတ္ေပးလိုက္တာနဲ႕တင္ ႏိုင္ငံေရးအရ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွဳ (political reform) ကို အာမခံခ်က္ မရွိႏိုင္ေၾကာင္းကိုလဲ အမ်ားက နားလည္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ F. W. de Klerk အစိုးရဘက္က တာ၀န္ရွိသူေတြ၊ မင္ဒဲလားဦးေဆာင္တဲ့ ANC (African National Congress) အပါအ၀င္ ေတာင္အာဖရိက အတိုက္အခံ အဖြဲ႕အစည္း မ်ားစြာက တာ၀န္ရွိသူေတြ၊ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ ပညာရွင္ေတြဟာ ကမၻာ့သမိုင္းမွာ extraordinary negotiation process လို႕ မွတ္တမ္းတင္ခံထားခဲ့ရတဲ့ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ၾကီးကို ပူးတြဲ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။





ပဋိပကၡ သမိုင္းေနာက္ခံ

(၁၆၅၂) ခုႏွစ္မွာ ဒတ္ခ်္အေရွ႕အိႏၵိယကုမၸဏီက Cape of Good Hope မွာ ဌာနခြဲတခု ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အာဖရိကတိုက္ ေတာင္ပိုင္းေဒသမွာ လူျဖဴေတြက ကိုလိုနီစနစ္နဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေတြ ျပဳလုပ္လာပါတယ္။ သူတို႕ေတြကို Boers ေတြလို႕ သတ္မွတ္ေခၚတြင္ၾကပါတယ္။ သူတို႕ေတြက ေဒသခံလူမည္းလူမ်ိဳးေတြကို ေက်းကၽြန္ျပဳ အလုပ္ေစခိုင္းမွဳေတြ လုပ္လာခဲ့ပါတယ္။ (၁၇၉၅) ခုႏွစ္မွာ Cape of Good Hope ကို ျဗိတိသွ်ေတြက သိမ္းပိုက္ျပီး၊ (၁၈၁၅) ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေဒသတြင္း ထိန္းခ်ဳပ္မွဳေတြ ျပဳလုပ္လာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ျဗိတိသွ်ေတြက လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တိုးတက္ေရး အတြက္ လိုအပ္မယ့္ မူ၀ါဒေတြ ေျပာင္းလဲခ်မွတ္လာျပီး၊ (၁၈၃၄) ခုႏွစ္မွာ ေက်းကၽြန္စနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ Boers ေတြဟာ နယ္ေျမသစ္ရွာေဖြမွဳေတြ ျပဳလုပ္လာၾကပါတယ္။ ဒီလိုနယ္ေျမသစ္ေတြ ရွာေဖြရင္း (၁၈၆၉) ခုႏွစ္မွာ Kimberly ဆိုတဲ့ေနရာမွာ သဘာ၀သယံဇာတ စိန္ေတြ တူးေဖာ္ေတြ႕ရွိခဲ့ျပီး၊ မၾကာမီမွာပဲ Johannesburg မွာ ေရႊေတြ ထပ္မံ ေတြ႕ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ျဗိတိသွ်ေတြက နယ္ေျမသစ္ေတြကိုပါ လက္ေအာက္ခံေဒသအျဖစ္ သတ္မွတ္လာတာေၾကာင့္ သယံဇာတေပါၾကြယ္၀တဲ့ နယ္ေျမေတြကို လုၾကရင္း Boer Wars ႏွစ္ၾကိမ္ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ စစ္အင္အားနဲ႕ လက္နက္အင္အား သာလြန္တဲ့ ျဗိတိသွ်တို႕ဘက္က အႏိုင္ရသြားခဲ့ပါတယ္။

(၁၉၁၀) ခုႏွစ္မွာေတာ့ ျဗိတိသွ်တို႕က ေတာင္အာဖရိက ျပည္ေထာင္စုအျဖစ္ ကြဲျပားေနတဲ့ နယ္ေျမ ေဒသ အသီးသီးကို စုစည္းသတ္မွတ္ေသာ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပဌာန္းခဲ့ပါတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ တက္လာတဲ့ အစိုးရသစ္ဟာ Mines and Work Act (1911), Natives Land Act (1913) တို႕ကို ျပဌာန္းခဲ့ရာမွာ လူမည္းလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ဆံုးရွံဳးနစ္နာေစမယ့္ ပုဒ္မေတြ အမ်ားအျပား ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၃၀) ကာလေတြမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္က ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံကို ဆိုးရြားစြာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳေတြ ရွိေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူျဖဴေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အမ်ိဳးသားပါတီက လူျဖဴဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြကို ဦးစားေပးျပီး၊ လူမည္းေတြကို ေစ်းေပါေသာ လုပ္သားမ်ားအျဖစ္ ခြဲျခား အသံုးခ်မယ့္ မူ၀ါဒေတြကို ေရးဆြဲခဲ့ပါတယ္။ ဒီပါတီဟာ (၁၉၄၈) ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရပါတီ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

အႏိုင္ရပါတီဟာ ေရးဆြဲထားတဲ့ မူ၀ါဒေတြကို အေျခခံျပီး Apartheid Laws ေတြကို ခ်မွတ္က်င့္သံုးပါေတာ့တယ္။ ေတာင္အာဖရိက ဘာသာစကားအရ Apartheid ဆိုတာ ခြဲျခားျခင္း (separation) ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒေတြဟာ လူမည္းေတြရဲ႕ ဘ၀အခြင့္အလမ္းမ်ားကို မတရားဖိႏွိပ္မွဳမ်ားနဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့အတြက္ ဆန္႕က်င္လွဳပ္ရွားမွဳေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

၁၉၅၀ ကနဦးကာလေတြမွာ အၾကမ္းမဖက္ ဥပေဒေဘာင္တြင္း လႈပ္ရွားမႈအေနနဲ႔ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု တန္းတူညီမွ်ေရးကို ေတာင္းဆိုၿပီး၊ ေထာင္ထဲ၀င္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အန္တုမႈ ကင္ပိန္းေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာင္အာဖရိက အမ်ဳိးသားကြန္ဂရက္ (ေအအင္စီ)နဲ႔ အျခား မဟာမိတ္ ေတြက လူမ်ဳိးေပါင္းစံုတန္းတူညီမွ်ေရး၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး စတာေတြ ပါ၀င္တဲ့ Freedom Charter ကို ေတာင္အာဖရိကအစိုးရဆီ တင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရက ျငင္းဆန္ၿပီး၊ မင္ဒဲလားအပါအ၀င္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖမ္းဆီးခဲ့ပါ တယ္။

၁၉၆၀ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ဒီလို normative leverage လုပ္ေနရံုနဲ႔ပဲ ေအာင္ပြဲရမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ေအအင္စီ ေခါင္းေဆာင္ေတြ သေဘာေပါက္လာၾကပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) ၾကာေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ၊ လက္မွတ္ထိုးေတာင္းဆိုမႈေတြဟာ Apartheid အစိုးရ ရပ္တည္မႈကို ေရြ႕လ်ားေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဖူးဆိုတာကို သိျမင္လာၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ႏိုင္ငံနဲ႔အ၀ွမ္း ဆႏၵျပပြဲေတြကို ေအအင္စီေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ မဟာမိတ္ေတြ စုေပါင္းၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ (၁၉၆၀) The Sharpeville Massacreမွာ ဆႏၵျပသူ (၆၉) ဦးက်ဆံုးၿပီး၊ (၁၈၀) ေက်ာ္ ဒဏ္ရာရခဲ့ပါတယ္။ တိုင္းျပည္တ၀ွမ္းက ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူ လူႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကိုလဲ အစိုးရက လိုက္လံဖမ္းဆီးပါ ေတာ့တယ္။

ဒီအခါမွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔က ေရြးစရာလမ္း သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ လူထုတိုက္ပြဲတခုတည္းနဲ႔ မရ၊ လက္နက္ ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ပါ ေပါင္းစပ္ရမယ္လို႔ အျမင္ရွိလာတာေၾကာင့္ မင္ဒဲလားနဲ႔ ေအအင္စီဟာ ဇူးလူးဘာသာစကားနဲ႔ “Spear of the Nation.” လို႔ အမည္ရတဲ့ military wing ကို တည္ေထာင္ပါေတာ့တယ္။ စစ္ေရးနဲ႔ ေတာင္အာဖရိက စစ္တပ္ကို ယွဥ္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ကူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ျခင္းအားျဖင့္ ေတြ႔ဆံုညွိႏွိဳင္းေရး စားပြဲေပၚကို အစိုးရဆီ တြန္းပို႔ ႏိုင္လာမယ္လို႔ ယူဆခဲ့ၾကပါတယ္။

(၁၉၆၂) ခုႏွစ္မွာေတာ့ မင္ဒဲလားနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕ကို ေတာင္အာဖရိက လံုျခံဳေရးတပ္ေတြက ဖမ္းဆီးမိသြားပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အဖမ္းခံရၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးအရွိန္က ေႏွးက်သြား ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတြင္း လႈပ္ရွားမႈေတြ အားေလ်ာ့ၿပီး၊ ႏိုင္ငံျပင္ပက မင္ဒဲလားလြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ ႏိုင္ငံတကာ ကင္ပိန္းေတြရဲ႕ အရွိန္ကသာ ႀကီးထြားလာခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရထဲကို ၀င္ပူးၿပီး (change from within) လုပ္မွပဲ ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သေဘာတရားေတြက ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနရာယူလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖိႏွိပ္မႈရွိသမွ် ထႂကြပုန္ကန္မႈ၊ ႏိုင္ငံေရးအန္တုမႈ ဆိုတာ ရွိေနမွာပဲဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးဥပေဒသေတြဟာ ေတာင္အာဖရိကမွာလဲ မွန္ကန္ခဲ့ပါတယ္။ မ်ဳိးဆက္သစ္ ေခါင္းေဆာင္ ေတြ ထပ္မံေပၚထြက္လာခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၆၀ ေႏွာင္းပိုင္းေတြမွာ The Black Consciousness Movement (BCM) စတာေတြ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။

(၁၉၇၆) ခုႏွစ္မွာေတာ့ The Soweto uprising ေပၚထြက္လာပါတယ္။ ဒီလူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို လူငယ္ေက်ာင္း သားေတြက ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကတာပါ။ အေရးေတာ္ပံုႀကီးျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ပထမ ႏွစ္လအတြင္းမွာ လူငယ္ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ၿပီး၊ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလူထု အေရးေတာ္ပံု ႀကီးကို ျပည္ပမွာရွိေနတဲ့ မ်ဳိးဆက္ ေဟာင္းေတြက အခ်ိန္ကိုက္ တိုင္မင္ေပးၿပီး လႈပ္ရွားေစခဲ့တာလဲ မဟုတ္သလို၊ ျပည္တြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြက တိုက္ပြဲေခၚယူခဲ့တာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။

"မတရားမွဳသည္ ဥပေဒျဖစ္လာေသာအခါ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ျခင္းသည္ တာ၀န္တရပ္ျဖစ္လာသည္" ဆိုတဲ့ ဥပေဒသအတိုင္း (၁၉၇၆) ခုႏွစ္၊ ေတာင္အာဖရိက လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးက ႐ုတ္ျခည္း ထျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။ အစိုးရက လူမည္း ေက်ာင္းသားေတြကို လူျဖဴ Boers ေတြရဲ႕ ဘာသာစကားကို အတင္းအၾကပ္ သင္ခိုင္းပါတယ္။ ဒါကို မေက်နပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ဆႏၵျပၾကပါတယ္။ လံုျခံဳေရးတပ္ေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္ ေသသြားပါတယ္။ ဒါကို မေက်နပ္တဲ့အတြက္ Soweto မွာ အဓိက႐ုဏ္းျဖစ္ၿပီး၊ တႏိုင္ငံလံုးကို ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေအာင္ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဒီလူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ လူေပါင္း တေသာင္းေက်ာ္ခန္႔ ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။

