တခါတရံ အားလပ္တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြက်ရင္ သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္အစဥ္ေလးေတြကို ျဖန္႕က်က္မိေလ့ရွိပါတယ္။ ခုတေလာမွာေတာ့ ကရင္နီရဲေဘာ္ေတြ သီဆိုထားတဲ့ "ဆီျဖစ္မယ့္ ႏွမ္းတေစ့"၊ "ေဖာင္ဖ်က္စြန္႕ လြတ္ထြက္ခဲ့"၊ "အခ်ိန္တန္ျပီ" စတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြ၊ အဆိုေတာ္ ေဇာ္ပိုင္သီဆိုထားတဲ့ "လမ္းဆံု" သီခ်င္းေလးနဲ႕ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီပါတီ၀င္ ဒီခ်စ္မ်ိဳး ေရးသားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးကို ဂီတအႏုပညာရွင္ ဦးရဲလြင္က သံစဥ္ထည့္ျပီး သီဆိုထားတဲ့ "ပန္းရဲ႕လမ္း" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြကို နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းရဲ႕လမ္း သီခ်င္းထဲမွာ ကၽြန္မ အရမ္းၾကိဳက္တဲ့ စာသားေလး တခုပါပါတယ္။ "ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့ လက္ဖ၀ါးတိုင္း၊ အင္အားမျဖစ္ဘူးေဟ့" ဆိုတဲ့ စာသားေလးပါ။
ဒီစာသားေလးကို ၾကားမိတဲ့ အခါတိုင္း ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးေလးေတြက အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာကို သတိရမိသြားတတ္ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ဘုန္းၾကီးပ်ံ ပြဲ ခရီးစဥ္ေလး တခုလဲ ပါပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မက မႏၱေလးမွာ ပညာသြားသင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းမပိတ္ရင္ေတာင္ ေက်ာင္းလစ္ျပီး တလတခါေလာက္ ေတာင္ၾကီးကို ျပန္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္လဲ မဟုတ္။ ေတာင္ၾကီး- မႏၱေလး ခရီးစဥ္ေလးကို ကၽြန္မ အေတာ္ပဲ စြဲစြဲလန္းလန္း ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရြာငံလမ္းလို႕ ကၽြန္မတို႕ ေခၚၾကတဲ့ ေတာင္ၾကီး- ေအာင္ပန္း- ရြာငံ-ဟန္ျမင့္မိုရ္- မႏၱေလးလမ္းေလးကိုပါ။ ရြာငံကေန မႏၱေလးဘက္ အထြက္မွာ ရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းဘုရားတဆူကို သြားဖူးရတာ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးျခံေတြကို လိုက္ၾကည့္ရတာ၊ ကားလမ္းေပၚကေန လွမ္းျမင္ရတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ၾကီးကို ေငးေမာရတာေတြကို ကၽြန္မ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဒီေဒသထဲေရာက္ရင္ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ လန္းဆန္းသြားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီေဒသကို ျဖတ္ျပီး ေတာင္ၾကီးကို ခဏခဏျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေတာင္ၾကီးကို ျပန္ျဖစ္ရင္း တခါတေလ ျမိဳ႕အနီးတ၀ိုက္က ရြာေလးေတြကို အလည္သြားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အိမ္အျပန္ခရီး တေခါက္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲတခုကို သြားၾကဖို႕ အေဖာ္စပ္တာေၾကာင့္ သြားဖို႕စီစဥ္ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဘယ္လိုသြားမွာလဲ ဆိုတဲ့ ျပႆနာက စတက္လာပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲက ကၽြန္မတို႕ ျမိဳ႕နဲ႕ အတန္ငယ္ ေ၀းပါတယ္။ ေတာင္ေတြကို ျဖတ္ျပီး ေတာလမ္းကသြားရင္ ငါးနာရီေက်ာ္ၾကာႏိုင္ပါတယ္။ ဂ်စ္ကားနဲ႕ သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ နာရီအနည္းငယ္အတြင္းမွာ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကားနဲ႕ သြားမယ့္သူနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ့္ သူေတြ ႏွစ္အုပ္စု ကြဲပါေလေရာ။ ကၽြန္မကေတာ့ ေတာေတာင္ေတြ၊ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြကို ႏွစ္သက္လြန္းလို႕ အခ်ိန္အားရတာနဲ႕ နီးစပ္ရာ ေတာလမ္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ သြားေလ့ရွိသူဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေတာလမ္းခရီးအုပ္စုထဲ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႕ နံနက္ ေျခာက္နာရီ လူစုျပီး၊ မြန္းမတည့္ခင္ ေရာက္ေအာင္ ခရီးစႏွင္ၾကပါတယ္။ ကနဦးအစမွာေတာ့ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပါပဲ။ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က စျပီး ျငီးျငဴလာၾကပါတယ္။ ေတာလမ္းခရီးကို ေရြးမိတာ မွားျပီတဲ့။ ဂ်စ္ကားနဲ႕သာ လိုက္သြားမိရင္ ခုခ်ိန္ဆို ေရာက္ေလာက္ျပီလို႕ ဆိုၾကပါတယ္။ ခရီးကလဲ ၾကမ္းသထက္ ၾကမ္းလာပါတယ္။ လမ္းျပေပးတဲ့ ပအို၀့္အမ်ိဳးသားလူငယ္ေလးကိုလဲ လမ္းမွန္ရဲ႕လားလို႕ လိုက္ေမးၾကပါတယ္။ တေယာက္နဲ႕တေယာက္လဲ အျပစ္ျမင္လာၾကပါတယ္။ စထြက္စတုန္းက လမ္းေခ်ာ္တတ္တဲ့ ေနရာေလးေတြဆို တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ လမ္းကမ္းျပီး ေဖးကူေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ေလးေတြကလဲ တစတစ ေပ်ာက္သြားသလိုပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆို ေနာက္လူေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ပဲ ေတာင္အတက္လမ္းေတြမွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တက္သြားတာေတြေတာင္ ရွိလာပါတယ္။
အဲလိုနဲ႕ ေလွ်ာက္လာလိုက္ၾကတာ ေလးနာရီေက်ာ္ေလာက္အၾကာမွာ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ရြာေလးတရြာကို ေရာက္ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲသြားမယ့္ ခရီးသည္တင္ ဂ်စ္ကားတခ်ိဳ႕လဲ အဲဒီမွာ ရွိေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ထြက္လာတဲ့ လူဆယ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည့္လိုက္ၾကပါတယ္။ ကားၾကံဳလိုက္ခ်င္သူေတြ ရွိရင္ ဒီရြာက လမ္းဆံုပဲ မဟုတ္လား။ ေလးေယာက္က ကားၾကံဳဆက္လိုက္သြားပါတယ္။ က်န္တဲ့ ကၽြန္မတို႕ ငါးေယာက္နဲ႕ လမ္းျပေကာင္ေလးကေတာ့ ခရီးဆက္ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲေရာက္ေတာ့ မြန္းတည့္ျပီးေနပါျပီ။ ဆာေလာင္ေနၾကျပီမို႕ ေ၀ေနတဲ့ ထမင္းထုပ္ေလးေတြကို တန္းစီျပီး အျမန္ေျပးယူရပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေနအရမ္းမပူမယ့္ တေနရာကို ရွာျပီး ေမာေမာနဲ႕ ထိုင္စားမိၾကပါတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္သယ္လာၾကတဲ့ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ ပဲပုတ္ေထာင္းေၾကာ္ေလးေတြကို ေ၀မွ်စားျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မသတိထားမိသြားတာတခုက ခရီးစထြက္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုးေယာက္လံုး ထမင္းလက္ဆံု မစားျဖစ္ၾကေတာ့ေပမယ့္ အဲဒီေန႕နံနက္ကမွ ေတြ႕ရတဲ့ လမ္းျပေကာင္ေလးနဲ႕ေတာ့ လက္ေရ တျပင္တည္း ထမင္းစားျဖစ္ေနတာကိုပါ။
