လူ႔အခြင့္အေရးကို
အသက္ေတြနဲ႔
လမ္းခင္းထားတယ္“တဲ့၊
ငါ့အေတြးထဲကို
အဲဒီသီခ်င္းသံေတြက
အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔
၀င္လာေနၾကတယ္။
”ေသြး---ေသြး---ေသြး`“
ေသြးစက္ေတြနဲ႕
ကြန္ပ်ဴတာ
ဖန္သားျပင္ေပၚက
ဓာတ္ပံု၊ ဗြီဒီယိုေတြက
ငါ့မ်က္လံုးအာရံုေတြကို
အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔
စူး၀င္လာၾကတယ္။
”ဘာလို႔မ်ား
ငါတို႔ျမန္မာျပည္ဟာ
ကမာၻ႕အယုတ္မာဆံုး
လူသတ္သမားေတြရဲ့
အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္ကိုမွ
က်ေရာက္ေနရတာတဲ့လဲ`“
ခံျပင္းနာက်ည္းမွဳေတြက
ငါ့ႏွလံုးသားေတြကို
ဆြဲေဆာင့္ေနၾကတယ္။
”ဘာလို႔မ်ား
ငါတို႔သာသနာဟာ
စစ္ဖိနပ္ေအာက္ကို
က်ေရာက္ရမွာတဲ့လဲ`“
အရွိန္အဟုန္နဲ႕
မခံခ်င္စိတ္ေတြက
ငါ့ကိုယ္ထဲက
ေသြးေတြကို
ပြက္ပြက္ဆူေနေစတယ္။
ငါ့မ်က္လံုးအစံုက
မ်က္ရည္ေတြက်ေနဆဲမွာ
ငါ့ႏွဳတ္ခမ္းအစံုက
“ကမာၻမေၾကဘူး၊
ငါတို႔ေသြးနဲ႔
ေရးခဲ့ရတဲ့
ေမာ္ကြန္းေတြ“ဆိုတဲ့
စာသားကို
အၾကိမ္ၾကိမ္ရြတ္ဆိုေနမိတယ္။
စစ္အာဏာရွင္တို႔ေရ-
မင္းတို႔ရဲ့
သာသနာဖ်က္လုပ္ရပ္ေတြကို
တမ်ိဳးသားလံုး
စိတ္နာေနၾကျပီ၊
မင္းတို႔အတြက္
ငါတို႔တမ်ိဳးသားလံုးမွာ
ေျပာစရာတခြန္းပဲက်န္တယ္
“ဘယ္ေတာ့မွ အရွံဳးမေပးဘူး“
(၂၇.၇.၂၀၀၇)