Tuesday, September 9, 2008

Never Give Up!


ဘယ္ေတာ့မွ အရွံဳးမေပးဘူး”

ခင္မမမ်ိဳး

ဒီမိုကေရစီ၊

လူ႔အခြင့္အေရးကို

အသက္ေတြနဲ႔

တံတားခင္းထားတယ္“တဲ့၊

ငါ့အေတြးထဲကို

အဲဒီသီခ်င္းသံေတြက

အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔

၀င္လာေနၾကတယ္။



ေသြး---ေသြး---ေသြး`“

ေသြးစက္ေတြနဲ႕

ကြန္ပ်ဴတာ

ဖန္သားျပင္ေပၚက

ဓာတ္ပံု၊ ဗြီဒီယိုေတြက

ငါ့မ်က္လံုးအာရံုေတြကို

အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔

စူး၀င္လာၾကတယ္။



ဘာလို႔မ်ား

ငါတို႔ျမန္မာျပည္ဟာ

ကမာၻ႕အယုတ္မာဆံုး

လူသတ္သမားေတြရဲ့

အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္ကိုမွ

က်ေရာက္ေနရတာတဲ့လဲ`“

ခံျပင္းနာက်ည္းမွဳေတြက

ငါ့ႏွလံုးသားေတြကို

ဆြဲေဆာင့္ေနၾကတယ္။



ဘာလို႔မ်ား

ငါတို႔သာသနာဟာ

စစ္ဖိနပ္ေအာက္ကို

က်ေရာက္ရမွာတဲ့လဲ`“

အရွိန္အဟုန္နဲ႕

မခံခ်င္စိတ္ေတြက

ငါ့ကိုယ္ထဲက

ေသြးေတြကို

ပြက္ပြက္ဆူေနေစတယ္။



ငါ့မ်က္လံုးအစံုက

မ်က္ရည္ေတြက်ေနဆဲမွာ

ငါ့ႏွဳတ္ခမ္းအစံုက

ကမာၻမေၾကဘူး၊

ငါတို႔ေသြးနဲ႔

ေရးခဲ့ရတဲ့

ေမာ္ကြန္းေတြ“ဆိုတဲ့

စာသားကို

အၾကိမ္ၾကိမ္ရြတ္ဆိုေနမိတယ္။



စစ္အာဏာရွင္တို႔ေရ-

မင္းတို႔ရဲ့

သာသနာဖ်က္လုပ္ရပ္ေတြကို

တမ်ိဳးသားလံုး

စိတ္နာေနၾကျပီ၊

မင္းတို႔အတြက္

ငါတို႔တမ်ိဳးသားလံုးမွာ

ေျပာစရာတခြန္းပဲက်န္တယ္

ဘယ္ေတာ့မွ အရွံဳးမေပးဘူး”



(မႏွစ္က စပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေဟာင္းေလး တပုဒ္ပါ။ စက္တင္ဘာေတာ္လွန္ေရးႏွစ္ပတ္လည္အခ်ိန္မွာ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္)