လူ႕ဘ၀ခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္ၾကတာမွာလဲ ဒီလိုပဲ ၾကံဳရဦးမယ္လို႕ ဒီတုန္းက ကၽြန္မေတြးလိုက္မိပါတယ္။ ပန္းတိုင္တူတိုင္းလဲ သြားၾကတဲ့ လမ္းေတြက တူခ်င္မွ တူၾကမွာပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ခရီးကို ေရြးျပီးမွ ခရီးမဆံုးခင္ ကားၾကံဳလိုက္ခ်င္သူေတြလဲ ရွိခ်င္ရွိမွာပါ။ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္၊ စိတ္ဓာတ္နဲ႕ ဇြဲ၊ လံု႕လေတြက မတူၾကပါဘူး။ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြမို႕ လမ္းဆံုမွာ လမ္းခြဲသြားမယ့္ သူေတြကို အျပစ္တင္ေနတာ၊ မသြားဖို႕ တားေနတာေတြက အဓိပၸာယ္ မရွိလွပါဘူး။ အေရးၾကီးတာက ကိုယ္သြားရမယ့္ ပန္းတိုင္အတြက္၊ ကိုယ္နဲ႕အတူ ခရီးဆက္မယ့္ လူေတြရဲ႕ လက္ေတြကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ဖို႕ပါပဲ။
အဲဒီသေဘာတရားေလးေတြကို "ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့ လက္ဖ၀ါးတိုင္း အင္အားမျဖစ္ဘူးေဟ့" ဆိုတဲ့ စာသားေလးက ျပန္ျပီး အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အင္အားမျဖစ္မယ့္ လက္ဖ၀ါးေတြ အမ်ားၾကီး ထိေတြ႕ျပီး လက္ဖ၀ါးခ်င္း ထိခတ္ေနတာထက္စာရင္ အင္အားျဖစ္ေစမယ့္ လက္ဖ၀ါးေလးေတြပဲ မိမိရရ ခ်ိတ္ဆက္လိုက္တာက ပိုျပီး အက်ိဳးေက်းဇူးရွိမွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ခင္မမမ်ိဳး (၂၇၊ ၁၊ ၂၀၁၁)
ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့ လက္ဖ၀ါးတိုင္း၊ အင္အားမျဖစ္ဘူးေဟ့
Wednesday, January 26, 2011
ဘူးေတာင္းေတြလဲ ေရမွာနစ္လို႕
Monday, January 17, 2011
နာမည္ၾကီးေနတဲ့ ဗြီဒီယိုဖိုင္ေလး တဖိုင္ကို ၾကည့္မိရင္း ရင္ထဲမွာ ေ၀ဒနာတရပ္ခံစားလိုက္ရတယ္။
အဲဒါ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေနတာတဲ့လား။
ျပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ တပ္မေတာ္ၾကီးရဲ႕ တပ္မမွဴးအပါအ၀င္ တပ္မိသားစုေတြ၊ နီးစပ္သူေတြကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္က်င္းပေနတာတဲ့လား။
ဘုရားသားေတာ္ အသြင္နဲ႕ ေဟာေျပာေနတာတဲ့လား။
သာဓုမေခၚရဘူး။ လက္ခုပ္တီးရမယ္တဲ့။
လက္ခုပ္ေတြ လိုက္တီးလိုက္ၾကတာ။
မလုပ္တဲ့သူ ျမန္ျမန္အဖိုးၾကီး ျဖစ္ပါေစ။ ျမန္ျမန္အဖြားၾကီး ျဖစ္ပါေစတဲ့။
အားလံုးခၽြတ္ၾက သီခ်င္းနဲ႕ လိုက္ကလိုက္ၾကတာ။ အမ်ိဳးသမီးၾကီးငယ္မေရြး၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတြပါမက်န္ ေပ်ာ္ပါးကခုန္ၾကလို႕။ ဒီစကားလံုးပါတဲ့ သီခ်င္းနဲ႕ ႏိုက္ကလပ္မွာေတာင္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ ဒီလို ကခုန္ရဲပါ့မလား။
ခုေတာ့ေလ- ခုေတာ့------။
တရားပြဲမွ မဟုတ္တာ။ စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ေရးသင္တန္းပဲတဲ့။ ဆင္ေျခေပးသူေတြကလဲ ေပးၾကတယ္။
သို႕ေပမယ့္------သို႕ေပမယ့္။
ဦးေႏွာက္ကို သံေခ်ာင္းေခါက္လိုက္သလို ျဖစ္သြားရာက အလိုလို ဆက္စပ္မိသြားတဲ့ ကြင္းဆက္ေတြ၊ ျဖစ္စဥ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာ ကစားပြဲေတြထဲက ဒီယုန္ျမင္လို႕ ဒီခ်ံဳထြင္ထားၾကတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ။
ရင္ထဲမွာ ေျပာစရာစကားေတြက အမ်ားၾကီးေပမယ့္ ေျပာမထြက္၊ မေျပာခ်င္။