ဒီလူထု အေရးေတာ္ပံုႀကီးဟာ ေတာင္အာဖရိက ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာေတာ့ သမိုင္းတေကြ႔ကို ခ်ဳိးပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေထာင္ထဲကို ေရာက္သြားတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေထာင္ထဲမွာ ေပါင္းစည္းမိသြားၾကပါတယ္။ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ လူေတြက ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ၿပီး ေအအင္စီနဲ႔ ပီေအစီအဖြဲ႔တို႔ရဲ႕ military wing ေတြမွာ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္လာၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ထပ္ၿပီး ေပၚထြက္လာ ပါတယ္။

(၁၉၈၃) မွာ အစိုးရက ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒသစ္ ေရးဆြဲျပ႒ာန္းၿပီး၊ လူထုရဲ႕ တိုက္ပြဲေရခ်ိန္ကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔နဲ႔ ေတာ္လွန္ဆန္႔က်င္သူေတြကို ျဖိဳခြဲဖို႔ ၾကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲကို ညီညီညာညာ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ အစိုးရစိတ္တိုင္းက် မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အထိနာ ေစခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၈၅) ခုႏွစ္မွာ The Sharpeville Massacre ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေျမာက္ ႏွစ္ပတ္လည္ကို လူထုလႈပ္ရွားမႈ အသြင္နဲ႔ က်င္းပၾကတာေၾကာင့္ အစိုးရက ႏိုင္ငံေတာ္ကို အေရးေပၚ အေျခအေန ေၾကျငာ လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ဒီအခါမွာ လူေပါင္း ႏွစ္သန္းေက်ာ္ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္က ႏိုင္ငံေရးအန္တုမႈ လႈပ္ရွားမႈ ႀကီးကို စတင္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီအဖြဲ႔အစည္း ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ဟာ Mass Democratic Movement (MDM) ေခါင္းစီးေအာက္မွာ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကပါတယ္။ တိုက္ပြဲမရွိပဲ တပ္ေပါင္းစုေတြ ဖြဲ႔လိုက္၊ ကြဲလိုက္၊ ျပဲလိုက္၊ ျပန္တည္ေထာင္လိုက္နဲ႔ သံသရာ လည္ေနတာထက္စာရင္ ဒီလို တိုက္ပြဲရွိခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အဖြဲ႔အစည္း၊ သူ႔အဖြဲ႔အစည္းစတာေတြကို ေခါင္းစီးမတင္ပဲ တပ္ေပါင္းစု လႈပ္ရွားမႈသဏၭာန္ ေခါင္းစီးႀကီးတခု ေအာက္မွာ ညီညြတ္ေရး ျဖစ္တည္လာတာက ပိုၿပီးထိေရာက္မႈ ရွိတယ္ဆိုတာ ေတာင္အာဖရိကရဲ႕ MDM လႈပ္ရွားမႈႀကီးက သက္ေသျပခဲ့ပါတယ္။

ဒီလို လႈပ္ရွားမႈႀကီး အရွိန္ေကာင္းလာတာနဲ႔အမွ် အစိုးရဆီမွာ အာဏာရွိတာနဲ႔ စစ္တပ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ရံုက လြဲလို႔ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ျပည္တြင္းျပည္ပ legitimacy မရွိပါဘူး။ အစိုးရဆန္႔က်င္သူေတြဘက္မွာေတာ့ အမ်ားျပည္သူရဲ႕ ေထာက္ခံအားေပးမႈ၊ ႏိုင္ငံတကာ အသိအမွတ္ ျပဳမႈ၊ ေအာင္ပြဲကို မေဆာင္က်ဥ္းႏိုင္ေပမယ့္ အရွိန္တခုရွိတဲ့ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး၊ အစိုးရဘက္က ႏွိမ္နင္းသမွ် ဖိေလႂကြေလ ျဖစ္လာတဲ့ ေရရွည္ရပ္တည္ႏိုင္ေသာ တပ္ေပါင္းစု လႈပ္ရွားမႈႀကီး၊ ေငြေၾကးေတြ၊ အာဏာေတြနဲ႔ ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းလို႔ မရႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ ေတာ္လွန္စိတ္ ခိုင္မာမႈ စတာေတြရဲ႕ အားေတြကို ရရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္စလံုးဟာ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ေနၿပီး၊ ပါ၀ါခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ညီလာတဲ့ အေျခအေနျဖစ္လာပါတယ္။

ဒီလိုအေျခအေနမွာ အစိုးရဘက္က မင္ဒဲလားရဲ႕ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးလိုေသာ ဆႏၵရွိမရွိကို ကနဦး အတည္ျပဳပါတယ္။ (၁၉၉၀) ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၂) ရက္ေန႔မွာ မင္ဒဲလားကို လႊတ္ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ေအအင္စီႏွင့္ အျခားႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို ban လုပ္ထားျခင္းကို ႐ုတ္သိမ္းမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အစိုးရဘက္က စတင္ေၾကျငာျပီး၊ မင္ဒဲလားကို ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၁) ရက္ေန႔မွာ လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

အခ်ိန္အခါႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္း

(၁၉၈၀) ကာလေတြမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့ၾကတဲ့ ေတာင္အာဖရိက အစိုးရနဲ႕ အတိုက္အခံ ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြအၾကားက ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မွဳေတြမွာ အတိုက္အခံေတြရဲ႕ အသက္ေတြ အမ်ားအျပား ဆံုးရွံဳးခဲ့ရပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံတကာက စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕မွဳနဲ႕ အေရးယူထားတာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မွဳအေပၚမွာလဲ ထိခိုက္မွဳေတြ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရဘက္မွာကလဲ လက္နက္အင္အား၊ လူအင္အား၊ စီးပြားေရး အရင္းအျမစ္အားလံုးကို ပိုင္ဆိုင္ ထားတယ္ ဆိုေပမယ့္ လူထုေထာက္ခံမွဳနဲ႕ ႏိုင္ငံတကာ တရား၀င္မွဳကို ဘယ္လိုမွ လုပ္ေဆာင္လို႕ မရပါဘူး။ အစိုးရအဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြက အင္အားသံုးေျဖရွင္းရံုနဲ႕ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပဋိပကၡေတြကို ေျဖရွင္းလို႕ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို သေဘာေပါက္စျပဳလာၾကပါတယ္။

မင္ဒဲလားနဲ႕ သူ႕ရဲေဘာ္ေတြကလဲ အစိုးရကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျခင္းျဖင့္ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ေဆာင္ ေတြကို ခြဲေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ေရာက္ေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မင္ဒဲလားဟာ အက်ဥ္းခ်ခံ ထားရေပမယ့္ ဥပေဒ၊ ေဘာဂေဗဒနဲ႕ သမိုင္းပညာရပ္ေတြကို ဆည္းပူးေနခဲ့ပါတယ္။ လူထုအေရးေတာ္ပံု အျပီးမွာ ေတာ္လွန္ေရးသမား အမ်ားအျပား ေထာင္ထဲေရာက္လာခဲ့တာေၾကာင့္ မင္ဒဲလားနဲ႕ သူ႕ရဲေဘာ္ေတြဟာ ေထာင္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရး၊ ဥပေဒနဲ႕ ေဘာဂေဗဒ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေလ့လာမွဳေတြ ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မွဳေတြ ျပဳလုပ္လာၾကျပီး၊ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ မွတ္စုေတြကိုလဲ လွ်ိဳ႕၀ွက္ျဖန္႕ျဖဴးမွဳေတြ လုပ္လာၾကတာေၾကာင့္ အေျခအေနကို ေလ့လာသံုးသပ္ ႏိုင္စြမ္းေတြ တိုးျမင့္လာခဲ့ပါတယ္။

ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မွဳအေပၚမွာ လူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမွဳနဲ႕ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ အားေပးမွဳေတြ ရရွိေနေပမယ့္ အဆံုးသတ္ေအာင္ပြဲကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏိုင္ဖို႕အတြက္ အတိုက္အခံဘက္မွာ capability မရွိဘူး ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ နားလည္လာၾကပါတယ္။ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေန ပ်က္ယြင္းေနမွဳေတြ၊ လူထုရဲ႕ လူေနမွဳဘ၀ ယိုင္လဲပ်က္စီးေနမွဳေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ ရွည္ၾကာေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားလာၾကပါတယ္။ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံထားရစဥ္ တေလွ်ာက္မွာ မင္ဒဲလားအေနနဲ႕ အစိုးရအေပၚမွာ uncompromising competitive stance ကေန ရပ္တည္လာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ (၁၉၉၀) ခုႏွစ္မွာ အစိုးရက လႊတ္ေပးဖို႕ ကမ္းလွမ္းလာခ်ိန္ မွာေတာ့ အစိုးရအေနနဲ႕ ႏိုင္ငံတကာ စံႏွဳန္းေတြအေပၚ အေျခခံတဲ့ multiracial democracy စနစ္ကို အသြင္ကူးေျပာင္းေရး စတင္ျပဳလုပ္ရမယ္လို႕ pre-condition ခ်မွတ္ျပီး၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး ေျခလွမ္းကို စတင္ လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဒီလို မင္ဒဲလားကို လႊတ္ေပးရန္ ဆံုးျဖတ္တဲ႕ အစိုးရရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ လက္ခံျပီး pre-condition တခု ခ်မွတ္ကာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးရန္ စတင္လိုက္တဲ့ မင္ဒဲလားရဲ႕ ေျခလွမ္း စတာေတြကို ေတြ႕ျမင္လာၾကတဲ့ ႏွစ္ဖက္ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕နဲ႕ ပညာရွင္ေတြကလဲ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ၾကီး စတင္လာႏိုင္ဖို႕ ၾကိဳးပမ္းမွဳေတြ ျပဳလုပ္လာၾကပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ ပညာရွင္ေတြက တိုးတိုးတမ်ိဳး၊ က်ယ္က်ယ္တဖံု ေတြ႕ဆံုစကားေျပာမွဳေတြ ျပဳလုပ္လာၾကျပီး၊ တဘက္နဲ႕တဘက္ရဲ႕ အေျခအေနကို ေသြးတိုးစမ္းလာၾကပါတယ္။

ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မွဳ ျပဳခဲ့ၾကတဲ့ ပဋိပကၡထဲက အဖြဲ႕အစည္းေတြ အေနနဲ႕ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲေတြ တရား၀င္ မစတင္ခ်ိန္မွာ တဘက္နဲ႕တဘက္ ေသြးတိုးစမ္းမွဳေတြ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ညစာစားပြဲေတြ၊ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ၊ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြ ျပဳလုပ္ျပီး အျပန္အလွန္ဖိတ္ၾကားတက္ေရာက္မွဳေတြ လုပ္တတ္ၾက ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ေဆာင္ရင္း တဘက္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္နဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားေတြကို မသိမသာ အကဲခတ္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေတြကုိ ျပဳလုပ္ထားမွသာ လက္ေတြ႕ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို အေထာက္အကူ ျပဳလာႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ပဋိပကၡေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြကေတာ့ ဒီလို ေသြးတိုးစမ္းမွဳေတြကို testing the waters လို႕ သံုးႏွံဳးပါတယ္။ ေရထဲမဆင္းခင္ ေရအတိမ္အနက္ မည္၍မည္မွ် ရွိမယ္ဆိုတာကို စမ္းသပ္ၾကည့္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး ျဖစ္စဥ္မွာ ဒီလိုေသြးတိုးစမ္းကာလက အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္။ တဘက္နဲ႕တဘက္ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာၾကတဲ့ ကာလျဖစ္ျပီး၊ တဘက္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႕ လိုလားခ်က္ေတြကို တဘက္က ေလ့လာရာကေန ဘံုအက်ိဳးစီးပြားေတြ၊ common ground ေတြကို ရွာေဖြၾကတဲ့ ကာလျဖစ္လို႕ပါပဲ။ ဒီလို အေျခအေနမွာ ႏွစ္ဘက္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြနဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမားေတြကို အေျခအေနမွန္ ရိပ္စားမိျခင္း မရွိတဲ့ မိမိတို႕ ဘက္ေတာ္သားေတြက ေ၀ဖန္ ေျပာဆိုစြပ္စြဲမွဳေတြ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။

ပိုျပီးဆိုးရြားေစတဲ့ အခ်က္က ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြနဲ႕ စာနယ္ဇင္းသမားေတြကလဲ ေသြးတိုးစမ္းမွဳကို လုပ္ၾကည့္ေနရဆဲ ကာလျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာကိုမွ ေသခ်ာေပါက္အာမခံျပီး ေျပာဆိုႏိုင္ျခင္း မရွိေသးတဲ့အခါ အေျခအေနကို အားမလို၊ အားမရျဖစ္မွဳေတြ ေပၚထြက္လာ တတ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ ေျပာင္းလဲမွဳကို ဦးတည္တဲ့ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ မစတင္ခင္မွာ တဘက္နဲ႕တဘက္ ေသြးတိုးစမ္းရတဲ့ အခ်ိန္ကာလတခု ရွိတယ္ဆိုတာကို သိရွိနားလည္ျခင္း အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပြားလာတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ ေပၚထြက္လာမယ့္ အက်ိဳးအျမတ္ (joint gains) ကို ေလ့လာရွာေဖြေနတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေခါင္းေဆာင္ ေတြက အမ်ားျပည္သူကို အသိေပးျပီး၊ အားမလိုအားမရ ျဖစ္မွဳေတြကို ေျဖသိမ့္ေပးေလ့ ရွိၾကပါတယ္။

ေသြးတိုးစမ္းကာလဆိုတာ အခန္႕မသင့္ရင္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မွဳေတြဆီကို ျပန္လည္ဦးတည္သြားျပီး၊ ပဋိပကၡ ရွည္ၾကာေစတဲ့ အခက္ခဲဆံုးကာလျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘက္တဘက္အတြင္းမွာျဖစ္ေစ၊ အျခား ဘက္တဘက္နဲ႕ ဆက္ဆံေရးမွာျဖစ္ေစ အျပန္အလွန္နားလည္မွဳ၊ အေျမာ္အျမင္ၾကီးမွဳတို႕အေပၚမွာ အေျခခံဖို႕ လိုအပ္ေၾကာင္း ပညာရွင္ေတြက သတိေပးေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္အာဖရိက မွာေတာ့ ဒီလိုေသြးတိုးစမ္း ကာလရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ ပညာရွင္ေတြဟာ တဘက္နဲ႕တဘက္ deal လုပ္လို႕ ရႏိုင္မယ့္ အေျခအေန ေတြကို ေလ့လာေတြ႕ရွိသြားႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

လူျဖဴေခါင္းေဆာင္ေတြကလဲ မင္ဒဲလားနဲ႕ အတိုက္အခံေတြကို ဆက္လက္ႏွိမ္နင္းေနရင္ လူထု လွဳပ္ရွားမွဳေတြ အရွိန္ေကာင္းလာျပီး ထိန္းခ်ဳပ္ရ ခက္ခဲမယ္၊ ႏိုင္ငံတကာက ဖိႏွိပ္မွဳေတြ ပိုမ်ားလာမယ္ ဆိုတဲ့ ပကတိအေျခအေနမွန္ကို သိျမင္လာၾကပါတယ္။ မင္ဒဲလားတို႕ဘက္ကလဲ လူမည္းအမ်ားစုဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေတြ႕အၾကံဳမရွိမွဳ၊ ပညာေရးအေျခခံအားနည္းမွဳ၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိေနျပီး၊ လူျဖဴေခါင္းေဆာင္ေတြကသာ စည္းစိမ္ဥစၥာဓနေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကၽြမ္းက်င္မွဳေတြနဲ႕အတူ ႏိုင္ငံက ထြက္ခြာ သြားမယ္ဆိုရင္ ေနာင္တက္လာမယ့္ အစိုးရသစ္ဟာ တိုင္းျပည္ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရး ဆိုင္ရာ ျပႆနာမ်ိဳးစံုနဲ႕ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရႏိုင္ဖြယ္ရွိျပီး အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကိုလဲ ေဖာ္ေဆာင္ရန္ ခဲယဥ္းႏိုင္ ေၾကာင္း ပကတိအေျခအေနမွန္ကို သိျမင္လာၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ majority rule ကို ခ်မွတ္က်င့္သံုးျပီး၊ minority rights ကို ကာကြယ္သင့္ေၾကာင္း စဥ္းစားမိလာၾကပါတယ္။

တျပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္ၾကာခဲ့တဲ့ ပဋိပကၡေတြမွာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လူမွဳ အေဆာက္အအံုကို ထိခိုက္ပ်က္စီးသြားေစခဲ့တယ္ဆိုတာကို ႏွစ္ဘက္စလံုးက လက္ခံလာၾကပါတယ္။ လူမွဳအေဆာက္အအံုကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ျခင္း မျပဳလုပ္ဘူးဆိုရင္ ေနာင္မ်ိဳးဆက္ေတြ ဒုကၡ ေရာက္ေတာ့မွာကို သိျမင္လာၾကတာနဲ႕ အမွ် ပညာေရးနဲ႕ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရး လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြမွာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သင့္ေၾကာင္း စဥ္းစား လာၾကပါတယ္။ ဒီလို စဥ္းစားမွဳေတြ၊ သိျမင္မွဳေတြ ရွိလာေပမယ့္ တဘက္နဲ႕တဘက္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျပီး အႏိုင္ယူဖို႕ ၾကိဳးပမ္းခဲ့သူေတြအၾကားမွာ သံသယေတြ၊ အျမင္မရွင္းမွဳေတြ၊ မယံုၾကည္မွဳေတြ၊ နာၾကည္းမွဳေတြက အျမစ္တြယ္ေနတာေၾကာင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး ျဖစ္စဥ္ဟာ ခက္ခဲၾကန္႕ၾကာမွဳေတြ ရွိႏိုင္သလို၊ ကန္႕ကြက္မွဳေတြလဲ ရွိလာႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ေလ့လာသံုးသပ္မိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယံုၾကည္မွဳ တည္ေဆာက္ေရး (confidence building) ကို Bold Move ေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ဖို႕ ၾကိဳးပမ္းလာၾကပါေတာ့တယ္။

ေျပာင္းလဲမွဳသို႕ ဦးတည္ေသာ ေရြ႕လ်ားမွဳမ်ား

ေျပာင္းလဲမွဳေတြကို စတင္ဖို႕ ေရြ႕လ်ားမွဳေတြ ရွိဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ေရြ႕လ်ားမွဳေတြရွိမွသာ ေျပာင္းလဲမွဳကို ဦးတည္တဲ့ အရွိန္အဟုန္ကို ျမွင့္တင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ေရြ႕လ်ားမွဳေတြဆိုတာမွာလဲ သ႑ာန္မ်ိဳးစံု ရွိပါတယ္။ ပမာဆိုရရင္ အားကစားနည္းမ်ိဳးစံုရဲ႕ သ႑ာန္ကြဲျပားသလိုပါပဲ။ ေဘာလံုးကစားတဲ့အခါ ေဘာလံုးတလံုးကို လူေပါင္းမ်ားစြာက လုယူကစားရပါတယ္။ ဘတ္စ္ကက္ေဘာကစားတဲ့အခါလဲ ဒီလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဂါက္သီးကစားတဲ့အခါမွာက်ေတာ့ ေဘာလံုးတလံုးထဲကို လုျပီးကစားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ေဘာလံုးနဲ႕ကိုယ္၊ ကိုယ့္အေရြ႕နဲ႕ကိုယ္ ျဖစ္ပါတယ္။

အျခားကစားနည္းေတြမွာလဲ ဒီလိုပါပဲ။ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႕သူ ရွိပါတယ္။ လက္ေ၀ွ႕ပြဲဆိုရင္ သူႏိုင္၊ ကိုယ္ႏိုင္ အျပိဳင္အဆိုင္ အလဲထိုးၾကရပါတယ္။ ေသနတ္ပစ္ျပိဳင္ပြဲဆိုျပန္ရင္ေတာ့ ပစ္မွတ္ကို ထိေအာင္ ဘယ္သူက ပစ္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာကို ျပိဳင္ၾကရပါတယ္။ စကားစစ္ထိုးပြဲဆိုရင္ စကားနဲ႕ အႏိုင္ယူၾက ရပါတယ္။ အားလံုးဟာ ကိုယ့္အေရြ႕နဲ႕ကိုယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဂါက္သီးရိုက္ပြဲကို ေဘာလံုးပြဲလို ျဖစ္ေစခ်င္လို႕ မရပါဘူး။ စကားစစ္ထိုးပြဲက လူေတြကို လက္ေ၀ွ႕ပြဲၾကိဳး၀ိုင္းထဲထည့္ျပီး လက္အိတ္ အတင္းစြပ္၊ ထိုးၾကိတ္ခိုင္းလို႕ မရပါဘူး။ ကစားနည္း ကစားဟန္ေတြ မတူညီႏိုင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးမွာလဲ ဒီလိုပါပဲ။ ဥပေဒတြင္းႏိုင္ငံေရး၊ ဥပေဒပ ႏိုင္ငံေရး၊ ေျမေပၚႏိုင္ငံေရး၊ ေျမေအာက္ႏိုင္ငံေရး၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး၊ စားပြဲ၀ိုင္းႏိုင္ငံေရး၊ သံတမန္ႏိုင္ငံေရး၊ လမ္းမေပၚက ႏိုင္ငံေရး စတာေတြ အားလံုးမွာ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြ မတူညီႏိုင္ပါဘူး။

ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးတက္ၾကြလွဳပ္ရွားသူေတြဟာ ဒီလို ကြဲျပားျခားနားတဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြ၊ ဥပေဒသေတြကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သေဘာေပါက္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေျမေအာက္ႏိုင္ငံေရး၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးေတြ အရွိန္ျမွင့္ဖို႕ လိုအပ္ေနခ်ိန္မွာလဲ တာ၀န္ေက်ျပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကသလို၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ေျပာင္းလဲမွဳေတြကို ေထာက္ကူေပးႏိုင္မယ့္ ျပင္ဆင္တည္ေဆာက္မွဳေတြကို လဲ ၾကိဳးပမ္း ေဖာ္ေဆာင္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။

မင္ဒဲလားကို လူျဖဴအစိုးရက ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ထားခ်ိန္မွာ အျခားေခါင္းေဆာင္ေတြက လူထု လွဳပ္ရွားမွဳ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကို လက္ေတြ႕က်က် ျပင္ဆင္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ မင္ဒဲလား လြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံနဲ႕ အ၀ွမ္းမွာ လူႏွစ္သန္းေက်ာ္အင္အားရွိတဲ့ အဖြဲ႕အစည္း ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွိေနပါတယ္။ စနစ္တက် ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစု ေတြလဲ ရွိသလို၊ ျပည္ပမွာလဲ ေထာင္နဲ႕ခ်ီတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမွဳေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ဖြံ႕ျဖိဳး တိုးတက္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ ျပည္သူ႕ေရးရာ၊ ဥပေဒဆိုင္ရာ ပညာရွင္ေတြ ရွိေနခဲ့ပါျပီ။