အာဏာျမဲေရး၊ အာဏာရေရးေတြ ၾကိဳးပမ္းၾကရင္း တျဖည္းျဖည္း ႏြံနစ္လာတဲ့ ျမန္မာျပည္။
ႏိုင္ငံတကာ ႏိုင္ငံေရးစစ္ပြဲ၊ စီးပြားေရးစစ္ပြဲ၊ ဘာသာေရးစစ္ပြဲ၊ လူမ်ိဳးေရးစစ္ပြဲ၊ လူမွဳေရးစစ္ပြဲေတြေနာက္မွာ ေကာက္ေကာက္လိုက္ ေမ်ာပါရင္း ဓားစာခံ ျဖစ္ေနရတဲ့ အမိေျမ။
ရင္နာနာနဲ႕ပဲ အိပ္ယာ၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ မအိပ္ခင္ ေကာသလမင္းၾကီးရဲ႕ အိပ္မက္ (၁၂) ကို သြားသတိရမိတယ္။
ေၾသာ္- ဘူးေတာင္းေတြလဲ ေရမွာနစ္လို႕ပါလား။
ခင္မမမ်ိဳး (၁၆၊ ၁၊ ၂၀၁၁)
အိပ္မက္ (၁၂)
ဘူးေတာင္းတို႔သည္ ေရ၌ နစ္သည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ တရား မေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ အမ်ဳိးယုတ္ေသာ သူတိို႔ကိုသာ ရာထူး စည္းစိမ္ ေပးသည္ ျဖစ္၍ အမ်ဳိးယုတ္တို႔ တန္ခိုး အာဏာ ႀကီးမား ထင္ေပၚ အရာရာတြင္ တြင္က်ယ္လ်က္ ၄င္းတို႔ စကားသာလွ်င္ ဘုူးေတာင္း နစ္သကဲသို႔ နစ္၍ တည္ကုန္လတၱံ။
ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး ဆိုရာ၀ယ္
Tuesday, January 11, 2011
နိဒါန္း
ကမာၻ႕ႏိုင္ငံေရး စင္ျမင့္ေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီမိုကေရစီအေရးနဲ႕ ပဋိပကၡေျဖရွင္းေရး ေလ့လာသူ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အရပ္သားေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး၊ ဒိုင္ယာေလာ့ စတဲ့ စကားလံုးေလးေတြက ေရပန္းစားလွပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာသံုးသပ္ျပီးမွ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးသူေတြ ရွိတတ္သလို၊ စကားလံုးကိုပဲ အဖန္တလဲလဲ ရြတ္ဆိုေျပာေနတတ္တာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး စတာေတြကို ဖဲတခ်ပ္ ေမွာက္လိုက္၊ လွန္လိုက္ လုပ္သလို အလြန္ လြယ္ကူသေယာင္ ေျပာဆိုမွဳေတြလဲ ရွိတတ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ ျဖစ္လိုက္တာနဲ႕ ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံၾကီး ျဖစ္သြားသေယာင္ ထင္ေနသူေတြ ရွိသလို၊ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ လြတ္လာတာနဲ႕ ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ဒီမိုကေရစီၾကီး ရေတာ့မေယာင္ ထင္မွတ္ေနသူေတြလဲ ရွိျပန္ပါတယ္။
လက္ေတြ႕မွာက်ေတာ့ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းမွဳဆိုတာကလဲ ျဖစ္စဥ္တရပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ အျမစ္တြယ္ ရွင္သန္ခိုင္မာမွဳ (Democratic Consolidation) ရွိေစဖို႕အတြက္ ကနဦးဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းမွဳ (Initial Democratization) (သို႕မဟုတ္) Political Liberalization ျဖစ္စဥ္အဆင့္ဆင့္ကို တည္ေဆာက္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေဆာင္မွဳပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးႏိုင္မယ့္ ျပည္သူ႕အစိုးရတရပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ စစ္မွန္စြာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကို လိုလားလာတဲ့ အာဏာရွင္ အစိုးရျဖစ္ျဖစ္ မေပၚေပါက္လာပဲ အသြင္ကူးေျပာင္းမွဳ ျဖစ္စဥ္ ရွိလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး (Negotiation) ဆိုတာကလဲ ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ပဋိပကၡေတြ ေျဖရွင္းဖို႕အတြက္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးမွဳကို ႏိုင္ငံေရးလက္နက္တခုအျဖစ္ အသံုးျပဳေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလို အသံုးျပဳတဲ့အခါ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးမွဳျဖစ္စဥ္ အဆင့္ဆင့္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႕ လိုပါတယ္။ Track II, Track III Level ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚထြက္လာဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုေနရံု၊ လူသိရွင္ၾကား စတိတ္မင့္ေတြ ထုတ္ေ၀ ျဖန္႕ခ်ိေနရံုနဲ႕ေတာ့ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲ ျဖစ္စဥ္ဆိုတာလဲ ရွိလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးဆိုရာ၀ယ္
ႏွစ္သစ္ဆုေတာင္း (ကဗ်ာ)
Monday, January 3, 2011
၂၀၁၁ မွာ ----
စစ္ပြဲကို ေရွာင္ရွားရင္း
တဘက္သတ္
ေခ်မွဳန္းစစ္ေတြကို
လည္စင္းခံေပးလိုက္ၾကတဲ့
အျဖစ္ဆိုးေတြကို
ျမင္ေတြ႕ရျခင္း
ကင္းပါေစ။
၂၀၁၁ မွာ -----
ေဆြးေႏြးပြဲကို
ေမွ်ာ္မွန္းရင္း၊
ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ သတ္ကြင္းမွာ
ႏွဳတ္ပိတ္ခံလိုက္ရတဲ့
သတင္းဆိုးေတြကို
ၾကားသိရျခင္း
ကင္းပါေစ။
၂၀၁၁ မွာ----
ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို
ေတာင္းဆိုရင္း
ရန္သူ႕ဓားခ်က္မွာ
အသက္ေပ်ာက္ၾကရတဲ့
အျဖစ္ဆိုးေတြကို
ေတြ႕ၾကံဳရျခင္း
ကင္းပါေစ။
၂၀၁၁ မွာ----
သင့္ျမတ္ေရးကို
ေမွ်ာ္လင့္ရင္း
ဒူးေထာက္အညံ့ခံ
လံုးပါးပါးၾကတဲ့
အျဖစ္ဆိုးေတြကို
ျမင္ေတြ႕ရျခင္း
ကင္းပါေစ။
၂၀၁၁ မွာ---
ညီညြတ္ေရးကို
ေျပာၾကရင္း
တြန္းထိုးကန္ေက်ာက္
ခြက္ေပ်ာက္လုၾကတဲ့
သတင္းဆိုးေတြကို
ၾကားသိရျခင္း
ကင္းပါေစ။
၂၀၁၁ မွာ ----
တဘက္သတ္ လည္စင္းခံ
စစ္ပြဲေတြအားလံုး၊
ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ ေအာင္ပြဲခံ
စစ္ပြဲမ်ား အျဖစ္သို႕
အသြင္ေျပာင္းသြားၾကပါေစ။
၂၀၁၁ မွာ ---
အေသခံ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေတာင္းဆိုသံမ်ား
ကြယ္ေပ်ာက္ျပီး၊
ဖိႏွိပ္သူကို
တြန္းလွန္ဖယ္ရွားမွဳကေန
ေပၚထြက္လာတဲ့
ေရရွည္ခံ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို
တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
၂၀၁၁ မွာ----
ႏွဳတ္ပိတ္ခံ ေဆြးေႏြးပြဲ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား
ေပ်ာက္ပ်ယ္ျပီး၊
တန္းတူညီမွ်
ေဆြးေႏြးႏိုင္ေသာ
ပါ၀ါခ်ိန္ခြင္ကို
တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
၂၀၁၁ မွာ ----
အညံ့ခံ သင့္ျမတ္ေရး
ေတာင္းဆိုသံမ်ား
ရပ္စဲျပီး၊
သင့္ျမတ္ေရးကို
အမွန္တကယ္
ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏိုင္မယ့္
ေတာ္လွန္ေရး အခြင့္ေကာင္းေတြကို
ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကပါေစ။
၂၀၁၁ မွာ ----
စိတ္ကူးယဥ္ ညီညြတ္ေရး
တမ္းတမွဳမ်ား
ေဘးခ်ိတ္ျပီး၊
အနိမ့္ဆံုး
ဘံုလုပ္ငန္းစဥ္ကို
ရွာေဖြႏိုင္ၾကပါေစ။
၂၀၁၁ မွာ----
တို႕တိုင္းျပည္ၾကီး
စစ္ကၽြန္ဘ၀က
လြတ္ေျမာက္ျပီး၊
လြတ္လပ္၍
တန္းတူညီမွ်ေသာ၊
တိုးတက္ေခတ္မီွသည့္
ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ၾကီးကို
တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ခင္မမမ်ိဳး (၃၊ ၁၊ ၂၀၁၁)