ဒါေတြကို မင္ဒဲလားက ျပဳလုပ္ထားခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။ လြတ္ေျမာက္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႕ လွဳပ္ရွား တက္ၾကြသူမ်ားက အေျမာ္အျမင္ရွိရွိနဲ႕ လုပ္ေဆာင္ထားခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို အေျမာ္အျမင္ရွိမွဳ၊ အသိဥာဏ္ပညာ ၾကီးမားမွဳနဲ႕ လက္ေတြ႕က်က် ေဆာင္ရြက္တတ္မွဳေတြဟာ ေတာင္အာဖရိက ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ ေအာင္ျမင္ဖို႕အတြက္ လိုအပ္တဲ့ Leverage ကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုတည္ေဆာက္ျပင္ဆင္ထားမွဳေတြကို အျခားသူေတြက ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကျခင္း မရွိပဲ၊ မင္ဒဲလား လြတ္ေျမာက္လာ မွသာ အစစ၊ အရာရာ ျပန္လည္ေဆာင္ရြက္ေနရမယ္ဆိုရင္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ၾကီး ေအာင္ျမင္ဖို႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

လြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္မွာ ဒီလို ခိုင္မာေတာင့္တင္းတဲ့ လူထုလွဳပ္ရွားမွဳအင္အား၊ ႏိုင္ငံတကာ ေထာက္ခံ အားေပးမွဳနဲ႕ က႑အလိုက္ ကၽြမ္းက်င္သူအုပ္စုေတြ အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့အတြက္ မင္ဒဲလားဟာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ကို ဦးေဆာင္ျပီး၊ ထိေရာက္တဲ့ ေရြ႕လ်ားမွဳေတြကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ လ အနည္းငယ္ အတြင္းမွာတင္ Groote Schuur Minute ကို မင္ဒဲလား ဦးေဆာင္တဲ့ ေအအင္စီနဲ႕ အစိုးရတို႕အၾကား သေဘာတူညီ လက္မွတ္ေရးထိုးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ Groote Schuur Minute အရ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအၾကမ္းဖက္မွဳမ်ား အဆံုးသတ္ေရး၊ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေရးနဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးအေျဖရွာေရးကို ႏွစ္ဘက္စလံုးမွ အေလးအနက္ထား၍ ေဖာ္ေဆာင္ရန္၊ ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစမည့္ အတားအဆီးမ်ားကို ႏွစ္ဘက္စလံုးမွ ရွင္းလင္း ဖယ္ရွားရန္၊ ယင္းသို႕ ရွင္းလင္းဖယ္ရွားျပီးပါက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ ဆက္ဆံေရးလမ္းေၾကာင္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္အေကာင္အထည္ေဖာ္သြားရန္နဲ႕ အစိုးရဘက္မွ အေရးေပၚအေျခအေန ေၾကျငာထားမွဳမ်ားအား ရုတ္သိမ္းေပးရန္ စတဲ့အခ်က္ေတြကို သေဘာတူညီခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အလုပ္အဖြဲ႕ (working group) တခုကို ထပ္မံဖြဲ႕စည္းခဲ့ပါတယ္။

ဒီအလုပ္အဖြဲ႕ကေန ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအရ ျပည္ပမွာ ေနထိုင္ေနရသူမ်ား ျပည္ေတာ္ျပန္ေရး ကိစၥရပ္မ်ားနဲ႕ သက္ဆိုင္ေသာ conditions မ်ားကို အေသးစိတ္ေဖာ္ျပထားတဲ့ အစီရင္ခံစာကို ေရးဆြဲခဲ့ပါတယ္။ ဒီအစီရင္ခံစာကို ဒုတိယအၾကိမ္ သေဘာတူညီခ်က္ျဖစ္တဲ့ Pretoria Minute မွာ ႏွစ္ဘက္စလံုးက အတည္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါတြင္မကပဲ ေတာင္အာဖရိက လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ အျခားႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား အပါအ၀င္ ျပည္သူလူထုအၾကားမွာ "ႏိုင္ငံတြင္းျဖစ္ပြားေနတဲ့ ျပႆနာ ေတြဟာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးျခင္း နည္းလမ္းတခုတည္းနဲ႕သာ ေျဖရွင္းႏိုင္မယ္" ဆိုတဲ့ အျမင္တရပ္ ထြန္းကားလာေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္ရြက္ဖို႕ ႏွစ္ဘက္စလံုးက သေဘာတူညီလက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ Pretoria Minute အရ အစိုးရဘက္က ျပည္တြင္းလံုျခံဳေရးအက္ဥပေဒကို ျပဳျပင္ေရးဆြဲေရးနဲ႕ မင္ဒဲလားတို႕ဘက္က ေအအင္စီရဲ႕ လက္နက္ကိုင္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ား ရပ္ဆိုင္းေရးတို႕ကိုလဲ သေဘာတူညီ ခဲ့ၾကပါတယ္။

မင္ဒဲလားလြတ္ေျမာက္ျပီး တႏွစ္အၾကာမွာ အစိုးရဘက္က Apartheid laws ေတြကို ျပင္ဆင္ ေရးဆြဲဖ်က္သိမ္းမွဳေတြ ျပဳလုပ္မယ္လို႕ ေၾကျငာခဲ့ျပီး၊ (၁၉၉၁) ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာ the Group Areas Act နဲ႕ the Population Registrations Act ေတြကို အျပီးအပိုင္ ဖ်က္သိမ္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနဆဲ ကာလမွာ ႏွစ္ဘက္စလံုးဟာ အေပးအယူေတြ လုပ္ခဲ့ၾကသလို၊ တြန္းအားေတြလဲ အျပန္အလွန္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ပမာဆိုရရင္ မ်ဥ္းျပိဳင္ေျပးလမ္းေတြ ေပၚမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကရာက ဆံုမွတ္တခုေပၚေရာက္ရွိဖို႕အတြက္ ႏွစ္ဘက္စလံုးက တစထက္တစ နီးကပ္ေအာင္ ေရြ႕လ်ားသြားၾကတဲ့ သ႑ာန္ျဖစ္ပါတယ္။

လူျဖဴအစိုးရဲ႕ ပါလီမန္ၾကီးကို ဖ်က္သိမ္းေပးရမယ္လို႕ မင္ဒဲလားတို႕က မေတာင္းဆိုခဲ့ပါဘူး။ သို႕ေပမယ့္ မတရားတဲ့ ဥပေဒေတြကို ပါလီမန္ကေန ျပင္ဆင္လာေအာင္၊ ဖ်က္သိမ္းလာေအာင္ ေစ့ေဆာ္ တြန္းအားေပးခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လႊတ္ေပးေရး၊ ျပည္ပေရာက္ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား ျခြင္းခ်က္မရွိ ျပည္ေတာ္ျပန္ခြင့္ရေရး ကိစၥရပ္ေတြမွာလဲ မင္ဒဲလားနဲ႕ အျခားအတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ ေတြဟာ စိတ္ရွည္ရွည္၊ ေသြးေအးေအးနဲ႕ ပညာသားပါပါ ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းခဲ့ၾကရပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လႊတ္ေပးေရးနဲ႕ ျပည္ပေရာက္ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား ျခြင္းခ်က္မရွိ ျပည္ေတာ္ျပန္ ခြင့္ရေရး ဆိုတာ အတိုက္အခံေတြဘက္က ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပထမ ဦးစားေပးအေရးၾကီး ကိစၥျဖစ္သလို၊ အစိုးရဘက္က ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လဲ ပထမဦးစားေပး အေရးၾကီး ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္မ်ား၊ ဘ၀မ်ားကို ေလာင္းေၾကးထပ္ျပီး၊ ပဋိပကၡေတြမွာ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အတိုက္အခံေတြဘက္မွာလဲ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးကို ဒူးေထာက္အညံ့ခံေရးလို႕ ေတြ႕ျမင္ယူဆၾကသူေတြ ရွိႏိုင္သလို၊ အစိုးရအဖြဲ႕အတြင္းမွာလဲ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးကို လက္မခံလိုတဲ့ ေခါင္းမာသူမ်ား (Hard-liners) ေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။

ဒီလို ေခါင္းမာသူေတြက ရန္သူသဖြယ္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအား လႊတ္ေပးေရး၊ ျပည္ပေရာက္ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအား ျခြင္းခ်က္မရွိ ျပည္ေတာ္ျပန္၀င္လာေရး စတာေတြကို အမုန္းတရား ေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ လက္စားေခ်သံသရာကို ေၾကာက္ရြံ႕၍ျဖစ္ေစ၊ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ား အားလံုး ျပန္လည္ေပါင္းစည္းသြားျပီး ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚကို ျပန္လည္ တက္ေရာက္သြားမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕၍ျဖစ္ေစ အသည္းအသန္ ကန္႕ကြက္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အခန္႕မသင့္ရင္ ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးေရး လုပ္ေဆာင္လိုသူမ်ား (Soft-liners) ေတြကို အာဏာရဲ႕ ျပင္ပကို ေရာက္ရွိ သြားေအာင္ လုပ္ယူတတ္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတိုက္အခံေတြနဲ႕ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး ျဖစ္စဥ္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေဆာင္လို သူမ်ားဟာ မိမိတို႕ အစိုးရအဖြဲ႕တြင္းမွာတင္ ညွိႏွိဳင္းမွဳေတြ၊ အတြင္းစည္း တိုက္ပြဲေတြ လုပ္ရေလ့ရွိတဲ့ ျပႆနာၾကီးတရပ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုအေျခအေနေတြကို မင္ဒဲလားနဲ႕ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္မ်ားကလဲ သေဘာေပါက္ နားလည္ေပး ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိက်ေသခ်ာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသတင္းစကားတခုကိုေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ ေပးအပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ "ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လႊတ္ေပးေရးနဲ႕ ျပည္ပေရာက္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား ျခြင္းခ်က္မရွိ ျပည္ေတာ္ျပန္၀င္ခြင့္ရွိေရး စတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြကို ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္မွာ မဟုတ္ေသးဘူး" ဆိုတဲ့ ရွင္းလင္းျပတ္သားေသာ ႏိုင္ငံေရးသတင္းစကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေျပာင္းလဲမွဳအရွိန္အား ျမွင့္တင္ျခင္း

ေျပာင္းလဲမွဳသို႕ ဦးတည္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြ စတင္ေနခ်ိန္မွာပဲ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျမန္ဆန္လြန္း တာေၾကာင့္ အျပန္အလွန္ မယံုၾကည္မွဳေတြ၊ မေသခ်ာ မေရရာမွဳေတြနဲ႕ စိတ္ရွဳပ္ေထြးမွဳေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ခံစားမွဳေတြက အတက္အက်ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ မူလက ႏိုင္ငံေရးအရ ေ၀ဖန္မွဳေတြ၊ တိုက္ခိုက္မွဳေတြကို လူျဖဴေတြနဲ႕ လူမည္းေတြအၾကား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကရာက အသြင္ေျပာင္းျပီး၊ ဘက္တဘက္ထဲမွာ ပါ၀င္ေနၾကသူေတြ အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္ေ၀ဖန္မွဳေတြ ျဖစ္ပြားလာပါတယ္။ အေျခအေနေတြက ရွဳပ္ေထြးေနတာေၾကာင့္ နားလည္မွဳေတြ လြဲလာၾကပါတယ္။ ဂိုဏ္းဂဏ ကြဲျပားမွဳေတြ ျဖစ္ပြားလာပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲကာလရဲ႕ ထံုးစံနဲ႕အညီ ရာဇ၀တ္မွဳေတြ ထူေျပာလာပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မွဳေတြ၊ အၾကမ္းဖက္မွဳေတြ ရွိလာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အေျခအေနကို ထိန္းေက်ာင္းဖို႕အတြက္ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ၊ လူထုလူတန္းစားအလႊာအသီးသီးက လူမွဳေရးေရခ်ိန္ ျမင့္မားသူေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေပါင္းစည္းျပီး National Peace Accord (NPA) ကို တည္ေထာင္လာၾကပါတယ္။ NPA မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးေကာ္မတီ၊ ေဒသဆိုင္ရာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေကာ္မတီေတြနဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ ျမိဳ႕နယ္၊ ရပ္ကြက္၊ ေက်းရြာအုပ္စုဆိုင္ရာ ေကာ္မတီေတြ အဆင့္ဆင့္ ပါ၀င္ျပီး ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးထိန္းသိမ္းဖို႕ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။

တဘက္မွာလဲ ေအအင္စီနဲ႕ အန္ပီ (National Party- de Klerk အစိုးရကို ကိုယ္စားျပဳေသာ ပါတီ) ေခါင္းေဆာင္ေတြက သေဘာတူညီထားျပီးျဖစ္တဲ့ Pretoria Minute ကို ဆုပ္ကိုင္ျပီး ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ကို အရွိန္ျမွင့္တင္ဖို႕ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ေတာင္အာဖရိကမွာ ကာလရွည္ၾကာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ပဋိပကၡေတြကို ေအအင္စီေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ အန္ပီေခါင္းေဆာင္ေတြပဲ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးရံုနဲ႕ ေျဖရွင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ႏွစ္ဘက္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အားလံုးက နားလည္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအတြက္ လူျဖဴ၊ လူမည္း အဖြဲ႕အစည္းအသီးသီး၊ ပါတီအသီးသီးကို ကိုယ္စားျပဳေခါင္းေဆာင္မ်ား ပါ၀င္တဲ့ ပါတီစံုေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးဖိုရမ္ (multi-party negotiation forum) တခု ေပၚေပါက္လာဖို႕ ထပ္ဆင့္ၾကိဳးပမ္းျပီး၊ သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းအသီးသီးနဲ႕ ညွိႏွိဳင္းေဆြးေႏြးမွဳေတြ ျပဳလုပ္လာၾကပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ (၁၉၉၁)ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလမွာေတာ့ ႏွစ္ဘက္ေခါင္းေဆာင္ အမ်ားအျပား ပါ၀င္တဲ့ Convention for a Democratic South Africa (CODESA) ကို စတင္က်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီညီလာခံၾကီးကို က်င္းပရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒစည္းမ်ဥ္းမ်ားကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ေရးဆြဲျပင္ဆင္ျပဌာန္းရန္၊ ညင္သာေသာ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းမွဳ ျဖစ္ေပၚလာေရးအတြက္ ျပင္ဆင္မွဳမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ႏွင့္ တိုင္းျပည္၏ ပထမဦးဆံုးေသာ လြတ္လပ္၍ တရားမွ်တသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ရန္ စတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

တျပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ Convention for a Democratic South Africa (CODESA) နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဆန္႕က်င္ကန္႕ကြက္မွဳေတြကလဲ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ တဘက္နဲ႕တဘက္ အႏိုင္တိုက္ေရး လမ္းေၾကာင္းေတြေပၚမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့တဲ့ အေျခအေနတခုကို ေျပာင္းလဲဖို႕ ၾကိဳးပမ္းတဲ့အခါ ဒီလို ဆန္႕က်င္ကန္႕ကြက္မွဳေတြ ေပၚထြက္လာတတ္ေလ့ရွိတာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ပါ။ ဒါနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို ေဆာင္ရြက္လိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ ပညာရွင္ေတြက စိတ္ရွည္ရွည္ထားျပီး ေျပာျပရွင္းလင္းေပးဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီလို မဟုတ္ပဲ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို မလိုလားသူမ်ားကို ေျပာဆိုမွဳေတြ ရွိလာခဲ့ရင္ နာက်ည္းမွဳေတြ၊ မခံခ်င္စိတ္ေတြကေန အစြန္းေရာက္ အေတြးအေခၚေတြ ေပၚထြက္သြားေစ တတ္ပါတယ္။

လူျဖဴေတြဘက္မွာဆိုရင္ de Klerk ဟာ ကိုယ့္ဘက္က လူျဖဴေတြကို ခ်နင္းေနတယ္၊ ေရာင္းစားေနတယ္လို႕ စြပ္စြဲမွဳေတြ ရွိလာခဲ့သလို၊ လူမည္းေတြဘက္မွာလဲ မင္ဒဲလားေခါင္းေဆာင္တဲ့ ေအအင္စီရဲ႕ သေဘာထားေတြ၊ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ပံုေတြကို အယံုအၾကည္မရွိလို႕ အဆိုတင္သြင္းမွဳေတြ၊ ရန္သူျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူျဖဴေတြနဲ႕ ေပါင္းသြားျပီလို႕ စြပ္စြဲမွဳေတြ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေပၚမွာ ေအအင္စီ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ အန္ပီေခါင္းေဆာင္ေတြက စြပ္စြဲမွဳျပဳလုပ္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ပါတီေတြ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ ရွင္းလင္းေျပာၾကားမွဳေတြ၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး ညီလာခံ လမ္းေၾကာင္းေပၚကို ေရာက္လာေအာင္ စည္းရံုးမွဳေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ အခ်ိဳ႕အဖြဲ႕အစည္းမ်ားနဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလဲ ညီလာခံကို သပိတ္ေမွာက္ျပီး၊ ေအအင္စီပါတီနဲ႕ အန္ပီပါတီတို႕ကို ညီလာခံျပင္ပ တိုက္ပြဲ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ျပန္ေရာက္လာေအာင္ စည္းရံုးမွဳေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလို ညီလာခံျပင္ပတိုက္ပြဲေတြအတြက္ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းမွဳေတြ ရွိေနဆဲမွာပဲ ညီလာခံတြင္းတိုက္ပြဲေတြ ကလဲ တစတစ ျပင္းထန္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး (negotiation) ဆိုတာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး (collaboration)နဲ႕ မတူညီပါဘူး။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးဆိုတာ တဘက္နဲ႕ တဘက္ အျမင္မတူညီမွဳေတြကို ညွိႏွိဳင္းေဆြးေႏြးျပီး ရလဒ္တခု ေပၚထြက္လာေအာင္ ျပဳလုပ္ရတာျဖစ္ျပီး၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး ဆိုတာကက်ေတာ့ မတူညီမွဳေတြကို ေဘးဖယ္ျပီး တူညီတဲ့အလုပ္ေတြကို ပူးတြဲအေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ေရး ျဖစ္ပါတယ္။

ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေဆာင္ၾကရာမွာ issues ေတြ အမ်ားအျပား ပါ၀င္လာပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ issue ေတြကို ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္း ခ်ဥ္းကပ္နည္းလမ္း နဲ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ issue ေတြကို အျပန္အလွန္တြန္းအား (leverage) ေတြ အသံုးျပဳျပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးဆိုတာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း အဆင့္ တခုသာ ျဖစ္ျပီး၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ရဲ႕ အဆံုးသတ္ရလာဒ္ကို ေဆာင္က်ဥ္းေပး ႏိုင္မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ကို အမွန္တကယ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မတူညီမွဳကို ညွိႏွိဳင္းေဆြးေႏြးျပီး ရလာဒ္တခု ေပၚထြက္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေတာင္အာဖရိကမွာ ေပၚထြက္ခဲ့တဲ့ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ဟာ မတူညီမွဳေတြကို ေဘးဖယ္ျပီး တူညီတဲ့အလုပ္ေတြကိုပဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကတဲ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးအဆင့္မွာပဲ ရွိခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ မတူညီမွဳေတြကို ညွိႏွိဳင္းေဆြးေႏြးျပီး ရလာဒ္တခုေပၚထြက္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ Convention for a Democratic South Africa (CODESA) ကို က်င္းပေနဆဲမွာပဲ အျပန္အလွန္ Leverage ေတြ အသံုးျပဳခဲ့ရပါတယ္။

အေတြးအျမင္၊ အယူအဆပိုင္းဆိုင္ရာ မတူညီမွဳေတြ အမ်ားအျပားရွိတဲ့အနက္ အေရးၾကီးဆံုး ကိစၥရပ္ကေတာ့ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေနဆဲကာလမွာ ဘယ္သူေတြက အုပ္ခ်ဳပ္မလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူျဖဴအစိုးရက ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေနဆဲကာလမွာ သူတို႕ ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္မယ္လို႕ အဆိုတင္သြင္းပါတယ္။ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံရဲ႕ ရွဳပ္ေထြးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြအရ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္မွဳယႏၱရားက ရုတ္ျခည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး၊ အလားအလာရွိမယ္ထင္တဲ့ အျခားႏို္င္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြကို တလက္ကေန ေနာက္တလက္ လႊဲေျပာင္းေနဆဲမွာတင္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးလမ္းစဥ္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားျပီး၊ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ ရွဳပ္ေထြးမွဳေတြ ဆက္ျဖစ္လာႏိုင္တယ္လို႕ သူတို႕က အဆိုျပဳခဲ့ပါတယ္။

တဘက္မွာကလဲ ေအအင္စီနဲ႕ မဟာမိတ္အဖြဲ႕ေတြက ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးကို ယံုၾကည္မွဳ မရွိပါဘူး။ အစိုးရအေနနဲ႕ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေနတဲ့ ဘက္တဘက္ ေနရာသာမက ဒိုင္လူၾကီးေနရာမွာ ရယူထားတဲ့ အေျခအေနျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘက္မလိုက္ပဲ စစ္မွန္တဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲ ရလာဒ္ေတြ ေပၚထြက္လာဖို႕ ခဲယဥ္းတယ္လို႕ သူတို႕က ယူဆပါတယ္။ ေတာင္အာဖရိက အသံလႊင့္ဌာနဟာ အစိုးရ၀ါဒျဖန္႕ခ်ိေရး ယႏၱရားျဖစ္ေနျခင္း၊ စစ္တပ္မွ ၾကားေနမဟုတ္ျခင္း၊ အစိုးရဘက္မွာ စစ္တပ္နဲ႕ လံုျခံဳေရးတပ္မ်ား ရွိေနျခင္း၊ မီဒီယာလြပ္လပ္ခြင့္မရွိျခင္း စတာေတြဟာ အစိုးရဘက္ကို အသာစီးမွ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ပါ၀ါမ်ား ေပးအပ္ထားတယ္လို႕ အတိုက္အခံမ်ားက သံုးသပ္ၾကပါတယ္။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္မွာ တဘက္က အသာစီးအေနအထားရွိေနခဲ့ရင္ တရားမွ်တတဲ့ ရလာဒ္ေပၚထြက္လာမွာ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ အစိုးရရဲ႕ အဆိုျပဳခ်က္ကို အတိုက္အခံေတြက လက္မခံၾကပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသစ္ကို ေရးဆြဲဖို႕အတြက္ ပါလီမန္အသစ္တခု ေပၚထြက္လာဖို႕ လိုအပ္တယ္လို႕ ႏွစ္ဘက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက သေဘာတူဆံုးျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒသစ္ ေရးဆြဲအတည္ျပဳေရးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး procedural deadlock တခု ထပ္ျပီး ေပၚထြက္လာပါတယ္။ ပါလီမန္အသစ္ဖြဲ႕စည္းျပီး ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းကို ေရးဆြဲတဲ့အခါ ပါလီမန္ရဲ႕ (၇၅) ရာခိုင္ႏွဳန္းက လက္ခံမွသာ မူၾကမ္းပါ အခ်က္အလက္ေတြကို အတည္ျပဳျပဌာန္းဖို႕ အစိုးရဘက္က အဆိုတင္သြင္းပါတယ္။ အတိုက္အခံေတြဘက္ကလဲ ဒါကို ႏိုင္ငံေရးေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတာ သေဘာေပါက္နားလည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုသတ္မွတ္ျခင္းအားျဖင့္ လြတ္လပ္မွဳ၊ တရားမွ်တမွဳ၊ တန္းတူညီမွ်မွဳရွိတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အသစ္ ေရးဆြဲျပဌာန္းႏိုင္ေရးမွာ အခက္အခဲေတြ ျဖစ္လာေစႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေအအင္စီနဲ႕ မဟာမိတ္အဖြဲ႕ေတြကလဲ အဆိုတခုကို ထပ္မံတင္သြင္းပါတယ္။ အကယ္၍ မူၾကမ္းအတည္ျပဳေရးမွာ consensus မက်လာခဲ့ရင္ popular vote နဲ႕ ဆံုးျဖတ္ရန္ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရဘက္ကလဲ ဒါကို ႏိုင္ငံေရးေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတာ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို သတ္မွတ္ျခင္းအားျဖင့္ လူထုေထာက္ခံမွဳ ရထားတဲ့ အတိုက္အခံေတြအေနနဲ႕ ပါလီမန္မွာ deadlock ျဖစ္သြားတာနဲ႕ popular vote ကို သံုးျပီး အႏိုင္ယူႏိုင္ခြင့္ ရွိသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုတဘက္နဲ႕တဘက္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေထာင္ေခ်ာက္ေတြကို ေတြ႕ျမင္ၾကတာေၾကာင့္ တဘက္နဲ႕တဘက္ အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲမွဳေတြ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ အစိုးရဘက္က အတိုက္အခံေတြဟာ ညွိႏွိဳင္းေဆြးေႏြးဖို႕ အလြန္ခက္ခဲျပီး၊ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ၄င္းတို႕အလိုက် ျဖစ္ခ်င္ေနေၾကာင္း စြပ္စြဲခဲ့ပါတယ္။ အတိုက္အခံ ေတြဘက္ကလဲ အစိုးရဟာ သေဘာထား မွန္ကန္မွဳမရွိပဲ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသစ္ ေပၚထြက္ လာျခင္း မရွိေအာင္ ပိတ္ဆို႕ေနေၾကာင္း စြပ္စြဲခဲ့ပါတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုတာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ တိုးတက္ ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ကနဦးခ်ရမယ့္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး မတူတာေတြကို ေဘးဖယ္ထားလို႕ မရႏိုင္ပါဘူး။ မတူတာေတြကို အေျဖမထြက္မခ်င္း ညွိႏွိဳင္းေဆြးေႏြးဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ညွိႏွိဳင္းေဆြးေႏြးမွဳကေန ရလာဒ္တခု ထြက္လာဖို႕အတြက္ အျပန္အလွန္ Coercive Leverage ေတြ အသံုးျပဳလာၾကပါတယ္။

ေအအင္စီရဲ႕ Coercive Leverage ကေတာ့ လူထုလွဳပ္ရွားမွုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္နဲ႕အ၀ွမ္းမွာ သပိတ္ေမွာက္မွဳေတြ၊ ဆႏၵျပပြဲေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလူထုလွဳပ္ရွားမွဳေတြဟာ အစိုးရရဲ႕ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးမွဳ အေပၚမွာ စစ္မွန္တဲ့ သေဘာထားရွိမရွိ၊ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ကို တည္ေထာင္လိုျခင္း ရွိမရွိဆိုတာကုိ အမ်ားျပည္သူေရွ႕မွာ သိသာထင္ရွားေစတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အစိုးရအေနနဲ႕ အတိတ္မွာ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ လူထုလွဳပ္ရွားမွဳ ျဖိဳခြဲေရးနည္းလမ္းေတြကို အသံုးျပဳလို႕ မရေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုျပန္ျပီး အသံုးျပဳမယ္ဆိုရင္ အစိုးရဟာ ေျပာင္းလဲမွဳ လိုလားျခင္း မရွိေၾကာင္း ႏိုင္ငံတကာနဲ႕ ျပည္သူလူထုအၾကားမွာ သက္ေသျပျပီးသား ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို Coercive Leverage ကို အသံုးျပဳျပီး အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးစားပြဲေပၚက အစိုးရရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကို အားေပ်ာ့လာေအာင္ ၾကိဳးပမ္းႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အစိုးရဘက္ကလဲ ေအအင္စီအေပၚ အသံုးျပဳလို႕ရႏိုင္မယ့္ coercive leverage နည္းလမ္းသစ္ကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားခဲ့ပါတယ္။ ေအအင္စီကေန ခြဲထြက္ျပီး Inkatha Freedom Party (IFP) ကို ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ေအအင္စီအဖြဲ႕၀င္ေဟာင္း Mangosuthu Buthelezi ဟာ မင္ဒဲလားမလြတ္ေျမာက္လာမီခင္ကတည္းက အစိုးရနဲ႕ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွဳေတြ ျပဳလုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ မင္ဒဲလားလြတ္ေျမာက္လာျပီး၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအခန္းက႑က ေမွးမွိန္သြားတယ္လို႕ ခံစားရျပီး၊ မင္ဒဲလားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္မွဳေတြ ျပဳလုပ္လာခဲ့ပါတယ္။ မင္ဒဲလားက Buthelezi နဲ႕ ညွိႏွိဳင္းရန္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ေပမယ့္၊ Buthelezi ကေတာ့ သူ႕ပါတီကိုပါ ညီလာခံကေန ႏွဳတ္ထြက္သြားေစျပီး၊ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္ေပၚ တိုးတက္မွဳေတြကို ဆန္႕က်င္ေနခဲ့ပါတယ္။

အစိုးရအဖြဲ႕တြင္းမွာရွိတဲ့ ေခါင္းမာသူေတြက ဒီလိုအေျခအေနေတြကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး coercive leverage အေနနဲ႕ အသံုးခ်ဖို႕ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ပါတယ္။ ေအအင္စီ အဖြဲ႕၀င္ေတြနဲ႕ IFP အဖြဲ႕၀င္ေတြကို အခ်င္းခ်င္းတိုက္ခိုက္ေစျပီး “black-on-black violence” ရွိေနတာေၾကာင့္၊ လူျဖဴေတြအေနနဲ႕ ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႕ လိုေသးေၾကာင္း သက္ေသျပႏိုင္ဖို႕အတြက္ IFP ရဲ႕ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးညီလာခံ ဆန္႕က်င္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို အားေပးကူညီ ခဲ့ၾကပါတယ္။ “Inkathagate” ဆိုတဲ့ scandal မွာ IFP ကို လက္နက္ပစၥည္း၊ ဘ႑ာေငြေၾကး ေထာက္ပံ့ျပီး၊ ေအအင္စီအဖြဲ႕၀င္မ်ားနဲ႕ တိုက္ခိုက္မွဳမ်ား ျဖစ္ပြားေစခဲ့တဲ့ အစိုးရအဖြဲ႕တြင္းက ေခါင္းမာဂိုဏ္း လွဳပ္ရွားမွဳမ်ား ေပၚထြက္သြားတာေၾကာင့္ အစိုးရဘက္က တာ၀န္ရွိသူ အၾကီးအကဲအခ်ိဳ႕ ႏွုတ္ထြက္ သြားခဲ့ရပါတယ္။

အစိုးရအဖြဲ႕တြင္းက လူျဖဴေခါင္းမာဂိုဏ္းသားေတြက "လူမည္း ႏိုင္ငံေရးသမား ေတြဟာ အခ်င္းခ်င္းကြဲေနတယ္၊ အခ်င္းခ်င္းလဲ တိုက္ခိုက္ေနတယ္၊ ဒီလို လူေတြလက္ထဲကိုသာ အာဏာေရာက္သြားရင္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး အတြက္ ခဲယဥ္းလိမ့္မယ္" ဆိုတဲ့ ၀ါဒျဖန္႕ခ်ိမွဳေတြကို ျပည္သူလူထု အၾကားမွာ ျဖန္႕ခ်ိမွဳေတြ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ထင္သာျမင္သာျဖစ္ေစမယ့္ အေျခအေနေတြကို ဖန္တီးလာ ၾကပါတယ္။ ေအအင္စီဘက္ကေရာ၊ အစိုးရဘက္ကပါ တိုက္ရိုက္ညႊန္ၾကားေစခိုင္းျခင္းမရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အစြန္းေရာက္ သမားေတြက Third Force အေနနဲ႕ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ဒီ Third Force မွာ ႏွစ္ဘက္စလံုးရဲ႕ အဖြဲ႕၀င္ေတြ၊ အဖြဲ႕၀င္ေဟာင္းေတြ ပါ၀င္ေနၾကျပီး အမ်ားျပည္သူကို သတ္ျဖတ္မွဳ၊ ျခိမ္းေခ်ာက္မွဳ၊ အႏၱရာယ္ျပဳမွဳေတြ ျဖစ္ပြားလာပါတယ္။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး ျဖစ္စဥ္ကို လူအမ်ားက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေထာက္ခံမွဳ မလုပ္ရဲတဲ့ အေျခအေနကို ဖန္တီးမွဳေတြ၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ကို ေထာက္ခံသူမ်ားနဲ႕ မေထာက္ခံသူမ်ားအၾကား အျငင္းပြားတိုက္ခိုက္မွဳေတြ၊ ျခိမ္းေခ်ာက္မွဳေတြ ရွိလာပါတယ္။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္အေပၚမွာ လူအမ်ားက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိခဲ့ရာက political violence မရွိခ်ိန္ေတြမွာလဲ အျခား violence ေတြ ရွိႏိုင္တာေၾကာင့္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အသြင္ ကူးေျပာင္းေရးဟာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာေတြကို လူထုက လက္ခံလာေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ လုပ္ေဆာင္မွဳေတြ ေပၚလာပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနဆိုးေတြေၾကာင့္ ေတာင္အာဖရိက လူျဖဴ၊ လူမည္း ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႕ လူအမ်ား ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ (၁၉၉၂) ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၁၆) ရက္ေန႕မွာေတာ့ Boipatong massacre ၾကီး ျဖစ္ပြားသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႕မွာ သမိုင္း၀င္ ေတာင္အာဖရိက လူထုအေရးေတာ္ပံုၾကီးတခုျဖစ္တဲ့ Soweto uprising ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားကို ေအအင္စီက ဦးစီးျပီး က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး ျဖစ္စဥ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ျခင္းဆိုတာ ျပီးဆံုးသြားခဲ့တဲ့ အတိတ္ကို ျပည္ဖံုးကားခ်ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြအတြက္ အျပန္အလွန္ ခြင့္လႊတ္နားလည္မွဳယူျပီး၊ အနာဂတ္မွာ တိုင္းျပည္ေကာင္းက်ိဳး ရရွိေရးအတြက္ မတူညီေသာသေဘာထားအျမင္မ်ားကို ညွိႏွိဳင္းေဆြးေႏြး အေျဖရွာျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေတာင္အာဖရိက ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္ပါတီ (ေအအင္စီ) က ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနဆဲမွာပဲ အတိတ္က ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ လူထုအေရးေတာ္ပံုမ်ားရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားမ်ားကိုလဲ ဆက္လက္က်င္းပခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ဒီလိုအခမ္းအနားက်င္းပမွဳအေပၚမွာ အစိုးရဘက္က ေခါင္းမာသူအခ်ိဳ႕နဲ႕ IFP တို႕က အခြင့္ေကာင္းယူခဲ့ၾကပါတယ္။ Boipatong မွာရွိတဲ့ IFP တက္ၾကြ လွဳပ္ရွားသူေတြက ႏွစ္ပတ္လည္အခမ္းအနားက်င္းပေနတဲ့ ေအအင္စီအဖြဲ႕၀င္မ်ားကို တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္မွဳမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ ကေလးသူငယ္မ်ားအပါအ၀င္ ေအအင္စီအဖြဲ႕၀င္ (၃၉) ဦး ေသဆံုးသြားပါတယ္။ Boipatong massacre ျဖစ္ပြားျပီးခ်ိန္မွာ ဒီလိုတိုက္ခိုက္တဲ့ IFP ကို အစိုးရက လက္နက္နဲ႕ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ေနတယ္လို႕ သတင္းေတြ ေပၚထြက္လာျပန္တာေၾကာင့္ ေအအင္စီအဖြဲ႕၀င္မ်ားနဲ႕ IFP အဖြဲ႕၀င္မ်ားအၾကားမွာ တင္းမာမွဳေတြက ပိုျပီး ျပင္းထန္လာပါတယ္။

မင္ဒဲလားက အစိုးရတာ၀န္ရွိသူေတြကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတဲ့ ဒီ Boipatong massacreကို လက္ပိုက္ၾကည့္ မေနခဲ့ပါဘူး။ Convention for a Democratic South Africa (CODESA) ထဲကေန ေအအင္စီကို ခ်က္ခ်င္းဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး၊ သူ႔ျပည္သူေတြကို လံုျခံဳေရးေပးဖို႔နဲ႔ အစိုးရကိုယ္တိုင္က်ဴးလြန္တဲ့ ဒီအၾကမ္းဖက္ကို စံုစမ္း အေရးယူေပးဖို႔ ႏိုင္ငံ တကာကို ေတာင္းဆိုပါေတာ့တယ္။ မင္ဒဲလားရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ကမၻာ့ကုလသမဂၢက မစ္ရွင္ ဖြဲ႔ၿပီး စံုစမ္းမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ယူအင္မစ္ရွင္ဟာ ႏိုင္ငံတြင္းမွာ National Peace Accord က ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ Goldstone Commission လို႕ လူသိမ်ားေသာ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္နဲ႔ အတူ တြဲဖက္ၿပီး၊ အမ်ားျပည္သူကို အၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔ ေႏွာင့္ယွက္မႈေတြကို စံုစမ္းပါတယ္။ အစိုးရအာဏာပိုင္ရဲ႕ ဘက္ေတာ္သားေတြ ပါ၀င္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရွိခဲ့ၿပီး၊ ေကာ္မရွင္အစီရင္ခံ ထုတ္ျပန္ခဲ့ တာေၾကာင့္ အစိုးရရဲ႕ အာဏာအလြဲ သံုးစား လုပ္မႈေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္လာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ (၁၉၉၂) ခုႏွစ္ရဲ႕ လေပါင္းမ်ားစြာမွာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ဟာ ေရွ႕ဆက္မတိုးႏိုင္ေတာ့ပဲ အျပန္အလွန္ Leverage အသံုးျပဳမွဳေတြသာရွိျပီး ရပ္တန္႕ေနပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနေတြကေန ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚကို ႏွစ္ဘက္စလံုးက ျပန္မေရာက္သြားေအာင္ ႏိုင္ငံတကာက ၀င္ျပီး ထိန္းသိမ္းလိုက္ပါတယ္။ Philadelphia မွာ မင္ဒဲလားနဲ႕ de Klerk တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ပူးတြဲ Liberty Medal ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ျပီး၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ Nobel Peace Prize ကိုလဲ ပူးတြဲခ်ီးျမွင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးစားပြဲေပၚမွာ ႏွစ္ဘက္ကို ကိုယ္စားျပဳျပီး ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့ ေအအင္စီ ကိုယ္စားျပဳ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးအၾကီးအကဲ Cyril Ramaphosa နဲ႕ အန္ပီ ကိုယ္စားျပဳ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး အၾကီးအကဲ Roelf Meyer တို႕ကလဲ တရား၀င္ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲ ရပ္ဆိုင္းေနေပမယ့္ informal discussion ျပဳလုပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ အတူတကြ ငါးမွ်ားထြက္တာေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလို ႏိုင္ငံတကာက ၾကား၀င္ေပးမွဳနဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးမွဳ ရွိလာေအာင္ တည္ေဆာက္မွဳေတြက တဆင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးစားပြဲေပၚကို ျပန္ေရာက္သြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ငါးမွ်ားအတူထြက္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ မင္ဒဲလားနဲ႕ de Klerk တို႕ဟာ Record of Understanding ကို လက္မွတ္ေရးထိုးျပီး၊ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႕စည္းေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ညွိႏွိဳင္းေဆြးေႏြးမွဳေတြကို ျပဳလုပ္ လာၾကပါေတာ့တယ္။


ေအာင္ပြဲဆီသို႕

ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႕စည္းေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးၾကရာမွာ အစိုးရအဖြဲ႕သစ္ကို ေရြးေကာက္ပြဲျပဳလုပ္ျပီး ေရြးခ်ယ္ေရးနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသစ္ကို အစိုးရအဖြဲ႕သစ္က တာ၀န္ခံေရးဆြဲေရး ကိစၥေတြကို သေဘာတူညီမွဳ ရခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလို ေရြးေကာက္ပြဲျပဳလုပ္ရာမွာလဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေနဆဲအစိုးရက ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ထိန္းခ်ဳပ္မွဳေတြ ေလ်ာ့နည္းဖို႕ သေဘာတူညီခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီသေဘာတူညီ ခ်က္ေတြ ေပၚထြက္လာဖို႕အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနဆဲအစိုးရက သူတို႕ရဲ႕ ရပ္တည္မွဳကို အေလွ်ာ့ေပးခဲ့ၾကရပါတယ္။ မင္ဒဲလားတို႕ဘက္ကလဲ ၾကားျဖတ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေနဆဲကာလမွာ အမ်ိဳးသားညႊန္႕ေပါင္းအစိုးရ အသြင္နဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရခဲ့ရင္ အစိုးရ၀န္ၾကီးေနရာအခ်ိဳ႕ကို အျခားပါတီမ်ားမွ ပါ၀င္ခြင့္ ေပး၍ ညႊန္႕ေပါင္းအစိုးရဖြဲ႕စည္းေရး စတာေတြကို သေဘာတူညီေပးခဲ့ရပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္စလံုးက သူတို႕ရပ္တည္ေနတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ကေန အေလွ်ာ့ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ပမာဆိုရရင္ ျမစ္ကမ္းတဘက္ တခ်က္မွာ မ်ဥ္းျပိဳင္ေလွ်ာက္ေနၾကရာက လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို ရပ္တံ့ျပီး ေပါင္းကူးတံတားခင္းဖို႕အတြက္ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ၾကိဳးပမ္းၾကတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။

ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပပြဲမ်ားနဲ႕ ပတ္သက္ျပီးေတာ့လဲ အစိုးရနဲ႕ ေအအင္စီတို႕ ႏွစ္ဘက္စလံုးက အေပးအယူေတြ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ De Klerk က ပါတီမ်ားနဲ႕ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားရဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပခြင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳေပးျပီး၊ ဆႏၵျပသူမ်ားနဲ႕ စုရံုးလာေသာ လူထုမ်ားကို အစိုးရက ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႕ သေဘာတူညီခဲ့ပါတယ္။ မင္ဒဲလားတို႕ဘက္ကလဲ အဓိကရုဏ္းေတြ၊ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မွဳေတြ ျဖစ္ပြားေစႏိုင္တဲ့ ေဒသေတြမွာ ဆႏၵျပျခင္းမ်ားကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းဖို႕ သေဘာတူညီခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ေတာင္အာဖရိကရဲ႕ common identity ကို ေထာက္ခံျပီး ဆႏၵျပခြင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီနည္းလမ္းနဲ႕ မင္ဒဲလားဟာ De Klerk အစိုးရရဲ႕ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးေဆာင္ရြက္မွဳမ်ားနဲ႕ credibility. ရွိလာေစေရးကို ပံ့ပိုးေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလို တဘက္နဲ႕ တဘက္ ကူညီပံ့ပိုးျပီး ဘံုအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ အစည္းအေ၀းမ်ား က်င္းပေနဆဲမွာပဲ၊ ညစာစားပြဲမ်ား၊ ပါတီမ်ားကိုလဲ ႏွစ္ဘက္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားနဲ႕ ပညာရွင္မ်ားက က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုက်င္းပေပးျပီး ပဋိပကၡျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဘက္ႏွစ္ဘက္က ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေတြ႕ဆံုေစျခင္းျဖင့္ လူသားခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးမွဳ၊ အျပန္အလွန္ နားလည္မွဳ၊ အတူတကြ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးမွဳ စတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ရရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးမွဳ ေတြဟာ တိုးတက္မွဳတစံုတရာ ရွိလာေစတယ္ဆိုတာကို အသိအမွတ္ျပဳထားခဲ့ၾကျပီး၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ျပီး အျပန္အလွန္ဆန္႕က်င္ေနၾကတဲ့ အေနထားကို ျပန္မေရာက္သြားေအာင္ အေလးအနက္ သတိထား ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေနလို႕ အက်ိဳးမရွိႏိုင္တာေၾကာင့္ ထိပ္တိုက္ျပန္လည္ ရင္ဆိုင္မယ္လို႕ ေတြးခဲ့သူေတြ အမ်ားအျပားပါပဲ။ တခါတရံမွာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္က ထင္သာျမင္သာတဲ့ ေျပာင္းလဲမွဳေတြ မျဖစ္ပဲ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႕ လာေနသလိုေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါေသးတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြပဲ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ႏွစ္ဘက္စလံုးက အားမလို၊ အားမရေတြျဖစ္ျပီး၊ စားပြဲ၀ိုင္းျပင္ပ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြဆီ ျပန္လည္ဆြဲေခၚဖို႕ ၾကိဳးပမ္းမွဳေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ လူခ်င္းေတြ႕ဆံုမွဳေတြ၊ သတင္းစကားပါးမွဳေတြ ျပဳလုပ္ျပီး၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ေအာင္ျမင္ေစႏိုင္ေရးကိုသာ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလိုၾကိဳးပမ္းမွဳေတြ ရွိေနဆဲမွာပဲ ႏိုင္ငံေရးအၾကမ္းဖက္မွဳေတြကေတာ့ ေပၚထြက္ေနၾကဆဲပါပဲ။ ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအစြန္းေရာက္သူေတြက ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးမွဳကို လက္မခံပဲ ပ်က္ျပားေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ ဆန္႕က်င္လာၾကပါတယ္။ (၁၉၉၂) ခုႏွစ္ အဆံုးပိုင္းကာလေတြမွာ လူမည္းစစ္ေသြးၾကြေတြ က လူျဖဴေတြကို စစ္ေၾကျငာတိုက္ခိုက္မွဳေတြ လုပ္လာၾကပါတယ္။ (၁၉၉၃) ခုႏွစ္ထဲမွာေတာ့ လူျဖဴအစြန္းေရာက္ေတြက ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲက်င္းပေနတဲ့ ေနရာကို ၀င္ေရာက္စီးနင္းျပီး၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြး ေနသူေတြကို ၀ိုင္း၀န္းတိုက္ခိုက္ခဲ့တာေၾကာင့္ လူအမ်ားအျပား ဒဏ္ရာရခဲ့ၾကပါတယ္။

(၁၉၉၃) ခုႏွစ္၊ ေအျပီလ (၁၀) ရက္ေန႕မွာေတာ့ ေအအင္စီေခါင္းေဆာင္ Chris Hani ကို လူျဖဴအစြန္းေရာက္ တဦးက လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေရးနဲ႕ပတ္သက္ျပီး လူမည္းေတြက မေက်နပ္တာေၾကာင့္ Southern Cape ကို စုေ၀းခ်ီတက္ျပီး၊ စက္ရံုႏွစ္ရံုကို မီးရွိဳ႕ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြကေန တဘက္နဲ႕တဘက္ တင္းမာမွဳေတြ ျပန္ျဖစ္လာႏိုင္တာေၾကာင့္ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ေဒသဆိုင္ရာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေကာ္မတီ၊ လူမည္း community leaders ေတြ စုေ၀းျပီး၊ ယာယီျငိမ္းခ်မ္းေရးေကာ္မတီ တရပ္ဖြဲ႕စည္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ေလးပတ္ခန္႕အတြင္းမွာတင္ အဲဒီနယ္မွာ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းမွဳ ျပန္ရသြားခဲ့ပါတယ္။

မင္ဒဲလားကလဲ တတိုင္းျပည္လံုးက လူမည္းေတြကို ေအးေဆးတည္ျငိမ္စြာ ေနၾကဖို႕ မိန္႕ခြန္းျမြက္ၾကား ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအစြန္းေရာက္သူေတြရဲ႕ လွဳပ္ရွားမွဳေတြကေတာ့ မရပ္တန္႕သြားေသးပါဘူး။ (၁၉၉၃) ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လနဲ႕ ၾသဂုတ္လေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးအၾကမ္းဖက္မွဳေၾကာင့္ ေသဆံုးသူ (၁၀၀၀) ေက်ာ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၉၄) ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးကာလအတြင္း ႏိုင္ငံေရးအရ ေသဆံုးသူစုစုေပါင္း တေသာင္းသံုးေထာင္ေက်ာ္ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုတင္းမာမွဳေတြ၊ ျခိမ္းေခ်ာက္မွဳေတြ၊ ေၾကာက္ရြံ႕မွဳေတြ၊ သတ္ျဖတ္မွဳေတြအၾကားမွာပဲ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဘံုအက်ိဳးစီးပြားရရွိေရးအတြက္ မဆုတ္မနစ္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾက ပါတယ္။ ၾကားျဖတ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလမွာ က်င့္သံုးဖို႕အတြက္ Interim Constitution တရပ္ကို ေရးဆြဲႏိုင္ခဲ့ၾကျပီး၊ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕စည္းေရးဆိုင္ရာ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားကိုလဲ ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ ဒီသေဘာတူညီခ်က္ေတြအရ ျပည္သူလူထုက တိုက္ရိုက္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ Constituent Assembly ဟာ ၾကားျဖတ္ပါလီမန္အျဖစ္ တာ၀န္ယူျပီး၊ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အဓိကက်တဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသစ္ကို ေရးဆြဲရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေရးဆြဲရာမွာ Constitutional Court က ၾကီးၾကပ္ေဆာင္ရြက္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

Executive power မွာေတာ့ electoral strength ေပၚမွာ မူတည္ျပီး ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ကက္ဘိနက္၀န္ၾကီးမ်ားပါ၀င္ေသာ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးညြန္႕ေပါင္း အစိုးရက အာဏာက်င့္သံုးျပီး၊ အစိုးရအဖြဲ႕အၾကီးအကဲျဖစ္တဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ သမၼတကိုေတာ့ ျပည္သူလူထုက တိုက္ရိုက္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ Constituent Assembly က ေရြးခ်ယ္ခန္႕ထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

စီးပြားေရးမူ၀ါဒအရလဲ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္နဲ႕အတူ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူမ်ားကို ကူညီပံ့ပိုးမွဳမ်ား ပူးတြဲေဆာင္ရြက္တဲ့ mixed economic system ကို အသံုးျပဳဖို႕ သေဘာတူညီခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမိဳ႕နယ္ေတြအလိုက္ အစိုးရ အသံုးစရိတ္မ်ား တိုးျမွင့္ေဆာင္ရြက္ေပးေရး၊ လူျဖဴမ်ားရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း မ်ားအား အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစေရး စတာေတြကိုလဲ သေဘာတူခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္စလံုးဟာ တဘက္နဲ႕တဘက္ရဲ႕ အေျခခံအက်ိဳးစီးပြားေတြ၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ ျပဳလာၾကပါတယ္။

ဒီလိုတိုးတက္မွဳေတြ ရွိေနဆဲမွာပဲ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ကို တေလွ်ာက္လံုး ဆန္႕က်င္လာခဲ့တဲ့ Buthelezi ဦးေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႕ကိုလဲ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ထဲမွာ ပါ၀င္ဖို႕ ၾကိဳးပမ္းမွဳေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္လဲ High-level delegations ေတြျဖစ္တဲ့ U.S. envoy Henry Kissinger နဲ႕ British envoy Lord Carrington တို႕က ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခ်ိန္အထိေတာင္ ထူးျခားမွဳ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ Kenyan envoy Washington Okumu က ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ပကတိအေျခအေနမွန္ကို သိျမင္ဖို႕ အခ်ိန္တန္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မပါ၀င္ခဲ့ရင္ ႏိုင္ငံေရးအရ ေဘးေရာက္မွဳပဲ အေျဖထြက္ လာမွာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဟာ မေအာင္ျမင္ေသာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အျဖစ္ နိဂံုးခ်ဳပ္ရလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိေပး ေျပာၾကားခဲ့တဲ့အခါမွသာ Buthelezi ဦးေဆာင္တဲ့အဖြဲ႕ဟာ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပဖို႕ ရွစ္ရက္ အလိုက်မွသာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး ျဖစ္စဥ္အတြင္းကို ေရာက္ရွိသြားခဲ့ပါတယ္။

ေရြးေကာက္ပြဲမက်င္းပခင္ေန႕အထိ ဗံုးခြဲတိုက္ခိုက္မွဳေတြကေတာ့ ေပၚထြက္ေနဆဲပါပဲ။ သို႕ေပမယ့္လဲ (၁၉၉၄) ခုႏွစ္၊ ေအျပီလ (၂၇) ရက္ေန႕မွာေတာ့ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းသစ္ကို ဖန္ဆင္းေပးတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲၾကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေမလ (၂) ရက္ေန႕မွာ de Klerk က သူ႕ရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲအရွံဳးကို အသိအမွတ္ျပဳျပီး၊ မင္ဒဲလားကို ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူပါေၾကာင္း သတင္းစကား ေပးပို႕ခဲ့ပါတယ္။ မင္ဒဲလားကလဲ ေက်းဇူးတင္စကား ျပန္လည္ေျပာၾကားခဲ့ျပီး၊ ေတာင္အာဖရိက တႏိုင္ငံလံုးမွာရွိတဲ့ ျပည္သူေတြအေနနဲ႕ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး ဘယ္လိုကြဲျပားမွဳေတြ ရွိေနေပမယ့္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ ယဥ္ေက်းမွဳေပါင္းစံု ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ၾကီးကို အတူတကြ ၀ိုင္း၀န္းထူေထာင္ၾကဖို႕ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလို ေခါင္းေဆာင္ေတြအၾကား၊ ႏွစ္ဘက္ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြအၾကား ျငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ႏိုင္ မွဳဟာ on the ground မွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရွိလာဖို႕အတြက္ မျပီးျပည့္စံုေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပဋိပကၡျပီးဆံုးျပီး ေႏွာင္းပိုင္းကာလမွာ ပဋိပကၡကာလေတြတုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ trauma ေတြကို ကုစားဖို႕ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။ မင္ဒဲလားဦးေဆာင္တဲ့ အစိုးရသစ္ဟာ ဘုန္းေတာ္ၾကီး Desmond Tutu ဦးေဆာင္တဲ့ Truth and Reconciliation Commission (TRC) ကို တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေကာ္မရွင္ကေန ပဋိပကၡမွာ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မည္သူမဆို ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္လည္ေျပာျပေရး၊ နားေထာင္ေပးေရးနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအရ အၾကမ္းဖက္မွဳေတြကို က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ မည္သူမဆို (လူျဖဴအစိုးရဘက္မွျဖစ္ေစ၊ လူမည္းေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားဘက္မွျဖစ္ေစ) ျပစ္ဒဏ္မွ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရွိေရး စတာေတြကို ေထာက္ကူေပးတဲ့ forum ေတြကို က်င္းပေပးခဲ့ပါတယ္။ ရင္ၾကားေစ့ေရး (၀ါ) ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးျဖစ္စဥ္ (Reconciliation process) အတြက္ ေကာ္မရွင္က ဦးေဆာင္ၾကိဳးပမ္းခဲ့ပါတယ္။

နိဂံုး

နိဂံုးခ်ဳပ္ဆိုရရင္ ေတာင္အာဖရိက ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ရတာဟာ တဘက္ႏွင့္တဘက္ အႏိုင္မတိုက္ႏိုင္ေသာ ပကတိႏိုင္ငံေရးအေျခအေနမွန္ကို ႏွစ္ဘက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက သိျမင္မွဳ၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲျဖစ္စဥ္ၾကီး စတင္လာေစရန္ ေျခလွမ္းသစ္မ်ား လွမ္းရဲမွဳ၊ ပါတီစံုေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးဖိုရမ္ (multi-party negotiation forum) တခု ေပၚေပါက္လာေစရန္ ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မွဳ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေကာ္မရွင္မ်ား တည္ေထာင္ႏိုင္မွဳ၊ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ေရးဆြဲျပင္ဆင္ျပဌာန္းရန္၊ ညင္သာေသာ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းမွဳ ျဖစ္ေပၚလာေရးအတြက္ ျပင္ဆင္မွဳမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ႏွင့္ တိုင္းျပည္၏ ပထမဦးဆံုးေသာ လြတ္လပ္၍ တရားမွ်တသည့္ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ရန္စေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ျပည့္မွီလာေစရန္ ၀ိုင္း၀န္းၾကိဳးပမ္း ေဖာ္ေဆာင္မွဳ၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္တြင္ ပါ၀င္ေနသူမ်ားႏွင့္ ေထာက္ခံသူမ်ားအား ႏိုင္ငံေရး အစြန္းေရာက္မ်ားမွ ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္မွဳမ်ား၊ ျခိမ္းေခ်ာက္မွဳမ်ား၊ သတ္ျဖတ္မွဳမ်ား ျပဳလုပ္လာေသာ္လည္း မဆုတ္မနစ္ေသာ ဇြဲျဖင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ ေအာင္ျမင္ေရးကို အာရံုစိုက္မွဳ၊ လိုလားခ်က္မ်ားႏွင့္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို တရားေသ ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္း မရွိပဲ အေပးအယူ၊ အေလွ်ာ့အတင္းမ်ား ျပဳလုပ္ႏိုင္မွဳ၊ သေဘာထားၾကီးမွဳ၊ ခြင့္လႊတ္မွဳမ်ားျဖင့္ ရင္ၾကားေစ့ေရး (၀ါ) ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးျဖစ္စဥ္ကို ၾကိဳးပမ္းအေကာင္အထည္ေဖာ္မွဳ စတာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ပဋိပကၡေျဖရွင္းေရးဆိုင္ရာ ေလ့လာခ်က္မ်ားမွာ ေတာင္အာဖရိက ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးျဖစ္စဥ္ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး လိုလားေသာ ကမၻာ့ျပည္သူမ်ားအတြက္ စံနမူနာယူစရာ ျဖစ္စဥ္တခုအျဖစ္ သမိုင္းတြင္က်န္ရစ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပအပ္ပါတယ္။

ခင္မမမ်ိဳး (၁၆၊ ၁၀၊ ၂၀၁၁)






ရည္ညႊန္းကိုးကား

Deegan, H. (1999) South Africa Reborn: Building a New Democracy, Padstow: University College London

Bouckaert, P. (1997) The Negotiated Revolution: South Africa's Transition to a Multiracial Democracy, Stanford, California: Stanford Center on Conflict and Negotiation

Du Toit, P. (1995) State Building and Democracy in Southern Africa: Botswana, Zimbabwe, and South Africa, Washington, DC: United States Institute of Peace

Ebrahim, H. (1998) The Soul of a Nation: Constitution-Making in South Africa, Cape Town: Oxford University Press

Gastrow, P. (1994) Bargaining for Peace: South Africa and the National Peace Accord, Washington, DC: United States Institute of Peace Press

Lyman, P. (2002) Partner to History: The U.S. Role in South Africa's Transition to Democracy, Washington, DC: United States Institute of Peace Press

Mandela, N (2006) Long Walk to Freedom: The Autobiography of Nelson Mandela, London: Little, Brown

Marks, S. (2000) Watching the Wind: Conflict Resolution during South Africa’s Transition to Democracy, Washington, DC: United States Institute of Peace

အျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္ရင္..>>>

ျပန္ေခါက္ထားခဲ့ပါ..>>>